"Ayoko. Hindi pwede."
Nananatiling pa ring nakayakap ang mainit na katawan ni Orion sa akin. That same warmth I longed for. His love. His everything.
"But you must." Kinukumbinsi ko na rin maging ang sarili ko dahil sa totoo lang, ngayong kayakap ko na si Orion. Napakahirap niyang bitawan. Lahat ng pag,mamahal meron ako para sa kanya, bumalik at biglang bumuhos sa pagkatao ko. "you have to let me go."
My voice cracked as my heart pains melts like hot lava. He tightens his grip on my body, not giving me the slightest chance of him letting go. I've never seen him sober like this. Kung hindi ko pa siya bibitawan ngayon, baka hindi ko magawa ang dapat kong gawin.
Ako na mismo ang kumalas sa pagkakayakap namin sa isa't isa. Pareho kaming luhaan. Pareho kaming labis na nasasaktan. Pero sa amin dalawa, ako ang mas nakakaintindi sa sitwasyon. Dahil ako ang may kagustuhan sa pagkikipaghiwalay ko sa kanya.
"Huwag kang magbiro ng ganyan Esmé. Asawa kita. Asawa mo ako. Hindi dapat tayo nagpapadalos sa mga ganitong pagdedesisyon." His eyes bleed with pain that I had to look away. Kung hindi ko iyon gagawin, baka bumalik lang ako sa yakap niya.
I nodded. Trying very hard top hold back my tears. "Alam ko," I gulped. "hindi ako nagpadalos Orion. Alam ko ang ginagawa ko." His face showed distress and as he closes his eyes.
I'm trembling. Pilit akong dinidiktahan ng isip at puso ko na yakapin muli si Orion. Tumalikod ako bago ako tuluyang bumigay sa sigaw ng nila. I took tiny steps away from him. Deep somewhere inside of me, wanting him to follow me. Hug me. Love me. But my mind constantly reminding me of all the trouble I am in.
I shook my head. Tama ang desisyon ko.
Nilakihan ko ang bawat hakbang na gawin ko palayo sa kanya. Kinukumbisi ang sarili ko na tama ang gagawin ko. Pero isang salita lang niya at natigil ako.
"Iiwan kita,"
Bahagya kong kinagat ang labi ko, pinipigilan ang hagulgol na nais kumawala. Mainit na luha ang tumulo sa mga pisngi ko. Hindi ko maintindihan. Ito ang gusto ko, pero bakit ngayong galing na sa kanya, ang sakit-sakit.
Nanatili akong nakatayo at nakatalikod sa kanya. Ayokong makita niyang nasasaktan ako.
"sagutin mo lang 'tong huli kong tanong."
Hindi na ako nakasagot. Itinukop ko na ang kamay ko sa bibig ko, kapipigil sa sakit na nagpupumilit kumawala.
"Kung iiwan kita, sa kanya ka ba pupunta?"
Nanginginig ang boses ni Orion. Kahit hindi ko siya nakikita, alam na alam kong maging siya umiiyak. Sino ba naman ang hindi masasaktan sa ginagawa ko? Mahal ko siya. Mahal namin ang isa't isa. Pero heto ako ngayon, mas pinipili na iwan siya.
"Hindi."
Maikli nalang ang naisagot ko. Hindi ko na nagawang magpaliwanag pa.
"Iiwan kita hindi dahil gusto ko, kung 'di dahil gusto mo."
Parang pinupunit ang puso at isipan ko sa kaloob-looban ko. Ang sakit-sakit na. Hindi ko na kaya. Lahat ng naipon na sakit, pakiramdam ko lumabas sa buong katawan ko. Lumabas sa bibig ko ang hinagpis na kanina ko pa pinipiilan. Bawat iyak parang pagpunit sa puso ko na paulit-ulit na winawarak ang pagkatao ko. Nanginginig ang mga kamay ko, kinailangan kong yakapin ang sarili makontol ko lamang ang panginginig ko.
"O-Orion..." Hindi ko na kaya.
Tumalikod akong muli. Umaasa na sa paglingon ko ay nandoon pa siya. Napaluhod nalang ako nang makita kong wala na siya. Iniwan na niya ako. Bumuhos ang luha sa mga mata ko. Pinagsuklaban na ako ng langit at lupa. At kahit na alam kong ito ang gusto ko at ang inakala kong sakit na makakaya ko ay imposible pala.
Napaluhod nalang ako at doon humagulgol ng iyak. Lahat ng nangyari noon, lahat ng paghihirap, lahat ng pagmamahal. Wala na ngayon. Itinapon ko na para bang isang walang kwentang bagay. I pushed Orion away.
