I could say that death is the end of everything for a person, but the thing about death is, you'll never know when it is going to take what you have--your life in particular. You'll never know when or where it is going to take place. So all you can do is to wait until it comes and ruin that 'everything'.
And for my case, will I be really going to meet my end? My death? With this guy in front of me whom I barely know?
I’m feeling cold not because of the wind that touches my skin but because of his stares--his cold stares, I mean, while he's holding a dagger pointing on my neck. Ilang beses ko na bang tinanong sa sarili ko ang tanong na yon ngayong mga oras na 'to.
He really hates me that it pushes him to kill me?
I stare at him, blankly as he also did the same. Sa mga oras na 'to, nawala na ang kabang bumabalot sa akin kani-kanina lang.
He has a reason to hate me and if he'd kill me, I will be having a reason to throw him the same feelings--he has for me-- too. Ang pinagkaiba nga lang, sa kabilang buhay ko nalang dadalhin ang galit na yon kung papatayin nya ako ngayon. Still, useless.
"What do you need? Why are you doing this?" I asked. Hindi ko alam kung bakit nawala na yung takot ko. Jeez, Zy. Buhay mo ang nakataya dito! Hindi ko alam kung paano ako lalaban sa taong ito. He's way way stronger than me.
Hindi siya sumagot sa tanong ko. He just stared at me, silently.
"Aren't you go--" I am about to ask him again pero natigilan ako nang mas lalo pa niyang ilapit ang mukha at katawan niya sa akin at mas lalo niya pang idinikit ang kutsilyo sa leeg ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtusok ng patalim niyon sa balat ko. Hindi iyon ganoon kalalim para ikamatay ko pero alam kong sapat na ang pagkakatusok niyon sa leeg ko para lumabas ang dugo mula doon.
Nanlaki ang mata ko dahil sa kaunting hapding naramdaman ko. Is he really serious?
"Talk and I'll make you shut up forever." he said with a bored tone. Nanginginig ko namang ikinuyom ang kamao ko. My ghad. Bumalik na naman ang kabang nararamdaman ko. It feels like anytime, lalabas na ang puso ko mula sa bibig ko.
Nagtataka ako kung paano at saan niya nakuha ang patalim niya. Pero nagtataka rin ako kung bakit hanggang ngayon, hindi niya pa ako pinapatay. Ano pa bang hinihintay niya?
"If you're going to kill me, then do it immediately. Ano pa bang hinihintay mo? An--" bago ko pa maituloy ang mga sasabihin ko ay nakaramdam ako ng kaluskos mula sa kanan ko hanggang sa maramdaman kong may nakatingin sa amin--sa'kin. Sobrang hinang paggalaw lang iyon mula sa isa sa mga puno pero alam kong may nagtatago mula sa likod ng punong iyon. Gustuhin ko mang lumingon pero hindi ko pwedeng gawin iyon. Pero sigurado ako. Hindi lang kaming dalawa ni Viex ang tao rito.
I used to trust my instincts and now, my instinct is telling me that there's something wrong here. Kung bakit hindi pa ako pinapatay hanggang ngayon. Ang pagkaluskos at ang pakiramdam kong may nakatingin sa'kin. At--
Napatigil ako sa pag-iisip nang biglang nagsmirk si Viex. He smirked? Kasabay noon ay ang pagkawala niya sa harapan ko. Sobrang bilis ng mga pangyayari na hindi ko na namalayan ang mga sumunod. Naramdaman ko nalang ang pagyakap sakin ng isang tao.
“Zeira?” he cupped my face with his both hands as he calls my name. “Zy! Fck! Are you okay?”
Tinignan ko siya. “Nijel.” Banggit ko sa pangalan ng taong nasa harap ko at saka nagnod. Bigla akong napatingin kay Viex na nakaupo sa sahig habang hawak ang labi niya na may dugo. Sinuntok ba siya ni Nijel? Unti-unting bumalik sa normal ang ekspresyon ng mukha niya.
Tumayo siya at naglakad papunta sa mas masukal na bahagi ng lugar na ito. Pero papalayo sa amin. Hindi siya dumaan sa way pabalik sa dormitories. Hindi ko alam kung bakit siya biglang nagsmirk kanina. Napatingin ako kay Nijel. Nakatingin lang rin siya sa akin hanggang sa bumaba ang tingin niya sa leeg ko. “Damn him!” naiinis na bulong niya pero narinig ko pa rin. Ibinalik niya ang tingin niya sa mukha ko.
