Εκείνη
Και εκεί ήμουν πάλι, στο μπαλκόνι, περιμένοντας αυτή τη φορά ένα γνωστό πρόσωπο να βγει έξω. Τον Alex.
Η αλήθεια ήταν πως με είχαν επηρεάσει πολύ όλα αυτά που μου είπε η Mandy γιατί πολύ απλά, για άλλη μια φορά ήταν σωστή. Δηλαδή, για ποιο λόγο έπρεπε να είχα δεδομένο ότι ήθελε να μου μιλήσει όπως ήθελα να κάνω και γω; Τζάμπα χαιρόμουν, τζάμπα ήλπιζα. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα που με το ζόρι είχα καταλάβει ορισμένα πράγματα.
Απόψε όμως, θα τον ρωτούσα ξεκάθαρα γιατί δεν είχε κάνει ένα βήμα, γιατί δε μου είχε πει ένα απλό γεια. Στην τελική, ανθρώπινη κίνηση θα ήταν, εκτός αν και αυτό το έβλεπε σαν αγγαρεία.
Άκουσα τη μπαλκονόπορτά του να ανοίγει και κάθισα καλύτερα στο καναπεδάκι μου, ανοίγοντας για πολλοστή φορά το βιβλίο που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι μπροστά μου. Με την άκρη του ματιού μου τον ένιωσα να κατευθύνεται όπως πάντα στα κάγκελα όμως αυτή τη φορά, ήταν ο πρώτος που με καλησπέρισε.
"Ellie; Γεια."
Σήκωσα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω και του χαμογέλασα γλυκά, δε μπορούσα να κρατηθώ. Όσο κι αν οι σκέψεις στο μυαλό μου τη δεδομένη στιγμή ήταν κατά κύριο λόγο αρνητικές, ακούγοντάς τον να με προσφωνεί πρώτος και μάλιστα με το όνομά μου, ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να είχα ζητήσει.
"Γεια σου, Alex."
"Όπως πάντα στην ώρα σου, έτσι;" ρώτησε χαμογελώντας και σηκώθηκα αφού έκλεισα το βιβλίο ώστε να τον πλησιάσω. Ένιωθα ήδη την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, όμως είχα πάρει την απόφαση να τον ρωτήσω αυτό που ήθελα και δε θα έκανα πίσω.
"Όπως και συ," απάντησα τελικά. Κούνησε ένοχα τους ώμους του.
"Με έπιασες," είπε παιχνιδιάρικα. "Ξέρεις, σκεφτόμουν τη χθεσινή μας συζήτηση και-"
"Και γω τη σκεφτόμουν," τον διέκοψα καθώς ήθελα να τον προλάβω. "Αρκετά, και η αλήθεια είναι πως ήθελα να σε ρωτήσω κάτι."
Έσμιξε τα φρύδια του, προφανώς σε μια προσπάθεια να σκεφτεί τι μπορεί να ήθελα να τον ρωτήσω. "Φυσικά, ότι θες."
"Ξέρεις..." έκανα μια μικρή παύση. Ήταν δύσκολο να τον ρωτήσω ξεκάθαρα κάτι τόσο παράξενο ίσως και αδιάκριτο γιατί ήταν περιορισμένες οι απαντήσεις που είχε να μου δώσει. Ήλπιζα μόνο να μου έλεγε την αλήθεια για να φύγει μια και καλή η απορία από το μυαλό μου. Πέρασα μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου πριν αρχίσω να μιλάω ξανά. "Αναρωτήθηκα αρκετές φορές το εξής. Είπες... πως με είχες παρατηρήσει να κάθομαι σχεδόν καθημερινά εδώ, στο μπαλκόνι μου, σωστά;"
"Μα ναι," απάντησε με άνεση. "Αν όχι κάθε μέρα, γιατί πάντα είμαι βιαστικός, τότε αρκετά συχνά."
