❝ Have you really read every one of these books? No, not all of them. Some of them are in Greek. ❞
- Beauty and the Beast, movie 2017
✧ ❀ ✧
«Είχα ένα περίεργο όνειρο το βράδυ. Είχες έρθει, λέει, στο δωμάτιό μου και μού ζήτησες να φυλάω τσίλιες γιατί εσύ θα έβγαινες, λέει, έξω από το σπίτι τα μεσάνυχτα. Τι κουλό!»
Περπατούσαμε το επόμενο πρωί με τον Τζίμιν προς τη στάση του λεωφορείου. Στην διαδρομή μου αφηγούνταν το "όνειρό" του που στην ουσία ήταν ό,τι έγινε χθες το βράδυ πριν αποκοιμηθεί. Αλλά αποφάσισα να μη του το αποκαλύψω.
«Για πες, τι γνώμη έχεις για τον Φίλιπ;» , τον ρώτησα αλλάζοντας θέμα. Ο Τζίμιν μόρφασε και έφερε το δείκτη του δίπλα από το δεξί του κρόταφο και έκανε κύκλους. Τον θεωρούσε τρελό.
«Ο τύπος είναι για τα πανηγύρια τελείως! Χθες στο λεωφορείο με ρωτούσε αν ήξερα πώς μεγαλώνει κάποιος ένα κακτάκι ή κάτι ανάλογο», συνέχισε και γω γέλασα.
«Αα, σου μίλησε για τον Όλιβερ, τον κάκτο του». Μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα σαν να έλεγε "αν ακούσω άλλη ανοησία θα πεταχτώ στο δρόμο να με πατήσουν τα αυτοκίνητα".
«Κι εσύ, όμως, δε πας πίσω! Ποια ήταν αυτή η κοπέλα με τα περίεργα κόκκινα μαλλιά;» , του πέταξα το μπαλάκι. Τα μάγουλά του κοκκίνησαν και κλότσησε ένα χαλίκι, το οποίο χτύπησε στη ρόδα ενός σταθμευμένου κίτρινου αυτοκινήτου.
«Είναι ... τη λένε Ντάνι. Πάμε μαζί στο ίδιο τμήμα. Είναι εδώ από ... από τη πρώτη λυκείου αλλά ήταν ... ήταν ο μόνος άνθρωπος που μού μίλησε τη πρώτη μέρα» , ολοκλήρωσε τραυλίζοντας. Χμμ.
«Γκουχ γκουχ, μη ξεχνάς ότι ο Φίλιπ σταμάτησε ολόκληρο λεωφορείο για χάρη μας ΚΑΙ είπε πως τα εξωγήινα ασημένια μαλλιά σου ήταν όμορφα!» , υπερασπίστηκα τον φίλο μου. Αυτός κατσούφιασε και συνέχισε την αφήγησή του για τη Ντάνι.
«Με είδε, λοιπόν, να κάθομαι στη καρέκλα μου με τα ακουστικά στα αυτιά όσο περιμέναμε να έρθει ο καθηγητής», στριφογύρισα τα μάτια μου, «και με πλησίασε. Ανέβηκε πάνω στο θρανίο και κάθισε οκλαδόν με τα μαύρα της αρβυλάκια να μου μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο» , εδώ γέλασα και σκέφτηκα "κοντούλη", «Κοίταξε τα μαλλιά μου και χαμογέλασε. Και μετά με ρώτησε τι άκουγα αλλά επειδή ντρεπόμουν να της πω ότι άκουγα τις 4 εποχές του Vivaldi, απλώς έβγαλα τα ακουστικά μου και έγνεψα αόριστα.»
»Μετά, η Ντάνι στερέωσε το ένα μαύρο της ακουστικό στο αυτί μου και με έβαλε να ακούσω το αγαπημένο της συγκρότημα. TWENTY ØNE PILØTS. Μου έγραψε στο χέρι ένα - δύο τραγούδια της με μαύρο ανεξίτηλο και βασικά έκατσε δίπλα μου και ... με βοήθησε έπειτα με το κουβάλημα των βιβλίων», ολοκλήρωσε ο Τζίμιν.
Έπιασα το δεξί του χέρι και είδα τα τραγούδια να είναι ακόμα γραμμένα εκεί. Εκείνος κοκκίνησε και τραβήχτηκε. Εγώ κάγχασα με νόημα.
«Ο Φίλιπ λέει πως είναι μυστήριο τρένο αυτή η Ντάνι. Πήγαιναν στον ίδιο ψυχολόγο πριν 2 χρόνια ή κάτι τέτοιο» , πρόσθεσα.
«Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει ότι ο φιλαράκος σου είναι ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ επίσης», κούνησε τους ώμους του.
