CHAPTER 49
DESTINY
Jhiro’s POV
“Buti naman nakapunta kayo.” Tito Andrei.
“Kamusta na? Ok ka na ba?” Tanong ni Daddy.
“Ah ok na.” Tito Andrei
Nandun sila Carlsvin at Emma. Pati si Summer. Pero, hindi nila ako pinapansin. They are talking.. Emma and Summer. I looked at Carlsvin.. there something that's wrong with him.. his not smiling. If you will know that Hanna is with us.. magiging affected ka pa kaya??.. We;; I don't care.. that Hanna is not here anymore.
Nagtagal din kami dun dahil sa pagkukwentuhan nila. Nakaupo lang ako sa isang gilid. Napapansin kong paminsan minsang tumitingin si Emma. Pero hindi ko siya pinapansin. Nagtetext lang ako, baka kung ano na yung ginagawa ng dalawang yun.
“Ahm Tito, Tita kailangan ko na pong umalis." Tumingin ako kayla Daddy at Mommy. They know why.
“Bakit ang bilis?.” Emma. When I looked at her.. para siyang nagulat sa sinabi nya. napatayo pa nga siya eh.
I explain but not to her.. to Tito and Tita. “Wala kasing kasama si Irene at Lorraine. Mauna na po ako.”
“Ah sama na ko iho.” Lumapit sa akin si Mommy. Kumapit si Mommy sa akin. At tuwang tuwa siya ngayon.
I heard Daddy sigh and stand up. “Siguro aalis na din kami para makapagpahinga ka na rin.”
“Teka. May hihingin sana ako sa inyo.”
“Ano yun kahit ano?” Sabi ni Daddy.
“Dahil tutulungan niyo naman ako, pwede bang sa bahay na lang kayo magstay???"
OoO--- Mommy. “ Naku wag na. Isa pa we're partners kaya naman namin kayo tinutulungan eh.”
“Oo nga Katherine. Nang may kakwentuhan naman ako.” Tita Elizabeth
“Sandali lang naman kayo dito hindi ba?” Tito Andrei
“Sige bukas na lang kami pupunta sa bahay nyo.” Nagulat kaming pareho ni Mommy.. magsasalita pa san asi Mommy ng pinigilan ko siya. Tumingin siya sa akin at umiling ako sa kanya. "No Mom."
Sa kotse.
Naghintay kami para kay Daddy. May kausap kasi siya ngayon sa phone.
“ I can’t believe this. Panao na ang anak ko???” Nakita kong papunta na si Daddy. Pumasok na din siya at nagsimulang magdrive.
“Hon, bakit ka pumayag??!”
“Dahil hindi natin matatago sa kanila si Hanna habang buhay.”
Alam ko tama si Daddy pero I don’t feel good about this.
“ But-” Mommy
“Para matapos na to, pumayag na si Hanna. I talked to her. And Hon please, huwag mo ng lituhin pa yung bata about dito. Alam mong mahirap din to sa kanya. Pero pinili nya kung ano yung tama.”
"What??"
“Mom, I know. She did this to make an end.”
Hotel.
Nakita namin silang nanunuod ng TV. Maganda siya kapag tumatawa sya... si Irene I mean.
"Anak paraan lang ha. Baka kasi mamaya ka pa matapos eh." Lumagpas na sa akin si Mommy, pero binigyan niya ko ng nakakalokong tingin. Tumawa na lang ako kay Mommy.
After naming magdinner. Bumalik na kami sa mga kwarto para makapagpahinga. Lumabas ako ng kwarto para uminom ng tubig, nang makita ko si Hanna na lumabas ng kwarto nila Mommy.
“Hanna, where are you going?" Nang makita niya ako, lumapit siya sa akin.
"Sa ospital. Nagpaalam na ko kayla Tita. Tito Andrei sent me a letter. He want’s to say something to me.”
"What??"
“Jhiro. I need to. Gusto kong makausap si Tito... ng kami lang.”
Hanna's POV
Nagpunta na ko ng ospital. Alone.
Nakita kong lumabas si Tita Elizabeth, Emma at Summer. Nagtago na lang ako sa isang gilid.
"Mom. Kayo na pong bahala kay Daddy. Babalik po ako tomorrow. Kami po ni Summer."
"Opo. Tita." They kissed Tita. " Baka po kasi umuwi na din si Carlsvin. Susundan ko po siya."
