"The club isn't the best place to find a lover so the bar is whe-" πραγματικά αυτή η κατάσταση με τα ξυπνητήρια πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι σέρνοντας κυριολεκτικά το σώμα μου μεχρι το μπάνιο. Εκανα το πρωινό μου ντουζ ,ντύθηκα και πήγα στην κουζίνα.
"Ξύπνησε το μικρό γλυκό μου τσουρεάκι;"
Καιι ναι.. Αυτή ειναι η μαμά μου. Η κυρία Ελισάβετ, που πιστεύει πως είμαι ακόμα πέντε ενώ όλοι ξέρουμε πως έχω πλέον γίνει δεκαεφτά.
"Μαμά σου έχω πει χίλιες φορές να μη με λες έτσι" την επίπληξα τρώγοντας μια μεγάλη κουταλιά από τα δημητριακά μου.
"Αφού ξέρεις οτι θα είσαι πάντα τα μικρό μου γλυκούτσικο κοριτσάκι"μου είπε κοιτώντας με με ένα κουταβίσιο βλέμμα. Δεν απάντησα και συνέχισα να τρώω.
Επειτα από δέκα λεπτά περπατούσα προς το σχολείο. Μου έχει δωθεί άπειρες φορές η ευκαιρία να πάω με το σχολικό αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει και δεν θα γίνει ούτε στο μέλλον. Μέσα εκεί βρίσκεται η λέσχη βιβλίου, τεχνολογίας και ρακοσυλλεκτών (ναι έχουμε και τέτοια.. Ουδέν σχόλιο παρακαλώ) και το μόνο που κάνουν είναι να σου μιλάνε για τα ποιήματα του Καβάφη, τα κινητά του μέλλοντος και τις αντίκες της Βουγιουκλάκη.
Θα προτιμήσω το εικοσάλεπτο περπάτημα, ευχαριστώ.
Είχα πλέον φτασει στο σχολείο και κατευθυνόμουν προς το ντουλαπάκι μου όταν ένιωσα κάτι ή μάλλον κάποια να πέφτει πάνω μου.
"Σιγά ρε Στέλλα θα μας σκοτώσεις καμιά ώρα" της είπα για χιλιοστή φορά αφού αυτό το κάνει κάθε μέρα.
Και από εδώ η κολλητή μου. Είμαστε φίλες από την πρώτη γυμνασίου και το γεγονός ότι αγαπάει τις τηγανιτές πατάτες όσο εγώ με κάνει να την αγαπώ χωρίς κανένα δισταγμό.
"Συγγνώμη ρε κολλητουρμπινάκι αλλά έχω απίστευτα νέα! " της έκανα νόημα να συνεχίσει.
"Λοιποοοον....Ο Αχιλλέας χώρισε με την Αννα!Εχει βουήξει όλο το σχολείο!"
HOLY SHIT!
HOLY
SHIIIIIT
Τα μάτια μου έχουν γουρλώσει τόσο πολύ που είμαι σίγουρη ότι μοιάζω με τον Σιντ από το Ice Age.
"Δάφνη; Ζεις; Hellooo?? "Κουνούσε τα χέρια της πέρα δώθε για να με ξυπνήσει αλλά μάταια.
Εγω τώρα πλέω μέσα σε θαλασσα παγωτού από την χαρά μου! Επιτέλους Παναγία μου χώρισε. Θα ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου...και είμαι ψιλή εγώ μη νομίζεις.
"Στέλλα ξέρεις τι σημαίνει αύτο;" την κοίταξα με ένα σατανικό χαμογελο.
"Ωχ.. Δάφνη όχι. Αφού δεν ξέρεις να φλερτάρεις" μου είπε χωρίς να αστειεύεται.
"Εγώ δεν ξέρω να φλερτάρω; Εγω; Η μάστερ στο φλερτ;"
Δεν ξέρεις αφού μωρή τι κάνεις την σπουδαία;
Μικρή σπαστική φωνούλα... Σκάσε.
"Μάστερ; εσύ;στο φαϊ και στο stulking καλύτερα θα λεγα εγώ"άρχισε να γελάει και να χαχανίζει λες και είναι φώκια που την γαργαλάνε.
