Μου μιλάνε και μου προκαλούν την απόλυτη επιθυμία να τους χτυπήσω, ακόμα κι αν υποτίθεται ότι κάθε τί που κάνουν είναι αμελητέο.
Δεν είναι. Με τρελαίνουν.
Μιλάνε και θέλω να τους σπάσω το κεφάλι.
Τώρα καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την κάθε διαστροφή, την κάθε ατασθαλία των τρελών.
Συμμερίζομαι το κάθε ατόπημα που οδηγεί στην καταστροφή και γνωρίζω λεπτομερώς την κάθε σκονισμένη γωνιά του ημετέρου μυαλού, εμάς των περιθωριακών.
Σκόνη που μαζεύεται σε ένα σημείο και απορροφά κάθε τάξη και κάθε μορφή ελέγχου, κάθε ψευδαίσθηση που έχει το θράσος να γεννηθεί στο κεφάλι άλλων και να ζητήσει χώρο στο δικό μας.
Εμείς έχουμε δικές μας ψευδαισθήσεις, όχι άχρωμες και κοινότυπες σαν τις δικές σας.
Εχουμε πολύχρωμες γωνιές που δεν ξεθωριάζουν ποτέ, και αν το κάνουν, τα χρώματα επιστρέφουν πιο έντονα και στροβιλίζονται πιο γρήγορα και δεν ξεφεύγουμε ποτέ, δεν προσπαθούμε καν.
Ούτε και θέλουμε.
Ανήκουμε σε αυτές και είμαστε φτιαγμένοι από αυτές, λες και ένα ανύπαρκτο χέρι μας έσπρωξε σε αυτό το δωμάτιο του περιθωρίου, έκλεισε την πόρτα και πέταξε το κλειδί.
Αλλά εμείς δεν το αναζητήσαμε καν.
Είπαμε ότι δε θέλουμε ξένες ψευδαισθήσεις και επικεντρωθήκαμε στις δικές μας.
Τις αναπτύξαμε και συμβιώσαμε με αυτές μέσα στο χάος, γιατί ήταν φυσικό κάτι τέτοιο.
Και μαζί μας μεγάλωσαν κι εκείνες. Μεγάλωναν όλο και περισσότερο, μέχρι που έγιναν μεγαλύτερες από εμάς.
Κι όμως, ακόμα μας απέπνεαν μία μικρή, καταστροφική αίσθηση άγνωστης μα συνάμα γνώριμης ασφάλειας.
Γιατί τα γνώριμα για τους άλλους δεν ήταν ποτέ γνώριμα για εμάς και η πλαστή ασφάλειά τους δεν υπήρξε ποτέ.
Μία από τις γνώριμες ψευδαισθήσεις τους.
Και ήταν μάλιστα πολλές, δίχως ίχνος πρωτοτυπίας.
Δίχως ψήγμα δημιουργικότητας.
Τόσο κοινότυπες.
Γι' αυτό πόνταραν στο λανθασμένο αίσθημα ασφάλειας.
Μέχρι να πέσουν, φυσικά.
Και τότε την ανασκεύαζαν βελτιωμένη.
Και η δική τους η ψευδαίσθηση μεγάλωνε μαζί τους.
Το μόνο που μένει είναι να αποδειχθεί ο δείκτης καταστροφικότητας.
Γιατί όλοι θα χαθούμε εν τέλει.
Είτε από αλυσίδες όρων και προσταγών, κοινών ψευδαισθήσεων της μάζας,
είτε από περιθωριακές εικόνες που επιτίθενται και μας καταπίνουν έπειτα από δική μας προσταγή και καταδίκη χαρακτηριζόμενη από ψυχρή αυτοπάθεια.
Την καταδίκη την διαλέγεις.