Evet tam dokuz sene önce.Hafif hafif beliriyordu gözünde.Mutluydu ama en önemlisi mutlu ediyordu.Neydi bu mutluluk,ne kadar sürmüştü kim bilir.Felaketin habercisi bir mutluluk buna denirdi.Şu an bu oturduğu bank arkadaşı olmuştu hüznünün.Hüznü beraber paylaşınca azalıyordu.Ne yapsın elindekilerle yetinmek hiç ummadığı kadar bağlılık yaratıyordu gönlünde.
Ya o kuşlar sesleriyle daha ne kadar şarkı söyleyecekler.Ve bir kuruş bile para almadan.Bu ona bir hediyemiydi yoksa "kendini çok önemseme bu bizim iletişimimiz" der gibilermiydi.Aman her neyse mutlu muydu "evet" başka bir sorun yok ki hayatında.Geçinip gidiyordu anlam veremediği kadar anlamsız geçmiyordu ki...
Hırçınlaştı birden yüreği kuşların konseri bu kadar güzel geçerken.Neydi bu onları korkutan,dağıtan.Yoksa gidiş vakti mi gelmişti yuvalarına.Yoksa onlarda mı terkedip gitti."Hayır siz de gidemezsiniz kuşlar bu söyleşi yarım kalmalı."Lakin çoktan gitmişlerdi.Eve gitme vakitleri geldiğinden değil.Şarkı söylemekten bıktıklarından değil.Doğanın düzeninde olacakların farkına vardıklarından gittiler.Fakat yine gelecekler bu onlar için de bir düzen.Elbette gelecekler...
Evet doğanın düzeni değişti işte.Daha önce güllük gülistanlık olan hava şimdi yerini soğuk ve dağınık bir rüzgara bıraktı.O rüzgarın yerden uçuşturduğu tozlarla o kızarmış mavi gözlerini rahatsız etmeye yetti.Elleriyle gözlerini sağa sola ovuşturmaya başladı.Neden bu kadar acı çekiyordu.Gözlerini açtığında gökyüzüne baktı.Onlar vardı yine bütün güçleriyle toplanıyordu.Ona doğru yürüyen bir ordu gibi üstüne üstüne geliyorlardı.Kana susamış cellatlar gibi,gözüne yem kestiren bir aslan gibi,patlamaya hazır bir volkan gibi birleşmişlerdi.Hızla geliyorlardı bir göz açıp kapama mesafesi gibi...
Arkadaşlar her gün devamı gelecek.Okurlara sevgiler.
İnstagram:Vedatkvst