- ฟิคเรื่องนี้แต่งเพื่อเข้าร่วม #บังทันวันหยุด -
Week 13 : 13th Saturday
_______________________________
"กูชอบมัน"
ไม่คิดเลยว่าแค่คำสารภาพปรโยคเดียวนั้น จะทำให้มิตรภาพของเราจบลง
คืนวันเสาร์..
ก๊อก ก๊อก
"อ้าว จองกุก ว่าไง"
"แดกเบียร์" ผู้มาเยือนตัวสูงยกถุงพลาสติกที่ข้างในบรรจุน้ำเมาไว้ 5-6 ขวดให้เจ้าของห้องดู ปาร์ค จีมิน ทำตาขวางใส่ แต่ถึงอย่างนั่นก็ยอมเปิดประตูออกกว้างเพื่อให้เพื่อนขยับกายเข้ามาภายในห้อง
"จะมาก็ไม่เคยจะบอกหรอก"
"จะบ่นทำไม ก็แดกด้วยกันทุกที" จอน จองกุก สวนกลับยิ้มๆ
เจ้าของห้องเดินไปบ่นไป หยิบแก้วจากครัวมาสองใบสำหรับตัวเองและคนมาเยือน
"โอย แล้วซื้อมาขนาดนี้กะเมาให้ตายเลยรึไง คนละขวดก็พอแล้ว!"
"หึหึ"
"หัวเราะบ้าอะไร"
"ป่าว มาแดกๆ"
ทั้งคู่นั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ ปริมาณเบียร์ที่ดูว่าในตอนแรกกินสองคนยังไงก็ไม่หมดเริ่มพร่องลงไปเรื่อยๆ สติของทั้งสองคนก็เช่นกัน
"จองกุก มึงชอบมาแดกกับกูแค่สองคน ทำไมไม่ชวน แทฮยองมาด้วยวะ" คิม แทฮยอง คือเพื่อนอีกคนที่ทั้งสองคนสนิทด้วย
"จะพูดถึงมันทำไม แดกไปมึงอ่ะ"
"เอ้า นั่นเพื่อนนะเว้ย"
"..." จอน จองกุก ไม่ได้ตอบ แต่แววตาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจนที่ร่างเล็กพูดถึงชื่อของอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
"อ๊ะ มันทักมาพอดี" จีมินรับรู้ถึงแรงสั่นของการแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของตัวเองก็หยิบขึ้นมาชูให้เพื่อนอีกคนดู
จีมินในตอนนี้ดูเหมือนจะเมาแล้ว ต่างกับจองกุกที่เพิ่งเพียงจะกรึ่มๆเท่านั้น
จองกุกนั่งมองจีมินจิ้มโทรศัพท์ เห็นร่างเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็ผลุดตัวลุกขึ้น ร่างสูงเดินไปใช้ห้องน้ำของเจ้าของห้องอย่างถือวิสาสะ พอทำธุระเสร็จออกมาจีมินก็เงยหน้ามามองพอดี
"แทแม่งพิมพ์อะไรมาก็ม่ายรู้วว แม่งงง~" จีมินยิ้มด้วยหน้าที่เป็นสีแดง จองกุกมองอีกคนนิ่งๆ
"มึงเมาละ ไปล้างหน้าล้างตาไป"
"เอออหว่าา" ตัวเล็กลุกขึ้นยืนโงนเงน วางโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"..." อาจจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อยที่มือหนาคว้าโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของตัวเองขึ้นมาเปิดแชทล่าสุดอ่าน ข้อความสุดท้ายทำเอาคนอ่านถึงกับหน้าชา
"จองกุก.."
.
.
.
'มึงเจอกูแน่..'
ข้อความนึงถูกส่งมาโดยหมายเลขที่ คิม แทฮยองเห็นแล้วรู้สึกหวาดหวั่น
มันจะไม่เป็นอะไร ถ้าจอน จองกุก ไม่เผลอไปรู้เรื่องอะไรที่เขาพยายามปกปิดไว้
"เชี่ย" ร่างโปร่งสบถอย่างหัวเสียอยู่ภายในห้องที่เงียบสงัด สองขาก้าวเดินไปมาอย่างอยู่กับที่ไม่ติด แทฮยองกำลังกลัว กลัวเพื่อนตัวเอง..
"ต้องโทรหาจีมิน" เหมือนกับพูดบอกตัวเอง ทันทีที่สิ้นคำ มือเรียวก็คว้ามือถือมากดโทรออกหาเพื่อนอีกคน
"รับสิวะ!!"
"จีมิน! รับสิ!!!"
"จีมิน!! ฮัลโหล มึง! ช่วยกูด้วย!!"
'อือออ แทฮยอง?'
"จีมิน มึง ทำไรอยู่วะ!?"
'กูแดกเบียร์กับจองกุกอยู่ สงสัยเผลอหลับไป ปวดหัวฉิบหายเลย'
"มึงอยู่กับจองกุกเหรอ!?"