"Ahh, oo nga. Nagmamadali kasing umalis eh. But I'm sure nakatulog na yun sa bahay." Nagtawanan pa sila. Hmm.. they looked happy.. after you ruined my life. "Thank you for taking care of my son."
"No, Tita. Masaya po ako. Kami." So.. they are together....
"Halika, hatid ko na kayo.. ahh samahan niyo muna ako sa canteen ha. Gutom na ko eh." ... and then they left.
Pumasok na ako sa room ni Tito. And there he is..“Hanna?”
“Yes.Tito.” Bigla siyang umupo. Lumapit naman ako sa kanya.
“Buti at nakarating ka.” nakangiti siya sa akin. He looks pale.. and thin.
“Ano po bang gusto niyong sabihin sa aking sabihin?”
Then he suddenly laugh. I just stared at him. “Nagbago ka na? Sabagay, limang taon na din. Pero.. hindi mo man lang ba tatanungin kung ok na ko? ”
“Alam ko na pong okay kayo. You're strong man.” He laughed again.
“ I know. Can you grant me a wish??”
“Depende po.” Then he smile and looked at me.
“Sana maging magkaibigan kayo ni Carlsvin ulit. Gusto kong ibalik mo ang anak ko.”
Then this is my turned to laugh.. “And why should I tito? Nandyan naman po si Summer. And you knwo our past.. galit siya sa akin.”
“You know. Kahit kailan hindi nya minahal ang batang yun.”
“Di ko po kayang gawin to. Ayoko ng saktan siya. May kanya kanya na po kaming buhay ngayon."
“Hanna, alam mo bang, nang umalis ka kulang na lang sirain niya ang buhay nya. Nasaktan na siya ng sobra Iha. I know you want to make it up to him. Kaya sana, ngayong nandito ka, magawa mong patawarin ka niya. To make a complete closure on this. To make him move on. And live his life ahead of him. Para mawala lahat ng galit sa kanya.”
... Silence occupied the room.. but.. " I'll think Tito."
"Salamat iha." Then he smiled at me.
Lumabas na ko ng kwarto niya. May ibinigay siya sa aking scrapbook at susi sa isa sa mga kwarto sa bahay nila. I will see kung ano daw yun pagnandun na ko sa bahay... this is the scrapbook that I gave him 5 years ago... then suddenly...
Lahat bumalik. Lahat ng sakit. Kala ko this past 5 years nawala na pero ngayon parang kahapon lang nangyari ang lahat. Biglang tumulo ang luha ko ng mabasa ko ang sulat niya na. This is his hand writing.
Masakit at alam mo yun pero ayaw pa ding tumigil ng puso ko sa pagmamahal sayo.
Then for the first time in many years.. I started crying.. crying for him.. again.
***
I made up my mind. Gagawin ko ito dahil malaki din ang kasalanan ko sa iyo. I promise myself to make it up to you. Kahit sandali lang.
Pinunasan ko ang luha ko. Nilagay ko na din sa bag ko yuung scrapbook at yung susi. Patayo na sana ako nang makita kong, my lace is untie. Kaya naman yumuko ako para ayusin yun. Naka jeans lang kasi ako at simple blouse. Nakajacket din para hindi mapansin ng mga tao. Pero nang nakayuko ako may nakita akong sapatos sa harapan ko.. I slowly.. looked up.. and while I'm doing it.. my heart is beating so fast...
And.. I'm right... nakita ko ang taong di ko inaasahang makikita ko ngayon.
Carlsvin’s POV
Naiwan ko pa yung cellphone ko sa ospital. Mapuntahan nga. Nandun pa naman yung mga numbers ng mga kabarkada ko.
But.. as I'm nearing Dad's room.. May nakita akong babaeng nakayuko... and it's like.. all her memories on me is back.. and my time slowly passing.. Lumapit ako sa kanya, at nang mamukhaan ko yung babae. Dahan dahan akong nagpunta papunta sa kanya.
“Hanna?”
“Carlsvin?” She looks surprised.. no.. there's more.
“Anong ginagawa mo dito?” She stand up.
“Binisita ko lang si Tito.” She speaks like a different person right now.
I can't resist but to hold her shoulders. “Bakit bumalik ka pa ha??!!”
