ฝนซาลงแล้ว...
แสงอาทิตย์เริ่มจะสาดส่องลงมา ให้ความอบอุ่นและแสงสว่าง แม้จะปาเข้าไปเกือบเที่ยงวันแล้วกว่าจะเห็นท้องฟ้าที่แจ่มใส แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เห็นเลย คลื่นลมกลับสงบสู่สภาพปกติอีกครั้ง เรือไห่หลงแล่นอย่างมั่นคงไปบนเส้นทางที่กัปตันหนุ่มกำหนด
วันนี้บรรดาผู้บังคับบัญชาบนเรือต่างมีงานล้นมือ เยซองผู้มีตำแหน่งสรั่งเรือคุมลูกน้องไปสำรวจความเสียหายจากพายุเมื่อคืนนี้ เสียงสั่งการซ่อมแซมดังเป็นระยะตรงโน้นทีตรงนี้ที แล้วฮยอกแจผู้เป็นหัวหน้าช่างไม้ก็รับช่วงต่อ ต้นปืนอย่างทงเฮก็ต้องตรวจสอบผงดินปืนให้มั่นใจเหมือนกันว่าแห้งสนิทดี เขาสั่งลูกน้องทำความสะอาดปืนใหญ่และอาวุธทุกชิ้นจนแน่ใจว่ามันจะไม่ขึ้นสนิมเมื่อเกิดความจำเป็นต้องใช้ ส่วนเรียวอุคเตรียมอาหารวุ่นอยู่ในครัว รู้ดีว่าทุกคนต้องหิวหลังจากงานหนัก
คังอินตื่นมาด้วยอาการเมาค้าง แต่ก็โซเซขึ้นไปรับหน้าที่ต้นหนคืนจากลีทึกหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เขาอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่หัวหน้าลูกเรือเพียงแต่คืนตำแหน่งพังงาให้เขาแล้วก็เดินจากไปทันทีโดยไม่ยอมมองหน้า
"เฮ้" เยซองสังเกตความผิดปกตินั้นและเลียบเคียงถามตอนเดินผ่าน
"เจ้ากับพี่ลีทึกผิดใจอะไรกันรึเปล่า?"
"เปล่า"
ต้นหนปฏิเสธสั้น แต่สีหน้าแววตาบอกว่าตรงกันข้าม เยซองมองแล้วถอนหายใจ
"คังอิน ในฐานะที่เราต่างก็ทำงานบนเรือลำเดียวกันนะ ข้าขอเตือนอะไรเจ้าอย่างหนึ่ง"
"อะไร?" หมีทะเลวันนี้ไม่มีท่าทีขี้หงุดหงิดเหมือนเคย นานๆถึงจะเห็นเขายอมรับฟังคนอื่นอย่างสงบเสงี่ยมเช่นนี้สักครั้ง แม้ว่าจะดูเหมือนใจลอยมากกว่าก็เถอะ
"เหล้าน่ะ อย่ากินให้มันมากนัก"
เยซองได้ทีสั่งสอน "ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าเมามาก พี่ลีทึกต้องมาบอกให้ข้าพาเจ้าไปนอน มันเดือดร้อนข้ารู้มั้ย!"
