Bigla akong natuod sa kinatatayuan ko. Gusto kong pumasok sa loob ng bahay namin para iwasan siya pero hindi ako makagalaw. Nakatitig lang ako sakanya at ganun din siya saakin.
It's been three months since I last saw him. Gusto kong umiyak habang nakatingin sakanya, miss na miss ko na kasi siya.
Nagsimula na siyang humakbang papalapit sakin kaya hindi na nakakapagtaka ang unti-unting pagbilis ng tibok ng puso ko. He's the only one that can make my heart pound like crazy.
Hindi ko namalayan na nakalapit na pala siya sa'kin. His eyes are moistened. Naiiyak na rin siya kaya hindi ko na napigiling umiyak. Hindi lang pala iyak kundi hagulgol na.
The next thing I know nakakulong na ako sa mga bisig niya, I huged him back. No more hesitations. Astrid cleared up my mind already kahit hindi ko pa alam ang buong kwento.
NAKAUPO KAMI ngayon sa lilim ng puno ng mangga na lagi kong pinupuntahan, hindi ko tuloy maiwasang maglaway pagkakita sa mga bunga nito. Magpapakuha ako sakanya mamaya. Napangiti ako, iniimagine ko kasi kung anong itsura niya habang umaakyat ng puno, sure kasi akong hindi pa siya nakakaakyat ng puno.
Nawala ang iniisip ko ng mas humigpit ang pagkakayakap niya sakin. Kanina pa nga siya nakayakap sakin e, ayaw niyang bumitaw.
Humarap ako sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi niya. Pinagmasdan ko ang kabuohan mukha niya.
"Ang panget mo na." Biro ko sakanya. Agad namang nagkasalubong ang dalawang kilay niya na parang iginuhit ng isang magaling na artist dahil sa perpekto nitong ayos.
"Then what? You're going to look for an handsome guy?" I can taste the bitterness from his words. Kailan pa 'to naging bitter? "I won't let you. You're stuck with this ugly guy beside you. Forever."
Kinurot ko ang pisngi niya. "Psh! binibiro lang naman kita. Syempre gwapo ka pa rin sa paningin ko."
Biglang namula ang mga tenga niya. May sumilay na ngiti sakanyang mga labi tsaka niya ako hinalikan sa noo. Napasimangot ako pero hindi ko pinakita sakanya. Ba't kasi sa noo pa e pwede namang sa labi? Namimiss ko na kasi ang mga labi niya.
Nagkaroon ng katahimikan sa aming dalawa. Niyakap niya akong muli, so I hugged him back. After a few minutes of silence, he start talking.
"I'm sorry, love." He started. Hanggang sa naikwento na niya lahat ng nangyari three months ago.
It all started with the crisis in the company. Iyong problema sa nawawalang pera ng kompanya, na ang lolo pala niya ang kumuha. Gusto daw kasi nitong subukin ang pagmamahal ng apo niya sa'kin by using the crisis. Hindi lang sinasadya na marinig ko ang usapan nila. At ako namang si 'assuming' hindi na pinatapos ang usapan, bigla nalang nag-assume ng kung anu-ano.
"Please don't run away again. If you want to run away, please bring me with you." He said in a soft voice hanggang sa may naririnig na akong mumunting hikbi.
Kinalas ko ang pagkakayap niya sakin at tinignan siya ng mariin.
"I'm sorry for being weak." I said as my tears started to flow but he immediately kiss it away. Imbes na maiyak, natawa na ako. Pinalo ko siya sa balikat. "Ang lagkit na ng mukha ko kakahalik mo." Pero tuloy parin siya sa paghalik at kada halik niya ay may katumbas na 'I love you'.
"I love you, wife." Sabay halik ulit sakin. This time sa mga labi na. I snaked my arms in his nape and kiss him back. Okay na magPDA, 'yung puno ng mangga lang naman ang makakakita.
Napatigil ako sa paghalik sa kanya. Bigla kasi akong nagcrave ng mangga. Siya naman ay nagpatuloy sa paghalik sa'kin. "Kiss me back, love." Pero itinulak ko siya ng marahan. He groaned.
"Love, ikuhanan mo ako ng mangga." Sabi ko na siyang nagpakunot ng noo niya. "I'm craving for it."
