Wala talaga akong ideya kumpano ko kakaharapin ang lolo ko.
Pero wala, wala na talagang balikan to. Gagawin ko na lang lahat ng makakaya ko.
HANDA KA NA BANG MAMATAY JOHN? *evil laugh*
Ako: Oo! Para sayo to kaya ko gagawin to lolo!
TAMA NA ANG KALOKOHAN MO!
Nagsimula syang umatake.
Bigla syang napunta sa likod ko.
Para nya kong hinahagisan ng maraming kutsilyo.
Ngunit sa halip na kutsilyo, iba't ibang conditions ng Time Eaters ang lumalabas sa mga kamay nya.
Ginawa ko lahat ng makakaya ko upang iwasan lahat ng ibinato nya. Ngunit marami pa rin ang dumaplis sa aking katawan.
Naramdaman ko ang sakit ng mga sugat na natamo ko.
ANO KAYA PA BA JOHN? WALANG SILBENG TIME DEFENDER! ANG DAPAT SAYO MAMATAY! TANGGAPIN MO PA TO!
Habang sinasabi nya yung mga bagay na yun, bigla na lang gumaan ang pakiramdam ko, tila hinihilom ang mga sugat ko.
Ang Time Power ko pala, natuwa man ako subalit alam kong hindi magtatagal ay mauubusan din ako ng enerhiya. Kaya dapat ko nang tapusin 'to agad!
Patuloy pa ang pagbato nya ng mga Time Eaters sakin.
Ginamitan ko ito ng Blink.
Blink, short distance teleportation.
Tagumpay ako sa pagsalakay sa kanya.
Napansin kong nauubusan din sya ng enerhiya at tumatagal din ng minuto bago nya mabawi ang enerhiyang ito. Kaya minadali ko ang paglapit sa kanya hanggang sa nakalapit na ko sa kanya.
Walang pagdududa kong sinaksak sa balikat nya ang bagay na binigay sakin ni Kuya Lolo.
Ako: Tapos ka na!
HAHAHAHAHAHAHAHA!
Ako: At huling paghalakhak mo na yan!
SIRA KA BA?!(kasabay nun ay inihagis nya ako palayo)
NAGPAPATAWA KA YATA BATA! ETO NA AKO KATAPUSAN MO!
Teka, anong nangyayari?! Bakit hindi gumana?! May depekto ba yung binigay sakin ni Kuya Lolo? Nako, nayari na! Hindi magtatagal mawawalan na ko ng enerhiya! Pano na to?!
Patuloy pa ang pag atake nya.
Hindi ko na masyadong maiwasan at nanghihina na ko.
Nakalapit ulit ako sa tabi nya ang isinaksak ito sa dibdib nya.
Ako: Gagana na dapat to!
HANGAL! HINDI KA BA NADALA?! TATAPUSIN KO NA TONG LABAN NA TO! NAKAKAPAGOD! WALANG KWENTA ANG KALABAN! HINDI NA DAPAT PATAGALIN TO!
Kasabay nun ay inihagis nya ulit ako palayo at humampas ang likod ko sa pader ng Time Field kung san kami naroroon.
Hindi ko alam kumbakit hindi gumagana to! Imposibleng wala syang kahinaan!
Hindi kaya sa batok ang kahinaan nya?
Oo! Sa batok siguro!
Ngunit huling pagkakataon ko na 'to, at tapos na ang buhay ko.
SUKO KA NA BA BATA?! HAHAHAHA!
At biglang nagsama sama ang mga Time Eater nya upang patamaan ako ng Choatic Beam, isang makapangyarihang abilidad ng mga Time Eater kapag nagsama sama.
Hindi ko na alam kung maiiwasan ko pa to, hindi na yata kaya ng katawan ko.
Pumikit ako at nagbuntong hininga, nagfocus ako.
Tumama sakin ang Chaotic Beam. Ito na yata ang katapusan.
PASENSYA NA NGUNIT NATALO YATA KITA. MAGPAALAM KA NA SA MUNDO DAHIL TATAPUSIN NA KITA! HAHAHAHAHA!(Habang naglalakad sya palapit sa kinaroroonan ko)
Nakahanda kutsilyong dala nya, upang isaksak sa puso ko.
KATAPUSAN MO NA JOHN! KATAPUSAN MO NA!!!!
Ako: Nagkakamali ka!
HA?!
Ako: Gumana ka please!!!!(Kasabay ng pagsaksak ko sa batok ng lolo ko)
HINDI!!!!!!
Ako: Nalinlang yata kita! Ang binabalakan mong patayin ay hologram ko lang. Magpaalam ka na sa mundong ito.