Galit at inis. Iyon ang nakikita ko ngayon sa mata niya. Lalo na sa expression ng mukha niya. Ngayon ko lang siya nakitang ganito. Pero kalaunan, bigla ring bumalik sa dati ang expression niya, gaya ni Viex. Paano ba nila nagagawang itago ang mga nararamdaman nila?
“May sugat ka. Let’s go.” Hindi na ako nagreklamo nang hatakin niya ako pabalik sa dormitory namin.
There are so many things that happened on this day. Hindi ko na alam kung ano ang dapat isipin. Naramdaman ko nalang ang biglang pagbigat ng buong katawan ko. Then everything went black.
--
I felt a slight sting on my neck as I woke up.
Iminulat ko ang mata ko at nakitang nasa dorm na pala ako. What happened?
I sit on my bed as I look beside me. Nagulat ako nang hindi ko makita si Syn don sa kama nya. Where is she?
"Gising ka na pala." Napatingin ako sa pinto ng cr nang may magsalita mula doon. Si Syn. Ang aga niya atang nagising?
"Okay ka na ba?" tanong niya at saka umupo sa kama niya pero nakaharap pa rin sakin. I nodded. "What really happened?" dagdag niya pa.
Nakatingin lang ako sa kanya at hindi nagsasalita. Pakiramdam ko dehydrated na ako dahil nanunuyo ang lalamunan ko.
Nang maramdaman niyang hindi ko alam kung anong sinasabi niya ay tinuro niya ang leeg ko. My forehead creased.
Kusang umakyat ang kamay ko papunta sa leeg ko and I felt a rough piece of fabric. Nang hawakan ko ang kapirasong telang iyon parang kusang nagpop out sa utak ko ang mga nangyari kagabi.
Viex threatened and hurt me. No. He's going to kill me pero biglang dumating si Nijel kaya hindi niya naituloy ang balak niya.
"Si Nijel ang nagbalik sayo dito sa dorm. Where did you get that?" she asked pertaining to the wound on my neck. "When I asked Nijel, ang sabi niya wala siya sa posisyon para magkwento. Now, tell me Zeira. Where did you get that?" ibinalik ko ang tingin ko kay Syn. Her eyes are intensed and dangerous.
Will I tell her? But I know this girl. Siguradong hindi niya palalampasin to.
"I-- I was talking to Mimi over the phone when someone grabbed me to the woods and--" she cuts me in mid-sentence.
"And you did not even bother to shout?" iritang sabi niya.
"I can't! I was so shocked. At nung natauhan na ako at ready nang sumigaw naglabas siya ng-- ng knife and pointed it to my neck. He--" napatigil ako sa pagsasalita at napatingin kay Syn. I can't tell her that that 'someone' is Viex. And I have to leave no clue.
I don't know why I have this feeling of protecting him against my friends. Siguro dahil ayoko lang ng gulo?
"--She, I mean-- I don't know if that someone is a girl or a guy. I-I don't know." umiiling iling ako at saka yumuko. I am really not a good liar.
I am stuttering and I can't even look at her in the eyes.
It's pretty obvious that I am lying.
"Hindi mo ba nakita ang mukha niya?" she asked suspiciously. Isn't she buying my story?
I tried to look at her. Straight in the eyes. But I really can't. Pero hindi magiging convincing ang sinasabi ko kung iiwasan ko ang mga tingin niya kaya tinry kong tignan ang kilay niya. Focus Zeira. Kinalma ko rin ang sarili ko para hindi ako magstutter.
I sighed. Still looking at her eyebrows. "No."
Maniwala ka. Please. Maniwala ka.
Biglang umaliwalas ang mukha niya. Mula sa pagiging inis ng mga mata niya, parang biglang nawala ang lahat ng iniisip niya.
And unexpectedly, she said, "Alright. Naniniwala ako sayo, Zy." and smiled-- a genuine smile. I've never seen Syn smiled like this before.
Parang lahat ng inis niya sa mundo nawala.
Weird.
--
Naligo muna ako after akong interrogate-in ni Syn.
Sakto namang paglabas ko ng dorm ay nakasalubong ko si Roanna. Alright. This is no good.
