Namjoon
«Πάλι εδώ;» ρώτησε ο Kyungsoo χαμογελώντας μου ειρωνικά, ενώ ταυτόχρονα καθόταν στη θέση απέναντί μου.
«Έπρεπε να έρθω.» είπα εγώ ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
Ήμουν ενθουσιασμένος με αυτά που μου είπε ο δικηγόρος του, όταν τον συνάντησα πριν μερικές ώρες. Μου είπε πως εγώ έπρεπε να είμαι αυτός που θα ανακοίνωνε στον Kyungsoo τα καλά νέα.
«Σίγουρα κάτι καλό συνέβη.» είπε κοιτώντας με πέρα από το τζάμι που μας χώριζε.
Χαίρομαι που σύντομα θα μπορούσα να τον δω χωρίς αυτό το ηλίθιο τζάμι να βρίσκεται ανάμεσα μας.
Μου είχε λείψει ο αδερφός μου.
«Ήρθα κατευθείαν από τον δικηγόρο σου.» είπα κάνοντας μια μικρή παύση και συνέχισα «Την επόμενη εβδομάδα θα σε βγάλουν.»
Τα μάτια του Kyungsoo έλαμψαν καθώς άκουγε τα λόγια μου.
Το χαμόγελο που είχε τόση ώρα σχηματισμένο στο πρόσωπό του, έγινε ακόμα μεγαλύτερο.
«Αλήθεια; Το είπε; Είναι σίγουρο;»
Η φωνή του ήταν τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη που έκανε και εμένα τον ίδιο ακόμα πιο χαρούμενο.
Κούνησα θετικά το κεφάλι μου.
«Επιτέλους!» αναφώνησε ανακουφισμένος, γέρνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω και κλείνοντας τα μάτια του.
«Πώς είναι ο Jungkook;» με ρώτησε ο αδερφός μου παίρνοντας ένα σοβαρό ύφος.
Κοίταξα τα χέρια μου, τα οποία είχα μπλέξει μεταξύ τους.
«Τα ίδια. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση.» είπα.
Ο Kyungsoo έμεινε σιωπηλός, παρατηρώντας με.
Αν και δεν τον κοιτούσα, μπορούσα μα νιώσω το βλέμμα του πάνω μου.
«Ο Jungkook είναι δυνατός. Θα τα καταφέρει. Δεν θα τα παρατήσει.» είπα και κοίταξα τον αδερφό μου στα μάτια.
Εκείνος μου χαμογέλασε καθησυχαστικά, αφού κατάλαβε πως πίστευα αυτά που έλεγα.
Όμως κατά βάθος φοβόμουν...
«Έχεις δίκιο. Δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει.» είπε ο Kyungsoo.
Το ελπίζω!
Anastasia
Ο Yoongi με είχε καρφώσει με το θυμωμένο βλέμμα του, από τη στιγμή που είπα σε εκείνον και τον Hoseok πως ο Taehyung έμαθε για την κατάσταση του Jungkook από εμένα.
Και οι δύο δεν φάνηκαν να χαίρονται ιδιαίτερα με την πρωτοβουλία που πήρα, και ιδιαίτερα το αγόρι με τα πράσινα μαλλιά.
«Θα έπρεπε να το είχαμε συζητήσει όλοι μαζί. Ο Taehyung περνάει ήδη πολύ δύσκολα.» μου φώναξε.
Εγώ έκλεισα τα μάτια μου, από τον τόνο της φωνής του.
Ένοιωθα απαίσια που τους το είπα.
Δεν μετάνιωσα που είπα στον Taehyung για τον Jungkook. Έπρεπε να το ξέρει. Δεν μπορούσα να του λέω ψέματα πως εγώ και τα αγόρια ήμασταν καλά, επειδή δεν ήμασταν.
Μα θα καταλάβαινε από μόνος του πως κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν θα τον είχαν επισκεφτεί όλοι εκτός του Jungkook.
