Δεν έχασαν χρόνο. Η διαδικασία του διαζυγίου ξεκίνησε αμέσως κι όσο κι αν δεν το ήθελε η Λήδα, ήταν αδύνατον να κάνει αλλιώς. Πως να κρατούσε με το ζόρι τον γάμο τους, όταν είχε ήδη καταρρεύσει;
Ήταν λοιπόν συναινετικό και θα έβγαινε περίπου σε 4 μήνες. Αυτό όμως που την απασχολούσε πολύ ήταν το οικονομικό θέμα: δεν είχε χρειαστεί να δουλέψει ποτέ στη ζωή της, στην ουσία ο Αλέξανδρος την συντηρούσε τόσα χρόνια. Τώρα που θα χώριζαν εκείνη θα έπρεπε να βρει μια άμεση λύση, σ' αυτό το πρόβλημα που προέκυπτε.
Το καλό ήταν πως είχε δύο μεζονέτες στην όνομα της. Η μια βρισκόταν σε προνομιούχο σημείο στον Πρωταρά και υπήρξε παλιά κατοικία των γονιών της και η άλλη βρισκόταν εδώ στην Νεάπολη. Ανήκε στην Ρεβέκκα. Μετά τον θάνατο της όμως πέρασε σε εκείνη.
Θα μπορούσε λοιπόν να νοικιάσει αυτές τις δυο μεζονέτες και κάθε μήνα να παίρνει το ενοίκιο, έτσι θα έλυνε το οικονομικό θέμα, με την προϋπόθεση βέβαια ότι στο μέλλον θα έκανε λιγότερα έξοδα.
Φυσικά ήταν και η διατροφή του Αλέξανδρου...
Αυτό το σκεφτόταν πριν της ανακοινώσει ο ίδιος την απόφαση της κόρης τους.
-Λήδα, έχουμε να συζητήσουμε κάτι ακόμα., της είπε λίγες μέρες πριν φύγει για πάντα από την βίλα.
-Τι; Ότι είχαμε να συζητήσουμε, το συζητήσαμε πια. Τώρα θα μιλάς με τον δικηγόρο μου.
-Κοίτα να δεις, μπορεί να χωρίζουμε αλλά θέλω να κρατήσουμε φιλικές σχέσεις. Γι' αυτό μην είσαι τόσο θυμωμένη.
-Τι θέλεις Αλέξανδρε;
-Έχω συζητήσει και με την Ερωφίλη για το θέμα της επιμέλειας. Καταλήξαμε σε μια απόφαση χθες.
-Χωρίς εμένα. Για να την ακούσω κι εγώ αυτή την απόφαση.
-Το παιδί θέλει να μείνει μαζί μου.
-Τι είπες;, η Λήδα τώρα έδειχνε φανερά σοκαρισμένη.
-Η Ερωφίλη θέλει να μείνει μαζί μου! Κι εφόσον το θέλει θα μείνει. Εμείς οι δύο θα κάνουμε μια συμφωνία, για το πότε θα την βλέπεις.
-Αλέξανδρε, είσαι με τα καλά σου; Πως γίνεται το παιδί να μένει μακριά από την μάνα;
-Ήταν δική της επιλογή, δεν το επέλεξα εγώ. Προσπάθησα να την μεταπείσω, να της δώσω λίγο χρόνο να σκεφτεί, όμως εκείνη επέμενε.
-Α, ωραία, μια χαρά τα κανονίσατε οι δυο σας!, η Λήδα με γρήγορες κινήσεις γύρισε την αναπηρική καρέκλα και προχώρησε ως την κουζίνα.
-Περίμενε λίγο, μην ταράζεσαι. Εγώ θέλω μόνο να συζητήσουμε και να καταλήξουμε σε μια λύση που θα μας συμφέρει όλους, εντάξει; Πάμε πάλι πίσω στο καθιστικό.
-Αλέξανδρε, αυτό που μου είπες με πονάει πολύ. Είναι δυνατόν να μη με θέλει η κόρη μου; Το παιδί μου να θέλει να με διώξει;
-Όχι, όχι δεν είναι έτσι! Σε αγαπάει κι εσένα απλά είναι λίγο θυμωμένη, μα θα της περάσει. Μην ανησυχείς Λήδα, θα σε πλησιάσει μόνη της κάποια μέρα.
-Κάποια μέρα!, του απάντησε εκείνη ειρωνικά και ύστερα φώναξε τον Λέανδρο να την βοηθήσει ν' ανέβει τις σκάλες. Αυτό ήταν σημάδι πως η συζήτηση έληξε.
