Chapter 20
Kinabukasan ay umalis na sila ni Greg sa hospital. Nagulat nga siya kanina pag gising niya ng makita itong nasa upuan pa rin tabi niya, sleeping in an awkward position. She felt the pang of guilt. Kawawa naman ang isang to. Pinag-abala ko pa.
Kaya nga kahit labag sa kalooban niya ay kailangan niyang magpasalamat dito. “Salamat nga pala, Greg, for staying the night.” Patungo na sila sa parking lot ng hospital bago ito nagsalita.
“No problem.” Hindi naman cold ang treatment nito sa kanya but he was so… civil. Na para bang ginagawa lang nito iyon not because he wanted to be there or because he really cared, but because he knew that it was the right thing to do.
Ilang minuto na ang nakalipas ng nakasakay na sila sa kotse nito pero hindi parin sila nag-uusap. The awkward silence was suffocating her already. Turn on the radio. Bulong ng isip niya.
“C-Can I turn on the music?” Nauutal na tanong niya. Ba’t ba ako kinakabahan? Nakita niyang nagkibit-balikat lang ito. Kesa naman tuluyan siyang masiraan ng ulo sa sobrang tahimik ay binuksan na niya ang radio.
“This next song is dedicated to all lovers out their, who are currently listening in their car.” Pagkasabi ng lalaking DJ ay ninakawan niya ng tingin si Greg na seryoso parin sa pagmamaneho. Ano kaya ang music na ‘to?
When she heard the intro of the music ay biglang namula ang pisngi niya. Jeeeeez! Bakit sa dinami-daming kanta ay bakit ito pa?
“I look at her and have to smile
As we go driving for a while
Looking nowhere in the open window of my car
And as we go I see the lights
Watch them glimmer in her eyes
In the darkness of the evening”
Tinuon nalang niya ang kanyang pansin sa daan. Ba’t ba kasi ang layo ng hospital sa condo? Gusto na niyang bumaba ng sasakyan nito.
“And I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me”
Okay! That’s it! Pagkatapos ng chorus ay pinalit niya kaagad sa ibang istasyon ang radio. The song was making them awkward even more. Nakita niya ding biglang humigpit ang pagkakahawak nito sa manibela. Anong nangyayari dito? She beamed when the female DJ said that the next song was from Regine Velasquez. Idol niya kasi ‘to.
“Bakit ba, may lungkot sayong mga mata
Ako kaya’y di nais makapiling sinta
Di mo ba pansin, ako sayo’y may pagtingin
Sana ang tinig ko’y iyong dinggin”
She silently groaned. What the hell?
“Ako ngayo’y di mapalagay
Pagka’t ang puso ko’y nalulumbay
Sana ay paka ingatan mo ito
At tandaan mo ang isang pangako”
She switched to another station in just nanoseconds. Di niya ata kayang makinig sa kanta na iyon. It made her uneasy. Bakit ba kasi puro love songs ang pinapatugtog ngayon? Di naman February ngayon ah? Nabulabog ang isip niya ng marinig ang theme song ng Princess Hours.
“Pag-ibig na kaya?
Pareho ang nadarama
Ito ba ang simula?
Di na mapipigilan
Pag-ibig nga ito
Sana’y di matapos ang daramang ito
Pag-big na kay—”
She turned the radio off bago pa man matapos ang chorus. What’s with the radio right now? Halos love songs ata ang pinapatugtog ah? And why do I feel guilty na para bang may sikreto akong tinatago? Nakita niyang nilingon siya ni Greg pero hindi naman siya nito kinibo.
Bahala ka jan kung anong isipin mo! Sigaw ng isip niya sa katabi niyang lalaki. Ano bang ginawa niya at ganito ito kalamig sa kanya? Wala naman akong natatandaan ah?
Pagkaraan ng ilang minuto na walang kibo sa isa’t isa ay nakarating na rin sila sa condominium. She murmured her thanks when she got off his car. Tumango lang ito, hindi parin tumitingin sa kanya. What’s his problem?