ที่แท้ก็เหตุผลนี้เองหรอกเหรอ... คังอินรู้สึกผิดคาดเล็กน้อย
"แล้วที่สำคัญ" ถึงตอนนี้สีหน้าของเยซองก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาจนอดไม่ได้ที่จะตั้งใจฟังต่ออีกสักหน่อย
"เหล้าน่ะถ้ากินมากๆมันจะหมด พวกข้าไม่มีจะกิน"
พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้คังอินจมอยู่กับห้วงคำนึงของตัวเอง
ขณะเดียวกันภายในห้องกัปตัน
"เล่ามา"
ฮันคยองสั่ง ใบหน้าหล่อสีหน้าไม่ได้เปลี่ยนสักนิด แต่กลับให้ความรู้สึกน่ากลัวไม่น้อย "ถ้าหากว่าเรือลำนี้จะต้องตกอยู่ในอันตราย ข้าในฐานะกัปตันก็ต้องการรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับอันตรายนั้นเพื่อจะเตรียมการรับมือได้"
ร่างบางนั่งก้มหน้านิ่ง ตอนนี้ซีวอนที่มือขาดไปข้างนอนตัวร้อนอยู่บนเตียง หน้าผากมีผ้าชุบน้ำโปะ อาการทรงแต่ยังน่าเป็นห่วง เขาได้รับแค่การปฐมพยาบาลเบื้องต้น ยังไม่ได้รับการรักษาจริงจัง บนเรือลำนี้ไม่มีหมออยู่เลย
"ถ้าเจ้าไม่เล่าให้ข้าฟัง ก็เห็นทีจะต้องปล่อยให้เขาตาย"
"ล...เล่าแล้วๆ" ใบหน้าสวยเงยขวับทันที "ช่วยซีวอนด้วยนะ อย่าปล่อยให้เขาตาย"
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เพียงแต่นิ่งรอฟัง ดวงตาคมกริบเหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงขั้วหัวใจจ้องเขานิ่งเขม็ง ฮีชอลกลืนน้ำลาย
"ฟลายอิ้งดัทช์แมน"
สี่พยางค์ แต่รวมเป็นเพียงแค่หนึ่งคำ หนึ่งคำที่ทำให้ชาวทะเล ไม่เว้นแม้โจรสลัดขวัญหนีดีฝ่อ
แต่ทว่ากัปตันหนุ่มแห่งเรือมังกรสมุทรผู้มีคำเล่าลือหนาหูถึงประวัติที่น่ากลัวพอๆกันไม่แม้แต่จะกระพริบตาเมื่อได้ยินชื่อนี้ เรื่องนี้ไม่เหนือความคาดหมาย อันที่จริง หลายคนสงสัยเสียด้วยซ้ำว่าระหว่าง 'คนดัง' สองคนนี้ใครจะน่ากลัวกว่ากันแน่
"ซีวอนกับข้า...เรามาจากฟลายอิ้งดัทช์แมน" ฮีชอลเผยออกมาอย่างจนแต้ม
"เรือต้องสาป" ฮันคยองขมวดคิ้ว
ฝ่ายโดนสอบสวนพยักหน้าหงอยๆ "ข้าหนีออกมา ซีวอนคงถูกเจย์ใช้ให้มาตามจับข้า"
เล่าออกไปแล้วก็กลั้นใจ รอฟังคำถาม 'ทำไมเจ้าถึงไปอยู่บนเรือฟลายอิ้งดัทช์แมน' ที่น่าจะมีตามมา
แต่จนแล้วจนรอดฮันคยองก็ไม่ได้ถาม เขานิ่งครุ่นคิดด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก จากนั้นก็ถามแค่ว่า
"เดวี่ เจย์...ความสัมพันธ์ของเจ้ากับเขาเป็นยังไง?"
น่าแปลกที่คำถามแรกของกัปตันหนุ่มคือคำถามนี้ ฮีชอลตอบขื่นๆ
"จะเป็นยังไง? ก็นายกับบ่าว จ้าวกับทาส"
"แล้ว..." ฮันคยองพยักหน้าไปทางคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
"เขาเป็นอะไรกับเจ้า?"
แม้จะสงสัยอยู่บ้าง แต่คนถูกสอบสวนก็ตอบไปตามตรง
"เป็นน้อง"
"น้อง?" อีกฝ่ายเลิกคิ้ว น้ำเสียงไม่ได้คลายความเข้มลง "นามสกุลไม่เหมือนกันสักหน่อย"
"ข้าเห็นเขาเหมือนน้องคนนึง เราเคยอยู่บนเรือของเจย์ด้วยกันนานพอสมควร"
"เจ้าเห็นเขาเป็นน้องทั้งๆที่เขาไม่เห็นเจ้าเป็นพี่เลยเนี่ยนะ"
"ซีวอนนับถือข้าเป็นพี่นะ!" ฮีชอลเถียงทันที "เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นอย่างนี้ เจย์สะกดเขาให้เป็นข้ารับใช้เพราะเขาเคยพยายามจะพาข้าหนี บนมือข้างที่เจ้าตัดออกไปนั่นแหละมีตราประทับอยู่ พอตัดมือข้างนั้นทิ้ง มนต์สะกดก็คงจะคลาย"
"เจ้ารู้ใช่ไหมว่าตอนนี้เจ้าเป็นลูกเรือของข้า"
ฮีชอลกระพริบตา ทำไมอยู่ๆก็พูดถึงเรื่องนี้ "รู้สิ ข้าเป็นคนขอเอง ข้าไม่ลืมหรอก"
"ข้าสั่งอะไรเจ้าต้องทำ" ร่างสูงไม่สนใจประโยคก่อนของเขา
"ก็ข้าเป็นลูกเรือของเจ้านี่"
"จำคำพูดของตัวเองไว้ เพราะเจ้าจะเปลี่ยนใจทีหลังก็ไม่ทันแล้วนะ"
"นี่มันเรื่องอะไร..."
