Someone’s POV
I puffed my cigarette as I bring down the cards I was holding for a while now. It’s the winning combination. I smirked.
“Fucking shit!” He hissed as he brings down his cards, pissed. I just chuckled and cross my arms after putting my cigarette’s butt on his drink. “Dinuga mo ako!” he said pointing at me, overreacting, again.
“What? I’m playing fair, dork. You’re just too stupid to win from me.” I said, raising my eyebrows, pissing him off. “You do the dare.” I demanded.
“Oo na! Oo na! Fuck.” He said as stand up from his seat and storm out of the room. Leaving me there, staring at the cards on the table.
We now got the ace. I laughed, evilly.
---
Kean’s POV
“We are glad to inform you that we are set to fetch the item first thing in the morning today, at 6am sharp.”
“…first thing in the morning today, at 6am sharp.”
“….at 6am sharp.”
Tila sirang plaka na paulit-ulit kong naririnig ang inanunsyo sa akin ng babaeng naka-usap ko. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko hanggang ngayon. I’m too confused to the point na hindi ko alam kung bakit ako nagmamaneho ngayon papunta sa MAC. Basta ang alam ko lang ay sa tuwing mauulit ang mga sinasabi ng babae sa isip ko ay pabilis ng pabilis ang nagiging takbo ng motor ko.
Kung bukas pa nila kukuhanin si Aecy, sino ang kumuha sa kanya kanina? Sino ang mga taong gumaya sa kanila? Sa outfit nila pati narin sa kung paano nadala si Aecy sa bahay gamit ang portal?
Ilan lang yan sa mga tumatakbong tanong sa isip ko ngayon. Too many questions. It’s freaking irritating and at the same time, it makes me nervous.
Naiwala ko ba si Aecy?
Shit. Wag naman sana. Fuck. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag nangyari yon.
Hindi ko alam kung gaano ang ginugol kong minuto sa pagmamaneho pero nang marating ko ang MAC ay laking pasasalamat ko na nakabukas parin ito. The lights are dim pero sakto lang para maaninag ko ang babaeng nasa front desk.
When I go inside ay hindi nagpakita ng kahit anong emosyon ang babae. She looked at me, straight in my eyes.
Mabuti naman at nadala ko ang card na ibinigay nila sa akin the last time na nagpunta ako dito kaya hindi ako nag-alala na hindi nila ako tanggapin ngayon. I’m still a VIP dahil ako ang nakabili sa masterpiece nila.
Inilapag ko ang card sa ibabaw ng table na sya namang kinuha ng babae. She swiped it sa isang parang isang credit card reader at mabilis ring iniabot sa akin.
“KEITHER ANDREW MONTROSE, BUYER NUMBER 804, OWNER OF MAC’S MASTERPIECE, EXPERIMENT 124AC.” Usal niya na tama lamang upang makarating sa aking pandinig. Unti-unti, ang kaninang poker face na babae ay ngumiti. She now has those smile na laging nakaplastered sa kanyang mga labi.
“What bring you here, sir?” magiliw na tanong nya sa akin habang nakangiti.
“I like to talk to Mr. D. Is he here?” tanong ko sa kanya habang umaasa na nandito sya. “Urgent matter lang.” dagdag ko pa.
“A minute. I’ll check, sir.” Sabi nya bago nagsimulang magtipa sa kanyang computer.
Hindi naman nagtagal ay biglang bumukas ang elevator. The light coming from the inside of the elevator dominated the receiving area.
“Please ride the box sir. I notified Mr. D and he is now waiting for you inside.” Nakangiting usal sa akin ng babae bago inimuwestra na sumukay ako doon.
“Thanks.” I said before I walk towards the elevator. Bago magsara ang elevator ay nakita kong nagbalik sa pagiging poker face ang babae. Napa-iling na lamang ako at tinignan ang pag-iiba ng numero na nakaflash sa gilid. Pababa ito. Tila ang pinanggalingan ko ang pinakatop floor.
The ride was smooth. Hindi ko nga rin napansin na we already reached the main office kung hindi lang bumukas ang elavator at bumungad sa akin ang receiving area.
