TAHIMIK NA sa bahay nang makauwi ako. I heard yesterday, na may business meeting si mommy ngayon at gabi na siya makakauwi kaya alam kong safe akong umuwi ng ganitong oras ngayon.
Tuloy tuloy akong pumasok ng bahay at hindi na nagsindi ng mga ilaw. Tutal ay kumain na rin naman ako kaya balak ko na sanang dumiretso sa kwarto ko nang magulat ako. Biglang bumukas ang ilaw at bahagya akong napaatras ng mabungaran ko ang malamig na titig ni lola, mommy's mother.
Napakurap ako at hindi alam ang gagawin o ikikilos. I was shocked and...scared at the same time. She is cruel, mas nakakatakot siya kesa kay mommy. And she hate me to death.
"Hindi ka ba lalapit sa'kin para mag-mano? Where is your manners?!" She hissed.
Natataranta naman akong tumalima at lumapit sa kaniya para magmano. Akmang hahawakan ko na ang kamay niya ng iiwas niya ito sa'kin. "Nevermind." Matigas nitong sabi atsaka umirap. "I should know na may pinagmanahan ka nga pala." Napailing ito. "By the way, siguro nagtataka ka kung bakit nandito ako ngayon. Well aria, i am here to warn you." Matalim niya akong tiningnan. Kinabahan naman ako. "Stop.meeting.that.sh*t.criminal.father.of.yours." Madiin niyang wika.
Napalunok ako at nag-iwas ng tingin. She knows. Nakagat ko na lamang ang ibabang labi ko. "I-I can't..." Mahina kong naibulalas.
Napaigtad naman ako sa gulat ng dumapo ang kamay niya sa pisngi ko. "Talagang susuwayin mo ako! How dare you! Ang kapal naman ng mukha mong babae ka! Pagkatapos ka naming tanggapin dito, pakainin at buhayin kahit labag sa loob ng buong pamilya ay ganito ang igaganti mo sa'min?! Ha? Wala kang utang na loob! You ruined my daughters life!" Singhal niya. She mad. Really mad.
Pero, ayokong sundin ang gusto niya.
I can't turn my back to dad.
I can't.
"I'm s-sorry..." nanginginig kong wika habang pilit pinupunasan ang mga luha sa pisngi.
"Your sorry won't bring back the life you've ruined!" Singhal niya pa atsaka ako marahas ng tinulak dahilan para matumba ako.
Napahagulgol na lamang. Ano ba talagang kasalanan ko para maging ganito ang buhay ko? Is it my fault to born? Hindi ko naman alam na magiging kasalanan ko pala kapag nabuhay ako.
"You're a disgrace to my family and a trash to our lives. Sana talaga hindi ka nalang nabuhay!" Galit na wika nito atsaka ako pinagsisipa ng ilang beses, na hindi ko na nabilang sa sobrang dami.
Hindi lang puso ko ang masakit kundi pati buong katawan ko. This is....this life that i have is what i unwanted.
Napatigil ako sa pag-iyak at huminga ng malalim. Sinapo ko ang naninikip kong dibdib atsaka pilit pinapakalma ang aking sarili. Nangyayari na naman.
I can't breath. I can't.....
"Madam! Diyos ko! Tama na po!" Rinig kong sigaw ni tatay seth, ang tatlong taon na naming hardinero. Alam kong siya yon kasi pamilyar na ako sa boses niya.
"Bitawan mo nga ako!"
"Maawa naman po kayo sa bata...."
Naging sunod sunod ang buntong hininga ako. Sinubukan kong tumayo sa kabila ng pananakit ng buong katawan ko at paninikip ng dibdib ko.
I need to go to my room....
"Bitawan mo 'ko sabi! Hoy aria! Hindi pa tayo tapos!!" Rinig kong sigaw ni lola pero hindi ko na siya pinansin dahil tuloy tuloy na ako sa pag-akyat sa hagdan.
I can do it....makakaabot pa ako.
Nang makarating na ako sa tapad ng kwarto ko ay kaagad akong pumasok doon at kinuha sa bag ko ang inhaler. Parati ko itong dala pero ayokong gamitin ito sa may makakakita.
I sigh in relief nang umayos na ang paghinga ko. I will be fine. I hope.....