But he ignored me, pinalibot niya ulit ang kamay niya sa bewang ko at nagsimula nanaman sa paghalik sa buong mukha ko. Sumimangot ako. Gusto kong kumain ng mangga!
"Masamang hindi pinagbibigyan ang isang buntis, Mr. Devin Nicklaus Wechsler." Ani ko na siyang nakapagtulos sakanya.
Nanlalaki ang mga mata nitong napatingin sa mukha ko tsaka nito tinignan ang tiyan ko tapos sa mukha ko nanaman.
"Y-you're p-pre-pregnant?" Tumango ako, tsaka ko hinimas ang tiyan ko, nang hindi siya kumibo kinuha ko ang kamay niya at ako na mismo ang nagpatong sa tiyan ko. Ang lamig ng mga kamay niya. "I-i thought, you just gained weight that's why your stomach is-" hindi ko na siya pinatapos at hinampas ko agad siya sa braso.
"Uy, Mister kasalanan ng anak mo kaya ako tumataba. Sige na ikuha mo na ako ng mangga. Umakyat ka na."
A small smile creeps into his lips. Hinalikan muna niya ako bago umakyat. Tinanggal niya ang suot na sapatos bago umakyat. Napatunganga nalang ako ng walang kahirap hirap niyang inakyat ang puno. Akala ko kasi hindi siya marunong umakyat ng puno since laking mayaman siya.
"I'm going to be a father soon! Yes! Yes!" Sigaw niya noong nasa taas na siya ng puno. Hindi ko mapigilang matawa. Buti nalang malayo ang kabahayan dito.
"Dahan-dahan." Paalala ko sakanya habang pababa siya ng puno ng mangga.
HINDI KO maiwasang matawa dahil sa katabi ko. Namutmutla kasi ito at pinagpapawisan. Mas humigpit ang pagkakahawak nito sa kaliwang kamay ko.
"Ikaw ang nakabuntis sa anak ko?" Seryosong tanong ni papa sakanya. Nasa bahay na kasi kami ngayon kaharap ang mga magulang ko at kapatid.
Hindi nakaligtas saakin ang paglunok niya. "Yes, sir. Sorry if it's-"
"Magtagalog ka hijo, uso dito sa Pinas ang tagalog." Sabi ni papa kaya napabungisngis na ako pero napatigil ako ng lingunin niya ako.
"Ayusin mo ang pagsagot." Bulong ko kay Devin.
"I'm freaking nervous, love." Bulong din nito sakin. Tinap ko lang ang kamay niya bilang suporta. Nagulat pa kaming lahat ng bigla itong tumayo at yumuko sa harap ng mga magulang ko. "I'm Devin Nicklaus Wechsler, sir. Ako po ang asawa ng anak nyo."
Si papa naman ang biglang napatayo. "A-asawa?" Great this time mukhang ako ang magigisa imbes na siya.
Inabot na ng tanghalian ang pag-uusap namin. Sinabi ko sa kanila ang nangyari kung bakit kami ikinasal ni Devin at kung bakit hindi ko kaagad nasabi sakanila. Buti nalang malawak ang pang-unawa ng mga magulang ko.
Naghuhugas na ako ng pinagkainan namin kasama si mama, si Devin naman kasama ni papa. Ipagmamayabang daw kasi ni papa sa mga barkada niya na may manugang siyang gwapo. Napailing nalang ako.
Sinundot ni mama ang tagiliran ko. "Ikaw ha. Hindi ka nagsasabi samin na may manugang na pala kaming gwapo."
"Sorry po 'ma."
Umiling ito. "Ayos lang 'yun samin anak, basta ang mahalaga ngayon ay maging masaya ka sa piling niya. O asan na 'yung mangga na inakyat pa ng asawa mo? Akin na at mabalatan na."
Niyakap ko si mama tsaka nagpatuloy sa paghuhugas.
Hapunan na ng umuwi sina papa at Devin. Nakipag-inuman pala sila sa may kanto. Nagpaliwanag nga agad sakin si Devin na isang bote lang ng beer ang ininom niya. Nahihiya kasi siyang tanggihan ang alok na inumin since nagpapagood shot daw siya kay papa.
Nasa kwarto ko na kami. Pumayag sina mama na sa kwarto ko na matulog si Devin since mag-asawa naman na daw kami.