“Good evening, Mr. Montrose.” Bati sa akin ng babaeng nasa front desk. A wide smile was plastered on her face hindi katulad nang babae na nasa pinakamain receiving area sa itaas. “Please seat here for a while. Mr. D is on his way to fetch you here.” Magalang na pahayg ng babae.
Tanging pagtango lamang ang ginawa ko bilang response sa kanya bago naupo sa sofa hindi kalayuan sa kung nasaan sya. Nang tapunan ko ng tingin ang elevator na pinanggalingan ko ay parang drawing itong nawala sa pader.
“Mr. Montrose.” Mahinang pagtawag na syang nagpatayo sa akin mula sa pagkaka-upo.
“Mr. D.” sabi ko sa kanya bago inalok ang aking kamay na sya namang kanyang inabot para kamayan.
Matapos bitawan ang aking kamay ay tumayo siya ng diretsyo at naunang maglakad sa akin habang ang kanyang mga kamay ay nasa kanyang likod.
“What brought you at this hour?” tanong nya sa akin bago humakbang papasok sa pintong bigla nalang nagbukas sa mismong harapan naming dalawa. “You should be sleeping by now dahil wala ka nang poproblemahin dahil bukas pa namin kukuhanin ang item mo para sa isasagawang check-up.” Sabi nya habang dirediretsyo sa paglalakad samantalang ako ay nakikiramdam sa kung ano nanamang pinto ang bubukas sa harap naming dalawa.
“Yun na nga.” I said after heaving a sigh.
“What’s with the sigh?” he asked bago lumingon sa akin.
“I don’t know pero sa tingin ko ay naiwala ko ang item ko.” I said, avoiding his gaze.
Sa halip na siya ang magulat ay ako ang nagulat sa naging reaksyon nya.
“You are worrying.” Sabi nya ng humupa ang kanyang pagtawa.
Kunot noo ko naman siyang tinignan pero parang wala lamang sa kanya at nagpatuloy sa paglalakad. Another door opened from nowhere at ngayon ay nasa isang hallway na kami. It is a hallway na may mataas na ceiling. The interior design is good. The light is making it more beautiful. Tila ba they are created to make connections to one another.
“You want to know a story?” tanong nya sa akin kaya napakamot ako sa aking sintido. What is this man trying to say? Hindi nya ba narinig yung sinabi ko kanina?
“Story?” I asked but he answered me with a clap.
Tila isang signal na biglang nagpagalaw sa matataas na pader ang ginawa nyang pagpalakpak. Sa isang iglap ay biglang lumiwanag at naging kulay puti ang lahat. Ang kaninang mga pader ay nawala at napalitan ng mga nakahelerang mga capsules. Bigla ay naging isang malaking laboratory ang kanina ay hall way.
“Yes. The story that was prohibited to be told to anyone…” pagpapabitin nya sa dapat nyang sasabihin. “…not even to you.” He faced me with a smirk plastered on his face. “But you are lucky enough because I will tell you this.” Usal nya bago muling tumalikod sa akin at magsimulang maglakad.
“Once upon a time…” tila isang mahusay na mananalaysay na pagsisimula niya.
“Should I feel honored because I can hear this one out?” I said, chuckling to stop what’s running in mind.
“You can feel honored at the time being but not for too long... I guess…” he said as if he was conveying another meaning behind.
“Can I not hear it out then?” I asked.
“No, you should.” He said while we continue to walk around the capsules, containing women-like robots with different features, totally different from one another.
“Okay.” Kibit balikat nalang na pagsang-ayon ko sa kanya.
“Feel free to ask questions kung gusto mong mas idetalye ko pa sayo ang parte ng kwento.” He said as he opened one capsule. Dahil sa himinto siya ay napahinto na rin ako.
Mula sa capsule ay lumabas ang kulay puting usok, kasabay ng hubad na babae na marahil ay ang laman ng capsule. Tanging ang napansin ko lamang na kaiba sa malamig na usok na lumabas noong lumabas si Aecy mula sa capsule ang usok na lumabas ngayon mula sa capsule.
