Chapter 3: Game
Fuschia's POV
Hindi ko magawang kumilos sa aking kinatatayuan. Ramdam ko ang nagbabadyang panganib. Hindi ko alam kung para sa akin kung para sa ibang tao muli.
"Fuschia?"
Napaigtad ako sa gulat nang may marinig akong tawag sa may pinto. Pero ang tonong iyon ay hindi ang normal na pagtawag, tila ba pabulong ang tawag na iyon. Napabuntong hininga na lang ako ng sunod sunod na pagkatok na ang marinig ko sa aking pinto.
"FUSCHIAA!!!"
Napatigil ako sa boses na narinig ko. Walang duda na si Jeena ang tumatawag sa akin. And with her voice, I can feel the urgency. Agad akong naglakad patungo sa pinto at walang alinlangan ko iyong binuksan. Gusto ko na sanang itanong sa kanya kung ano ang dahilan ng pagtawag nya pero natuon na ang mga mata ko sa aking mga nakikita ngayon sa likuran niya. Mga estudyanteng nagtatakbuhan. Mga estudyanteng may ilang dugo sa kanilang damit.
"Don't ask! Just run!"
Gustuhin ko mang itanong ang mga nangyayri peromas pinili ko na lang na itukom ang aking bibig at magpakila sa kanilang dalawa na tarantang tarantang tumatakbo papunta sa direksyon kung saan din nagtatakbuhan ang mga estudyante.
"Pssst. Psst."
Napalingon ako sa gawi nang makarinig ako ng pagsitsit at laking gulat ko na lang nang bigla na lang may bagay na papunta sa direksyon namin. Agad akong umilag at kahit na tumatakbo kami ay sinaglitan ko ng tingin ang bagay na inatake samin. Isang arrow. Isang arrow na parehas sa nakita ko kanina saking bintana. Mukhang konektado ang lahat ng nangyari kanina at gustuhin ko mang itanong na lahat ang nasa isipan ko ay wala nang panahon pa. Napatakbo na lang ako kasabay ng mga estudyanteng mas natatarantang tumakbo dahil sa mga nagliliparang pana.
Nang mapansin ko kung saan kami patungo ay agad akong napailing. Mali. Maling sa loob ng gymnasium kami magtipon. Nagipon ipon halos ang lahat ng estudyante kabilang ang mga Professors dito. Hindi ko alam kung bakit ditto agad sila pumunta at lalong mas hindi ko alam kung bakit wala akong nakikitang officials at security ang eskwelahang ito. Anong klaseng sistema ang mayroon dito? This is unbelievable.
"There's no officials here in the school every first week of school. We believe that our Headmaster and officials are together with the owner of this school. Ang hindi namin alam ay kung ano ang pinaguusapan nila. And securities here maybe were all dead since mukhang napasok na naman tayo."
Napatingin ako kay Hera nang nagsalita siya habang nakamasid siya sa ibang mga estudyantegn malapit sa kinatatayuan namin. So that's what happens here very first week. Di ko na pinansin ang sistema ng Headmaster nila na sinasabi niya dahil mas nakuha ng atensyon ko ang sinabi niya na pinasok na naman sila. Criminals maybe? I don't know.
"I heard Armour and his group are not here.""
"Sana dumating bigla sina Armour."
"We don't have hope, we're here just to wait for our death."
"Takot akong mamatay."
Hindi na lumagpas sa mga pandinig namin ang mga narinig namin mula sa ibang estudyante na malapit dito. Mostly girls here are now crying and some guys are trying to be cool while some of them are all just quiet. Hindi ko na pinansin pa ang ilang lintanya nila pero rinig ko ang isang pangalan na lagi nilang bukang bibig,
Armour? I think I heard that name before.
"Students."
Napatingin kaming lahat sa nagsalita. Isang Professor. Pero hindi na niya naipagatuloy pa ang kanyang sasabihin dahil kusang nahulog ang hawak niyang mikropono at nagtatakbo na siya muli paibaba ng hagdan nang isang tunog ng baril ang umalingawngaw mula sa backstage.
Mula roon ay may mga kalalakihan ang nagsilabasan habang hawak ang ibang armas. Ang iba ay wari koý may edad na ang iba naman ay mukhang kasing edad lang namin. Lalo na ang huling lalaking lumabas ng backstage. He also has this authority and his movements has this sharpness. Mga bagay na unang mapapansin sa isang taong mahusay sa labanan.