Τον άφησε εκεί να περιμένει μόνος του στο καθιστικό, αντί να φύγει. Δεν ήξερε τι περιμένει. Δεν είχε τη δύναμη όμως να φύγει απ' το σπίτι του, από εκεί που είχε περάσει μια όμορφη περίοδο της ζωής του.
Ήταν δύσκολα τα πράγματα...
***
Μια δίκη έγινε μόνο, μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις μήνες. Το δικαστήριο έλαβε υπ' όψιν του τη γνώμη της Ερωφίλης κι έτσι το κορίτσι βρέθηκε να μένει με τον πατέρα του, κάνοντας τη Λήδα μια μελαγχολική πλέον γυναίκα. Δεν έπρεπε να αποχωριστεί μόνο το παιδί της, αλλά και τη μεγάλη οικονομική άνεση που είχε όταν ήταν με τον Αλέξανδρο. Η μιζέρια, το διαζύγιο, η μελαγχολία θα χαρακτήριζαν πλέον μόνιμα τη ζωή της.
Είχε οριστεί να βλέπει την Ερωφίλη κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Εκείνη την τελευταία μέρα, που θα έφευγε από την βίλα, η Λήδα βρισκόταν στο καθιστικό, δίπλα στη μεγάλη τζαμαρία και κοιτούσε έξω. Άμα τι ρωτούσες τι ήταν αυτό που κοιτούσε με τόση προσήλωση, εκείνη δεν θα ήξερε να απαντήσει, γιατί στην πραγματικότητα το μυαλό της ταξίδευε μίλια μακριά. Περίμενε την κόρη της να κατέβει την σκάλα, μαζί με την κόκκινη βαλίτσα και να την αποχαιρετήσει. Έξω σίγουρα από στιγμή σε στιγμή θα έφτανε ο Αλέξανδρος με το αμάξι του, για να την πάρει να πάνε στην καινούρια μεζονέτα που έμενε, στην Πάφο.
Η Πάφος απείχε μια ώρα σχεδόν από την Νεάπολη που έμεναν...
-Μπορείς να βλέπεις το παιδί σου όποτε θέλεις, όχι κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, αυτά είναι τυπικά. Έλα καμιά μέρα απ' το σπίτι!, της είχε πει ο Αλέξανδρος κι εκείνη απλά του χαμογέλασε μελαγχολικά.
Μέσα της όμως ήξερε ότι θα κάνει τα πάντα για να δει την κόρη της, όσο πιο συχνά μπορεί παρά την αναπηρία που είχε. Για το παιδί, μπορούσε να κάνει τα πάντα, να θυσιάσει τα πάντα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά που έπρεπε να αποχωριστεί, ήρθε χθες η Μίνα και της ανακοίνωσε ότι για προσωπικούς λόγους έπρεπε να παραιτηθεί. Ντρεπόταν έλεγε που θα την άφηνε έτσι ξεκρέμαστη, μα ήταν επείγουσα ανάγκη να φύγει άμεσα. Σιγά-σιγά η όμορφη βίλα άδειαζε...
-Μαμά;, αυτή ήταν η φωνή της κόρης της. Καθόταν ακίνητη στο κεφαλόσκαλο με τα μάτια πρησμένα, τα ξανθά της μαλλιά ελεύθερα και πίσω από τ' αυτί, το κεφάλι σκυφτό. Καμιά από τις δυο τους δεν ήθελε να έρθει η στιγμή του αποχωρισμού, αυτή η τόσο αμήχανη και δύσκολη στιγμή.
-Η Ερωφίλη στεκόταν λοιπόν στο κεφαλόσκαλο, με την κόκκινη βαλίτσα στο χέρι, σαν να μην ήξερε που να πάει, αναποφάσιστη εντελώς.
-Παιδί μου; Εντάξει, είσαι έτοιμη;
-Ναι, μαμά. Τα έχω ετοιμάσει όλα, είναι όλα στην βαλίτσα. Ήρθε η ώρα να φύγω, ο μπαμπάς με περιμένει έξω.
-Ο πατέρας σου αν είχε φτάσει, δεν θα καθόταν έξω αλλά θα ερχόταν να με χαιρετήσει. Οπότε μάλλον πρέπει να τον περιμένουμε λίγο.
-Μαμά, μην το κάνεις χειρότερο. Απλά θέλω να σε χαιρετήσω και να φύγω.
-Όπως θέλεις, αλλά εγω σου λέω να περιμένεις λίγο εδώ, όχι έξω. Κάνει κρύο, στον Νοέμβρη μπήκαμε.
-Θα σου λείψω; Μ' αγαπάς;, την ρώτησε αυθόρμητα η Ερωφίλη κι εκείνη έκπληκτη την κάρφωσε με το βλέμμα.