«Έχεις ένα δίκιο εδώ αλλά όλοι είμαστε τρελοί για δέσιμο», σχολίασα.
«Our brains are sick but that's okay», ήταν η απάντησή του. Πήρα ένα απορημένο βλέμμα. «TWENTY ØNE PILOTS», εξήγησε και πήρε μια θριαμβευτική έκφραση.
«All the best people are crazy», είπα τότε εγώ. «MELANIE MARTINEZ», και χαμογέλασα θριαμβευτικά με τη σειρά μου.
Φτάσαμε στη στάση και περίμεναμε σιωπηλοί λίγα λεπτά μέχρι να έρθει. Ο καθένας στις σκέψεις του. Όταν έφτασε, ανεβήκαμε και είδαμε τον Φίλιπ στη γαλαρία να κουνάει τα χέρια του.
«Έι, Έβελιν! Σας κράτησα θέση», φώναξε και του ήμουν ευγνώμων για άλλη μια φορά γιατί το λεωφορείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο με ανθρώπους που πήγαιναν στις δουλειές τους.
Σκούντηξα τον Τζίμιν με νόημα αλλά αυτός κατσούφιασε σαν να μην ήθελε να παραδεχτεί ότι ο Φίλιπ ήταν κατά βάθος ένας άγγελος.
Κάτσαμε δίπλα του. Στα χέρια του κρατούσε έναν μικρούλη κάκτο σε μία λαχανί γλάστρα με πορτοκαλί πιατάκι.
«Έφερα τον Όλιβερ μαζί μου για να εφαρμόσω κατευθείαν ό,τι τεχνικές μάθω από τα βιβλία της βιβλιοθήκης» , εξήγησε και χάιδεψε τον κάκτο του αλλά αναφώνησε όταν τον τσίτωσαν οι "βελόνες". Γέλασα.
Ο Τζίμιν κοιτούσε έξω από το παράθυρο του λεωφορείου σαν να έλεγε "δεν τους ξέρω, δεν είμαι μαζί τους". Δεν καταλάβαινα γιατί τον ενοχλούσε τόσο η συμπεριφορά του Φίλιπ ...
«Ακούς TWENTY ØNE PILØTS;» , ρώτησε ο φίλος μου πιάνοντας το χέρι του Τζίμιν.
Ο Τζίμιν τραβήχτηκε απότομα και κοκκίνησαν και οι δύο.
«Αα, εμ λίγο. Βασικά μία φίλη μου μού τους σύστησε» , απάντησε νευρικά.
Το λεωφορείο σταμάτησε στη στάση 19, περνώντας μερικούς ανθρώπου και συνέχισε για την 21 και τελευταία στάση, το σχολείο μας.
«Δεν είναι πολύ του γούστου μου, πάντως. Θέλω να πω, προτιμώ τη k-pop» , αποκρίθηκε ο Φίλιπ.
«Ακούς κινέζικα τραγούδια;» , έκανε δύσπιστα ο Τζίμιν.
«K-POP ΣΗΜΑΙΝΕΙ KOREAN POP ΚΑΙ ΟΧΙ CHINESE POP ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;!» , φώναξε ο Φίλιπ και κάποιοι άνθρωποι από τα μπροστινά καθίσματα μας κοίταξαν ενοχλημένοι.
«Έι, ήρεμα! Κάποιοι θέλουν να ακούσουν μουσική» , ακούστηκε μια φωνή να έρχεται κοντά μας. Ήταν η Ντάνι Λέκτερ που μόλις είχε ανέβει στη στάση 19.
«Ντάνι, γεια! Και γω χαίρομαι που σε βλέπω» , τη χαιρέτησε ο Φίλιπ και εκείνη χαμογέλασε βεβιασμένα. Χαιρέτησε τον Τζίμιν, ο οποίος κοκκίνησε και της έγνεψε δειλά.
«Κάτσε μαζί μας, έχει θέση δίπλα στην Έβελιν» , συνέχισε ο Φίλιπ.
Αυτή έκατσε δίπλα μου και έβγαλε τα μαύρα ακουστικά της από τα αυτιά της. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
«Ωραίο κουμπί» , είπε δείχνοντας το κουμπί του παντελονιού μου. Ήταν το μοναδικό μαύρο πράγμα στη παστέλ εμφάνισή μου. Προσπάθησα να μη γελάσω αλλά δε κρατήθηκα. Είχε μια περίεργη αίσθηση του χιούμορ, το παραδέχομαι.
«Φίλιπ, αλήθεια χαστούκισες τη Τζόνσον;» , απευθύνθηκε στον Φίλιπ δίπλα μου. Το σαγόνι του Τζίμιν ξεκόλλησε και έπεσε στο πάτωμα. Δεν τον παρεξηγούσα για το σοκ, ο Φίλιπ από ένας άγγελος μπορούσε να γίνει ατρόμητος υπερασπιστής.
