"Μα δες τι όμορφος που είναι έτσι αμέριμνος που κάθεται" εδώ και δέκα λεπτά δεν έχω πάρει το βλέμμα μου από πάνω του. Τι φταίω που είναι περισσότερο ελκυστικός και από μια σοκολατόπιτα;
Μη θίγεις την ιερή τέχνη της ζαχαροπλαστικής μικρή πονήρο.
Μα κι αυτός τέχνη είναι.
Μίλησα.
Καλά.
"Με έχεις πρίξει τόση ώρα με τον Αχιλλέα και τα μαλλιά του. Εσύ βρίσκεις υπέροχο ακόμα και τον τρόπο που τρώει! "Ξεφύσηξε αγανακτισμένα η κολλητή μου.
Εντάξει, δεν έχει κι άδικο. Ειδικά από εχτές που χώρισε μπορώ να κοιτάω ελεύθερα χωρίς να ανησυχώ μήπως ξεπροβάλει από κάπου εκείνο το μπιτσαριό, η πρώην του, και με καταβροχθίσει.
Ναι, λες και πριν δεν τον κοιτούσες σαν λουκουμά με έξτρα ζάχαρη.
Αυτά ας μείνουν μεταξύ μας.
"Εντάξει σου υπόσχομαι πως θα αδιαφορήσω... Για αυτό το διάλειμμα και μόνο..." προειδοποίησα την Στέλλα. Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.
"Τι θα κάνω με σένα μου λες;" μου είπε γελώντας και αρχίσαμε να προχωράμε προς τον διάδρομο μέσα στο σχολείο.
"Υπομονή γλυκιά μου. Υπομονή"
-
-
-
Ηταν μεσημέρι και καθόμουν στο τραπέζι με την μαμά μου για να φάμε. Αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει φαι αυτό που είχε φτιάξει.
Ναι, η μαμά μου δεν το χει με τα περισσότερα φαγητά παρόλο που πιστεύει οτι είναι ο Σκαρμούτσος. Ας μην της το χαλάσουμε μωρέ, κρίμα είναι.
"Κατά τις πέντε θα πάω στο σχολείο ξανά.Εχω να κάνω μια εργασία με ένα συμμαθητή μου" της ανακοίνωσα αφού τελείωσα το "φαι" μου.
"Συμμαθητή σου; Δεν ήξερα ότι μιλάς με τους συμμαθητές σου".
Οταν ακόμα και η μαμά σου είναι savage af και ξέρει πως η κοινωνικότητα είναι λιγότερη και απο αυτή του παιδιού στο τελευταίο θρανίο που κανείς δεν ξέρει το όνομά του.
"Και για πες πώς είναι; " με ρώτησε και ένα πονηρό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπό της.
Παναγία και Χριστέ. Αυτή η γυναίκα έχει ξεφύγει τελείως.
Ετσι εξηγείται από πού πήρες το μικρόβιο του stalker.
"Μαμά! Είναι απλώς ένας συμμαθητής τον οποίο δεν συμπαθώ καν" έσπευσα να απαντήσω γρήγορα πριν βάλει τίποτα άλλο στο μυαλό της."τέλος πάντων, πάω να κάνω ένα ντουζ για να μην αργήσω".
"Ααα. Περίμενε ένα λεπτό" με σταμάτησε. Ωχ..ωχ..και πάλι ωχ.Το ξέρω εγώ αυτό το βλέμμα."Εγώ θα λείπω και δεν θέλω να αφήσω το σπίτι μόνο του γιατί εχτές έκλεψαν τους δίπλα"με κοίταξε και ήδη καταλάβαινα πού το πήγαινε."Πες τον συμμαθητή σου να έρθει εδώ".
ΤΙΙΙΙΙΙ??? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.ΟΥΤΕ ΕΑΝ ΜΟΥ ΕΔΙΝΑΝ 100 ΕΥΡΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ.
Καλα ίσως τότε να το διαπραγματευόμουν.
"Ούτε να το σκέφτεσαι. Δεν πρόκειται να βάλω αυτόν τον μπαμπουίνο σπίτι μου!" είπα αποφασιστικά χτυπώντας το πόδι μου κάτω.
"Δάφνη είπα κάτι. Δεν θα αφήνουμε το σπίτι μόνο του αυτές τις μέρες. Τώρα πάνε πες τον φίλο σου να έρθει εδώ να διαβάσετε" επέμεινε και άρχισε να μαζεύει τα πιάτα.
"Δεν είναι φίλος μου!" φώναξα πριν κλείσω την πόρτα του δωματίου μου.
Κάθισα στο κρεβάτι και πήρα το κινητό μου στα χέρια.
Και τι να του πω τώρα... Ποιος ξέρει τι θα νομίζει αυτός ο ανώμαλος.
Πάτησα πάνω στον αριθμό που μου είχε στείλει εχτές μήνυμα και πληκτρολογήσα ό,τι μου ήρθε εκείνη την στιγμή.