"Maligo ka na muna." Sabi ko sakanya. Buti nalang nagdala siya ng mga gamit niya. Hindi daw kasi siya aalis kung sakaling hindi ko siya pansinin kaya nagdala na siya ng mga gamit nya.
"Let's take a bath together." Sabay yakap nito sakin.
"Tumigil ka Mister. Halla, sige na maligo ka na at inaantok na ako." Napanguso sya pero sa huli sumunod din sya.
Pagkatapos kong maligo at patuyuin ang buhok ko, humiga na rin ako sa kama, agad naman akong niyakap ni Devin. Ipinikit ko na ang mga mata ko tsaka natulog.
Bigla akong naalimpungatan kaya nagising ako pero ganun nalang ang pagkakakunot ng noo ko nang madatnang gising pa rin sya habang nakatitig sakin. Napatingin ako sa orasan. Madaling araw na.
"Did I wake you up?" Tanong niya. His voice is sleepy. Humikab din sya.
Umiling ako at mas lalong isiniksik ang katawan ko sakanya.
He groaned. "We can't do 'it' here, love. Baka magising ang parents mo hindi pa naman soundproof ang kwarto mo, ang lakas mo pa namang u-" hindi ko na siya tinapos sa pagsasalita tinakpan ko na agad ang bunganga niya.
"Magtigil ka nga, kung anu-anong pinagsasabi mo." Tinawanan lang ako ng hinyupak. "Matulog ka na nga, ba't di ka pa natutulog? Madaling araw na oh."
"I'm scared."
Napataas ang isang kilay ko. "Walang multo dito sa bahay kaya huwag ka nang matakot."
Umiling ito "I'm scared, that I might lose you the moment I close my eyes even just for a second." Napatulala naman ako sa sinabi nya.
"Sorry. Promise hindi na kita iiwan." I assured him. He smile weakly. I know he has a doubt, dalawang beses ko na kasi syang iniwan na sobrang pinagsisisihan ko.
He kissed my forehead. "You need to sleep, love."
"Matulog ka na rin." Umiling ito. Ang ginawa ko hinalikan ko ang mga mata nya para kusa itong pumikit pero dumilat ulit sya. Umusog ako papalayo kasanya then I cross my arms. "Kung hindi ka matutulog edi hindi rin kami matutulog ni baby." Pagmamatigas ko.
Napabuntong hininga ito. "Then rest assured me that you won't ever ever ever leave me again."
"Hinding-hindi na kita iiwan. Promis-."
"Marry me again. This time in front of everyone. I want them to know that your mine. Mine alone." Then he look something in his pocket. A ring. My wedding ring.
.The End.
◈∞◈∞◈∞◈
ms. akino
◈∞◈∞◈∞◈
Next update: Special Chapter. 3 years later.
PROMOTION: do read my other stories.
THE BADBOY's KRYPTONITE
Prologue:
Hellion Killian Bergford
Mas kilala sya sa tawag na 'Hell' o 'Kill' dahil na rin sa sama ng ugali nya.
Oo masama ang ugali nya. Tulad na lang ngayon bigla-bigla na lang nya akong kinaladkad palabas ng kainan kung saan ginaganap ang afterparty ng klase namin dahil sa pagkapanalo ng tinayo naming booth para sa naganap na school fair.
"San mo ba ako dadalhin?"
"Kanina pa tayo naglalakad"
"Hindi ko na kaya, pagod na ako"
"Nagugutom na ako"
"Masakit na ang mga binti ko kakalakad"
"Pwede time-out muna?"
"Namamaga na ang mga paa ko"
Kanina pa ako reklamo ng reklamo pero ang hinayupak parang walang naririnig.
Haist. Gutom na ako, tunaw na lahat ng kinain ko sa afterparty kakalakad.
Napatingin ako sa kamay nyang nakahawak sakin. Kung kagatin ko kaya? Pero paniguradong pag ginawa ko yun lalamunin ako ng buhay nito, kaya wag nalang.
Pero wow ha ang lambot ng kamay nya kahit na ang alam lang gawin ng mga ito ay ang gumawa ng gulo.
"Ui ano ba, hindi ka ba titigil sa paghila sakin? Ang layo na natin". Walang gana kong sabi pagod na kasi talaga ako "Hindi mo ba dala yung motor mo?". Tanong ko pero sige lang sya sa paglalakad.
"Hellion Killian Bergford, natatae na ako!"