I looked at her and wear a genuine smile on my face. I'm matured enough para hindi patulan ang pag-irap niya sakin. Wala naman akong mapapala kung makikipag-away pa ako sa kanya.
Pinagpatuloy ko ang paglakad ko papunta sa main building. Nginingitian at binabati ko ang lahat ng students na nakakasalubong ko.
I saw Mishie talking to one of the member of FHCOL. Isa siya sa mga president ng class. Night Collins. He's smart and good leader.
Biglang napatingin sakin si Mishie then her happy face turned to a worried one.
"Zy!" tawag niya sakin. Then tumingin siya kay Night at I guess, nagpaalam. Night smiled and nodded at her.
Tumakbo naman si Mishie papunta sa kinaroonan ko. Tumingin ako kay Night at ngumiti. He smiled back at saka pumasok sa main building.
"Zy, are you okay? I heard what happened last night. And oh my God. Who did that?" she asked worriedly.
I smiled. "I'm okay, Mish. And I don't know. I didn't see her or his face. Hindi ko rin alam kung outsider siya, student or staff dito sa Finelry." I said. This is bad. But what can I do? Ayokong madamay sila. I should handle my own problems.
Nag-umpisa na ulit akong maglakad kaya naglakad na rin siya.
Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pagtango niya. "I see. Pero imposibleng outsider siya. Mahigpit ang Finelry, Zy. You know that. Right?"
Yes. I know... before.
Gusto kong sabihin sa kanya ang mga salitang yon. Pero hindi ko magawa. Paano pa kami makakasiguro sa safety ng security sa Finelry kung nakapagpasok si Viex ng patalim dito? I don't know if I can still trust the security of this school.
Tumigil ako sa paglalakad kaya napatigil rin si Mishie. "I'm not sure anymore."
She gave me weird looks but I just smiled and started to walk inside the main building.
--
The whole class went well. Hindi ko nakita si Viex buong maghapon. Hindi ko alam kung nasaan siya and I'm not interested.
Mas okay na rin na hindi ko siya nakita ngayong buong maghapon. Hindi ko rin kasi alam kung anong magiging reaction ko kapag nagkita kami. Should I slap him hard on the face? Should I ignore him? Should I tell Master A about what happened last night? Should I tell my friends? But the real question is: Will I be able to do any of those questions?
Being the school's top student. Mas marami akong bagay na kailangang asikasuhin kesa ang intindihin ang nanganib kong buhay.
Kapag nagsumbong ako, ano bang mapapala ko? I know, that will just lead to no good. I should handle my own problems. Because I can. I know I can.
I am Zeira Saldivar. I'm a 16-year old girl. I should handle my own problem.
Binuksan ko ang pinto ng FHCOL's office. Kailangan ko pa kasing tapusin ang lahat ng dapat kong tapusin bago mag-end ang sem. At wala akong mapapala kung marami akong iniisip.
Isinara ko agad ang pinto pagkapasok ko and look at the whole room.
"Geez. What happened here?" I asked habang inililibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng kwartong ito. I tried to calm myself.
Lahat ng papel at gamit sa loob ng room, nakakalat. Parang nadaanan ng bagyo ang office namin.
Ikinuyom ko ang mga kamao ko para pigilan ang galit na nararamdaman ko. Bakit ba ang malas ko? May mas imamalas pa ba ako ngayong week na to?
Who did this? Why?
I wish I could see what happened earlier. I wish I could see who did this in my mind. I wish.
I closed my eyes.
I don't know how pero nang oras na ipikit ko ang mga mata ko, biglang nagpop-out ang mga events na miski sa panaginip ko ay hindi ko nakita.
Ibinukas ko ang mga mata ko nang matapos iyon. It's like I watched a movie. It was a fresh scene in this room. At hindi ako pwedeng magkamali sa taong nakita ko sa loob ng isip ko.
"Roanna Zaffre." bulong ko sa sarili ko ng pangalan niya.
Hanggang kailan ba ako gustong pahirapan ng magkapatid na yon?
Pero hindi iyon ang dapat kong isipin.
Paano ko nakita ang mga nangyaring yon? Do I have powers?
This is really weird.
-----------------xx----------------
A/N:
Bitin! Lol. Sorry for the long wait. Haha. Macucut na yung unli ng bband namin kaya pinutol ko muna. Babush! Next chappy ko na kwento yung nakita nya.
-Alee