"Ωραία, άρα δε κατάλαβα λάθος," είπα, περισσότερο για να το ακούσω εγώ η ίδια και όχι απαραίτητα και εκείνος.
"Ναι αλλά δε καταλαβαίνω, υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Μ-μήπως σε πείραξε; Μήπως σου φάνηκε παράξενο ή αδιάκριτο ή-"
"Όχι, όχι ακριβώς," έσπευσα να τον καθησυχάσω, τουλάχιστον από αυτές του τις σκέψεις. Φαινόταν προβληματισμένος, μα είχα σκοπό να τον ξεμπερδέψω άμεσα. "Άκου, Alex. Αυτό που θέλω να πω με λίγα λόγια, είναι ότι μου φάνηκε παράξενο που τόσο καιρό με βλέπεις να στέκομαι εδώ, λίγα μέτρα μακριά σου, και δε μπήκες στη διαδικασία να μου πεις ένα απλό γεια, όπως έκανα και γω χθες δηλαδή. Θέλω να πω, όχι ότι ήσουν υποχρεωμένος να το κάνεις μα καταλαβαίνεις, εφόσον είμαστε γείτονες και κάθε μέρα βγαίνουμε τις ίδιες ώρες στα μπαλκόνια μας, είναι λίγο αμοιβαίο να έχουμε έστω τις τυπικές επαφές, έτσι;"
Με κοιτούσε σχεδόν έκπληκτος και παρά το ότι μόλις του είχα πει αυτό που ήθελα, φαινόταν ακόμα προβληματισμένος. Μάλλον τα είχα κάνει θάλασσα. Πήγε να μιλήσει αλλά τον διέκοψα. "Μη το πάρεις αρνητικά, εγώ απλώς ήθελα να μάθω αν... θα με χαιρετούσες ποτέ αν δε το έκανα εγώ πρώτη, αυτό."
"Ellie, δε καταλαβαίνω ακριβώς που το πας," δήλωσε ειλικρινά αλλά όχι με προσβλητικό τόνο στη φωνή του. "Κάθε βράδυ βγαίνω για πολύ λίγο έξω, όπως σου είπα και χθες έχω αρκετή δουλειά, να, ακόμα και τώρα, ξέρω ότι σε πέντε το πολύ λεπτά θα πρέπει να έχω φύγει. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δε το έκανα, γιατί ήξερα πως θα πρέπει να πιάσω συζήτηση μαζί σου και-"
"Ένας από τους λόγους; Οι άλλοι δηλαδή ποιοι είναι;"
Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει και πάλι μα έκλεισε τα χείλη του ερμητικά. Κοίταξε το ρολόι που δεν είχα παρατηρήσει πως είχε στον καρπό του και κούνησε σχεδόν απογοητευμένος το κεφάλι του. "Λυπάμαι, πρέπει να φύγω, αν μπω για τα καλά στη συζήτηση θα αργήσω."
"Μα, δε βρίσκεσαι εδώ ούτε πέντε λεπτά και μόλις είπες ότι-"
"Αλήθεια λυπάμαι, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που δε μπορεί να γίνει αυτή την ώρα. Πάντως να ξέρεις πως ήθελα να το κάνω. Τους λόγους που δε το έκανα ίσως τους μάθεις κάποια άλλη στιγμή, όσο μυστήριο κι αν ακούγεται αυτό. Σε αφήνω, καληνύχτα και συγνώμη που σε έβαλα σε σκέψεις," είπε απολογητικά και με τρία μεγάλα βήματα έφτασε στη μπαλκονόπορτά του, μπήκε μέσα και την έκλεισε όπως πάντα μαζί με τις κουρτίνες ώστε να εμποδίσει για άλλη μια φορά τη θέα από το σαλόνι του να φανερωθεί σε μένα.
Κάτι ήταν πολύ παράξενο στην όλη υπόθεση.
Και μετά από αυτή τη συζήτηση, είχα βάλει στόχο να το ανακαλύψω.