'เออ ..อ่าว มันไปไหนแล้ววะ?'
"เชี่ย! มึง ช่วยกูด้วย จองกุกมันกำลังจะมาหากู!"
'โวยวายอะไรของมึงเนี่ย ปวดหัว จองกุกไปหามึงแล้วมันทำไม'
"มันจะมาฆ่ากู จีมิน จองกุกมันกำลังจะมาฆ่ากู.."
'พูดเหี้ย อะไรของมึงเนี่ย จองกุกจะไปฆ่ามึงทำไม มึงเป็นเพื่อนกันนะ'
"มันรู้ว่ากูชอบคนคนเดียวกับมัน มันกำลังจะมาฆ่ากูแน่เลยมึง"
'มึงใจเย็นๆก่อนนะ จองกุกมันไม่ทำอย่างนั้นหรอก กูยังไม่สร่างเลยเนี่ยโอ้ย'
"มึงก็รู้ว่ามันอารมณ์ร้อนขนาดไหนอ่ะ มึง กูกลัวว่ะ กูกลัว จีมิน.."
'เชี่ย แท มึงใจเย็นก่อนดิ๊ เอางี้! ถ้ามึงไม่โอเค เดี๋ยวกูไปหา ขอไปล้างหน้าล้างตาแปปนึง'
"เออ มึงมาหากูนะ มึงมาเร็วๆนะจีมิน มึงอย่าปล่อยให้จองกุกมาฆ่ากูนะ"
'เออ กูจะรีบไป'
ห้องจีมิน
จีมินเดินสะบัดหัวไล่ความมึนและความเจ็บแปล๊บบริเวณศีรษะออกไปแล้วเดินเซไปทางห้องน้ำหลังจากนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะที่กินเบียร์กับจองกุกเมื่อครู่
เขาเอาโทรศัพท์เข้าห้องน้ำไปด้วยแต่วางไว้ตรงเคาท์เตอร์ล้างหน้าแล้วเดินไปทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาล้างหน้าล้างตาให้ตื่นเสียที
"หื้ม?" ตาเรียวรีเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ตัวเองที่หน้าจอเปิดค้างไว้ และขึ้นแจ้งเตือนมามากมาย ทั้งหมด เป็นชื่อของแทฮยอง
"เชี่ย!" จีมินอุทานเสียงดังอย่างตกใจ ข้อความล่าสุดที่เพื่อนตัวเองส่งมาทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเขาหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
'จอน จองกุกตายแล้ว กูพลั้งมือฆ่ามันเอง จีมิน..'
มือเล็กรีบกดปลดล็อคโทรศัพท์ แล้วต่อสายโทรหาเพื่อนมันที
"แทฮยอง!! มึงเป็นล้าอะไรวะ นั่นเพื่อนมึงนะเว้ย!!"
'ฮึก จีมิน.. กู.. กู.. ฮึก!'
"เหี้ยเอ้ย! กูกำลังไป!! มึงใจเย็นๆ ไอ้เหี้ย!! ทำไมประตูเปิดไม่ได้วะ!" จีมินตะคอกเสียงดีงอย่างไม่สนใจอะไร ตอนนี้ที่น่าตกใจมากคือสิ่งที่แทฮยองกระทำไป เพื่อนเขาเสียสติไปแล้วหรือไงกัน! ห้องน้ำก็ดันเปิดประตูไม่ออกอะไรตอนนี้ "แม่งเอ้ย!! กลอนเสียรึไงวะ เปิดสิวะ!!!"
'ฮึก จีมิน..'
"แทฮยอง มึงฟังกู มึงถือสายรอกูแป๊ป กูจัดการประตูก่อน เป็นเหี้ยอะไรมันเปิดไม่ได้เนี่ย!"
'อืออ จีมิน รีบมาหากู ฮืออ..'
"เออ กูกำลังจะไป มึงรอกูก่อนนะ!" ปาร์คจีมินยัดโทรศัพท์ตัวเองใส่ลงในกระเป๋าหลังโดยไม่ได้วางสาย แล้วหันมาเขย่าประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย "เปิดสิวะ!!"
ลูกบิดประตูยังบิดออกได้ แต่กลับเปิดมันไม่ออก จีมินไม่รู้ว่ามันติดอะไร เจ้าตัวเขย่าพร้อมกับโวยวายอยู่พักใหญ่จนได้ยินเสียงหวีดร้องของเพื่อนอีกคนที่ดังเบาๆออกมาจากโทรศัพท์ก็รีบคว้าขึ้นมาแนบหูทันที
"มึง!!! มึง! มึงเป็นอะไร แทฮยอง!"
'...' แต่ที่ได้รับกลับมามีแต่ความเงียบ
"แทฮยอง มึงเป็นอะไรวะ! มึงร้องทำไม แทฮยอง! ตอบกู!!" จีมินตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกเพื่อน
'จีมิน มึง..' ในที่สุดเสียงปลายสายก็ดังกลับมา แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้น ดูสั่นและหวาดกลัวเหลือเกิน
"อะไร! มึงเป็นอะไร!!"