"จำเอาไว้!" น้ำเสียงเข้มดุทำให้ร่างบางได้แต่กระพริบตาปริบๆ รับคำ
"รู้แล้ว ข้าไม่เปลี่ยนใจแน่"
"งั้นก็ดี" ใบหน้าหล่อแค่กลับมาเรียบนิ่ง ไม่ได้เคร่งเครียดแบบเมื่อครู่อีก แต่ฮีชอลจับกระแสแห่งความพึงพอใจเป็นออร่าแผ่ออกมาจากร่างนั้นได้รางๆด้วยความงุนงง
อารมณ์ดีอะไรของเขาหว่า
"ไปบอกลีทึกว่าเราจะปล้นเรือลำแรกที่เราเห็น โดยเฉพาะถ้าเรือลำนั้นมีหมอให้จับเป็น เรามีคนเจ็บต้องรักษา!"
"อ..เอ๋...คนเจ็บที่ว่านี่หมายถึงซีวอนเหรอ"
"รู้แล้วยังจะชักช้าอีก อยากให้น้องชายตายหรือไง"
เจ้าของใบหน้าสวยยืนตะลึงไปหลายวินาที พอหายตะลึงก็ยิ้มออกมา กระโดดกอดอีกฝ่ายเหมือนเด็กๆ
"เจ้าเป็นคนดีจริงๆด้วย"
"ป..." กัปตันหนุ่มกลายเป็นฝ่ายที่พูดไม่ออกซะเองเมื่อโดนกอดแน่นแบบนี้ ลืมแม้แต่จะกอดตอบ ยกมือค้างอยู่ในท่าประหลาด "ปล้นเรือเนี่ยนะเป็นคนดี?"
"แต่เจ้ามีเจตนาต้องการจะช่วยชีวิตคนนี่" ร่างบางเงยหน้าขึ้นยิ้มใส่ตา
"ตกลงจะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปข้าจะปล่อยไอ้หมอนี่ตายจริงๆแล้วนะ" ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาที่นอนอยู่นั้น คนตรงหน้าจะดีใจขนาดนี้รึเปล่านะ
"ไปสิ!" ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดหายลับไปในพริบตา ทิ้งให้คนมองตามหลังส่ายหัวอย่างระอา
ก่อนก้มมองอ้อมแขนว่างเปล่าของตัวเอง อดทอดถอนใจไม่ได้อย่างเสียดายไออุ่นที่ยังกำซาบในหัวใจ
++++
เรือพาณิชย์ลำย่อมแล่นมาภายใต้ท้องฟ้ายามบ่ายที่อากาศปลอดโปร่ง ธงผืนใหญ่ปลิวสะบัดในท้องฟ้าสีคราม ร่างของคนสองคนยืนอยู่ที่หัวเรือ ราวกับว่ากำลังจะเลียนแบบแจ็คกับโรสแห่งไททานิค ทว่าในยุคนั้นยังไม่มีไททานิคเลยด้วยซ้ำ เรือก็ไม่ได้หน้าตาเหมือนกันซะทีเดียว และที่สำคัญคือพวกเขากำลังเถียงกันอยู่
"ถอยไปนะ คยูฮยอน ไม่งั้นข้าจะกระโดดจริงๆด้วย!"
