Hindi matahimik yung kalooban ko. I am really bothered. Palinga- linga ako sa bawat club at establishment na madaanan ko. Napatingin ako sa orasan and I am shocked to what I saw. 1:00 am na din pala. Napailing na lang ako. I shouldn’t hurt Dreame. Bakit ngayon pa? Bakit kung kalian nagsisimula pa lang kami? Bakit kung kalian minamahal ko na siya? Bakit kung kelan hindi ko na kayang mabuhay ng wala siya? Inilihis ko agad yung kotse ko ng makita ko yung kotse niya sa tapat ng isang kilalang club. Dali- dali akong lumabas at pumasok sa club. Kahit medaling araw na, puno pa rin ng mga tao at puro ilaw. Amoy sigarilyo at amoy alak.
“ Take that off! Take that off! Take that off!” puno ng sigawan ng kalalakihan ang naririnig ko. Hindi na ako nagabalang tignan kung ano yung sinisigawan nila. I need to find Dreame. I must find Dreame and I know na nandito lang siya.
“ Ang hot talaga niya, pare” dahil na rin sa curiosity ko, tumingin ako sa stage. Napatiim bagang ako sa nakita ko at dali- daling pumunta doon. I saw Dreame… langong- lango sa alak at panay pa ang bungisngis. She can’t handle herself, she can’t even stand still and heaven knows how I want to punch myself for involving Dreame in that situation.
“ Let’s go” I told Dreame pero tumingin lang siya sa akin at hinawakan yung pisngi ko. Nagsigawan naman yung ibang tao pero hindi ko na sila pinansin at pinasok ko na agad siya sa loob ng kotse ko. Tumatawa siya.
“ The m-most ironic p-part in p-people’s life is loving someone who only hurts y-you. Haha” patuloy lang siya sa pagtawa at naawa ako sa kanya. Habang tumatawa siya, tumutulo yung luha niya. Nasasaktan ko na naman siya. Emerald… ganito ba ang nararamdaman mo dati?
“ Pero… I like you Dreame.” Sabi ko sa kanya. Pulang- pula na yung mukha niya at napansin ko rin na napatiim bagang siya. Nakita kong may hinalungkat siya sa bag niya at ipinakita sa akin. Nagmamaneho pa rin ako kaya hindi ko makita kung ano man yung pinagyayabang niya.
“ You like me but you love Emerald, what’s the difference?” she told me. Napailing na lang ako. Yeah, I’m confused. Nalilito ako sa kung anuman ang nararamdaman ko. Ang daming problemang dumarating. Kung kelan naman na gusto ko ng baguhin yung takbo ng buhay ko, bakit dumating pa si Chantal?
“ Awww, how sad naman, another mistress eh?” parehas kaming napalingon sa nagsalita. Naihilamos ko na lang yung kamay ko sa mukha ko. What does Chantal doing here in my house?
“ Shut the fuck up bitch!” ganting sigaw naman ni Dreame. Dali- dali ko siyang binuhat ng makita ko na nahihilo na siya. Nagdirediretso naman ako saloob ng bahay. Nakita ko yung bata… I mean yung anak ko. Urrrgh!
“ JC! I’m not yet finish! Huwag mo akong tinatalikuran habang nakikipagusap pa ako, at sino na naman yang babaeng yan!?” muntik ng mahulog si Dreame na mukhang nausawan na. Mukhang natanggal na yung hilo na nararamdaman niya.
“ Girlfriend niya, bakit!? Sino ka ba? Naanakan ka lang niya!” sigaw naman ni Dreame. Nakita kong tumalim yung tingin ni Chantal kay Dreame.
“ You slutty bitch! Parehas lang tayong kabit!” napatingin naman ako sa bata nung biglang umiyak yun. Dali- dali akong pumunta sa baby at binuhat iyon. Pinatahan ko iyon. I glance at the baby. Paano pa kaya kung nabuhay yung anak namin ni Emerald noon?
“ Jayden… can I talk to you?” napatingin naman ako sa likuran ko. Namumula yung mukha ni Dreame at nanggagalaiti naman sag alit si Chantal. Nanginginig si Dreame. Binaba ko muna yung bata sa crib. Nakakuyom na yung palad ni Chantal but I don’t mind her.
“ I’m flying back to France…” dali- dali akong napatingin kay Dreame. I looked at her and she’s damn serious. Napailing na lang ako. No… iiwan nab a niya ako? Nagsasawa nab a siya sa akin? Ayaw nab a niya sa akin? Bakit ngayon pa? Ngayon pang… feeling ko hindi ko kayang mawalay sa kanya
“ Please don’t do this Dreame.” I told to her pero umiling lang siya at umiyak. Naisip ko… she’s fragile and vulnerable unlike Emerald. Dali- dali kong inalis yung namumuong comparison between Emerald and Dreame. Sa ganiyan kami nagkakaaway eh.
