Chapter 5: is it over [part 1]
The greates mistakes we make are the RISK we didn’t take. If you think something will make you happy, go for it... so that you won’t live your life asking “what if?” and telling yourself “if only...”
***
**play the song before reading ^^ for bgm purpose lang =))
Kei’s POV:
“alam mo kasi best... ang love parang rosas yan eh. Kailangan ng tamang oras at panahon para bumunga, kailangan din ng tamang pag-aalaga para mapanatili. Ang kaso sa inyong dalawa ni Ynnah, kailangan niyo pa ng oras at panahon para mag-mature pa kayo... para kung mabigyan man kayo ulit ng second chance... magagawa niyo nang tama yung relasyon niyo. Magagawan niyo na ng assurance yung relationship niyo.”
Assurance? Tss. Sinong niloloko niya? As if she knows how I feel. As if she’s been in love.
Pagkaalis niya sinundan ko siya, kahit naman kasi galit ako sa kanya, I can’t take the risk of letting her go alone, baka mapahamak pa siya.
And pagkakitang pagkakita ko pa lang na nakapasok na siya sa bahay nila, umuwi na din ako.
Haaay it’s been a long day. Gusto kong uminom kaso ayaw ni Sajie na umiinom ako, I barely wanted to smoke, kaso pinagbawalan na ako si Sajie.
“Kei..?”
“pa...”
Pumunta ako sa labas ng bahay namin, naupo ako dun sa may gutter...
“ano nangyari kanina? Did it went well?”
“she broke up with me.” Ouch. Ang sakit lang sabihin eh.
“I see...”
“wala man lang reaksyon papa?” =____= parehas sila ni Saj, di man lang ako kinomfort.
“alam ko naman kasing, eventually, you and that Ynnah girl will broke up, so hindi na ako nagulat...”
“pano niyo naman po nasabi?”
“Kei, masyado pa kayong bata, highschool love stays as highschool love, hanggang dun lang yon... isa pa, it takes two mature people to survive in a relationship.”
“eh bakit kayo ni mama... diba highschool pa lang kayo na.”
“we’re in different situation son... at kung hindi mo man napapansin Kei, madaming mali sa relasyon niya, sa bagay bagay na lang eh, wala kayong pinagkasunduan.”
Natahimik nalang ako...
“parehas kayo ni Saj. Halos ganyan din kasi yung sinabi niya sakin eh...”
“alam mo Kei, mas kilala ka pa ni Saj, kesa ni Ynnah...”
“makikilala din naman niya ako eh...”
“pero sa tingin mo ba, kaya din niyang tanggapin yung mga flaws mo?”
Napayuko na lang ako at napaisip...
“alam mo kasi anak ang love hindi yan yung basta basta mo na lang papasukin, hindi yan yung multiple choice na pipili ka lang kung gugustuhin mo o hindi, kusa yang dumarating... hindi yan parang, nakasundo mo lang siya mahal mo na kagad, nagandahan, nabaitan ka lang sa kanya, mahal mo na, hindi yun ganon.”
“what do you mean dad? That I’m not in love?”
“you are. Pero hindi pa ganon kalalim yung pagmamahal mo sa kanya...”
“masasaktan ba ako ng ganito kung hindi ko siya ganon kamahal?”
“pride and ego son, don’t you know that?”
“ipapakilala ko ba siya sa inyo kung hindi ko siya mahal?”
“eh bakit si Saj pinakilala mo samin?”
Ako na ang basag sa tatay ko =____=
“the thing about love son is, you don’t step into it. You fall. Fall madly and deeply. Yung hindi mo na kayang kontrolin at pigilan. And when you get into that situation, mahirap ng iwasan.”
Isang mahabang katahimikan ang bumalot samin.
Nagsindi ng cigarette si papa at pagkatapos ng halos tatlumpung minuto tinapon na niya yun...
Papasok na sana siya ng bahay when I asked him something... kanina pa kasi to gumugulo sa isip ko.
“pa... how did you and mom get everything so right?”
“hahaha parehas talaga kayo si Saj! Alam mo ba, pinaikling tanong niya yan sakin? HAHAHA.” Di na lang sagutin eh no.
“sagutin niyo na lang kaya papa...” =_____=
“it’s easy son...
I married my bestfriend!”
Isang oras... isang oras din akong nag-stay sa labas ng bahay namin.
Napaisip kasi ako... mahal ko ba talag si Ynnah? O hindi ko lang matanggap sa sarili ko na matagal na akong may mahal na iba?
**after 2 weeks.
Exam na namin. Si Saj... iniiwasan ako, tuwing susunduin ko siya pag papasok kami, either nakaalis na siya o tulog pa, pag naman naghihintay ako, sasabihin ng mama niya, aabsent daw.
