Met de hele groep zaten we binnen aan tafel. In het afgelopen uur zijn er veel ideeën uitgerold, zijn er prachtige schetsen gemaakt en is er veel gelachen. We moeten alleen nog steeds het decor voor de laatste scène. De kinderen roepen lachend al hun ideeën in het rond.
'Wacht eens. Wat als we een paleis nemen dat geen torens heeft, maar vier verdiepingen en een plat dak,' zei ik en ik schetste snel iets. Ik legde het in het midden. Iedereen knikte tevreden. 'Misschien is het dan ook leuk om een fontein er voor te maken,' opperde Criss. Iedereen werd enthousiast. De gekozen schetsen werden in het net uitgewerkt. Met maten en al. Ik maakte een lijst met alles wat ik moest maken en de geschatte prijzen.
'Goed, zelfs als het duurder uitpakt dan gepland kunnen we nog een cadeau kopen, maar dat laat ik voor wat het is, voor het geval dat. Ik denk dat we wel klaar zijn. Zie ik jullie morgen weer? Dan kunnen we beginnen.'
'Ik stem in. Zelfde tijd?' Ik knikte. We namen afscheid van elkaar en gingen ieder onze eigen weg.
'Gelukt?' vroeg Manuela.
'Ja hoor. Ik was net van plan om naar Kees te gaan voor de materialen. Loop je mee?'
'Nee, ik moet hier blijven. Maar ga jij maar gewoon. Dan weet ik zeker dat je je niet achter me verstopt.'
'Manuela!' Ze lachte. Quasi verontwaardigd keek ik haar aan. Daarna lachte ik ook. Ik controoleerde of het geld in mijn jaszak zat en liep naar Kees toe.
De bel van de winkel rinkelde toen ik de deur opende. Het rook heerlijk naar hout. Ik keek rond tussen het houtsnijwerk dat Kees al heeft gemaakt en kwam geweldige werken tegen. Het varieerde van een beer tot een kleine paddenstoel. Een klein beeldje van een adelaar trok mijn aandacht.
'Hallo Noël. Wat heb ik jou lang niet gezien. Hoe is het?' Kees kwam van achter de winkel en lachte breeduit.
'Hallo Kees, het gaat goed. Zeg, heb jij misschien dit?' Ik gaf hem het lijstje met spullen.
'Ja hoor. Waarvoor is het?'
'Voor het decor van de show die we gaan opvoeren. De klas en ik gaan buiten de lessen om aan het decor werken om Helen te verrassen en zo ook te bedanken.'
'Wat leuk. En ik zie dat je ook al de juiste prijs hebt. Je kent het hier veel te goed. Zal ik helpen met het vervoeren?'
'Nee dat hoeft niet, dank je. Ik heb het busje van Manuela mee. Maar ik zou het wel fijn vinden als je zou willen helpen met inladen.'
'Natuurlijk.' Ik legde het geld op de toonbank en pakte een stapel planken. Samen laadden we de auto in. Bovenop de planken kwamen de blikken verf. Bij het laatste blik bleef ik even hangen bij het adelaars beeldje.
'Ik ben er zelf heel erg trots op. Hij is voor mij volmaakt.'
'Ik vind hem ook erg mooi. Ik voel me er toe aangetrokken. Heel erg bijzonder. Vooral al de details. Dit is de kroon op je werk. Maar niet stoppen.'
'Wie weet. Je weet was ze zeggen. Stoppen op je hoogtepunt.' We lachten en ik zette het blik in de auto.
'Heel erg bedankt Kees. Ik had niet geweten wat ik zonder je zou moeten.'
'Graag gedaan. En laat me de data van de shows weten. Dan kom ik zeker kijken.'
'Zal ik doen. Doei en een fijne dag nog!'
'Jij ook!' Ik stapte in het busje en reed langzaam naar huis.
Daar parkeerde ik het busje naast de garage en borg ik alles op. Een aantal kinderen waren buiten aan het spelen.
'Noël is thuis!' riepen ze naar binnen. Ik lachte. Wat ze van plan zijn weet ik niet, maar ze zijn iets van plan.
'Kom mee!' Ze pakten me vast en duwden me vooruit. Binnen waren slingers opgehangen en stond er een taart op tafel. 'Verrassing!' Ik lachte en sloeg mijn handen voor mijn mond.
'Vandaag precies 21 jaar geleden lach je hier voor op de stoep. Dat is toch een behoorlijke mijlpaal. En dat moet gevierd worden!' riep Manuela. Ik gaf iedereen een knuffel.
'Dank jullie wel. Oh wat moet ik toch zonder jullie?' Manuela gaf me een mes voor de taart. Ik verdeelde hem onder iedereen en samen gingen we een film kijken. Manuela merkte dat er iets was. Ik wuifde het weg en ging naar de film naar bed met de smoes dat ik moe was.
'Noël, gaat het?'
'Ja, ja. Het was een vermoeiende dag. Ik wilde weg uit de drukte. Nog steeds niet helemaal bijgekomen van gisteren.'
'Dat komt wel goed. Echt waar. Laat het alleen even bezinken. Dat kost tijd. We zijn beneden spellen aan het spelen. Doe je mee?'
'Ja, ik kom er aan. Tot zo.' Manuela gaf me een knuffel en liep mijn kamer uit. Ik staarde naar de maa die op kwam. Hopelijk krijgt Manuela gelijk