(Disorder)

• μάχες •

Είμαι σιωπηλή στο δρόμο για το σπίτι.

Ο χειμώνας είναι ψυχρός και υγρός.

Μας βρίσκει κλεισμένους στο μικρό δωμάτιο που είναι πάντοτε ζεστό και φορτωμένο.

Επικρατεί μια πάλη που δεν καταλαγιάζει μέχρι το ξημέρωμα.

Στο τέλος όμως πάντα καταλήγουμε αγκαλιά.

Στο τέλος πάντα κοιμόμαστε με τα σώματα μας μπλεγμένα, να ανταλλάζουν θερμότητα κάτω από το βαρύ πάπλωμα.

Την επόμενη μέρα ξαναρχίζει η μάχη.

Πάντοτε σε μάχη.

Επίθεση και άμυνα.

Βλέμματα παγωμένα, σαν τον κόσμο έξω από το μεγάλο, χωρίς κουρτίνες παράθυρο.

Πολεμάμε συνεχώς και είμαστε πιο μόνοι από πότε.

Οι λέξεις είναι τα όπλα μας.

Δεν σταματάμε μέχρι το ξημέρωμα.

Πολλές φορές βγαίνουμε έξω, ανεβαίνουμε στην μηχανή και κάνουμε βόλτες στην πόλη.

Εκεί έχουμε ανάπαυση πυρών.

Και είναι όμορφα.

Η πόλη ξετυλίγεται μπροστά μας και με την ταχύτητα χαράζουμε τον άνεμο.

Αυτό ξέρουμε να κάνουμε.

Κάποτε καθόμασταν σε ταράτσες κτιρίων, με ένα μπουκάλι κρασί και την πόλη από ψηλά μπροστά μας.

Κοιτούσαμε τα φώτα της πόλης, πίναμε το κρασί από το πλαστικό μπουκάλι και με τύλιγες στα χέρια σου.

Τότε δεν παλεύαμε.

Τότε ο κόσμος μας ανήκε.

Τριγυρίζαμε με τρόλεϊ, λεωφορεία και τον ηλεκτρικό και η πόλη ήταν δική μας.

Και το μικρό δωμάτιο ήταν το σπίτι μας.

Μόνο δικό μας.

Τώρα μας πνίγει και μας παρηγορεί την ίδια στιγμή.

Τώρα οι μάχες μας άλλαξαν.

Αλλά πάλι, το ξημέρωμα είμαστε αγκαλιά.

Έχουμε δημιουργήσει ένα χάος.

Είμαστε εχθροί αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.

Είμαστε εμείς και αυτό δεν είναι αρκετό.

Αλλά πρέπει η μάχη να τελειώσει.

Γιατί αλλιώς θα μας χάσουμε.