"ซองมิน อย่าทำแบบนี้ ลงไปคุยกันดีๆ"
"ไม่คงไม่คุยมันแล้ว อย่ามายุ่งกับข้า ได้ยินไหม!"
เสียงตวาดดังลั่นทำเอาคู่กรณีนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงที่แผดดังกว่า "ก็บอกว่าให้ลงไปคุยกันดีๆ ไม่ได้ยินรึไง!"
ท่าทางฝ่ายงอนกับฝ่ายง้อจะ 'ร้อน' พอๆกัน ต่างฝ่ายต่างหน้าตาแดงก่ำไปหมดเพราะไอแดดและแรงโทสะ ชายหนุ่มที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเปลตาข่ายไม่ห่างออกไปนักเหลือบสายตามาดูนิดหนึ่งแล้วก็สนใจข้อความในหน้ากระดาษต่อไป
ส่วนลูกเรือที่เหลือรวมทั้งกัปตันน่ะ...ยืนมุงกันอยู่ใกล้หัวเรือ ใกล้เหตุการณ์มากกว่านั้น
"ใจเย็นๆสิครับ"
คำห้ามปรามฟังดูจะอ่อยๆ ทำไมน่ะหรือ เพราะว่าหนึ่งในผู้ทะเลาะวิวาทคือลูกชายนายพาณิชย์ใหญ่ที่เป็นเจ้าของสินค้าทั้งหมดในเรือลำนี้น่ะสิ นายพาณิชย์ล่วงหน้าไปก่อนแล้วกับสำเภาลำใหญ่ มอบหมายให้ลูกชายคุมสินค้าอีกส่วนตามมาทีหลัง ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่สินค้ามีค่าอะไรนัก เขาเพียงแต่อยากจะหัดลูกชายที่เพิ่งจะโตเป็นหนุ่มให้รู้จักรับผิดชอบกิจการของครอบครัวบ้างเท่านั้นเอง กลายเป็นความปวดเศียรเวียนเกล้าของบรรดาลูกเรือและกัปตันเรือที่ต้องร่วมทางกับเด็กหนุ่มเอาแต่ใจคนนี้
...ใช่มาแต่ตัวเสียเมื่อไหร่ พกเอาเพื่อนที่กำลังอกหักมาด้วยเนี่ยสิ
"ไม่เย็นแล้วโว้ย!"
คยูฮยอนตะโกน จ้องคู่กรณีตาขวาง "ซองมิน ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี ทำไมเจ้าต้องเสียอกเสียใจเพราะนางขนาดนี้ด้วย นางหักอกเจ้าแท้ๆนะ"
"คนไม่เคยมีความรักอย่างเจ้าไม่เข้าใจหรอก!" อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ "ข้าอยากตาย ขาดนางข้าก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว"
"เจ้าโง่ คนอื่นที่รักเจ้ามีอยู่ตั้งมากมายนะ ทำไมถึงคิดสั้นอย่างงั้นเล่า!"
"มันเรื่องของข้า!"
"แต่เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของข้าด้วยนี่หว่า ข้าอุตส่าห์ลากเจ้าลงเรือมาด้วยก็เพื่อจะให้มาสนุกกันนะ ไม่ใช่ให้มาตาย!"
"แล้วใครใช้ให้เจ้าพาข้ามาด้วยล่ะ บอกว่าไม่ไปๆก็บังคับเอาจนได้ เจ้ามันเอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย!"
หัวข้อการทะเลาะชักจะเปลี่ยนไป สีหน้าลูกเรือก็เปลี่ยนตามด้วย
"เออ! ข้ามันเอาแต่ใจตัวเอง แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้โง่เหมือนเจ้า"
"ข้าก็ไม่ได้เป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองแบบเจ้าเหมือนกัน!"