-Παιδί μου δεν πας στην άλλη άκρη του κόσμου. Μια ώρα μακριά θα είσαι και εξάλλου θα μπορούμε να βλεπόμαστε όποτε θέλουμε. Τι ερώτηση ήταν αυτή; Με ρωτάς αν σ' αγαπώ; Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ απ' τη ζωή μου!
-Τότε γιατί φέρθηκες έτσι, εγωιστικά; Γιατί πλήγωσες τον πατέρα μου κι εμένα με την αδιαφορία σου;
-Εγώ...ε... σου ζητώ συγγνώμη. Να, αυτό ήθελα να πω. Έγινε λάθος ή μάλλον έκανα ένα μεγάλο λάθος κι ακόμα το πληρώνω, μα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγάπησα. Και τον πατέρα σου τον αγάπησα. Απλά, τότε ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, σκεφτόμουν κι ενεργούσα αλλιώς. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, αχ μακάρι να μπορούσα.
-Γιατί μου ακούγεται σαν κλισε αυτό; Και γιατί λες μάταια λόγια; Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, όλοι το ξέρουμε ότι δεν γίνεται ν' αλλάξει το χθες.
-Ναι, αλλά μπορούμε ν' αλλάξουμε το σήμερα και συνεπώς το αύριο έτσι; Πάντα έχουμε αυτή την ευκαιρία όσο κι αν την παραβλέπουμε μερικές φορές. Εγώ θέλω ν' αλλάξω το σήμερα, θα το κάνω!
-Χρειάζεται δουλειά, πολλή προσπάθεια. Πιστεύω έμαθες από τα λάθη σου.
-Ναι, έμαθα. Παιδί μου, μου κάνεις μια χάρη σε παρακαλώ;
-Τι χάρη;
-Να... μπορείς να έρθεις λίγο σ' εμένα να σε αγκαλιάσω; Εγώ...δυσκολεύομαι., είπε κι έδειξε το αναπηρικό καροτσάκι με το χέρι της.
Δεν μίλησαν άλλο. Μονάχα αγκαλιάστηκαν σφιχτά, για λίγη ώρα. Μέσα στο κλάμα που ξέσπασε η Λήδα είπε εκείνα τα λόγια:
-Να μην στεναχωριέσαι, μ' ακούς; Κοίτα να περάσεις καλά δίπλα στον πατέρα σου και μη σε νοιάζει για μένα, θα την βρω εγώ την άκρη μου. Σ' αγαπώ πολύ Ερωφίλη... γιατί κλαις; Όσο σ' αγαπάω δεν θα κλαις κορίτσι μου,ακούς;
Πάνω στη στεναχώρια της, μπέρδευε τα όσα έλεγε, μπερδευόταν και δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο απ' την συγκίνηση. Στο τέλος έμεινε μονάχα ν' αγκαλιάζει την κόρη της γιατί δυστυχώς της ήταν αδύνατον να την αφήσει να φύγει.
Σε αυτή τη θέση τις βρήκε ο Αλέξανδρος. Προχώρησε σχεδόν αθόρυβα μέσα, πλησίασε την Ερωφίλη κι άφησε το χέρι του απαλά στον ώμο της.
-Πως πάει;
-Ήρθε να με χαιρετήσει τώρα που φεύγετε.
-Λήδα, δεν θέλω να θεωρήσεις οτι σου την παίρνω, ούτε να με μισήσεις.
-Όχι εντάξει Αλέξανδρε, δεν φταις εσύ. Εγώ και μόνο. Έβαλα τα χέρια μου κι έβγαλα τα μάτια μου που λένε.
-Όλα θα διορθωθούν μια μέρα να 'σαι σίγουρη.
-Παρ' την και φύγετε, δεν αντέχω άλλο! Μη μου το κάνεις αυτό, παρ' την απλά και φύγετε!
-Μαμά, μην κλαις, σε παρακαλώ, μην κλαις.
-Όχι, παιδί μου δεν κλαιω, ιδέα σου είναι. Ένα σκουπιδάκι, να, μου μπήκε στα μάτια.
-Λες ψέματα μαμά. Φαίνεται ότι κλαις!
-Όχι, σου λέω. Έλα άσε με τώρα εμένα και πήγαινε στον μπαμπά σου. Αλέξανδρε θες να μου πεις κάτι;
-Τίποτα. Ήρθα κι εγώ για να σε χαιρετήσω, δεν θα καθόμουν έξω φυσικά.
-Θα μου λείψεις.
-Κι εσύ θα μου λείψεις πολύ Λήδα. Αυτή όμως θα είναι μια νέα αρχή για τη ζωή μας έτσι; Αγάπη μου χαιρέτα τη μαμά σου, φεύγουμε.