Pinagmasdan ko ang babae. She has this poker face, an intimidating aura, at isang katawan na hindi ko maikaka-ilang sobrang nakaka-akit. It has the curves, the size, pero it’s still not enough kung ikukumpara kay Aecy. Aecy is more beautiful than her.
“This is EXPERIMENT M-2.” Anunsyo nya sa akin habang diretsyong nakatingin sa akin. “Unlike EXPERIMENT 124AC, she cannot eat, drink or even be bathed because it might be the cause of her system’s malfunction. Or worst, her system will totally stop functioning.” Dagdag nito.
“All robots will die when water touch even just a part of them. Lalo na kung ang pinakamakina ang papasukin ng tubig. Gaano man kaganda ang design, gaano man kamahal, machines will be machines. Robots will be robots.” Pahayag niya na nakapagpakunot sa aking noo.
Something is building up inside my mind. An idea that I don’t want to entertain.
“Maybe you are curious kung bakit the item you both can eat, drink and even take showers with you.” he said, chuckling.
“Yes, I’m curious.” Usal ko habang hindi naaalis ang pagkakakunot ng aking noo.
“Sorry pero wala pa tayo sa part ng kwento kung saan ipapaliwanag ko kung bakit sya naiiba at natatangi sa lahat ng mga robot na nakikita mo rito ngayon.” Sabi nya sa akin bago tumalikod sa aking gawi at magsimula muling maglakad.
“Sumunod ka. Wala pa tayo sa kalahati ng storya.” Sabi niya sa akin. Nag-aalangan pa ako na sumunod dahil maiiwan namin ang babae na nakatayo roon ngunit sumunod nalang ako dahil gusto kong malaman ang lahat ng gusto nyang sabihin.
“Misery Aid Corporation.” Usal niya na parang nag-iisip. Nakita ko ang ilang beses na pagtango niya na tila ba sumasang-ayon sa kung ano man ang kasalukuyang tumatakbo sa isip nya. “Alam mo ba kung anong meaning nyan?” tanong nya bago lumingon sa akin, nakataas ang dalawang kilay.
“No.” tipid na sagot ko dahil hindi ko naman talaga alam.
“Misery.” He said out loud na tila isa nanamang code na naging dahilan kung bakit biglang dumilim ang paligid at mapunta kami sa isang kwarto na malayo sa kaninang kinalalagyan namin. Dito, tanging ang ilaw sa mga screen na nakakabit sa pader ang nagbibigay ng liwanag. Marami ring buttons na hindi ko alam kung para saan at kung ano ang kayang gawin.
Nang lumingon ako sa aking likuran ay mayroong glass window kung saan sa loob ay nakakita ako ng putol na braso, at iba pang parte ng katawan.
“This is where we do the process.” Tila pagpapaliwanag niya. “Where we assemble the parts, where we make the human-like robots.” Sabi nya kasabay ng paggalaw ng mga claw na nagkakabit sa mga parte ng katawan na nakahilera sa harapan. Hindi naman nagtagal ay nabuo ang isang tao. Isang robot na aakalain mong tunay na tao. Parang hindi ko kakayanin lahat ng nalalaman ko ngayon. Hindi ko alam kung paano itatago ang paghangang nasa loob-loob ko.
“Misery.” Hindi katulad kanina na tila nag-uutos ay mas malumanay na iwinika niya ito. “A noun, which means extreme suffering, unhappiness, and a very painful time or experience.” Tatango-tango niyang wika habang nakatingin sa makinang patuloy sa pag-assemble.
“Dahil sa mga paghihirap ng mga tao ay nabuo ang MAC, ang Misery Aid Corporation.” Puno ng conviction na pahayag niya.
“Misery Aid corporation aims to satisfy, fulfill and aid the miseries of the people. We build this company para matugunan ang mga problema nyo. Mga problema katulad ng kawalan ng kakayahan na magka-anak, problema na makahanap ng kapareha sa mga takot sa responsibilidad at marami pang iba.”
