Better be late than never. :) Hi, kumusta?
CHAPTER 16~
“And even if I cried a thousand tears tonight. Would you come back to me? And even if I walked on the water. Would you come out to see?”
The moment he walked out and turned his back, I already knew we aren’t meant for each other. That I am just a casualty on their relationship, bagyo lang ‘to sa kanilang dalawa at isa ako sa nasalanta. Oh, I’m being way too deep. You see, Luhan is for her, she for Luhan, no me in the picture, pero kahit ganun umaasa pa din ako, mahal ko siya e, masama bang mag-assume na babalik din siya sakin? Mula nung araw na yun, hindi na kami masyadong nakikita. I made myself busy through helping Erin and the Council for the upcoming school fest.
“May cartolina pa ba? Paper? Scisssors?” Sunud-sunod na tanong ni Jezreen samin, tango lang kami ng tango ni Erin. Di ko alam bakit ako nasama sa kanila, e di naman ako SC, yan tuloy, napunta ako dito sa NBS at ako ang naging taga bitbit sa mga supplies na kakailanganin sa school fest. Ito ang side effect ng pagkakatroon ng kaibigan na SC officer.
“Gutom na ‘ko.” FINALLY! Sa wakas nakaramdaman na rin sila ng gutom. Dalawang oras na kami dito, buti na lang talaga.
“Tara, pizza hut!” Suhestiyon ni Erin. As expected, suki si Erin ng PH. Kaya pag pumupunta kami don, agad na ipaghahanda si Erin ng caesar salad. Paborito niya kasi yun at syempre, pati pizza.
Nagpunta nga kami sa pizza hut, as we are walking, carrying these big bags, may tumawag sa pangalan ko. When I lean on, I saw Muecan waving at me. She rushed over me and gave me a little hug since may bitbit ako. Napaka-jolly na aura niya ngayon.
“Hoy, Franj. Parang pumapayat ka ngayon ah? But still, ang pretty pretty mo pa din.” She said.
“Kelan ka pa naging bolera?” Tanong ko naman.
“Ngayon lang, ginugutom kasi ako eh.” Nakangiti niyang sabi.
“Oh great, we’re about to eat. Sama ka na samin, para mawala na pagkabolera mo. Di mo bagay.” Sabi ko sabay hila sa braso niya papunta kina Erin at Jezreen na nandun na sa loob ng Pizza hut.
Sinama ko si Muecan, nagulat si Erin nung nakita niya ang kaibigan, naluluha niya itong kinamusta. Pinakilala namin si Muecan kay Jezreen. After naming makapagpahinga, nagyaya na silang bumalik sa school, natuwa pa kami kasi himalang sasama si Muecan samin sa school. Tuwang tuwa talaga si Erin dahil nagkita ulit sila ni Muecan, isa pala ito sa mga close friends niya.
Pagdating sa school ay humiwalay na ang dalawa kasi may gagawin pa sila. Ako naman ay nagvolunteer na i-tour si Muecan dito sa school. Tingin ko naman ay di na niya first time na magpunta dito, sigurado dinala na siya ni Tao dito nung sila pa.
In speaking of Tao, kumusta na kaya sila ni Muecan? May improvement ba? Kaya ba nagpunta dito si Muecan eh ayos na silang dalawa?
“Same old SMU,” she said.
“Muecan, kumusta na pala kayo ni Tao?” tanong ko habang naglalakad kami dito sa may corridor.
Di sinagot ni Muecan yung tanong ko, she remained silent, di pa siguro sila okay. Pero bakit cool lang si Muecan na magpunta dito? Doesn’t she feel worried? Tao’s may roam around the campus and they might meet halfway.
“Franj, magttransfer na ko dito,” she suddenly said kaya napahinto ako sa paglalakad at mataman siyang tinitigan. Muecan’s smiling, she continued talking then. “But please, do not tell Tao yet..”
“For real?” Tanong ko, she nodded. Kaya napayakap ako sa kanya. “Yang paglipat mo dito, milestone yan sa relasyon niyo ni Tao.” Ngiti ang sagot sakin ni Muecan kaya’t nagpatuloy kami sa paglalakad.
Sa paglalakad namin, napahinto kami kasi nakasalubong namin sina Chen at K-La na kakalabas lang galing ng music room, nagpractice yata sila. Kasalukuyang kinukuha ni Chen ang bitbit na maliit na bag ni K-LA.
“Ako na magdadala sa bag mo,” pilit ni Chen.