Alam ko naming kasalanan ko kung bakit galit siya sakin, gusto ko namang mag-sorry di lang ako maka-tyempo.
Tapos lagi pa niyang kasama yung Shin na yun.
Siguro tama nga yung hula ko, si Shin si Mr. SN niya.
Bakit? Pwede din naming ako ah, Strike Novintes. S-N.
Tss. Hanggang best friend ka lang talaga Kei, wag ka ng umasa.
“Kei, dun ka sa tabi ni Sajieleigh umupo.”
“sure ma’am.”
Eto na. chance ko na para mag-sorry.
“Saj... yung tung--”
“hmm... hmm...” naka-headphones.
*sigh* mamaya na nga lang.
Ilang minuto siyang nakikinig lang sa music. Not the typical Sajieleigh. Kasi, dati pag gantong situation dinadaldal ako nito eh.
Saka lang niya tinanggal yung headphones niya nung sinabing start na ng exam.
That just mean she doesn’t want to talk to me.
**after 4 hours.
“Saj.”
“bakit?” sabi niya sakin ng hindi nakatingin.
“let’s talk.”
“nag-uusap na tayo.”
*sigh* “sorry sa nangyari last last week.”
“okay.”
Not enough.
“sabay tayong umuwi.”
“bahala ka.”
Tapos lumabas na siya ng room, sumunod na lang ako...
Tatlong araw... lagi kaming sabay umuwi, pero hindi naman niya ako kinakausap. May gusto akong sabihin sa kanya, hindi ko naman masabi...
“two weeks from now, gagraduate na tayo.” Panimula ko... di kasi ako sanay na hindi niya ako kinakausap.
“yeah.”
“nakapasa ka ba sa mga pinag-exam-an mo?”
“yung sa iba oo, pero merong hindi.”
“so san ka mag-aaral?”
“PLM.”
Sa Manila? Ang layo nun...
“galit ka pa din sakin?”
“oo... pero naisip ko, bakit naman ako magagalit diba?”
Longest sentence na sinabi niya sakin...
“sorry talaga...”
“okay lang, hindi mo naman kasi alam yung mga sinasabi mo nun eh, nasaktan ka, pero wala akong nagawa, kasi nga diba, hindi ko naman alam yung nararamdaman mo, kasi hindi ko pa alam yung mga naramdaman mo...”
*croooosshh*
Kumulimlim...
“sorry...”
“okay. Whatever fine.” Then she started to walk.
I’m pissed. Nakailang sorry na ako, tapos gaganyanin niya pa ako, alam naman niyang mahina ang pasensya ko sa gantong sitwasyon eh.
Tsaka ano pa bang kinagagalit niya? Yung sinabi ko? Then fine. Pero totoo naman yun ah. Wala siyang alam!
“ano pa bang kinakagalit mo?”
“lahat! Kasi... wala ka naming alam sa mga nararanasan ko, naiinis ako! Anong alam mo sa pakiramdam na masaktan? Wala! Eh ako! Lagi ko yang nararamdaman! Araw araw! Tuwing nakikita ko kayo ni Ynnah, tuwing magkasama kayo! Lahat!”
“a-ano?”
“hanggang ngayon ba naman? Magpapakamanhid ka? Why are you So Numb?! Bagay nga sayo yung ginamit kong code name... hahaha Mr. SN! Such a numb person...”
“...”
“ano? Tatahimik ka na lang diyan!”
Mr. SN... so numb? Ang twisted talagang mag-isip ng babaeng to.
Hindi ko man lang naisip yun... ako pala.
Ako lang ba? Parehas lang naman kami ah.
Manhid din siya...
“bahala ka na nga diyan!”
Teka... hindi ko pa nasasabi yung gusto kong sabihin...
“Saj! Wait!”
“bakit?”
I love you... siguro matagal ko ng nararamdaman, but I just keep on denying the fact, that I have been and always been in love with you. Natatakot lang siguro ako... natatakot na, na baka, hindi mo ako gusto, natatakot ako na kung hindi mag-work yung relationship na gusto ko, mawala ka sakin... natatakot akong mawala ka sakin.
Yan... yan yung gusto kong sabihin sa kanya...
Pero huli na bago ko masabi pa yun...
Naisip ko... ayokong mawala siya sakin...
“I don’t love you... you’re just a friend, I still love Ynnah. Sorry, I don’t want to hurt you... mag-move on ka na lang sakin, friendship is all I can offer to you.”
“alam ko naman *smile* move on? I’m almost there.” Then she left...
She left me hanging.
Gusto kong bawiin yung nasabi ko sa kanya, pero di ko magawa...
Tama na siguro ‘to.
Mas maganda na siguro kung hanggang magkaibigan na lang kami.
I can’t take the risk of losing her...
**end.