Nang nagmaneho na ito palayo ay hindi niya maiwasang makadama ng panghinayang. Panghinayang sa ano?
One and a half week later
Pagtingin niya sa kanyang alarm clock ay 7:43 na ng umaga. She closed her eyes again to sleep pero ang mukha ni Greg ang nakikita niya. It was one and a half week since last silang nagkita nito. He never called or even texted her since then. Bakit ko ba siya iniisip? Well actually, ever since that day ay hindi narin ito umalis sa isipan niya. Kahit nga sa pagtulog niya ay nakakarating parin ito sa panaginip niya. Jeez!
Bumalikwas na siya ng bangon at tumungo sa kusina para magluto ng agahan. She decided to eat omelette with Hungarian sausage and a glass of fresh milk. Nasa kalagitnaan na siya ng pagsubo ng biglang may kumatok sa pintuan niya. Who on earth would—Wait, baka si Greg!
Without even bothering to peek in the eyehole ay binuksan niya ang pintuan with a big smile on her face, which is nawala din dahil hindi naman si Greg ang nasa harap niya. He was short and quite fat. Nakasuot ito ng sombrero at may dala-dalang isang malaking sling bag.
“Magandang Umaga po. Meron po kayong package.” Sabi nito at ibinigay sa kanya ang isang maliit na kahon.
Kunot-noong tiningnan niya ang iniabot nito sa kanya. “I’m sorry. Nagkakamali ka ata. Wala naman kasi akong inaasahang package eh—”
“Wag po kayong mag-alala, Ma’am. Si Sir Greg po ang nagbigay niyan.” Nakangiting sagot nito.
Now her curiosity was piqued. Akala niya hindi na siya nag-eexist sa mundo nito. Why is he sending me a package right now? Kinuha niya ang maliit na kahon na nakaabot parin sa kanya.
After signing the received paper ay umalis na ito, leaving her staring blankly at his back. Baka bomba ‘to! Baka gusto na akong patayin ni Greg!
Tinungo niya ang living room at umupo sa sofa. “Bomba ka ba o lason na kapag binuksan ko ay biglang tatalsik sa mukha ko?” Tanong niya sa kahon na nasa kamay niya. Nasisiraan na ako ng ulo.
Her curiosity won kaya binuksan niya ang kahon upang mapasinghap ng malakas. What the hell?! It was a key! Not just an ordinary key but a Porsche key! Pagtingin niya sa kahon ay nakita niyang may isang papel na nakaipit.
Gabrielle,
Sorry if it took me a week and a half to finally buy you a car. It’s in the parking lot where you usually park your mini-cooper.
PS.
I expect a thank you and not a big no.
Greg
What the heck?! Greg just bought me a Porsche?! Tulala parin siya habang pinoproseso ng utak niya ang note nito. Alam niyang after the incident a week ago ay hindi na niya nakita pa ang kanyang mini-cooper. Sabi ni Greg ay malaki daw ang damage nito kaya hindi na pwedeng ipa-ayos.
One and a half week din siyang nagco-commute, sumasakay sa taxi o kundi sa jeep para pumunta sa kahit saan. Noong isang gabi nga ay na-stranded siya sa isang waiting shed malapit sa Escala dahil sa sobrang lakas ng ulan. Kung sasakay kasi ng jeep ay kailangan pang lakarin hanggang kanto ng Escala para mag-abang. Akala niya talaga ay hindi na siya makakauwi nun kaya laking pasalamat niya ng may biglang pumaradang taxi sa harap niya.
Meron na nga siyang pera para bumili ng bagong sasakyan but she wanted to use it all for her business. Kaya naman niyang mag-commute.