HINDI!!! HINDI MAAARI!!! ISASAMA KITA SA HUKAY KO!!!! HINDI KA MAGTATAGUMPAY!!!
Ako: Ha? Anong sinasabi mo dyan?
Habang kumakawala ang dugong Time Eater sa katawan ng lolo ko, pinipilit akong abutin nito, ngunit idiniin ko pa ang pagkakasaksak ko upang mabilisan ang proseso.
Ngunit mahina na ang katawan ko upang labanan ito. Konting koti na lang at maaabot na nya ako!
Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero bahala na, basta ang importante nailigtas ko na ang lolo ko! Bahala na!
Nakulong na sa loob ang dugong Time Eater. Ngunit kasabay nito ay unti unting naubos ang katawan ko na para bang nagiging buhangin.
Paalam mundo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Samantala, malapit na makarating sila Kuya Lolo sa lugar kung saan nila nakita ang liwanag.
KL: Teka! Nawala na yung liwanag! Nagtagumpay kaya si John?!
N: Sa tingin ko nagtagumpay sya.
T: Teka lang, nasan sya?
KL: John!!! John!!!
N: Walang sumasagot, Jay.
T: Teka? Kaninong kamay to?
KL: Patingin tay.
-------------
KL: Nagtagumpay si John!
N: Ngunit nasan sya?
KL: Hindi nya siguro alam ang panganib na dulot ng dugo ng Time Eater.
T: Naubos sya....
KL: Isa syang matapang na bata. Hindi ko makakalimutan ang kabayanihan nya.
Sino kayo? Nasan ako? Tama ba ang narinig ko? Patay na ang apo kong si John?, sabi ng lolo ni John
Lumabas sila Ann at Rose galing sa bahay. At narinig din ata nila ang napagusapan nila Kuya Lolo.
Ann: Kuya Lolo! Totoo po ba yun? Patay na si John?!
Rose: Hindi maaari! John!!!! Nasan ka na?
KL: Rose, wala na sya
Ann: Hindi ako naniniwala! John!!!!
Teka lang! Hindi ko kayo maintindihan!, gulong gulo ang isip ng lolo ni John.
Ann: hindi ako makapaniwala John, bakit mo kami iniwan?
KL: Sumama muna ho kayo sa bahay ko at ipapaliwanag ko sa inyo ang lahat.
Ann: Sasama po ako!
Rose: Ako rin!
N: Jay, halika muna rito.
KL: Ano po yun inay?
T: Aalis na kami ng nanay mo. Babalik na kami sa Time World upang maglingkod.
KL: Teka bakit? Kelan lang kayo nandito at aalis na agad kayo?
N: Jay, intindihin mo sana kami, kailangan din nila kami doon.
KL: Pero...
T: Paalam anak, patawarin mo sana kami, sana maintindihan mo.
N: May isa pa kong hiling.
KL: Ano po yun nay?
N: Dadalhin ko ang kamay ni John, kasama ng dugo ng Time Eater na nahuli nya.
KL: Sige po nay, wala pong problema. Nay, Tay, mag-iingat po kayo, naiintindihan ko po kayo, sige po. Paalam na po.
T: Salamat Jay, paalam.
Mahigpit ang yakap ni Kuya Lolo sa mga magulang nya.
At bigla na lang silang nawala.
Ann: Tara na po Kuya Lolo.
KL: Sige.
Rose: Teka lang! Magpaalam din tayo kay John, naging matagumpay sya.
Ann: Sige.
~~~~~
Ann: John. Kung nasan ka man ngayon, salamat! Isa kang mabuting kaibigan, hindi kita makakalimutan! Pasenysa na rin John at hindi ka namin nasaklolohan.
Rose: John. Hanggang ngayon nagtitiwala pa rin ako sayo John! Alam kong hindi ikaw ang umatake samin, Salamat sa pagiging isang mabuting kaibigan.
KL: Mabuhay ka John! hindi ko malilimutan ang katapangang ipinakita mo!
At naglakad na sila pauwi kela Kuya Lolo.
Nagpaliwanag. Naintindihan naman ng lolo ni John ang paliwanag nila.
Ilang araw ang lumipas at unti unti na nilang natatanggap na wala na nga si John.
Hindi na rin bumalik ang mga magulang ni Kuya Lolo.
Pansamantala ring kumonti ang bilang ng mga Time Eaters na umiistorbo sa paligid nila.
Kahit wala na si John, patuloy pa rin sila sa paglaban sa mga Time Eaters.
Naenhance nila Ann at Rose ang kapangyarihan nila na kagustuhan din ni John na mangyari.
Si John ang naging inspirasyon nila upang lumaban at magpalakas.
Hindi nila malilimutan si John.
THE END.
Salamat sa pagtangkilik ng aking kwento! :D