“Aray.” I saw her in pain. Hindi ko namalayang nahigpitan ko yung hawak sa kanila. Bigla ko siyang binitiwan at lumayo ng kaunti.. nakayuko lang siya sa akin.
“Hanna!” Then when I looked in that voice direction.. It was Jhiro.. he looks furious. What's wrong with him??? Nang makalapit siya sa amin, tinulak ako. “ What are you doing?”
“Wala kang pakialam. At ano bang problema mo???" I looked at her and grabbed her arm. "Mag-usap tayo.” Hinila ko na siya pero hinila din ni Jhiro yung isa niyang kamay.
“I have. Dahil fiancé ko sya.”
Bigla akong natawa. “What? Don’t joke around. Ni hindi nga kayo magkakilala eh. “ I was about to say something when.. Hanna held his hands.. and remove it. She's smiling at him.
“Tama na Jhiro. Sige na ako na lang ha. Hintayin mo na lang ako dito. Maguusap lang kami.” I felt a sharp pain in my heart.. What's happening here??
“Hanna?” It was my Mom.
“It’s been a long time po Tita. ” She said somewhat sarcastically.
“Halika na.” At hinila ko na siya. Napunta kami sa likod ng ospital.
“Bitiwan mo na ko. Pwede na tayong mag-usap dito, hindi ba?” I released her.Hinawakan niya yung wrist niya na hinawakan ko kanina.. is she hurt?? But.. who cares?? I don't care about her anymore.
It’s been a long time since I saw her face.
“What?? How long are you going to stare at me like that?”
“I’m not staring at you.”
Then she grinned.
“Totoo ba?”
“Na fiancé ako ni Jhiro?? Yes”
Naikuyom ko ang kamay ko. “ Ang sabi mo nang umalis ka, si Hero ang pupuntahan mo. Pero bakit ngayon fiancé ka na niya?”
“Hero and I....” She paused for a minute. “ O-our relationship doesn’t work out.”
“So nung nakita mo si Jhiro-”
“I’m sorry.” She's looking straight to my eyes.
I’m sorry. I’m sorry. I’m sorry. It's like echoing in my mind right now.
Hanna’s POV
Wag kang maging mahina Hanna. This is all I can do for now. I want you to use that hatred para makabangon ka. Para maayos ang buhay mo.
“Let's be friends. Lalo na ngayon.” I said as I was smiling.
“Do you think it’s that easy? No. I don’t want to.”
“Ok. How about being you’re enemy.”
“What?”
“Hindi ba galit ka sa akin?? Ngayong nandito na ako. Wag mong sabihing-”
“Are you challenging me? Thinking that I can’t do something that can hurt you?”
“Yes.”
“I’m not the same guy who loves you. All that I feel for you is hatred.” I paused for a minute.. but this is what i want..
“That’s fine with me. I’m not the same either. Now we are officially enemy. Mr. Montezor. Make me regret everything.. so that you can get me back for everything. Malay mo maging masaya ka na.”
I pat his shopulders before walking passed through him. Tumalikod na ako, but I suddenly stop for a moment. “Wag kang mag-alala, I won't run..magkikta pa tayo ulit. That’s for sure. Because I’m her fiancé.”
Bumalik na ako sa loob. Nakita ko si Jhiro dun. “ Jhiro.” Then nakita ko yung sintas ko. Hindi ko pa pala naayos to. Aayusin ko sana ng maramdaman kong nanlabo yung mata ko. Ayokong makita niyang umiiyak ako.
“Mauna na ko-” Pero lumapit siya sa akin at inayos ang sintas ko. I looked down at him.. pero nang yumuko ako bigla na lang tumulo ang luha ko.
“Don’t act strong everytime. I’m going to be with you for our entire life." He said as he was tieing my shoe lace. Then he stand up and brushed my tears away. " Gusto mo bang magpigil ng luha habang buhay??? I’m you’re partner remember.” I nod at him.. and suddenly... he hugged me.. tight.
Carlsvin’s POV
I don't know but.. I run towards her. Afraid that.. she's going away again..
But when I entered the hospital... I saw everything.. He hugged Hanna. I clenched my fist.
Umalis na ko. Pumunta sa kotse. Nagdrive ng mabilis.
" Bakit kailangan mo pang magpakita at bumalik dito. I will make sure you regret it. You don't have the right to be happy... and I'll make sure.. that smile will be gone. Forever."
******