Nilimot ng isa niyang tauhan ang mikropong nalaglag at inabot sa kanya. I saw how his lips curved into that silly smile.
"Hello Empire High."
Napapitlag ang mga ilang estudyante na malapit sa akin kasama na si Jeena. Maybe because he also has a bit coldness in his voice. But I knew people like him. I'm used to it.
"I heard Armour is not here? Poor Empire High. "
Oh please. What's with that Armour name at kanina ko pa iyon naririnig. Now, curiosity keeps hitting me really hard now. At hindi ko kayang ipasantabi na ito.
"Since wala ang ipinunta ko. Why don't we play?"
Namayani lang ang katahimikan sa aming lahat. This guy is insane. Parang sinabi na din niya na isa siyang bata. But in reality, a guy like him has their own version of games. Dahil maski ako, mayroon din akong sariling bersyon. A version that even people I knew doesn't want to play with.
"I guess silence means yes? So let me be fair, what game do you want? I'll give one minute for all of you to answer."
"Your clock starts now!"
Tahimik pa rin ang lahat. Ni isa ay walang gumagalaw sa kanilang mga katayuan kahit na mismo ang ilang Professors. It looks like we are all statues. I'll admit, I want to burst my questions and all pero ayokong kumilos dahil hindi rin ito ang ipinunta ko sa eskwelahang ito. But how can I avoid and get out of this situation, kung pati ako kasama na ditto bilang estudyante.
"Thirty seconds!" Biglang sigaw ng lalaking iyon na nagpa-automatikong nagpagalaw sa lahat.
"Paano na tayo?"
"We're doomed."
"How can we survive?"
Nagsimula nang magkumpulan ang lahat kabilang na kami nina Jeena. Takot ang nababakas sa bawat mukha nila. Ni hindi ko rin naiwasang titigan ang dalawang babae na katabi ko. Si Hera ay tahimik lang na nakatungo habang si Jeena naman ay tahimik na naglalandasan ang mga luha.
"We're all just waiting for our death."
Napataas ng bahagya ang kilay ko nang magsalita siya. At hindi ko man lingunin ang mga tao sa paligid namin pero alam kong natuon ang atensyon ng lahat sa kanyang sinabi. Ramdam ko ang mabigat na atmospera sa kanila lalo nang wala na muli akong marinig na boses mula sa kanila. Mukahng tanggap na ata nila na hanggang dito na lang sila. How pitiful.
"Time's up!"
"Empire High, what do you want to play?"
I saw how his face got frustrated. Marahil ay dahil walang sumagot sa kanyang tanong. Napansin ko din ang saglit na pagsulyap niya sa isa niyang tauhan na may hawak ng baril. At mula sa sulyap na iyon, Nakita ko ang pagtutok ng baril nila. Sht.
Agad akong nagtaas ng kamay na ikinatingin sa akin ng lalaki at ang tauhan niya ay napatigil. Saktong sakto.
"What do we have here. What's your name kid??"
Automatikong napatingin ang lahat sa akin. Halos nagtataka at nakaawang ang mga bibig nila dahil sa akin. Oh please. I just saved their asses and yet kitang kita ko ang mga mapanuring mata nila?
"Fuschia." Sagot ko at nakipagsabayan ng titig sa kanya habang siya ay lumalapit sa posisyon ko kung saan nahati ang mga estudyante at binigyan siya ng daan.
"You're so gorgeous yet you're so stupid too." I saw how his face got shocked when I answered him coldly. Pero kita ko din ang saglit niyang pagbawi at inayos ang kanyang postura.
"What do you like Fuschia?" dagdag nitong saad sa akin.
"Fight with me. If you win, do what you want. And If I win, all of you will leave us alone."
Rinig na rinig ko ang pagdi sangayon sa akin ng mga estudyante. Pero hindi lumagpas sa paningin ko ang pagkamangha sa mga mata ni Jeena maski sa lalaking kaharap ko ngayon.
"Silly kid. I never loose except for one. But your wish is my command, so game?" He said grinning on me. Well, this is the only idea I have. Sinasayang niya ang araw ko na akala ko ay magiging pansamantala kong pagpapahinga. So I guessed this is final.
"Game."
Edited.