From no-one to everything

22| de ketting

Die nacht sliep ik slecht. Ik kon alleen maar denken aan de brief die mijn ouders me hadden gestuurd. De nachtmerries die ik kreeg werden altijd op het juiste moment een droom, waar Sebas er voor me is. Als een reddende engel. Alles verandert en mijn ouders worden opgesloten. Niets eindigt het nog. Behalve ik die wakker word. Met een zucht sta ik op en rek ik me uit. Ik ga de dag eens starten met wat dansen. Dat brengt altijd een lach op mijn gezicht. Midden in mijn dans wordt er op mijn deur geklopt.
'Goedemorgen schoonheid,' zegt Sebas.
'Ook goedemorgen. Jij bent nog vrolijker dan normaal. Waarom?'
'Wegens je verrassing. Geloof me maar je gaat het geweldig vinden.'
'Zoiets kan ik wel gebruiken. Ik kan de brieven niet loslaten.'
'Hé, kop op. Het komt goed. Ik ben er voor je.'
'Weet ik. Verberg ik me niet achter jullie terwijl ik zou moeten vechten? Dankzij mij zijn jullie er bij betrokken. Ik moet iets doen. Wat dan ook.'
'En ik ben er van overtuigd dat je dat doet. Laten we gaan ontbijten.' Ik knikte. Hij gaf me een knuffel. Wat mis ik nu Manuela. Die weet wat ze moest doen.

Ik kwam al iets vrolijker van het ontbijt terug mijn kamer in. Sebas en ik gaan samen in de tuin verder met de plannen voor het weeshuis. We kwamen alles pakken. Toen ik me omdraaide en ik op een kleine kast de ketting van mijn ouders zag liggen, viel alles uit mijn handen. Sebas volgde mijn blik en zag de ketting liggen. Hij pakte hem terwijl ik alle gevallen papieren opraapte.
'Ik wist niet dat je een ketting had,' zei hij.
'Heb ik ook niet. Een deel van die ketting lag bij me in de mand. De ze werden herenigd toen Rob en Evanne kwamen. Manuela heeft beide delen terug gegeven.'
'Maar dat betekent...' We keken elkaar wanhopig aan.
'We gaan pap en mam er bij halen. Als ze binnen kunnen komen dan heb jij een groot probleem, met ons daarbij.'
'Oké.'
'Nou kom dan!' Ik ontwaakte uit mijn trance en liep achter Sebas aan. Onderweg kwamen we Jackson en Lotte tegen. De koning en koningin zaten in de tuin te genieten van een vrije dag.
'Mam, pap, we hebben een probleem,' zei Sebas. We legden ze kort uit wat er was gebeurd. De koning begon te ijsberen.
'Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik ken iedereen al jaren. Niemand zou het kunnen zijn.'
'Wat moeten we doen? Als ze binnen kunnen komen is Noël niet veilig. Er is al zo veel gebeurd.' Mijn hoofd begon ineens te duizelen. Sebas zag het en ving me op. Ik kon niet meer op mijn benen staan en zakte onderuit. Sebas zette me voorzichtig neer. Ik voelde iets in mijn nek. Een kleine naald. Jackson pakte het.
'Vergif. Niet dodelijk, maar het schakelt je wel uit voor een paar uur,' zei hij. Een pijl met een brief landde tussen onze voeten.
'Hoe voelt zwakheid? Niet goed hè? Dat is wat je kan gaan verwachten zonder het gif. Succes Noël,' las Lotte voor. Sebas tilde me op.
'Ik breng haar naar haar kamer. We komen hier op terug.' Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan en viel langzaam in slaap.

Toen ik midden op de dag wakker werd, zat Sebas te wachten op een stoel. Ik ging rechtop zitten.
'Het spijt me,' zei ik.
'Waarvoor?'
'Voor deze moeilijkheden. Sorry dat ik jullie in de problemen breng.'
'Het geeft niet. Jij kan er niets aan doen. Hoe voel je je?'
'Goed. Nog wat slap, maar verder wel goed. Heb je hier de hele tijd gezeten?'
'Nee. We hebben overlegd wat te doen.'
'En?'
'We hebben meerdere mogelijkheden. Je blijft binnen en altijd in mijn buurt, we gaan een ander safe house zoeken of je gaat naar het buitenland. Daar waar zij niet kunnen komen.'
'Mag ik daar over nadenken?'
'Ja natuurlijk. Dit is jouw beslissing.' Ik knikte.
'Als er iets is, kun je me roepen.'
'Weet ik.' Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep weg. Wat zie ik over het hoofd? Er moet toch iets zijn wat ik weet? Waarom kom ik er niet op?

Ik zit peinzend te eten. Er moet iets zijn. Het kleinste dingetje.
'Is er iets?' vroeg Sebas.
'Ik weet gewoon iets, maar ik kom er niet op.'
'Je komt er wel achter. En dan komt alles vanzelf samen.'
'Samen... samenkomen... natuurlijk! Sebas je bent geniaal! Wat stom dat ik er niet op kwam.'
'Ehm... watte?'
'Ik weet waar de centrale plek is.'