The days passed quickly. One moment we were busy completing some projects, and the next we were attending Christmas parties from left to right. One thing I loved about the Christmas parties we attended was the parlor games because Lucho and I weren't just playing them, we were winning them left and right. Effort kung effort kaming dalawa lalo pa't sinusulsulan, I mean sinusuportahan din kami ng friends naming walang ibang ginawa kundi tumawa at mag-video ng mga kabaliwan namin ni Lucho. Pagdating sa mga parlor games, partners-in-crime kami ni Lucho.
From the longest line, stop dance, charades, amazing race--Lucho and I brought our A-game. As long as it didn't include running, game na game ako pero nang dumating sa inaabangan naming Trip to Jerusalem, hindi na ako pinalaro pa ni Piper. Nalaman kasi ni Piper na na-sprain ang ankle ko nang dahil sa pagp-practice namin ni Lucho.
Kaliwa't-kanan ang mga christmas lights at decorations. Lagi ko ring naririnig ang mga christmas songs kahit saan kami pumunta. Piper's even making us wear santa hats when we're together. As the nights grew colder and the days passed quickly, next thing I know it was already the day I dreaded the most... the day my friends will leave me alone.
"You sure ayaw mong mag-christmas sa amin?" tanong ni Piper habang papalabas siya ng dorm dala ang maleta niya.
Umiling ako at ngumiti. "Nah, lolo's picking me up two days from now," pagsisinungaling ko.
"Teka akala ko ba patay na ang mga lolo mo?" tanong ni Piper kaya agad akong nag-isip ng palusot.
"It's another grandpa, basta long story," pagsisinungaling ko sabay pabirong tulak sa kanya patungo sa direksyon ng taxi. "Love you P, say hi to your fam for me," sabi ko sabay yakap sa kanya. I'm happy that she can finally see her family again but i'm going to miss her so bad.
I faked a smile long enough for the taxi to leave. Piper is the last of my friends to leave for the holiday break. And not long after, everyone else left the campus for the holiday break.
****
I woke up from my sleep and I could still see the glowing stars on my ceiling. I rolled to the other side of the bed and saw Piper's empty bed. I checked my phone and it's only 4 in the morning and yet i'm already wide awake. I got up and wore my fluffy slippers. Most days I fix myself before leaving the room but because it's holiday break and i'm all alone in our four-story dormitory, I didn't even think about washing my face or even wearing a robe.
I rarely hangout in our dorm's living room since its usually packed with girls from left to right but because all of the girls are in their own hometowns, I have the entire living room all to myself. Wearing my oversized pink shirt and really short shorts, I'm freely lying on the couch while watching Spongebob Squarepants and eating a big tub of ice cream.
Habang pinapakita si Squidward, hindi ko naiwasang mapahagikgik. "Denver, is that you?" biro ko sa sarili ko sabay turo sa mukha ni Squidward sa tv. I mean di hamak naman na pogi si Denver pero yung eyebags lng kasi talaga ni Squidward tapos yung mood niya lagi na parang walang gana sa buhay.
Hay... I wonder how he's doing these days... I miss that weird guy. I hope he's getting enough sleep unlike Squidward. Napatingin ako sa cellphone niya na nasa coffee table. Lagi kong dala-dala ang cellphone niya incase bigla siyang mag-text o tumawag kaso wala.
Pinatay ko na lamang ang tv at nagbihis. Suot ang university tracksuit ko, naisipan kong mag lakad-lakad nalang muna sa campus. Nakakapanghinayang dahil sprained parin ang ankle ko at bawal pa akong mag-jogging tapos kailangan ko pa laging magsaklay or else lalala ang lagay nito.
December 20 pero heto ako at nag-iisang naglalakad sa campus, well hindi naman talaga ako nag-iisa sa campus kasi kahit papaano ay mga guwardya naman at pamilya ng utility staff ang school. Yun nga lang walang student or teacher na nagpaiwan, I guess ako lang?
It feels so refreshing to see the school like this; cold and empty. The area's too wide and for now I have them all on my own. It would've been fun if my friends are here or I could walk properly. Dapat kasi talaga nakinig nalang ako kay Piper at di na nag-practice ng Trip to Jerusalem.
Naglibot-libot ako sa campus grounds hanggang sa cafeteria. Hindi ko naiwasang magtaka nang mapansing bukas ang cafeteria at may nakahanda pang waffles at coffee sa isang mesa, umuusok pa ito sa sobrang init. Siguro mag-aagahan na ang staff na naiwan.
