From no-one to everything

10| wat een talent

Ik stap om kwart voor twee in de auto. Gisteren heeft de klas het decor afgekregen en we hebben het voor elkaar dat we mogen oefenen met de hoepel. Nu moet ik eerst tweeëneenhalf uur rijden tot aan het Philharmonie en dan heb ik mijn eerste repetitie gevolgd door het afspraakje met Sebastiën. Manuela heeft me een bak cakejes meegegeven. Ik schrik als ik me bedenk dat ik mijn tas vergeet. Ik ren terug naar binnen, waar Manuela er al mee staat te zwaaien. 'Je bent een groot warhoofd, weet je dat?' lacht ze. Ik pak te tas aan en rij aan.

Tijdens de rit zie ik veel voorbij komen. Ik rij tussen de bomen van het bos en langs een broedplaats voor vogels. Helaas beland ik ook in de file. Gelukkig ben ik een kwartier voor het begin binnen en sta ik klaar op het podium. Mark komt het theater binnen.
'Jij bent op tijd,' lacht hij.
'Ik ben best wel nerveus.'
'Dat hoeft niet. Hier heb je alvast het script. We gaan om de dag repeteren, maar vandaag is voor iedereen pas de eerste keer. Al weten ze hun personage al wel.'
'Oké. Dat is fijn om te weten. Is er iemand... jaloers?'
'Nee hoor. Iedereen gunt het elkaar en niemand is hier een Merijn.'
'Helen verteld je veel te veel heb ik het idee.'
'Daar kan je wel eens gelijk in hebben. De anderen zullen er zo wel zijn. We zullen eerst een kennismakingsgesprek houden en dan beginnen we.'
'Oké.' Ik zag dat Sebastiën de zaal binnenkwam en achterin ging zitten. Mark volgde mijn blik en fronste.
'Wat doet hij hier?'
'We hebben na deze repetitie een soort van date. Ik ben zo terug.' Mark ksek me verbaasd na. Sebastiën was intussen in het midden gaan zitten. Ik nam naast hem plaats.
'Hey Noël. Hoe gaat het met de zenuwen?'
'Ik probeer ze onder controle te houden. Al weet ik niet of het komt door de repetitie of onze afspraak.'
'Als ik je afleid dan wacht ik wel bij het meer hoor...'
'Nee Sebas, dat is niet nodig. Ik ben blij dat er iemand komt kijken die ik ken, buiten Mark, maar dat is anders. Ik zou alleen iets als een hoed op zetten. Je bent wel heel erg herkenbaar.'
'Maar goed dat ik er een mee heb dan.' Ik lachte.
'Ik moet terug naar de rest. Tot strakjes.'
'Succes. Ik wacht hier op je.' Hij gaf me een knuffel en ik liep terug.

'Hoe...' stotterde Mark.
'Lang verhaal kort, hij gig langs alle weeshuizen in het land, ontmoette mij, we kregen elkaar niet uit ons hoofd en nu hebben we een date. Stel er niet te veel vragen over alsjeblieft.' Hij knikte beduusd. Ik grinnikte. De rest kwam ook al binnen. Ik herkende er veel, ze zijn immers mijn voorbeelden.
'Goed, nu iedereen er is, welkom bij een nieuw seizoen. En met het stuk het Zwanenmeer. Wie heeft er al zin in?' begon Mark met een lach. Iedereen lachte om zijn enthousiasme.
'Jullie weten allemaal wel wie Odette zal spelen. Maar zij kent jullie misschien niet allemaal en het leek me dus een goed idee dat iedereen begint met wat over zichzelf te vertellen. Te beginnen met Noël.'
'Nou ik ben dus Noël, ik ben 5 en dans al zo lang als ik me herinner. Ik heb al vaker opgetreden en ben erg verheugd om dat hier met jullie te doen,' zei ik.
'Je bent 5?!' riep Mark.
'Ik ben geboren in een schrikkeljaar. Anders ben ik 21.' Iedereen lachte hard. Zo ging het rondje door. Sommigen noemden hun rol, anderen zeiden gewoon hun naam en een iemand maakte een sprongetje van vreugde. En daarna begon de repetitie pas echt.