"Εντάξει ίσως να υπερβάλλω λίγο...αρκετά...οκευ πολύ αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορώ να μάθω" παραδέχτηκα γιατι για να λέμε την αλήθεια αν το φλερτ ήταν μάθημα εγώ ούτε βάση δεν θα έπιανα.
"Κάτι θα κάνουμε για την περίπτωση σου. Μην ανησυχείς" είπε και αρχίσαμε να περπατάμε προς τις αίθουσές μας.
-
-
-
Πέμπτη ώρα... Ιστορία... Τρεις λέξεις είναι αρκετές νομίζω. Η κολλητή μου σε άλλο τμήμα και εγώ μόνη μου να τα βγάζω πέρα με τα ψώνια της τάξης. Αυτό είναι το καθημερινό μαρτύριο με τα μαθήματα γενικής.
"Παιδιά όπως γνωρίζετε δεν τα πηγαίνετε πολύ καλά φέτος στην ιστορία. Για να ανεβάσετε λοιπόν τους βαθμούς σας θα σας αναθέσω μια εργασία. Θα γίνει σε δυάδες και μπορείτε να διαλέξετε όποιο θέμα εσείς θέλετε. Θα σας ζητήσω να βάλετε τα δυνατά σας γιατί το πενήντα τις εκατό της βαθμολογίας σας θα βασιστεί σε αυτήν. Τώρα κάντε ζευγάρια για να σας σημειώσω" ανακοίνωσε η καθηγήτρια ξυπνώντας την τάξη από τον λήθαργο όλων.
Μέσα σε ένα λεπτό όλοι σχεδόν είχαν βρει το ζευγάρια τους. Τέλεια, εγώ με ποιον θα συνεργαστώ τώρα;
"Δεσποινίς Ιωάννου" ωχ... " το μόνο άτομο που έμεινε ειναι ο Παπαπέτρου. Θα σας πείραζε να σας βάλω μαζί; " με ρώτησε δίχως να με κοιτάζει έχοντας ήδη δεδομένη την απάντηση μου αφού δεν είχα και κάποια άλλη επιλογή.
"Οχι, δεν υπάρχει πρόβλημα" είπα αυτό που ήθελε να ακουσει δίχως να δίνω και ιδιαίτερη σημασία.
Οπα... Μια στιγμή... Ο Παπαπέτρου δεν είναι ο...;
FUUUCK. ACTUAL FUCK.
Να σας γνωρίσω τον Πάρη. Τον λεγόμενο "γόη" του σχολείου. Ο κλασσικός ωραίος σε κάθε εφηβική ταινία με τον οποίο όλα τα κορίτσια τρελαίνονται. Ε λοιπόν εδώ υπάρχει μια εξαίρεση. Εγώ ΔΕΝ τρελαίνομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν. Νομίζει ότι είναι τέλειος.
Ισως και να είναι, αλλά όχι για μένα.
Ηθελα πραγματικά να σκοτώσω την καθηγήτρια ενώ την έβλεπα να σημειώνει τα ονόματά μας στο τετράδιο της. Εχε χάρη που δεν θέλω να χαραμίσω τα νιάτα μου.
Ξαφνικά ενα χαρτάκι προσγειώθηκε στα χέρια μου.
*Στις 16:00 στην βιβλιοθήκη*
Γύρισα και τον κοίταξα. Είχε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου και περίμενε την απάντηση μου.
*οκευ* έγραψα και το έστειλα με βαριά καρδιά πίσω.
Oh shit...
––––––––––––––––––––––––––––––––
Γεια σας! Αυτή είναι η πρώτη ιστορία που γράφω στο wattpad.Είμαι πολύ ενθουσιασμένη αλλά και αγχωμένη. Αν θέλετε και σας αρέσει μοιραστείτε την και με άλλα άτομα για να την διαβάσουν. Γράψτε μου στα σχόλια ό, τι σας αρέσει και ό, τι δεν σας αρέσει έτσι ώστε να την βελτιώνω. Αν θέλετε πατήστε και το αστεράκι.
❤❤❤❤❤