'มึงไม่ต้องมาแล้ว.. มัน.. ไม่ทันแล้ว..'
"มึงพูดอะไร ทำไมไม่ทันวะ!"
'ไม่ทันแล้ว.. จองกุกมันมาหากูแล้ว..'
ห้องแทฮยอง
"ไม่ทันแล้ว.. จองกุกมันมาหากูแล้ว.."
'มึงหมายความว่าไง! ไหนมึงบอกจองกุกตายไปแล้วไง แล้วไอ้ประตูเวรนี่อีก! เปิดสิวะ!!'
"..."
'มึง! อย่าเงียบ พูดกับกู คุยกับกู!' แทฮยองยังคงยืนอยู่ในห้องและมือยังยกโทรศัพท์แนบหู แต่สายตาจับจ้องไปทางประตูที่กำลังเปิดออกช้าๆ โดยฝีมือของเพื่อนอีกคนที่ตัวเองเผลอผลักตกบันไดไปก่อนหน้านี้
"จองกุก.. มันเข้ามาในห้องกูแล้ว.."
'มึงพูดเหี้ยอะไรวะ!! มึงใจเย็นๆนะ แทฮยอง'
"จีมิน.." แทฮยองเรียกชื่อเพื่อนเบาๆ พร้อมมองไปทางจองกุกที่กำลังเดินเข้ามา สองขาของแทฮยอก้าวถอยหลังอัตโนมัติ แต่ท้ายที่สุดหลังก็ชิดกำแพง จอน จองกุกยืนอยู่ที่ปลายเตียง ไม่ได้ห่างออกไปมากเท่าไหร่
'แทฮยอง! แทฮยอง!!'
"มึงจำได้มั้ยที่กูบอกว่ากูชอบคนคนเดียวกับจองกุกมันน่ะ.." แทฮยองเริ่มพูด ขอบตาปริ่มไปด้วยน้ำฉ่ำวาวด้วยความเสียใจและหวาดกลัว น้ำเสียงสั่นๆพูดบอกกับดวงตาที่ยังจ้องบางสิ่งไม่ห่าง
'อะไร มึงจะบอกอะไร'
"คนที่กูชอบ.."
'...'
"ก็คือมึง!"
'ห้ะ..' น้ำเสียงแทฮยองที่พูดออกมาแลดูแข็งกร้าว ปาร์ค จีมินตัวชาวาบ เพิ่งรับรู้และรู้สึกอยู่ที่ทำให้เพื่อนทั้งสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของตัวเอง 'มึง..'
"และมึงรู้มั้ย.."
'...'
"ฮึก จองกุกมันบอกกูว่าไง.."
'อะ อะไร..'
"มันบอกว่า ถ้ากูไม่ได้ ก็ต้องไม่มีใครได้!"
'ทะ แทฮยอง..'
"แล้วมันยังบอกกูอีกว่า.."
"มันลงมือฆ่าคนที่มันชอบ.. ก่อนที่จะมาจัดการศัตรูอย่างกูซะอีก"
'มึงพูดอะ..'
"ฮึก จีมิน มึงตะ ตายแล้ว จีมิน ฮืออ" ในตอนนี้แทฮยองที่ดูสะอึกสะอื้นร้องไห้ด้วยความเสียใจ โดยมีจองกุกยืนอยู่ข้างๆพร้อมก้มลงมากระซิบข้างใบหูให้ฟังถึงเรื่องราวทั้งหมด แทฮยองยืนนิ่งไม่กล้าขยับ แต่ปากก็พูดไปเรื่อยๆอย่างหยุดไม่ได้ ในที่สุดเรี่ยวแรงที่จะยกโทรศัพท์ไว้ก็หมดลง มือสองข้างของแทฮยองตกลงข้างตัว
ปาร์ค จีมินหันหน้าไปยังมุมห้องน้ำที่ตัวเองโดนขังอยู่ ร่างไร้ลมหายใจของตัวเองนอนจมกองเลือดที่ไหลรินออกมาจากศีรษะ
"จองกุก.. จีมิน.." แทฮยองขยับปากแผ่วเบาจนคล้ายว่าจะพูดแบบไร้เสียง ร่างกายขยับอย่างเชื่องช้าเดินไปยังระเบียง สองมือเรียวเกาะลงไปยังขอบของห้องนอนชั้น 8 ริมฝีปากอิ่มอยู่ในรูปปกตินิ่งๆ สีหน้าไม่มีแม้แต่แสดงอารมณ์ใดๆ
และในเสี้ยววิ.. ก่อนที่ร่างโปร่งจะดันตัวเองให้ตกลงไป..
"กูรักมึง.."
_______________________________
ดูดมาลงให้แย้วน้า
#Perficly