Προς Αγνωστος αριθμός:
*Ετυχε κάτι στην μαμά μου και δεν θα μπορέσω να έρθω στη βιβλιοθήκη. Ελα από το σπίτι μου. Θα σου στείλω την διεύθυνση. *
Η απάντηση ήρθε αμέσως.
*Θες να με ξεμοναχιάσεις άτιμη, ε; *
*ναι αυτό σκέφτομαι όλη μέρα.. 😒*
*όχι ειρωνείες σε μένα παγωτίνι*
Τ
ου έστειλα την διεύθυνση και μπήκα στο μπάνιο χωρίς να σχολιάσω τίποτα άλλο.
-
Ενώ απολάμβανα το ζεστό νεράκι και σκεφτόμουν τον Dylan O'Brien με μαγιό να κάνει βουτιές, καθώς τραγουδούσα το "I will always love you" της Whitney Houston, με ξύπνησε το κουδούνι.
"Ούτε ένα μπάνιο δεν μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πια" παραπονέθηκαν μόνη μου καθώς βγήκα απο την μπανιέρα και τύλιξα την πετσέτα γύρω μου.
Προχώρησα στο διάδρομο. Αφού γλύστρισα 153839486 φορές και έπεσα στις σκάλες άλλες τόσες κατάφερα να φτάσω στην πόρτα και να την ανοίξω.
"Ετσι υποδέχεσαι τους καλεσμένους σου εσύ; ημίγυμνη;" με ρώτησε γελώντας και πραγματικά αν είχα ενα πίστολι τώρα θα ήταν φαρδύς πλατύς στο πάτωμα.
"Τι στο καλό; Ούτε δέκα λεπτά δεν πέρασαν από την ώρα που σου έστειλα!"φώναξα καθώς κοιτούσα το πανάρχαιο ρολόι τοίχου (όσο πιο vintage τόσο το καλύτερο.
~κ. Ελισάβετ, aka μαμά).
"Βαριόμουν και είπα να έρθω πιο νωρίς"είπε αδιάφορα και πέρασε μέσα χωρίς καν να με ρωτήσει.
"Ααα. Εσύ πρέπει να είσαι ο συμμαθητής της Δάφνης!"είπε η μαμά μου καθώς έβγαινε από την κουζίνα πιο ενθουσιασμένη και από μωρό σε παιδότοπο.
Και πάνω που έλεγα τι χειρότερο μπορεί να συμβεί..γιατι σε μένα αυτά; Γιατί Παναγίτσα μου; Ούτε μυρμήγκι δεν έχω πειράξει.
"Πρέπει να είστε η μητέρα της Δάφνης. Με λένε Πάρη. Χάρηκα" χαμογέλασε και έτεινε το χέρι του για χειραψία.
Χμμ αυτές τις φλεβίτσες δεν τις είχα προσέξει.
Focus Δάφνη.
Σωστά σωστά.
Δεν είναι έτσι όπως φαίνεται μαμά. Μη πέφτεις στην παγίδα.
"Παρομοίως. Με λένε Ελισάβετ"ανταπέδωσε η μαμά μου. "Καλά βρε παιδί μου και συ, τι το είπες μπαμπουίνο το αγόρι; μια χαρά είναι. Ωραίος, ψηλός, ευγενικός.."αναρωτήθηκε κοιτώντας με με νόημα.
Face palm x1339595972.
"Ααα έτσι με λες; Ε πώς να σχηματίσουν καλή γνώμη στο τέλος οι γύρω; " έκανε το αθώο με ένα βλέμμα όμως γεμάτο εκνευρισμό.
"Ναι μωρέ αφού είσαι τοοσο καλούλης" τον ειρωνεύτηκα και έβλεπα ήδη την καταδίκη μου να πλησιάζει.
"Λοιπόν παιδιά μου, εγώ πρέπει να φύγω. Εχω αργήσει ήδη. Καλά να περάσετε". Είπε η μαμά μου και καθώς περνούσε από δίπλα μου πέταξε ένα "και φρόνιμα".
Κάτσε να γυρίσει σπίτι και θα δει. Ας πει bye bye από τώρα στο Χίλιες Και Μια Νύχτες. Μουαχαχαχα .
Μόλις έκλεισε η πόρτα ο Πάρης κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του σπιτιού κοιτάζοντας εξεταστικά τον χώρο όπως οι κουτσομπόληδες στο Κάτι Ψήνεται.
"Και τώρα οι δυο μας" είπε και με κοίταξε με το βλέμμα του κυνηγού που στοχεύει το αθώο ελαφάκι (ακατάλληλο για χορτοφάγους).
Γκουλπ..
____________________________________
Hello helloo.
Ηθελα να σας ρωτήσω αν θέλετε να βάλω καστ. Γράψτε μου στα σχόλια. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί συγκεκριμένα άτομα αλλά αν μου πείτε ότι θέλετε τότε θα ψάξω.
Επίσης θα ήθελα να ζητήσω από εσάς αν μπορείτε και θέλετε να διαδώσετε την ιστορία μου έτσι ώστε να την βρουν και άλλες αναγνώστριες.
See yaa. 😍😍