Epilogue
--
Eina's PoV
Tahimik ang buong paligid. Hindi kami nag-iimikan ni Schneider. Magkaharap kami ngayon sa sofa pero walang gustong magsalita.
"So you got her pregnant?" I asked, breaking the silence. Pinipigilan ang nagbabadyang pagtulo ng mga luha ko.
"I-I'm sorry." Yun lang sinabi niya. Kanina pa, yan nalang ang kanina pa niyang sinasabi saakin.
Pero yung dalawang salitang kanina pa niya inuulit, parang libo libong saksak sa puso ko.
"Akala ko ba mahal mo ako?" Wala na, hindi ko na mapigilan ang pagluha ko.
"Mahal naman kita eh." Tumingin siya saakin, ang mga mata niya ay puno ng hinanakit.
"Pero ano? Alam kong may pero jan sa sinabi mo." Bakit kailangan ko pang alamin? Masasaktan lang ako sa sasabihin niya.
"P-pero mas mahal ko siya Eina." Napayuko siya. "Mahalaga ka din saakin, pero mas mahalaga siya." Tumawa ako, hindi dahil natutuwa ako.
Tumatawa ako habang walang tigil ang pagtulo ng mga luha sa mata ko. "So siya ang pinipili mo? Hindi mo ako ganun kamahal kaya siya ang pinipili mo?" Sobrang sakit. Naniniķip na ang dibdib ko sa sobrang sakit.
"I'm sorry." Yan nanaman tayo sa I'm sorry niya. Sawang sawa na akong marinig.
Kita kong tumayo na siya.
Kita kong inalis niya ang wedding ring niya.
He held my hand, nilagay niya doon ang singsing niya.
"Mas kailangan niya ako Eina. And she's waiting for me outside." Huling sabi ni Schneider at tumalikod na siya.
Tinalikuran na niya ako, tinalikuran na niya ang mga pinangako niya saakin. Ang pagsasamahan namin.
"Schneider!" Sigaw ko sakanya. Ang sakit. Hindi na siya lumingon saakin. Hanggang nawala na siya sa paningin ko.
Wala na. Iniwan na niya akong luhaan. "Schneider!"
Tuloy tuloy ang pag-iyak ko hanggang sa naramdaman kong may yumuyugyog saakin habang sinisigaw pangalan ko.
Suddenly I opened my eyes. The first thing I saw was the ceiling.
Ramdam ko ang luha ko sa mukha ko.
"Eina!" Napalingon ako sa nagsalita at nakita ko ang nag-aalalang mukha ni Schneider.
My hand automatically went to his cheeks. I gave him a pretty nice slap in the face.
"What the?!" I was breathing heavily, inis ang nararamdaman ko.
Pero nawala ang inis ko at nagsimula akong umiyak.
I wailed and kicked my feet like a kid.
"Manloloko ka! Bakit mo ako iniwan?! Gago ka! Tarantado! Hampas Lupa! Lahat lahat na!" Sinubsob ko ang mukha ko sa nga palad ko at tinuloy ang pag-iyak. "Akala ko ba mahal mo ako?"
I cried out loud.
Inalis niya ang mga kamay ko sa mukha ko at hinarap ako ng seryoso. Then hugged me tightly sabay inaalo. "Ano ba yang pinagsasabi mo? Ano ba yang panaginip mo at ganyan ka maka-iyak at manghampas saakin?" I stopped.
Panaginip?
Kumawala si Schneider sa yakap niya saakin para harapin ulit ako. "Itong baby damulag ko talaga oh." Pinunasan niya ang ilan pang luhang tumulo sa mata ko.
He held my hands again. Napatingin ako sa mga kamay naming magkahawak. Kita ko din na suot suot niya ang wedding ring niya.
I looked into his eyes.
Siya nga, hindi niya ako iniwan. Hindi niya ako pinagpalit. Panaginip lang ang lahat.
I breathe out a sigh of relief.
Lumapit ako lalo kay Schneider at naupo patagilid sa kandungan niya. I hugged him tightly burying my face on his neck.
"Mind telling me what your dream was all about?" He asked as he was caressing my hair.
"Niloko mo daw ako, na may nabuntis kang iba at mas pinili mo siya kaysa saakin. Iniwan mo ako. Sabi mo din mas mahal at mas mahalaga siya kaysa saakin." Pagkukwento ko.
"That would never happen. Do you actually think that I would cheat on you? No way in hell that I would do that! Lalong lalo na ngayon na malapit ka ng manganak sa mga anak natin." He rubbed my belly.
Napatingin ako sa tiyan ko. It's really big.
Oo nga pala. Kabuwanan ko na pala.
I was too carried away by my emotions dahil sa panaginip ko. Hindi ko na tuloy namalayan ang malaking tiyan ko.
I looked at him again, nanlaki ang mata ko ng makita kong namumula ang pisngi niya na sinampal ko kanina.
"Your cheeks!" Hinaplos ko iyon. "I'm sorry."
Natawa lang siya at hinawakan ang kamay kong nasa mukha niya. "It's okay. I deserve it because I cheated on you in your dreams." Ngumisi siya.
Natawa na din ako.
Oh my gosh. I really love this man.
My husband.
Sobrang napaka maintindihin niya saakin, katulad nalang ngayon.
I kissed his cheeks that I slapped at akmang aalis na sana ako sa kandungan niya ng pigilan niya ako.
"Where do you think you're going?" He asked. "Ahm, ano baka kasi nabibigatan ka na, ang bigat pa man din namin nila baby." Sagot ko sakanya pero pinigilan niya parin ako sa paraang pagpulupot niya sa mga matitipunong braso niya sa mabilog kong tiyan.