Ίσως θα νόμιζε πως ήταν θυμωμένος μαζί του, και αυτό θα ήταν χειρότερο. Γιατί όταν θα μάθαινε τι είχε συμβεί στη πραγματικότητα, ο Taehyung δεν θα με συγχωρούσε ποτέ που του έκρυψα κάτι τόσο σημαντικό.
«Yoongi ηρέμησε.» του είπε ο Hoseok αυστηρά, αλλά εκείνος δεν του έδωσε σημασία.
Όλοι όσοι βρίσκονταν έξω από το νοσοκομείο είχαν την προσοχή τους πάνω μας.
«Σκέφτεσαι μόνο πως θες να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή. Δεν σε νοιάζει καθόλου πως ο Taehyung αυτή τη στιγμή νοιώθει υπεύθυνος για ότι συνέβη στον Jungkook.» μου φώναξε ξανά.
Τα λόγια του με πείραξαν πολύ.
Δεν είχα ιδέα πως ο Yoongi είχε τέτοια άποψη για εμένα.
Δεν θα μου φαινόταν περίεργο αν με κατηγορούσε για όσα είχαν συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες.
«Yoongi!» του φώναξε εκνευρισμένος πλέον ο Hoseok.
Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει, και εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να χτυπήσω το αγόρι που βρισκόταν μπροστά μου.
Αλλά δεν το έκανα.
«Νομίζεις πως δεν το είχα σκεφτεί αυτό, πριν τον επισκεφτώ; Νομίζεις πως το διασκέδαζα όταν τον έβλεπα να κλαίει μπροστά μου, αφού του τα είπα όλα; Νομίζεις πως τώρα έχω καθαρή τη συνείδησή μου;» είπα κοιτώντας τον κατάματα, χωρίς να συγκρατώ τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα μου, μα ούτε και τον τόνο της φωνής μου «Πώς μπορείς να έχεις τέτοια ιδέα για εμένα, μετά από τις στιγμές που με συμπαραστάθηκες και σου συμπαραστάθηκα;»
Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα του Taehyung, όταν τον είχα μπροστά μου πριν λίγες ώρες.
«Πώς έγινε αυτό;»
Η φωνή του έτρεμε και τα μάτια του είχαν ήδη αρχίσει να γεμίζουν δάκρυα, ενώ η ανησυχία ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπό του.
Ο φόβος με είχε κατακλίσει ξανά, μόλις άκουσα τη φωνή του να σπάει.
«Τον χτύπησε ένα αμάξι καθώς περνούσε τον δρόμο.» είπα εγώ σκύβοντας το κεφάλι μου.
Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι.
Σκεφτόμουν πως ίσως να μην ήταν τόσο καλή ιδέα να του το πω τώρα.
Ο Taehyung σηκώθηκε από το κρεβάτι του και έχοντας το ένα του χέρι μέσα στα μαλλιά του, άρχισε να περπατάει πανικόβλητος μέσα στο μικρό χώρο όπου βρισκόμασταν.
«Θεέ μου, τον βλάκα!» είπε μη μπορώντας να συγκρατήσει πια τα δάκρυά του.
Η καρδιά μου πόνεσε και το στομάχι μου σφίχτηκε, μόλις τον είδα να πέφτει στα γόνατά του και να κλαίει με λυγμούς.
Έτρεξα κατευθείαν δίπλα του, και πέφτοντας και εγώ στα γόνατά μου τον αγκάλιασα σφιχτά.
Η πτώση μου έκανε τα γόνατά μου να πονέσουν, αλλά δεν με ένοιαζε.
Μέσα μου πονούσα περισσότερο.
Ο Yoongi δεν μίλησε, αλλά έσκυψε το κεφάλι του μετανιωμένος για όσα είπε.
«Δεν το εννοούσε Anastasia και το ξέρεις. Το είπε πάνω στα νεύρα του.» είπε ο Hoseok, ο οποίος ακούμπησε το χέρι του πάνω στον ώμο μου.
«Δεν με νοιάζει Hoseok. Τουλάχιστον εγώ ξέρω τον εαυτό μου.» είπα προσπερνώντας τον Yoongi, ο οποίος με κοίταξε πάλι, και μπήκα μέσα στο νοσοκομείο.