I expect a thank you and not a big no. Mamaya nalang siya magpapasalamat pag nakita na niya ang kanyang bagong sasakyan. Naligo na siya, nagbihis at nagligpit ng mga kalat sa kanyang condo. After an hour ay bumaba na siya sa parking lot kung saan humihintay ang kanyang bagong sasakyan. Whew! It feels like Christmas!
Natandaan niya si Geoff ng lumiko na siya hallway papuntang parking lot. Pumunta siya sa penthouse nito para humingi ng tawad pero sabi ng guwardiya ay nasa ibang bansa daw si Geoff. Namalayan niya nalang na nasa harap na siya ng isang kulay itim na Porsche Panamera.
Holy Christ! Ito ang ibinili ni Greg sa akin?! This must cost millions!
(A/N: See picture in the multlimedia box.)
She was already inside the car inhaling the brand-new scent of it. It definitely feels like Christmas. Oo nga pala! Magpasalamat kana kay Greg! Paalala sa kanya ng kanyang isip. She dialled Greg’s number at mga ilang segundo lang ay sinagot na nito, like he was expecting the call already.
“Yes?” His voice was enough to send shivers in her spine. Grabe din ang epekto ng lalaking ‘to. Oh how she missed his voice.
“Greg… Thank you for the car.” Mahinang pasalamat niya. Bakit ba ako tumitiklop sa lalaking ‘to? Be brave, Gaby!
“Pumunta ka dito sa office. I want you to thank me personally.” Pagkasabi nun ay binaba na nito ang tawag. Huh? Thank him personally? Nagkibit nalang siya ng balikat at tinungo na ang Escala Towers with a big smile on her face. I’m going to see him again.
-
Paglabas niya ng elevator ay nalula na naman siya sa karangyaan ng opisina ni Greg. I don’t think I will ever get used to this. Every piece of furniture screamed money. Matanong nga si Greg mamaya kung bakit ang opisina nito parang 5-star hotel.
Tinungo niya ang mesa kung saan may isang babae nakaupo. She had a shoulder-length straight black hair with bobcat bangs. She also had small lips and big brown eyes that were staring in the monitor. Busy din ito sa pagtitipa ng keyboard kaya hindi siya napapansin.
“Excuse me. Is Greg around?” Tanong niya dito. Tanga! Syempre andito si Greg. Papupuntahin ka ba dito kung wala siya?
Nakita niyang bahagyang kumunot ang noo nito. “Yes. Do you have an appointment with him?”
Ngumiti siya dito bago sumagot. “Wala eh. Tinawagan—”
“Well, I’m sorry, Miss. But you will have to schedule an appointment with him bago ka pumunta dito.” Pagkasabi nun ay bumalik na sa computer ang atensyon nito leaving her opened-mouth. What the hell? Di pa nga ako natapos magsalita!
“Miss, I think I have mistaken you. I’m his fiancé.” Taas-noong pahayag niya.
Nakita niyang pinasadaan siya nito ng tingin from head-to-toe at tumawa ng bahagya. “Oh really? And I’m Adolf Hitler’s wife! Miss, again I suggest you to schedule an—”
“Who gave you the guts, Miss Ambrosio, to say that to my fiance?” Mapanganib na tanong ni Greg sa pintuan ng office nito.
Nakita niyang namutla kaagad ang sekretarya. “S-sir, h-hindi k-ko n-naman h-ho—”
“Next time you use that kind of tongue, I will have you clear your desk. Understand?” Putol nito sa pagkakautal ng babae, which of course made the poor woman look like a ghost even more. Para itong ibinabad sa suka.
“I understand, sir.” Pagkaraan ng ilang segundo ay humarap ito sa kanya. “Sorry po, Ma’am. Hindi ko naman po talaga alam na—”
“It’s alright.” Pasalamat ka good mood ako ngayon, dahil kung hindi? Lagot ka talaga!
Pagkatapos ng drama na iyon ay pumasok na siya sa opisina ni Greg. Hindi naman nagbago ang opisina nito. It was still very formal and male. Tumungo siya sa swivel chair at umupo. “This is comfy.” Nakangiting sabi niya dito.