Ik kwam de kleedkamer uit in een simpele spijkerbroek met een T-shirt en had rond mijn middel een houthakkersblouse geknoopt. Mijn haren zaten in een vlecht die over mijn schouder hing. Sebastiën stond bij de uitgang op me te wachten.
'Dus, waar ligt het meer?' vroeg hij.
'Hier vlak bij. Volg me maar. En geloof me als ik zeg dat er niemand komt.'
'Oké denk ik.' Achter het theater stond een grote heuvel. Ik klom er overheen. Eenmaal bovenop de heuvel, keek je uit over een mooie en rustige plek, met in het midden een groot meer. Ik hoorde Sebastiën naast me hijgen.
'Ach kom nou. Ben je al moe als je een heuveltje op moet?' zei ik plagend.
'Misschien. Maar nu gaan we naar beneden en dat is veel makkelijker.' Hij schoof op zijn voeten de heuvel af. Ik sprong van boom naar boom en landde naast hem. Hij lachte. Ik pakte een kleed en de cakejes en plofte neer op de grond.
'Heb je gebakken?'
'Nee, Manuela. Ze wilde per se dat ik dit meenam. Dank je, dat je wou komen kijken net. Dat was heel erg lief.'
'Geen dank. Het was leuk. Wat een talent ben je. Echt wou. En nu snap ik waarom Manuela zei dat een ezel sierlijker was.' Ik lachte.
'Waarom kreeg je me niet uit je hoofd,' vroeg ik na een kleine stilte.
'Je was anders. Op een hele mooie manier. Bij jou vergat ik even dat ik een prins was. Al vanaf het eerste moment. Dit klinkt misschien heel erg stom, maar ik geloof in liefde op het eerste gezicht. Ik heb ook altijd tegen mijn ouders gezegd dat ik niet zou zoeken naar liefde, maar dat het ooit gewoon zou gebeuren.'
'Dat is niet stom. Dat is heel erg mooi. En ik moet eerlijk zeggen dat jij me liet vergeten dat ik een wees was. Ook dat was fijn.' Ik pakte wat water uit mijn tas, maar het script viel er uit. Ik zuchtte.
'Mag ik het eens doornemen,' vroeg Sebastiën.
'Ja hoor. Was Mark trouwens naast je komen zitten?'
'Ja. Hij legde me uit hoe jij stond te stralen in het middelpunt en toch iedereen even belangrijk leek lijken met je dans. Hoe speciaal dat was. Ik snapte er niet veel van, maar dat wel. Oeh, er komt eem dans scène met een prins. Nou hoe kun je die beter oefenen dan met een echte?' Hij stond op en stak zijn hand naar me uit. Met enige twijfel pakte ik hem vast en stond ik op. Hij begon te dansen en ik volgde.

Het leek alsof we vlogen. We draaiden rondjes, deden sprongen en hij tilde me op mijn schouder. En ik kon mijn ogen niet van die van hem vandaan houden. Zijn diep bruine ogen waren zo intens en ook zo zacht. Zijn lach schitterde en hij kreeg er kuiltjes van. De omgeving rondom verdween en het was alleen nog maar hij en ik. Hij tilde me op en draaide me rond. Pas toen hij me neerzette besefte ik dat het was afgelopen. Ik lachte.
'Dat was geweldig.' Het begon donker te worden.
'Zullen we gaan uiteten? Ik trakteer,' stelt hij voor.
'Ja, dat lijkt me leuk.' Hij lachte.

We liepen een klein rustig restaurantje binnen. We gingen zitten en werden gelijk geholpen. We bestelden hetzelfde, zonder dat we het van elkaar wisten, waardoor ik lachte.
'Dus waar hou je nog meer van buiten hetzelfde eten en dansen,' vroeg Sebastiën bij het hoofdgerecht.
'Helpen. Ik vind het echt leuk als ik zeg iets kan doen voor een ander. En met de kinderen spelen. Of in de tuin lezen. Dat is ook wel eens fijn. En jij?'
'Ik vind lezen en dansen leuk. Maar ook reizen vind ik geweldig.'
'Dat is ook leuk. Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe omgeving en ga zo maar door. Het is mooi.'
'Trouwens over het bal, het gaat door. Mijn ouders hebben ingestemd.'
'Oh wat leuk.'
'Zou jij mijn date willen zijn voor het bal?' Ik keek hem even aan en bloosde.
'Ja heel erg graag zelfs.' Hij zuchtte opgelucht. In stilte aten we verder. Het was fijn. Pas bij de auto's zeiden we weer wat. En dat was dat we elkaar snel weer zouden zien.