"เจ้า...!" จู่ๆคยูฮยอนก็งอตัวลงอย่างกะทันหัน ไอโขลก
"ลูกไม้นี้อีกแล้ว ข้าไม่หลงเชื่อหรอก ตอนบังคับข้ามาด้วยก็ใช้วิธีนี้ไม่ใช่หรือไง" ซองมินกอดอก
แต่ทว่าลูกชายนายพาณิชย์ใหญ่ยังคงก้มตาก้มตาไอเสียงดังต่อไปจนลำคอและใบหูแดงก่ำ พวกลูกเรือและกัปตันต่างถลาจะเข้ามาประคอง แต่เด็กหนุ่มโบกมือห้ามทั้งๆหายใจหอบ
"ขนาดเพื่อนของข้าแท้ๆยังไม่สนใจข้าเลย พวกเจ้าไม่ต้องยุ่ง!"
โดนห้ามไม่ให้เข้าไปช่วย ซองมินก็ยังยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น คยูฮยอนไอจนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นแล้ว
ลงท้ายคนอกหักจะโดดน้ำฆ่าตัวตายก็อดรนทนไม่ไหวต้องเข้ามาประคองคนไออยู่ดี
"เจ้าโง่! รู้ตัวว่าสุขภาพไม่ดีก็อย่าออกมาตากลมแบบนี้สิ แล้วยังยืนเถียงกับข้าอยู่ได้ตั้งนานสองนาน"
ไม่มีคำตอบนอกจากอาการไอจนหายใจหายคอไม่ทันของคนที่ซองมินประคองอยู่ในอ้อมแขน ทำให้เจ้าของอ้อมแขนต้องกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีก "หนาวเหรอ ลงไปใต้ท้องเรือกันเถอะนะ หมอคร้าบ! หมอคิบอม"
ชายหนุ่มที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเปลตาข่ายแต่แรกละสายตาจากหนังสือเป็นครั้งที่สอง
"คยูฮยอนอาการไม่ค่อยดีอีกแล้ว"
"พาลงไปนอนสักพักก็หาย" คนถูกเรียกว่าเป็นหมอไม่มีท่าทีเดือดร้อนใจ ซ้ำยังอ้าปากหาวหวอดอย่างเกียจคร้าน "ไอ้เวรนั่นไม่ตายง่ายๆหรอก"
"อ้าวไหงพูด...แค่ก! แค่ก!"
"เจ้านั่นแหละไม่ต้องพูด" ซองมินดุคนป่วยที่ยังจะหาเรื่องหมอ กึ่งประคองกึ่งลากลงไปข้างล่าง "มีเพื่อนอย่างเจ้านี่มันเป็นเวรเป็นกรรมของข้าจริงๆ"
คิบอมเหลือบหางตาดู 'คนป่วย' ที่ถูกลากลงใต้ท้องเรือไปพร้อมกับเสียงเทศน์ แอบสังเกตเห็นคยูฮยอนหลิ่วตาให้เขาแวบหนึ่ง
ว่าแล้วว่ามันไม่ได้ป่วยจริง
หมอที่บังเอิญเป็นเพื่อนด้วยอย่างเขาทำไมจะดูไม่ออก เจ้าคนเอาแต่ใจนั่นเพียงแต่เรียกร้องความสนใจจากเพื่อนน่ารักๆก็เท่านั้น จริงๆแล้วฐานะลูกชายนายพาณิชย์ใหญ่ที่มักจะเจ็บป่วยออดๆแอดๆมาตั้งแต่เด็กมันก็ขนแกะที่เอาไว้คลุมเขี้ยวเล็บหมาป่าดีๆนี่เอง เขารู้ดีเพราะพ่อของเขาเป็นหมอประจำครอบครัวของหมอนี่
...กระต่ายน้อยที่โดนหมาป่าหมายตายังไม่รู้ตัว จะรอดไปได้อีกนานแค่ไหนกัน
"โจรสลัด!!"
เสียงตะโกนเอะอะขัดจังหวะความคิดของหมอหนุ่ม กะลาสีบนรังกาชะโงกหน้าลงมารายงานปากคอสั่น
"โจรสลัดอยู่ข้างหน้าเราครับกัปตัน"
ธงจอลลี่โรเจอร์ปลิวไสวอย่างเริงร่า ทั้งหมดหันขวับไปมอง แล้วใครคนหนึ่งในบรรดาลูกเรือทั้งนั้นก็อุทานออกมาแหบๆ
"พระเจ้า นั่นมัน...เรือไห่หลง"