He was standing near the glass window, staring at her with a faint smile on his lips. “It is, isn’t it?”
Ngumiti lang siya bilang sagot dito. Tiningnan niya ang mga nakalatag na papel sa mesa nito. Augh! Reading reports and contracts were never her cup of tea! It was just so… boring. Pagtingin niya ulit kay Greg ay may kausap ito sa cellphone nito facing away from her. Sino kaya kausap nito?
Binuksan niya ang isang kahon sa ilalim ng mesa which was full of folders. Isasara niya na sana ito ng makita niya ang pangalan ni Geoff sa front page ng isang folder. Ano ‘to? Kukunin niya na sana ito ng marinig niyang nagpapaalam na si Greg sa kung sino man ang kausap nito kaya isinara nalang niya ang kahon.
“What are you doing?” Kunot-noong tanong nito na mas lalo atang nagpagwapo rito. One week and a half silang hindi nagkita pero napansin niyang mas lalong gumwapo ang mokong. He was wearing his usual office attire pero may something talaga na hindi niya ma pin-point.
“Do you like what you see?” Nakangiting tanong nito. Sheeeet! He’s even ten times handsome when he smiles!
Tumikhim siya at inilayo ang tingin dito. His handsomeness was so distracting. Tumayo siya at lumapit sa glass window kung saan matatanaw ang buong kamaynilaan, trying her might not to look at him again.
He was a few meters away from where she was standing. She will do everything not to get close to him as possible. Nawawala kasi siya sa kanyang sarili kahit isang metro lang ang layo nito sa kanya.
She felt him move and walked directly towards her. Shit! Move, Gaby! Kaya nga mas mabilis pa sa kabayo ang paglayo niya sa glass window at pag-upo sa sofa.
Hindi niya maiwasang tingnan si Greg na nakakunot-noo sa kanya. Nahalata niya kaya?
“Greg. I wanted to thank you for the car. Hindi ko talaga inexpect na bibilhan mo ako. I thought you were mad at me because of my stupidity last week kaya hindi kana nagparamdam sa akin. Anyway, you wanted me to thank you personally diba? So aalis na ako kasi marami pa akong gagawin.” Pagkasabi nun ay nagmamadali siyang tumungo sa pintuan.
She was just a few meters away ng may tila bakal na humatak sa braso niya. She turned to see Greg smiling at her. Distance, Gaby! Distance! Sigaw ng subconscious niya.
Inilagay niya sa dibdib nito ang dalawang kamay niya to keep him in arm’s length. Nakita niyang tumaas ang isang kilay nito habang nakangiti parin sa kanya. “Trying to keep your distance, love?”
Again she was dumb-founded by his smile. Good Lord, Gaby! You are sooo into him already! Namalayan niyang lumalapit ito sa kanya, her hands still at his chest. Kesa itulak ito palayo ay parang hinihila pa nga niya ito palapit. When he was just few inches away ay bumulong ito sa kanya making her senses fly into different places. “Tell me to stop and I’ll stop.”
Nang wala siyang sinagot dito ay inangkin nito ang labi niya, making her knees into jelly. His arms were already embracing her, pulling her closer to him. Her hands were trapped to his chest, clutching at his shirt as if it was her life line.
His mouth possessively claiming hers like it was the sweetest thing he ever tasted. Nang tinugon niya ang halik nito ay napaungol ito bigla. She wasn’t a very good kisser but at least she could kiss right? Their tongues were on a battlefield ng biglang bumukas ang pintuan ng office.
“Oh dear.”
She pulled away from him immediately nang marinig ang tinig ni Tita Olivia, but Greg immediately took hold of her hand. She bet her new car that her face was as red as the tomato! She couldn’t even look directly at Tita Olivia’s eyes. She was too embarrassed!
