Diancie's POV:
Pagdilat ko ng mga mata ay natagpuan ko na lamang ang sarili kong nasa harapan na ng isang malaki at lumang gate. Nang basahin ko ang hindi kalakihang karatula na nakasabit sa mismong gate ay kumunot ang noo ko.
"Forbidden forest..." basa ko rito. I wonder sa loob ba nito ako nanggaling? Ito ba ang forbidden forest na tinutukoy ng Dweeble na iyon? I sighed saka pinasadahan ng tingin ang bawat sulok ng gate.
Dito rin ako narakamdam ng mga kakaibang presensya noon. I wonder what are those...
"There you are..."
Mula sa gate ay biglang lumipad ang mga mata ko sa pinanggalingan ng boses. Nang makilala ay hindi ako umimik at muling ibinalik sa gate ang paningin ko.
"Planning to get in? Or... Curious on what's inside?" he asked kasabay nang pagtabi niya sa akin ng tayo at pinasadahan din ng tingin ang naturang gate.
Nilingon ko siya. "If so, would you let me?"
"No." mabilis niyang sagot sa akin. "I wont. It's too dangerous inside." he said seriously.
I just shrugged at nag-umpisa nang humakbang pabalik sa Academy.
"Don't you ever think about it, Diancie..." turan niya habang nakasunod sa akin.
Humarap ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay. "Why wont I?"
"Diancie!"
Natawa ako nang biglang nagbago ang itsura niya, hindi na ito maipinta sa sobrang pagkalukot. "My, my, Riolo... I never thought na hindi ka na pala nabibiro ngayon."
"Hindi iyan magandang biro, Diancie..." seryuso pa rin niyang turan.
Napailing-iling na lang ako. "Whatever." I said sabay talikod na muli rito and resume my steps. "If only you knew, Riolo... I've been there already..." I muttered mentally.
"Straight to your dorm, Diancie. It's getting dark." bilin o tamang sabihin ay utos niya.
I rolled my eyes heavenward. "Hai, Sensei Riolo." puno ng sarkasmong sagot ko sa kanya at nang paglingon ko rito ay makitang lukot na naman ang mukha nito, kaagad akong nagteleport patungo sa dorm bago pa ito makapagsalita.
Pagdating ko sa harapan ng dorm ay walang katok-katok na binuksan ko ito saka pumasok. Pagkapasok ko ay bumungad sa akin ang dalawang pamilyar na taong hindi ko lang maalala kung saan ko ba nakita.
"Diancie..." the girl murmured my name.
So she knew me... Or, perhaps they really knew me.
"Hey! What are you waiti-- Diancie!"
Sabay kaming tatlo na napalingon sa nagsalita. Si Vionna na bakas sa mukha ang pagkagulat.
"You're here..." anas niya.
"Am I not suppose to be in here?"
"No! It's not what I've meant." kaagad niyang turan.
I just shrugged. "Okay." anas ko sabay tinungo ang hagdan paakyat.
"The foods are ready. Don't you wanna eat?" Vionna asked na bahagyang nagpatigil sa akin.
"I'm full." I answered shortly at ipinagpatuloy ang hakbang paakyat.
Pagkapasok ko sa silid ay kaagad na kinuha ang atensyon ko nang isang maleta at ilang maliliit na bag.
"Mukhang magkakaroon ako ng roommate ah." I talked to myself kasabay nang pagbagsak ko ng sariling katawan sa kama.
Damn... Ngayon pa tumalab sa akin ang pagod ah. Hmmm...
Mula sa pagkakadapa ay bigla akong napatihaya at napatitig sa kisame nang maisip ko ang mga sinabi ng Onix na iyon. Ano ba kasing ibig sabihin nila roon? Napabuntong hininga na lang ako saka muling ipinikit ang mga mata pero bago iyon, I casted a spell para makalikha ng isa pang kama para sa magiging ka-roommate ko. Then, in an instant, I drifted into a deep slumber.
Vionna's POV:
Wala na akong nagawa nang tumuloy na ng akyat sa taas si Diancie. I wonder where she've been...