Ang kaninang glass window ay naging isang malaking screen. From there ay nakita ko ang ilang video clips kung saan nagpapakita na they really make people happy. Mayroon doong clips na nagpapakitang they are really the aid for misery katulad nalang sa mag-asawang base sa results ay unfertile na naging masaya at kompleto dahil sa pagkakaroon ng baby galing sa MAC. Meron pang clip kung saan nakita ko ang sarili kong nakangiti ng malaki habang kasama ko si Aecy.
“Paano yung isang clip na nagpakitang they bought a baby from here? Will the baby be a normal kid? Or the baby will still remain to be a baby dahil robots don’t grow old?” tanong ko dahil may part doon nahindi kayang masagot ng sarili kong imahinasyon.
“They will grow like normal kids, become a teen, marry and even have their own kind dahil hindi naman sila robots.” Sabi nya na parang wala lang sa kanya iyon. “They are products of science. They are humans like us.” Walang kagatol gatol na sabi niya.
“Misery Aid Corporation started as a laboratory where we grant wishes from our customers. Kung wala silang anak, we’ll give them. Pero syempre, people have their needs. Hindi sila nasasatisfy sa kung anong meron sila. They crave for more.” He said as he maneuvered the place again.
The place changed again. Nandito na kaming muli sa kwarto na puno ng mga capsules kung saan nandoon ang mga kasamahan ni Aecy. This place is really amusing but at the same time, alarming. Mahirap magpakakampante dahil masyadong maraming pasikot sikot na tanging sila lamang ang nakaka-alam. Tila kapag sinalungat mo ay hindi ka na makakalabas pa.
“As our costumers crave, we do everything to satisfy and fulfill those.” He said as he hold his chin, thinking. “We developed and improve the areas that we find weak. At iyon ang dahilan kung bakit kami napasok sa paggawa ng human like robots kasabay ng pagpapatuloy ng advancement ng fertility treatment na isinagawa namin. And look at us now!” may pagmamalaking usal nya bago umikot upang tapunan ng tingin ang mga nakapalibot sa amin. “We are successful in this line.” He said laughing like he already lost his mind.
“Pero syempre, boring naman kung walang thrill hindi ba?” he asked himself, smirking. “This business is actually illegal kaya many agencies try to stop us. That’s actually the twist, the spice to be added para mas sumarap ang tagumpay.” He said chuckling. “The police, the government and even our competitors try to harm this business but we are good at playing hide and seek. They cannot do anything.” Nakacross arms na dagdag niya.
“Don’t worry, you are safe.” He assured me pero why do I have this feeling na kahit na sabihin nyang I’m safe, it’s still dangerous.
“So back to the robots,” nanantyang sabi nya, “EXPERIMENT 124AC is different from them hindi lang dahil they cannot do some things that she can do but because she has the microchips. The beautiful crystal microchips.” he said proudly. “Our masterpiece will never slip out from our grasp. Remember that.” He said before he turned his back from me kasabay ng pagkawala ng ilaw.
Naramdaman ko nalang na may bagay na biglang tumusok sa leeg ko. Hindi ako handa ata mas lalong hindi ko ito inaasahan kaya hindi ko naiwasan.
Kasabay ng pagbukas muli ng ilaw ay ang pagbagsak ko sa aking mga tuhod at pagbunot ng bagay na nakatarak sa akin. Tila sobrang nanlambot ako at animo pagbukas ng aking mga mata ay napakahirap.
Nang tignan ko kung ano iyon ay isang syringe na wala nang laman.
“A-anong nang—“ bago ko pa man tuluyang maiusal ang nais kong sabihin ay isang malakas na sipa ang nagpatumba sa akin, pasubsob sa simento.
Bago tuluyang pumikit ang aking mata ay nakita ko pang naglakad ang taong nagsaksak sa akin ng syringe papunta sa tabi ni Mr. D.
Tila tumigil sa pag-inog ang aking mundo at panandaliang naparalisa ang tibok ng puso ko ng mapagsino ito...
Si Aecy.
Hindi ako pwedeng magkamali... Si Aecy yon.
Pero, bakit?
---
A/N: Belated happy birthday, Amarah_amaranzano/amaranzano 😊🎉