Bigla syang huminto sa paglalakad este pagkakaladkad sakin. Ayos. Hinarap nya ako at sinamaan nya ako ng tingin.
Napakamot ako sa ulo ko "he he" hilaw kong tawa. "ito naman di na mabiro, wag kang nagpapaniwala sakin, hindi talaga ako natatae, sige na lakad na"
"gusto mong ipitin ko yang bibig mo?" banta nya.
Agad kong tinakpan and bibig ko gamit ang isa kong kamay na hindi nya hawak dahil alam kong gagawin talaga nya iyon. Sya pa e ang sama-sama ng ugali ng lalaking to.
Parang pinaglihi sa mga pagkaing luto sa school cafeteria ang sasama ng lasa.
"manahimik ka na lang babae" sabi nya tas balik nanaman sya sa paghila sakin.
Pagtalikod nya. Pina'singkit ko ang mga mata ko. Pina'laki ko ang mga butas ng ilong ko tsaka ko sya benilatan.
Pero pisti lang...
Dahil habang ganun ang itsura ko bigla nalang syang lumingon sakin.
Lagot na!
Hinawakan nya ang mga kamay ko ng mahigpit para hindi ako makagaalaw sa kinatatayuan ko. "Kanina pa ako napipikon sa bibig mong yan".
Napapikit nalang ako ng unti -unti syang lumalapit sakin. Iipitin nya ba talaga ang bibig ko?
Waaahh! My precious lips.
Pero ganun nalang ang panlalaki ng mga mata ko dahil sa ginawa nya.
Walang hiya!
Oo, inipit nya ang bibig ko.
Inipit nya gamit ang sarili nyang bibig.
Pisti
THE BADBOY VS THE PLAYBOY
Prologue:
Love makes you do things that you've never done before...
Love conquers all, specially fears...
Love is a magical feeling...
Love is happiness but sometimes it hurts...
Love makes a smart people become an idiot...
Love makes strong people weak...
Love do people change, in good or in bad...
Love is blind...
Love makes every moment magical...
Love forgives anything...
We can say that love is powerful, but for me, you can't really define what love really is. It's just so mysterious.
I'm Mayumi Lorelei Ferrer. Just simply call me 'Yumi'. I am a brave woman but behind my braveness, my heart is so fragile. Literally fragile.
Cliché as it seems but I have a heart problem. Let's say that it don't function well. I found about this when I was five years old. I'm too young. At that time I didn't know what death really meant. I'm too young to understand my situation. The doctor said that my heart can't withstand my body's growth as every year past. At that rate I won't be able to reach until twenty.
My disease has no currently cure except for a heart transplant. That is it my only hope to live much longer, but it's not easy to have a heart donor, you don't just say 'hey! give me your heart, take your life so I can have your heart,so I can live much longer', that would be rude to say.
But I have to be brave. I won't let my disease defeat me, I will fight for my family. I am always careful when it comes to the foods that I intake. Salty and sweet foods are forbidden.
If you think that having a heart problem is what makes my life miserable? Well, you got it all wrong. I'm used to it, that's why my medicines are always at my bag. My major major problem in my life is the two good-for-nothing person. My life sucks when I met them. They're going to kill me first than my disease. They're going to finish my life earlier than my time limit. I'm going to die earlier because of them. They make my life miserable and more complicated.
I am stranded between bad boy and a playboy. Who am I going to choose? Choosing among them is really hard to do, committing suicide is much easier.
But what can I do, choosing one of them is my destiny. Loving someone is out of my life plan, well love life for me is just a waste of time.
Pero sa totoo lang gusto kong maranasang magmahal, pero ayokong may lalaking magmamahal sakin. Yung bang one sided love lang. I want to find a man, who I can love in a distance, why? kasi ayokong may dumagdag pa sa mga taong masasaktan pagnawala na ako.
Why should I have to choose? They're not even the kind of my ideal prince charming, but yeah they are prince, a prince of trouble and a casanova prince. They're not my type, I want a goody one and a little bit mysterious. Choosing one of them has no sense kung mamamatay din lang naman ako. Bakit pa ako pipili kung masasaktan ko lang din naman sya pagnawala na ako? But unexpectedly, I do fell in love in one of them. Yeah, I chose him. Love is really mysterious, it comes unexpectedly.
But can I live much longer to live happily with him?
Thank YOU so much.