“Couldn’t get away from each other, can you?” Nangingiting tanong nito sa kanilang dalawa ni Greg.
Narinig niyang bumuntong-hininga si Greg sa tabi niya, still holding her hand. “Hi, Ma! What brings you here?” Hinila siya nito at umupo sila sa sofa with holding hands. Pinilit niyang kumawala sa hawak nito but his grip just tightened.
“Well, buti nalang at andito narin si Gabrielle. Gusto ko kasing malaman kung sino ang magiging Maid of Honor mo, Hija. The whole entourage is ready. Ang Maid of Honor nalang ang blangko.” Nakangiting sabi nito sa kanya making her relax.
Oh no? Sino ba ang pipiliin kong Maid of Honor? Si Kyra o Maddie? Ngumiti siya bago sumagot. “Tita, pwede ko ba munang tawagan ang mga kaibigan ko? Nakalimutan ko din po kasi eh. Pasensya na po.”
“Sure, Hija. I’ll just wait here.” Umupo ito sa isang settee harap ng sofang inuupan nila ni Greg.
Buti nalang at binitawan na siya ni Greg para kunin ang cellphone sa kanyang bag. His skin was so hot against her. It was making her think of erotic things. Get a grip, Gab!
Nag-usap muna ang mag-ina habang tinatawagan niya si Kyra. Buti nalang at sinagot na nito sa pangatlo niyang dial dito. “Bree, naman eh! Ang aga aga nambubulabog ng tulog! Ano ba kasi?” Iritadong tanong nito sa kanya.
“Ky, it’s already 10:30! Anyway, gusto ko lang itanong sayo kung okay lang ba sayong maging Maid of Honor ko?”
“Huh? Maid of Honor? No way! No offense, Bree! Pero baka pag naging Maid of Honor ako ay baka ako na ang ikakasal next time! Gosh, Bree! I’m too young to get married!”
Bumuntong-hininga siya. “So the answers no?”
“Bree, darling. I would love to but it’s just not my thing you know. But I’ll be there at the wedding!”
Ilang minuto pa silang nag-usap tungkol sa takot nitong maging Maid of Honor ay nagpaalam na din ito. Next stop… Maddie! She was praying all her might na sana ay wala ito sa kalagitnaan ng meeting. Her answers were prayed ng sinagot nito ang tawag ilang segundo lang ang nakaraan.
“Gab! How’s it going?” Masiglang bati nito sa kanya.
“I’m fine, Madd. And I take it by the tone of your voice that you are too.”
“Oh yes! So what made you call?”
“I just wanted to ask if okay lang ba sayong maging Maid of Honor ko?” God! I hope she appro—
“Yes! Oh my God! Sure Gab! I would be honoured!” Tumatawang sigaw nito sa kabilang linya.
Tumawa siya bago sumagot. “Alright! Thank you, Madd! Text ko lang sayo yung details.”
Pagkaraan ng ilang minutong pakikipagchika dito ay binaba na niya ang tawag. “Maddison Montesor po, Tita.”
“Okay, Hija.” Pagkatapos nitong isulat iyon sa papel ay ngumiti ito. “I can’t wait to have adorable grandchildren!”
We’re not planning to have children! It’s not part of the deal! Ngumiti lang siya bilang tugon sa sinabi nito. Greg was just staring at her mother na para bang hindi nito naiintindihan ang sinabi ng ina.
Tita Olivia’s smile faltered ng hindi sila nag-react. “Don’t tell me you’re not going to have babies?”
“Mom—” Simula ni Greg.
“Okay, I get it! Basta I’m expecting an apo ha? Anyway, Greg, your uncle Marshall is having a beach party at his resort today. He invited us pero hindi kami makakapunta ng daddy mo. We already agreed to meet someone. So kayo nalang dalawa ni Gabrielle ang pupunta ha? It’s the perfect time to introduce Gab to the Hontiveros Clan before the wedding.”
Did she just say Hontiveros Clan?