“Purse ‘to, hindi bag!” giit ni K-La.
“Edi purse kase. Akina yan, ako na magdadala.”
“Huwag na ‘to. Ako nalang buhatin mo dali. Yung pangkasal,” Pumwesto si K-La sa harap ni Chen at inakbay ang kaliwang braso sa batok nito. “Dali!” she commanded, but Chen didn’t respond.
“Abnormal ka talaga,” sabi niya saka inalis ang kamay ni K-La sa leeg niya at naglakad. Ngumiti ito nung nakita niya kami, sumunod naman si K-La kay Chen.
“Franjy!” tawag sakin ni Chen at K-La. Ang bakla ng pangalan, ilang beses ko na silang sinaway sa pagtawag nila sakin ng Franjy pero patuloy pa rin sila sa pagtawag sakin ng ganun. Actually, si Chen ang unang tumawag sakin ng Franjy pero nakigaya lang si K-la. Sabi kasi niya pagsoulmates daw ang dalawang tao, kailangan parehas sila in every aspects para ma-meet yung standards na pagiging magsoulmate. I told her that it’s destiny’s job to do that pero she insisted na kung di kumikilos si Destiny, kelangang umaksyon din ang tao to make whatever she wants happen. Huwag iasa sa tadhana lahat ng bagay, sabi niya. She has a point.
She’s also envious of me because Chen has a pet name for me; she wants him to make one for her, too. Chen did. So she’s calling K-La, ‘abnormal’. At first, K-la’s not fine with that pero kinalaunan ay pumayag na ito, kahit taliwas sa personality niya ang word na abnormal. It’s as per her.
Chen recognized Muecan’s presence kaya’t nagkamustahan silang dalawa, pinakilala rin namin siya kay K-la. K-la included Muecan on our group when she knew that there’s this something between her and Tao, welcome na welcome naman si Muecan sa grupo.
“Franj! Andito ka lang pala!” Biglang sabi ni Mitch na kateammate ko sa volleyball. Hinihingal pa ito.
“Oh bakit?” Tanong ko sa kanya.
“Magppractice na daw tayo, ikaw nalang ang wala.”
“Ay ganun ba o sige sunod na lang ako.”
“Sabay na tayo.”
Nagpaalam ako kina Muecan at sinabihang magppractice muna ako, sabi nila’y papanuorin nila ako at maghihintay nalang sila sa gym. Nagpalit ako ng damit ko sa locker room, nakasalubong ko pa si Mark and he handed me a bottle of water saka siya pumwesto sa bleachers.
Makikipag-tune up game pala kami sa ibang department. Agad nila akong sinabak nang di pa nagwwarm-up since kabilang ako sa first 6. Nung magsimula yung game, okay naman. Magaling yung mga kalaban pero nababara naman namin sila. May ka-team din kasi akong magaling eh, si Kyle.
May pagkabrat si Kyle but still maasahan mo siya sa paglalaro ng volleyball siya yung assistant captain ball, magaling siyang magblock at magreceive, setter din siya. Ako naman eh spiker.
Kahit na tune-up game lang ito, nagiging mainit ang laban, paano ba naman kasi puro spike ang bato samin. Kami naman ay iwas sa pagbibigay ng hint kung hanggang saan ang kaya namin para may thrill pagdating ng laban.
“GO FRANJ!” narinig kong pagccheer sakin ng EXO-K. Kinawayan pa ako ni Baekhyun, sina Finella at Cheyenne ay nagccheer din as if ito na ang game proper.
Nung mareceive ko yung matalim na spike nung matangkad na babae sa kabilang team eh naghiyawan ang mga tao sa gym. Napunta samin ang point. Kaya saamin ang service, ako ang magsserve.
“Nice one, FRANGELINE!!!!!” ugong nila.
Lalo tuloy akong ginanahan. Kung kaya’t laging napupunta samin ang point, ang lagay ngayon ay limang beses na akong nagsserve straight.
“Wooh! Galing talaga ni Franj! BESTFRIEND KO YAN!” Sigaw ni Erin.
Napatingin ako sa gawi ni Kyle para malaman ang plano but instead of giving me a hint, matalim ang mata niyang tiningnan ako na siya namang pinagtaka ko.
When I served the ball, nareceive naman nila ng maayos ang bola. Ang tagal ng live ball, kaya nung tinira nung kateam mate ko yung bola eh inispike iyon nung kabilang team.
“MINE!” Sigaw ko at tumakbo sa direksyon ng bola, but before I could get there, I lost my balance nung naramdaman kong parang natapilok ako causing me to fall on the floor.