I couls not contain the anger I have inside me. Galit na galit ako sa sarili ko. Nanlulumo sa pagmamahal na meron kami na hindi ko magawang ipaglaban.
All of the pain showered in tears. Flowing out of my system. I don't know how to stop. Until I felt a light tap on my shoulder.
"Tahan na..." His voice so tender, like cold breeze under the moonlight.
Pinunasan ko ang mga luhang tumulo na sa pisngi ko tsaka ako tumingala para makita siya. I know who it was. Hindi ko puwedeng hindi makilala ang boses ni Titus.
Nang makita ko siya, imbes na tumahan ako ay lalo lang akong humagulgol ng iyak. He, of all people, knows how much I loved Orion.
Tinulungan niya akong makatayo at inalalayan ako upang iupo sa gilid ng dasalan.
"Bakit mo iyon ginawa?" Aniya nang kahit pa paano'y nakalma ko na ang sarili ko.
"Kailangan kong ayusin ang sarili ko. Gulong-gulo ako Titus. Ang dami nang nangyari." Tulala kong sagot.
"Dahil kay Leo?"
Isinubsob ko ang mukha ko sa mga palad ko. Tama si Titus. Si Leo ang nagpagulo sa isip ko.
"Hindi ikaw ang may kasalanan ng lahat ng nangyayari Esmé. Mayroong naglalaro sa inyo."
"Anong ibig mong sabihin?" I had to ask. Sa ganitong sitwasyon, katulong ang kailangan ko. Isang taong sasama sa akin at tutulungan akong maisa-ayos ang lahat. At si Titus ang taong iyon.
"Nang nawala ka, pabago-bago ang ugali ni Orion. Minsan normal lang siya, hindi magkanda-ugaga kahahanap sa 'yo. Pero madalas, wala siya sa sarili at galit na galit."
Bago pa man ako nawala, nakita ko na ang pagbabago sa ugali ni Orion. Kaya hindi imposible ang sinasabi ni Titus.
"May nalaman ka ba tungkol doon?"
Tumangon siya. "Umalis ako para makahanap ng kasagutan. Bumalik ako sa amin para kausapin ang pinaka matandang Henki."
Tumigil si Titus at maigi akong tinignan. Tila ba sinasabing maghanda ako sa susunod niyang sasabihin. "May lumalason sa utak ni Orion. At kung hindi natin siya maililigtas sa lalong madaling panahon, malaki ang tyansang magiging siyang Hitteki."
Bumalik sa alaala ko noong nakausap ko si Segine sa panaginip ko. Tungkol sa mga mata niya, na ang dating mata niyang parang dapit-hapon ay magiging itim tulad ng malalim na gabi. Na ang ibig sabihin ay kamatayan.
"Hitteki?"
"Isang beses palang lumitaw ang Hitteki sa mundo naming mga Henki. Matagal ng panahon ang lumipas pero ramdam pa rin namin ang lungkot at kasakitang idinulot noon sa amin...
Hindi nagkasundo ang Hirang at Alamat noong mga panahon na iyon, na humantong sa hiwalayan...
Hindi nagtagal, bumalot ang kadiliman sa katauhan ng Hirang... naging napakasama niya, pinatay niya ang lahat ng Henki na daanan niya. Walang awa, maging mga bata pinaslang niya. Hitteki ang naging tawag sa kanya, na ang ibig sabihin ay kaaway ng lahat."
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Katulad ng nangyayari sa amin ni Orion ang ikinwento ni Titus. Hirang at Alamat na naghiway. Hindi ko pwedeng hayaan na mahantong ang lahat sa patayan. Wala dapat madamay, tao man o henki.
"Anong nangyari sa kanilang dalawa?"
"Hinarap ng Alamat ang Hitteki para pigilan siya. Pero huli na siya, tuluyan nang kinain ng kadiliman ang hirang. Wala na siyang kinikilala, maging ang Alamat na minahal niya ay hindi na niya kilala."
Napatayo ako at hindi mapakali. Hindi maaaring mangyari ulit ang nakaraan. Hindi pwedeng maulit ang mapait na sinapit nila noon.
"Bakit ngayon mo lang 'to sinabi sa 'kin? Paano nalang kung mangyari ulit? Ano ng gagawin ko?"
"Kailangan nating mahanap ang kung sino mang nasa likod nito. Bago pa mahuli ang lahat para sa inyong dalawa ni Orion."