"KUMAIN ka na..."
Napaupo ako ng tuwid sa kama ng pumasok si manang na may dalang tray ng pagkain. Blanko ang expression ng mukha nito kaya hindi ko magawang ngumiti sa kaniya.
Napayuko na lamang ako. "Thank you po..." mahinang bulong ko.
"Kumain kana bago pa lumamig ang pagkain mo."
Tumango lang ako at pinagmasdan siyang umalis.
I sigh....
Dalawang araw na akong nagkukulong sa kwarto ko at dalawang araw na rin akong hindi pumapasok. Bukod kasi sa nandito pa sa bahay si lola ay masama pa rin ang pakiramdam ko. Kung hindi ako hinahatiran ni manang rito ng pagkain marahil ay namatay na ako sa gutom.
Tinali ko na muna ang nakalugay kong buhok bago ako dahan dahang bumaba ng kama at sinimulang kainin ang pagkaing dinala ni manang. Masakit pa rin ang katawan ko at bakas pa rin sa balat ko ang mga pasang tinamo ko kay lola noong isang gabi. Ayoko munang makasalubong siya dahil baka hindi na kayanin ng katawan ko ang pambubugbog niya kapag magalit na naman siya sa'kin.
She's really a cruel and a hundred percent sadist. Wala siyang pakialam kung mamatay ako sa mga pananakit niya kaya sobra akong natatakot sa kaniya.
Pagkatapos kong kumain ay pinilit ko naman ulit ang sarili kong pumasok ng banyo para maligo at mag-ayos. Hindi ko na mamukhaan ang sarili ko. I'm look like a mess.
"Sh*t..." Daing ko nang maramdaman ko ang hapdi ng mga pasa ko. Pati ang pisngi ko na sinampal ni lola ay mahadpi pa rin.
Damn.
Ilang beses ko nang binabasa ang mga pasa ko sa katawan, dapat sanay na ako. Dapat sanay na ako sa sakit. Kainis.
Pagkatapos kong maligo at mag-toothbrush ay kaagad na akong naghanap ng damit na pantulog. Mabilis lang akong nagbihis dahil parang gusto ko na ulit humiga.
Kinuha ko naman ang blower ko sa banyo para magpatuyo ng buhok. I badly want to sleep pero hindi naman ako pwedeng matulog ng basa ang buhok ko.
"Aria."
Napahinto ako at otomatikong nanigas ang buong katawan ko nang makita ko si mommy sa loob ng kwarto ko at prenteng nakaupo sa kama ko.
Pinasadahan niya ako ng tingin. "May balak ka pa bang pumasok? Kasi kung wala na, ako na mismo ang magpapa-draft sa'yo sa school."
Natigilan ako at nabalot nang takot ang buong sistema ko. Napayuko na lamang ako para hindi niya makita ang takot ko. "May balak po akong pumasok bukas." Mahina kong sabi.
Hindi siya nagsalita. Bagkus ay narinig ko ang tunog ng takong niya na umiikot sa kabuuan ng kwarto ko. Napapikit na lamang ako. Mabuti nalang at nakatago ang mga paintings ko.
"Mabuti naman kung ganon. Akala ko ay habangbuhay ka nang magkukulong dito." Malamig niyang aniya.
Kung pwede nga lang sana....
Pinaglaruan ko na lamang ang mga kuko. Hinihintay kong matapos siyang libutin ang kabuuan ng kwarto ko. Siguro naninibago siya kasi ngayon lang siya ulit nakapasok dito.
"By the way, wala na dito si mommy kaya pwede ka nang lumabas labas." Sabi niya bago lumabas ng kwarto ko.
Doon lamang ako nakahinga ng malalim.
Hindi na ata maaalis sa sistema ko ang takot tuwing kaharap ko at si lola.
Ganunpaman, ay umaasa pa rin ako na balang araw....matatanggap din nila ako.
Alam kong possible pa nila akong mahalin.
May bukas pa....may kinabukasan pa.
I don't lose hope. After all, they are my family.
Family. Napangiti na lamang ako. Isipin ko pa lang na balang araw parte na ako ng pamilya nila ay masaya na ako.
I will be happiest girl on earth kung sakali mang maramdaman ko nga ang pagmamahal nila.
****
cried