«Νομίζεις πως δεν έπρεπε να του το πω;»
Κοιτούσα τον Jungkook ενώ του μιλούσα για όσα είχαν συμβεί σήμερα.
Είχα κλείσει την πόρτα, έτσι ώστε να είμαι σίγουρη πως δεν με άκουγε κανείς να μιλάω μόνη μου.
Εγώ όμως δεν ένοιωθα έτσι.
Ένοιωθα πως ο Jungkook με άκουγε, ή πως είχε ανάγκη να ακούσει μια γνώριμη φωνή.
Αυτό ίσως τον βοηθούσε να συνέλθει.
Στο μυαλό μου, ο Jungkook ήταν λες και βρισκόταν σε ένα σκοτεινό μέρος, όπου δεν μπορούσε να δει τίποτα, μα μπορούσε να ακούσει.
Τον έβλεπα να τρέχει χαμένος και μπερδεμένος, προσπαθώντας να βρει μια έξοδο. Αυτή η έξοδος θα ήταν ένα φώς που θα εμφανιζόταν μέσα στο σκοτάδι, και το οποίο ο Jungkook θα ακολουθούσε.
Μόλις έφτανε σε αυτό, τότε θα ξυπνούσε.
Μα πώς θα εμφανιζόταν αυτό το φώς;
Για αυτό το λόγο του μιλούσα.
Γιατί νόμιζα πως αν άκουγε την φωνή μου, ενώ βρισκόταν σε αυτό το σκοτεινό μέρος, ίσως να μην ένοιωθε μόνος και χαμένος. Ίσως να ακολουθούσε τον ήχο της φωνής μου και αυτή τον οδηγούσε στο φώς.
«Πότε θα ξυπνήσεις Jungkook; Σε χρειαζόμαστε. Εγώ σε χρειάζομαι.»
Ακούμπησα το χέρι μου απαλά στο δικό του, και έπειτα έμπλεξα τα δάχτυλά μου στα δικά του.
Για κάποιο λόγο περίμενα.
Περίμενα μια απάντηση.
Μια κίνηση.
Κάτι...
Και την έκανε!
Ένοιωσα τα δάχτυλά του να κλείνουν ελάχιστα πάνω στο χέρι μου.
Τα μάτια μου κοιτούσαν έκπληκτα τα χέρια μας, και μετά κοίταξα το πρόσωπό του, μήπως και έβλεπα τα μάτια του να είναι ανοιχτά και να με κοιτάνε, λέγοντάς μου "Γύρισα!".
Μα κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτηκα πως ίσως ήταν η ιδέα μου, αλλά όχι... Ήμουν σίγουρη πως τα δάχτυλά του κουνήθηκαν.
«Jungkook! Με ακούς;» ρώτησα με τη φωνή μου να τρέμει.
Σε παρακαλώ!
Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στα χέρια μας, μα τίποτα δεν έγινε.
«Jungkook!» φώναξα αυτή τη φορά.
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα, και είδα τον Hoseok μαζί με τον Yoongi να μπαίνουν πανικόβλητοι μέσα.
«Τι έγινε;» ρώτησε ανήσυχος ο Hoseok ενώ ο Yoongi με κοιτούσε περίεργος, μιας και δεν φαινόταν να είχε συμβεί κάτι με την κατάσταση του Jungkook.
Ή μάλλον έτσι νόμιζαν.
«Ο Jungkook! Κούνησε τα δάχτυλά του.» είπα ενθουσιασμένη.
Τα μάτια του Hoseok έλαμψαν και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
«Αλήθεια;» είπε και ήρθε με γρήγορα βήματα δίπλα μου, κοιτώντας τον Jungkook «Yoongi! Φώναξε τον γιατρό!»
Ο Yoongi χωρίς να πει τίποτα έφυγε από το δωμάτιο.
Για κάποιο λόγο φαινόταν διστακτικός.
Σαν να μην ήθελε να φωνάξει τον γιατρό.
Σαν να μην με πίστευε.
Σαν αν είχε χάσει κάθε ελπίδα.
Τι έχεις πάθει Yoongi;