-Μαμά, να προσέχεις. Όλα θα πάνε καλά, θα σε βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ μην ανησυχείς καθόλου. Και μην κλαις άλλο.
-Γεια σου παιδί μου. Κοίτα εκεί που θα πας, να μην φας κανένα παγωτό καρύδα, όπως πρόπερσι! Είσαι αλλεργική στην καρύδα θυμάσαι; Μην τρέχουμε στα νοσοκομεία., είπε μισοαστεία μισοσοβαρά η Λήδα. Ύστερα κοίταξε τον Αλέξανδρο με το αυστηρό της βλέμμα.
-Να μου την προσέχεις! Αφού δεν τα κατάφερα εγώ, να το κάνεις εσύ. Μην την αφήνεις να βγαίνει μέχρι πολύ αργά έξω, μην την στεναχωρείς. Α και με τις σχέσεις σου πρόσεχε, πρόσεχε πως θα διαχειριστείς το θέμα. Το παιδί μας είναι ακόμα ευαίσθητο.
-Μείνε ήσυχη Λήδα και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Η Ερωφίλη θα είναι χαρούμενη μαζί μου, θα μπορείς να την βλέπεις κι όποτε θες.
-Ωραία. Στο καλό να πάτε, με προσοχή στον δρόμο.
Εκείνος έσκυψε κι άφησε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο της. Ύστερα πήρε την κόρη του απ' το χέρι, άνοιξαν την εξώπορτα. Η συγκίνηση, στο απόγειο της.
-Γεια σου Λήδα. Θα τα πούμε ξανά, σύντομα., ύστερα χάθηκαν όταν έκλεισε η πόρτα. Χάθηκαν απ' τα μάτια της κι εκείνη άφησε ελεύθερη όλη την ένταση που έκρυβε.
Πήρε ένα γυάλινο βάζο που χωρίς καλά καλά να το καταλάβει το πέταξε στον απέναντι τοίχο, με μεγάλη μανία. Εκείνο έπεσε στο πάτωμα, έγινε θρύψαλα. Γελούσε με τον εαυτό της, με τα χάλια και την τρέλα της, έτσι σαν υστερική. Η Έρση έφτασε τρέχοντας να μαζέψει τα σπασμένα, όμως ένα ουρλιαχτό την τρόμαξε τόσο πολύ, που ασυναίσθητα έκανε πίσω δυο βήματα.
-Να τσακιστείς, να φύγεις τ' ακούς; Θέλω να μείνω μόνη, στρίβε!
Όταν επιτέλους δεν υπήρχε ψυχή στον χώρο, έσυρε με τα χέρια της, τις ρόδες του αναπηρικού καροτσιού ώσπου να φτάσει στο μινι μπαρ. Ένα μπουκάλι ουίσκι σαν να γυάλιζε από πάνω, προκαλώντας την να το πιεί όλο μέχρι το τέλος. Ε λοπόν αυτό θα έκανε!
Και δεν την ένοιαζε ούτε για το τώρα, ούτε για το σήμερα ούτε για το αύριο! Στην τελική, αφού είχε χάσει τα πάντα στην ζωή της, μπορούσε πια να κάνει ότι θέλει, χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει κάτι άλλο. Ήταν η χαμένη της ιστορίας, η κακιά, η γυναίκα που έπρεπε να λυπάσαι. Δεν άξιζε τίποτα πια, είχε μείνει μόνη της. Κι έφταιγε αυτή, έτσι δεν είναι;
...
Προτελευταίο κεφάλαιο σήμερα, λίγο πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, μα εγώ έχω φυλάξει το καλό για το τέλος. Ένα ταξίδι φτάνει σιγά σιγά στον προορισμό του κι εγώ νιώθω (με την υποστήριξη σας φυσικά) επιτέλους δυνατή. Έχω φαντασία, δυναμισμό, σχέδια στο μυαλό μου, έτοιμα να τα υλοποιήσω. Βλέπετε σε όλες μου τις ιστορίες δίπλα απ' τον τίτλο ένα TYS17 ή ΤYS_GR. Είναι ένας διαγωνισμός που λήγει στις 31 Ιουλίου, όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να τον παραπέμψω στο ανάλογο βιβλίο που έχει ανοίξει ο διαγωνισμός και που περιέχει όλες τις προυποθέσεις για να συμμετάσχεις. Αυτά από μένα. Θα τα πούμε την Δευτέρα (31 Ιουλίου) φίλοι μου, με το τελευταίο κεφάλαιο! Ως τότε να περνάτε καλά.