“FRANJ!” Narinig kong sigaw ni Erin but I didn’t mind it. Sobrang sakin ng paa ko, naiiyak na ako sa sobrang sakin, feeling ko parang naipitan ako ng ugat.
In a snap of second, napalibutan na ako ng maraming tao, checking my foot. I tried to stand up pero sobrang sakit.
“Oh my gosh..” daing ko nung di ko ito maitayo.
“FRANJ!” nanigas ako nung narinig ko ang boses na iyon. Lahat kami ay napatingin kay Luhan na papunta sa kinauupuan ko, agad siyang lumuhod sa harap ko to check my ankle, pero nung hinawakan niya ito eh napasigaw ako. “Fck, Franj. It’s swelling!” He touched it again.
“OUCH!” Naiiyak kong sabi. “Don’t touch it, it hurts.”
“Pnyta kasing Kyle na yon! Kitang kita ko yung pagtapilok niya sayo!” Singhal ni Cheyenne na umambang susugurin ang kaninang naka-grin na si Kyle, ngayong pinagbintangan siya ni Cheyenne ay biglang namutla ito.
“Hoy, dahan-dahan ka sa pananalita mo. Ang ayos ayos maglaro nitong si Kyle tapos sisisihin mo siya sa katangahan ni Franj? Baliw ka ba?” Nagulat ako sa inasta ni Euleen.
“Aba’t!!!” Susugurin na sana ni Finella si Euleen pero Erin stopped her.
“Tss. Erin ah, yang mga kaibigan mo, nagmana rin ata sayo. Mali-mali sinasabi,” sabi ni Euleen tas tinalikuran kami kasama ang mga lupon niya including Kyle, Kyle was smirking at me.
“Franj, you okay?” Napako lang ang tingin ko sa kanya, bakas sa mukha niya ang pag-aalala. Am I okay? No, I am not.
God, I miss him!
Naiyak ako, that feeling when someone you miss is right here in front of you. You have this urge of hugging him and tell him it does hurt no more, he eased the pain, yet you just couldn’t because there’s this barrier that blocks your way.
Napangiwi ako nung naramdaman kong parang kumirot yung paa ko, so Luhan quickly grabbed my arms and circled it around his neck saka niya ako binuhat.
“It kills me to death seeing you like this.” He said saka niya binaon ang mukha ko sa leeg niya.
“I missed you.” I whispered, I dunno if he heard it but I felt he gave me a peck on my forehead as a response then naramdaman ko nalang na parang tinatakbo na niya ako.
Sana ganito laging, me in his arms, no worries, no reservations. Kami lang, wala nang iba.
“Tell me if it hurts, Franj.” He said. I nodded.
Luhan, it doesn’t hurt anymore.
“LUHAN!” He stopped running when somebody called out his name. May naramdaman akong footsteps na papalapit samin.
Napatingin ako sa lalaking iyon sakto namang pasunod din sina Chen, Mark, K-la at Mecan samin ni Luhan.
“Luhan,” hinabol ng lalaki ang paghinga nito saka ako sinulyapan. “Luhan, pinapatawag ka sa ospital.”
Boom. There you have it. She needs him, but hey, I need him too. Can’t you just give way just for this moment?
Luhan throw me a glance then kina Chen. Nung naramdaman kong ipapasa niya ako kina Chen ay hinigpitan ko ang pagkakayakap ko sa kanya, but too late, I am already at Mark’s arms. But before he could let go of me, hinawakan ko ang kamay ni Luhan to stop him. Tumingin siya sakin.
“Don’t go…” i demand.
“Luhan, let’s go, it’s an emegency, lumalala sitwasyon niya!” Pagkasabi nun nung lalaking yon eh tinanggal ni Luhan yung kamay ko sa pagkakahawak sa kanya. At kumaripas ng takbo without looking at me.
Di ko napigilang di umiiyak. Namanhid na ang paa ko, itong sakit sa puso ang iniinda ko. For the nth time, iniwan niya ulit ako, bakit di ako nadadala?
“..so the damsel in distress was left by his knight-in-the-shining armour.” Kutya ni Kyle. “You see Franj, you are not Luhan’s princess, can’t you just decipher the line between love and panakip-butas? Assuming ka. You are the latter, Franj.” Then she left.
My heart is totally doomed.
“Now I can't spend my life standing by. 'Cause even when I miss you you're still not missing me”
--
VOTE&COMMENT