"Did I heard it right? Nandito na si Diancie?"
Mula sa hagdanan ay napabaling ako kay Misty nang lumabas siya mula sa kusina. "Yeah." maiksi kong sagot sa kanya.
"Nasaan siya?"
"In her room?"
"Hindi siya kakain?" tanong pa niya.
"Hindi."
"Ay..."
"Halina kayo..." baling ko kina Hartley at inaya sila sa kusina. Nang makita ang sabay nilang pagtango ay nauna na akong bumalik sa kusina at nag-umpisa nang kumain.
Lahat kami ay sabay-sabay na kumain kasama na ang mga baguhan maliban na lang kay Diancie na parang may sariling mundo. Ni minsan yata ay hindi pa talaga namin siya nakakasama sa isang salo-salo maliban na lang kung may event na may kinalaman sa Academy. I mentally sighed at itinuon na lamang ang buong atensyon ko sa pagkain sa harap ko.
Palihim kong pinasadahan ng tingin ang mga kasama ko sa hapag. They just silently eating there at tanging mga kalansin lamang ng kutsara't tinidor ang naririnig. I sighed again. This is really awkward.
Pagkatapos kumain ay kanya-kanya na kami nang ginagawa. Ang iba ay nagsipasukan na sa kani-kanilang silid para magpahinga.
Pagkalipas ng ilang sandaling pagbabasa ko ng libro at mapansin ang pagdaan ng oras ay hindi ko napigilang mapabaling sa isa ko pang kasama rito sa sala.
"Hindi ka pa ba magpapahinga? It's getting late..." pagbabasag ko sa katahimikang namamagitan sa amin.
"Ahh... Kuan kasi--"
"Are you afraid of Diancie?" putol ko sa kanya dahilan para mapatingin siya ng deritso sa akin.
"Hindi naman sa ganun. Baka lang kasi kako, kuan--"
"'Wag mong pangunahan ang mga bagay-bagay... Malay mo, napa-paranoid ka lang pala." putol ko ulit sa kanya nang makuha ko ang ibig niyang sabihin.
Diancie maybe aloof but she can definitely understand some kind of situation. I'm sure of that.
"Are you sure?" she asked.
"Yeah. Now, go up and find out. At isa pa, maaga pa tayo bukas. Tiyak na madugong training ang ipapagawa sa atin ni Sensei Riolo." turan ko sa kanya.
"Sige..." may bakas nang pag-aalinlangan niyang anas na tinanguan ko lang.
Nang mawala na siya sa paningin ko ay tiniklop ko na rin ang librong binabasa ko saka tumungo na rin ako sa kwarto namin ni Misty.
Hartley's POV:
Maingat kong binuksan ang pinto ng kwarto ni Diancie na magiging silid ko na rin kung hindi nito mamasamain.
Pagkapasok ko ay tanging ang hindi gaanong maliwanag na ilaw sa lamp shade ang sumalubong sa akin. Kaagad na napadako ang mga mata ko kung saan may isang bulto na nakahiga at payapang natutulog. Mula rito ay napabaling ako sa isang bakanteng kama na ilang dipa lang ang layo mula sa kamang hinihigaan ni Diancie.
Napakunot ang noo ko. Alam kung wala pa iyan kanina nang pumasok ako rito. Paanong nagkaroon na niyan ngayon nang hindi namin napansing iniakyat?
Muli akong napatingin kay Diancie. Could it be? Siya ang may gawa niyan? Pero, paano? Napabuntong hininga na lang ako saka lumapit sa bakanteng kama na iyon.
Hindi naman siguro masamang mag-assume na para sa akin ang kamang ito.
Pagkaupo ko ay kaagad akong nakaramdam ng ginhawa. Wala sa sariling napahiga ako at napapikit na lang ako nang dumampi sa balat ko ang malambot nitong kutson. What a cozy damn thing...
Moments later of feeling the softness of the matress, hindi ko napigilan ang sarili ko nang tangayin ito patungo sa mundo ng kawalan.
******
-typos&errors
FAIRY SYLVEON