Nagpatuloy ako sa paglilibot sa campus sa tulong ng saklay ko. Grabe, magandang horror movie concept tong ganito pero siyempre hanggang concept lang. Lord, wala naman sanang multo or serial killer kundi lagot ang cuteness ko.
As the deep blue sky started to grow white and bright, I began walking back to the dorm. Hay, ano na namang breakfast ko nito? Cruchy eggs na naman at charred hotdogs na naman?
I spent my entire day binge-watching cartoons and singing along to my playlist. I can't believe i'm going to be in this situation until next year. I want to know what my friends are doing since I really miss them but i'm afraid i'll just be jealous with their lives so I ended up uninstalling my social media applications. Ibabalik ko nalang siguro kapag nakabalik na sila.
****
6pm na at nanginginig na ako sa gutom. Wala na akong makain kasi naubos ko na ang mga chocolates at muffins na binili ko para sa sarili ko. Hindi rin ako marunong magluto at pakiramdam ko masisiraan na ako ng bait kaka-kain ng canned goods, crunchy eggs, at charred hotdog. Nakakamiss kumain ng pagkaing desente ang pagkaluto.
7pm nang mapagdesisyunan kong magbihis. Nagsuot lang ako ng denim jumper sa ibabaw ng oversized pink shirt ko at lumabas na agad ako. Muntikan ko pang makalimutan ang cellphone at wallet ko kaya naman agad ko itong binalikan.
Nang makarating sa guard house, halatang nagulat ang mga guard nang makita ako.
"Hindi ka rin pala umuwi, daldalita?" tanong sa akin ng guard. Daldalita ang tawag nila sa akin kasi napakadaldal ko raw sa kanila, cute pakinggan kaya hinayaan ko na. Lagi ko silang binibilhan ng kape sa tuwing lumalabas ako kaya naging kaibigan ko na sila.
"Hindi po eh," sagot ko nalang.
"Saan ka pupunta? Na-lock mo ba nang maayos ang dorm?" tanong ng guwardya kaya tumango-tango.
"Labas lang po ako saglit, may bibilhin lang. Na-set up ko na po ang alarm at dinouble check ko nang maigi ang mga kable ng kuryente," pagmamalaki ko sabay pakita ng sandamakmak na susing iniwan sa akin ng landlady. Akala ng lady ako ang huling uuwi, hindi niya alam na hindi talaga ako uuwi.
"Ingat ka, bata. 'Wag papagabi nang masyado," paalala nila kaya nagpasalamat ako at nagpaalam na. Ganito man ako at mukhang tanga, alam ko naman ang mga dapat at hindi dapat gawin para maging ligtas sa tuwing lumalabas. May pepper spray pa nga ako lagi sa wallet ko. May pagka-control freak si Mama kaya lagi niya akong pinapaalalahanan ng kung ano-ano. Minsan nga pakiramdam ko perfectionist si Mama at gusto niya, perfect ako.
Naglakad-lakad muna ako patungo sa paradahan ng mga taxi. Pansin kong wala pang mga taxi kaya nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad-lakad hanggang sa biglang huminto ang isang bus, hindi kalayuan sa kinatatayuan ko. Nawala sa isipan ko ang gutom na nararamdaman at sa isang iglap napadesisyunan kong sumakay dito. Bahala na.
Hindi pa ako nakakaupo pero bigla na lamang umandar ang bus. Gusto kong sumigaw gaya ng dati kaso wala ako sa mood, ewan ko ba. Habang humahawak sa headboard ng bawat upuan, naglakad ako sa gitna ng bus upang maghanap ng bakanteng upuan.
Napangiti ako nang sa wakas ay makahanap ako ng bakanteng upuan. Akmang uupo na ako rito nang bigla kong mapansin na para bang may nakatingin sa akin. Lumingon ako at agad na naglaho ang ngiti sa mukha ko nang makita ko si Denver.
Kinabahan ako bigla. Hindi ko alam anong gagawin kaya otomatiko akong naupo. Napakaraming naglalaro sa isipan ko. Huminga ako nang malalim at hinayaan na lamang muna ang sarili kong mag-isip isip kahit sandali lang.
All of a sudden, my mind is finally made up. I sighed and gathered my courage just to stand up. With my head held high, I walked towards Denver's seat and sat right next to him. From my peripheral vision, I saw him look at me. He seemed surprise to see me sitting next to him.
"I missed you," pag-amin ko. Hindi ako tumitingin sa kanya, diretso lang ang tingin ko sa kawalan.
END OF CHAPTER 29!
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3