"It's okay. Hindi kayo ganun ka bigat. Naggy-gym ata 'tong asawa mo." Pagmamayabang niya.
Natawa ako.
I settled comfortably on his lap again. Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya.
I looked deeply in his eyes, "I love you." And I kissed him on the lips.
"I love you too."
--
Nagising ako sa ingay sa paligid ko.
Pagmulat ko, nasa isang private room ako ng hospital.
Hospital? Oh yeah. I gave birth to our twins today.
"Gising na siyaaa!" Tita— Nay Sabel exclaimed.
Agad namang napalingon si Schneider na nakatalikod saakin.Naupo siya sa gilid ng kama sabay halik sa noo ko. "How are you feeling mahal ko?"
"I feel great. Nasaan ang kambal?"
"They're at the nursery. Let me just go and tell the nurse to bring them here." Muli niya akong hinalikan sa noo ko at nalabas sa room.
"Congratulation Eina! Ang guguwapo ng mga apo ko! Kamukhang kamukha ni Schneider." Naluluhang sabi niya saakin ng makalapit na siya saakin.
"Thank you po 'nay Sabel. Manang mana talaga sa ama nila." Hindi na talaga ako magtataka. Siya ba naman ang pinaglihian Sa buong pagbubuntis ko.
"Sabi nila, kung sino ang kamukha ng bata siya daw ang mas nasarapan. Kung kamukha pareho ni Schneider ang kambal. Aba, iba talaga ang anak ko." Napayuko ako at biglang namula ang mukha ko sa sinabi ni tatay Charles.
"Charles! Yang bibig mo!" Sita ni nay Sabel. "I'm sorry Eina. Wag mo ng pansinin ang pinagsasabi ng ugok kong asawa."
Bumukas na ang pinto at napasok si Schneider na dala ang isang kambal namin at kasabay niya ang isang nurse na dala pa ang isa.
Binigay na saakin ng nurse ang baby ko saakin.
As I saw my baby, hindi ko maiwasang maluha ng sa wakas ay nahawakan ko na din ang anak ko. Naramdaman kong tumabi si Schneider saakin sa kama.
Napatingin, ako sakanya. "Schneider, finally. Nahawakan na din natin ang mga anak natin." Naluhang saad ko.
He wiped my tears away using his free hand. "I know baby, masaya ako ngayon. Masayang masaya."
I both looked at our babies.
Luke William C. Acosta
Duke Williem C. Acosta
"Asan na ang aking mga pamangkins?" Masayang bungad ni Dianne ng makapasok siya sa room.
Nagliwanag ang mga mata niya ng makitang hawak namin ni Schneider ang kambal.
She excitedly walked towards us.
"Omy! Ang cu-cute nilaaa." She squealed. Kinuha niya ang phone niya at sinimulang picturan ang kambal.
Umalis na sina Nay Sabel, tito Charles at Dianne. Sumabay na nagsidatingan naman ang mga kaibigan ko. Schneider not leaving my side.
They also congratulated me and Schneider. Kaunting kwentuhan at group picture ang naganap.
"I'm so happy for you Eina. Finally, you have your happily ever after." Sabi saakin ni Esther.
"Thanks Es." I smiled at her, hawak ko parin si Luke sa braso ko. I also leaned on Schneider habang hawak niya si Duke. "And I'll have to thank you again Es. Ikaw rin ang isang dahilan kung bakit ganito kami kasaya ngayon ni Schneider. Kayo ni Pio." It's true. Kung hindi dahil sa pagtulong saakin ni Es sa kabaliwan ko at kung hindi din dahil kay Pio na nag refer saakin sa asawa ko, hindi ko makikilala si Schneider at walang kikilalaning ama ang kambal ko.
"You know we always wanted the best for you." Inakbayan niya ako, dahil kung yayakap siya saakin baka maipit namin si baby Luke.
Tinapunan niya ng tingin si Schneider. "Take good care of her okay? Pati na din sa kambal niyo."
He kissed the side of my head. "I always do and I always will."
"Good."
After our talk, sabay sabay umalis ang mga kaibigan ko.
Ang sumunod naman na bumisita ay sina Bea at Ethan.
I smiled when I saw Ethan's arm around Bea's waist. I'm so happy for this two. After months of hurting themselves. They decided to take their relationship a second chance.
And I can see that their decision made them so happy.
"Ang cuteee!" Natutuwa si Bea habang tinititigan ang anak ko. But this time si Duke naman ang hawak ko.
"If you want one love. Gawa na din tayo." Nakangisi si Ethan habang nakatingin kay Bea.
She just rolled her eyes. "Umayos ka diyan Ethan. Kung ayaw mong mabatukan."
Tumawa lang siya. "Anyway, congrats guys! Schneider." They fist bumped. "Isa ka ng pamilyadong tao! Akalain mo yun? Nauna ka pa samin ni Axel."
"I know right? And I'm happy about it."
Kausap ko si Bea habang kausap naman ni Schneider si Ethan.
Pagkatapos nilang makipag kwentuhan saamin ay umalis na din sila.
Now, kaming apat nalang ang nasa room.
"Welcome to the world, Luke William and Duke Williem. Me and your dad both love you." Sabi ko sa kambal at napatingin na din kay Schneider.
He burried his face on my neck, and there I felt his tear. "I love you so much Eina. Thank You for coming to my life, thank you for bringing this two bundle of happiness." Naluha na din ako s sinabi niya.
This man really loves me. And I really love him too.
Ang gusto ko lang naman noon ay magkaroon lang ng anak para may kasama na ako. But I ended up having twins and the father as a bonus.
Who knew that my desperate crazy plan would turn out be the best plan I ever did.
Because it gave me a happy family of my own.
END
--
jnx