“ But I’m hurt, JC” inakap ko siya agad. I can’t bear to see her hurt. I can’t. Para akong dinudurog… pinapatay. Lumayo siya sa akin at nagpunas ng luha.
“ Iiwan mo na lang ako basta, Dreame? Bakit si Emerald!? Mas matindi pa yung ginawa ko dati pero ni minsan, hindi niya ako nasukuan” panunumbat ko kay Dreame. She looked at me. Anger is visible on her eyes. Pinalis niya yung luha niya at tumingin sa akin.
“ Si Emerald na naman!? Si Emerald na ano!? Si Emerald na patay na! Si Emerald na asawa mong akala mo hindi ka sinukuan but what!? Wala na siya can’t you see kaya sinukuan ka na niya!” sigaw niya sa akin. Hindi ako sinukuan ni Emerald. Ako ang sumuko sa kanya. Anger rushed through my veins.
“ Hindi mo kailangan makipagcompete kay Emerald, Dreame!” sigaw ko sa kanya pero she just laugh at me humorously. Bakit may palagay ako na kinokompetensiya niya si Emerald, na kung tutuusin eh matagal ng patay?
“ Hindi ko kailangan makipagkompitensiya sa kanya kung una pa lang sa lahat hindi niyo na ako kinukumpra sa kanya.” Malamig na sabi niya sa akin at umalis na. Sinundan ko lang siya ng tingin. Parehas na mainit yung ulo namin, kung magkakasabay kami, magbabangayan lang kami.
“ Omygee, poor Dreame. Can’t get over with Emerald?” nilingon ko si Chantal. I just want to strangle her neck. Masaya na kami ni Dreame eh bakit kailangan pa niyang bumalik at guluhin ang buhay namin.
“ Stop it Chantal. Huwag niyo kaming pakialamanan ni Dreame” malamig kong sabi sa kanya. At tuloy tuloy na pumasok sa bahay. Hinaklit naman niya yung braso ko. Naninignkit yung mga mata niya.
“ What about the child, JC?” tinignan niya ako pero I just shrug my shoulders. Umakyat agad ako sa kwarto ko and I slum the door. Dreame is flying back to France. Papayagan ko ba yun? Of course not, right? Bakit ko siya pakakawalan gayong mahal ko na siya. Pero paano si Emerald? Is it possible na parehas ko silang mahal?
“ Ingaaay” napatakip na lang ako sa tenga ko. Ano bang ingay yung nasa baba? Can’t I have a peace of mind? Napabangon ako agad. Tumingin agad ako sa katapat kong kwarto. Strange… bakit wala si Dreame? Bakit sarado yung pinto nung veranda niya? Galit pa ba siya sa akin?
“ Wake up, you douche bag! Bakit aalis na si Dreame?” napatingin ako sa pintuan ng kwarto ko. I saw Maxene na nakapamewang at nakataas ang kilay sa akin. Aalis? Dali- dali akong bumaba. Naabutan ko si Chantal na ngingisi ngisi sa akin.
“ The cliché moments… hahabulin nung bidang boy yung the other girl. Tch” hindi ko na pinansin yung sinasabi ni Chantal. Lumabas agad ako ng bahay at naabutan ko si Dreame na may dala- dalang maleta. Yung iba niyang gamit, bitbit niya.
“ Dreame… where do you think you’re going!?” I hissed at her. Nakashades siya but I can still see and sense that she’s hurt. Yumuko siya then she suddenly hug me. Bakit ang bilis niyang umalis? Bakit ang bilis niya akong iwan?
“ Leaving you… Akala ko kasi madali… akala ko kasi kaya kitang ipaglaban, pero nasasaktan na kasi ako. Hindi ko na kaya. I can’t take every morning na gigising ako, asking God, asking myself kung kaya ko pa ba? Kung kaya ko pang ipaglaban ka… kung kaya pa ba kitang mahalin. You see JC, I love you but I’m damn hurt.” Napatitig ako sa kanya. Nasasaktan ko siya ng hindi ko sinasadya. Nang dahil sa mga pinaggagagawa ko dati, hindi ko na alam na maapektuhan nap ala si Dream eng mga consequences ko.
“ Pero in the short span of being with you… Dreame, I started to like you. Yeah, naninigarilyo ka, which is hindi ginagawa ni Emerald, you are such a nagger at napakatinis pa ng boses mo, which is kabaliktaran rin ni Emerald. Just please give me enough time to know you more. To love you more” umiling siya sa akin pero bago pa siya makalayo niyakap ko na siya. I hugged her tight na parang sa kanya nakasalalay yung buhay ko.
“ That’s it JC. Hindi ka pa rin nakakawala sa anino ng asawa mo. Wala ng araw na ginawa ang Diyos na hindi mo siya binanggit at ikinumpara sa akin. Then, there is Chantal and your child. Do you think I can handle such pressure… such pain? Everybody knew me for being your mistress then what? Lahat din ng tao, alam na ikaw ang ama ng anak ni Ate Max? JC naman!” she started to cry. Naiiyak na din ako. Pero isang boses ang nagpatigil sa akin. Isang boses and nagpalingon sa amin. Isang boses na matagal ko ng hinintay.
“ You don’t need to worry about Maxene, Ms. Ramos. I can handle her. I’ll tell the press about our condition as soon as possible”
“ J-john?” Ate Maxene froze. Lumabas nap ala siya ng bahay. Kuya John is there with a blank expression on his face. Nakasuot siya ng shades and scarf, a black leather jacket and a black fitted pants. I saw Maxene shaking her head.
“ N-no…”
“ That’s my child, damn it.” Kuya John blurted out pero narinig ko pa rin. Nabalik yung atensiyon ko ng biglang manginig si Dreame. I took a final glance to Kuya John and Ate Max na ipinasok bigla ni Kuya sa kotse niya.
“ H-hey… Dreame, what’s happening to you?” napatingin at nagaalalang tumingin ako sa kanya ng pumikit siya ng mariin. Dali- dali ko siyang iniupo sa pavement sa tapat ng bahay. May hinalungkat siya sa bag niya.
“ Water…get me some water. Shit, I’m gonna be late for my flight” tumingin lang si Dreame sa relo niya at umiling. Nagmamadaling naghanap naman ako ng tubig. Luckily, nakahanap ako sa loob ng kotse niya. Late for her flight? Mabuti yun.
“ What’s that?” tanong ko sa kanya. Inakbayan ko siya and I felt her stiffen. Nakita kong may ininom siyang puting bilog na tablet at ininom niya. She looked at me and she just shrug her shoulders.
“ For my cancer…” napatigil ako at tinitigan ko siya. Hindi ko na namalayan na tuloy tuloy na tumutulo na pala yung luha ko. Umiling ako. Baka nagbibiro lang si Dreame. She’s a joker right? Bakit siya magkakaroon ng cancer? Ang lakas lakas pa niya eh.
“ Colon cancer, stage 3” sabi niya. I hugged her tightly like I’m gonna lose her if I break the hug. Bakit hindi niya sinabi?
“ Please, I don’t want your pity. Ayaw kong kinakaawaan ako.” She’s suffering… physically and emotionally. Nasasaktan ko na nga siya, tapos may sakit pa siya? Madami naming iba, bakit siya pa? Kukunin ba siya sa akin ulit?
“ When did that start?” tanong ko. Iisipin ko muna na kaming dalawa lang, na wala munang problema, na siya na ang pinakamahalaga sa akin.
“ The moment I stepped in the Philippines, alam ko ng may cancer ako.” napabuntong hininga na lang ako, reminiscing our crazy moments. Yung mga moments na hinahabol habol niya ako pero sinusungitan ko lang siya. May nararamdaman na pala siya, bakit hindi niya pa rin sinabi?
“ Why don’t you stay here… and fight for our relationship?” tumingin siya sa akin then smiled at me. Maraming bagay ang biglang tumakbo at pumasok sa isip ko. Maraming what ifs. What if mawala ulit siya sa akin? Will I recover and cope up again? What if iniwan niya ako? Pero akala ko ba paglalaban niya ako? She always tell me that. She stood up at bigla akong nabahala.
“ Diba you told me na ipaglalaban mo ako? Kahit marami pa silang hadlang? Na kahit maraming problema, hindi mo ako iiwan? Where’s your fighting spirit, Dreame?” I asked her habang nakayakap ako sa kanya. Nagsawa na ba siya bigla sa akin?
“ There are times… there are fights that are not worth fighting for” she took a final glance at her watch. Bakit ba nung nagsabog ng kamalasan sa mundo, nasalo ko lahat? My girl is having cancer, damn! Nataranta ako ng bigla siyang pumasok sa kotse niya. So I stood straight and held her hand tightly.
.
.
.
.
.
“ Stay here… and let’s get married”