Το λεωφορείο τελείωσε τη διαδρομή του και κατεβήκαμε. Θα περπατούσαμε λίγα λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο 21ο γενικό λύκειο.
«Αχ ναι, ήταν τόσο ικανοποιητικό!» , απάντησε και γελάσαμε όλοι. Η Ντάνι άναψε ένα τσιγάρο.
«Έι, πρόσεχε λίγο με τον καπνό σου. Θα μου τον ξεκάνεις τελείως τον Όλιβερ! Είναι που είναι άρρωστος» , κλαψούρισε ο Φίλιπ.
«Ναι, τον κάκτο του τον λένε Όλιβερ» , έκανε ο Τζίμιν βλέποντας το απορημένο βλέμμα της Ντάνι.
«Ό,τι πείτε, παιδιά».
Φτάσαμε στο σχολείο και χωριστήκαμε στα τμήματά μας.
✧ ❀ ✧
Η μέρα πέρασε σχετικά γρήγορα και χωρίς απρόοπτες εξελίξεις. Βέβαια, η Πία και η Τία μας χάριζαν θανατηφόρες ματιές αλλά ήταν υπερβολικά κότες για να μας κάνουν το οτιδήποτε.
Μετά το σχόλασμα, ο Φίλιπ με οδήγησε στην σχολική βιβλιοθήκη, η οποία στεγάζονταν σε ένα μικρό κτήριο διαφορετικό απ' αυτό του σχολείου. Μόλις ξεκλειδώσαμε την πόρτα, μία μυρωδιά σαπίλας και μούχλας μου τρύπησε τη μύτη. Κάποιος είχε να μπει εδώ πολύ, μα πολύ καιρό. Υπήρχαν τρεις αίθουσες * η πρώτη είχε περίσσεια σχολικά βιβλία, η δεύτερη ήταν αποθήκη του αθλητικού εξοπλισμού για τη γυμναστική και η τρίτη και τελευταία ήταν η βιβλιοθήκη. Ήταν η μόνη αίθουσα που διέθετε φώτα (οι υπόλοιπες φωτίζονταν από το λιγοστό φως που έμπαινε από τα παράθυρα). Είχε 3 μεγάλες ξύλινες βιβλιοθήκες. Πολλά βιβλία ήταν στοιβαγμένα στο πάτωμα ή πάνω στο στρογγυλό ξύλινο τραπέζι. Υπήρχε και μία μικρή τουαλέτα στο βάθος δεξιά αλλά δε θα τη χρησιμοποιούσα ούτε αν με πλήρωναν.
«Κάτι μου λέει πως θα μας πάρει κάμποσα μεσημέρια μέχρι να τη τακτοποιήσουμε τελείως» , σχολίασε ο Φίλιπ και εγώ δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
«Πάω να ζητήσω από τη καθαρίστρια καμία σκούπα και κανένα ξεσκονόπανο * πρέπει να καθαρίσουμε λίγο πριν πιάσουμε τα βιβλία» , είπα και έφυγα. Δεν ξέρω αν με άκουσε γιατί είχε ήδη αρχίσει να ψάχνει μανιωδώς για βιβλία γεωπονίας.
Όταν γύρισα μετά από κάμποση ώρα, συνειδητοποίησα ότι ο Φίλιπ ήταν στη τουαλέτα οπότε ξεκίνησα να σκουπίζω μόνη μου. Τότε, παρατήρησα πως στο τραπέζι ήταν ακουμπισμένο ένα κίτρινο τριαντάφυλλο.
Στρίγγλισα και πέταξα τη σκούπα κάτω. Ο Φίλιπ στρίγγλισε και αυτός τρομαγμένος από τη τουαλέτα.
«Έβελιν, όλα καλά; Έρχομαι, έρχομαι!» , φώναξε και άκουσα να πατάει το καζανάκι.
Θυμήθηκα το μήνυμα που του είχα αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Τού είχα γράψει τα εξής:
«ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΟΛΟ ΑΥΤΟ; ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ; ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ ΟΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ;»
Το είχε λάβει, λοιπόν και άφησε απάντηση. Όμως, πού ήταν το γράμμα; Είχα βρει μόνο ένα κίτρινο τριαντάφυλλο * κανένα χαρτάκι. Και τέλος πάντων, πώς στην ευχή μπήκε μέσα;! Αλήθεια, είχα βάσιμες υποψίες ότι ο τύπος είτε ήταν φάντασμα είτε εξαϋλώνονταν ... κάπως.
Ο Φίλιπ βγήκε από τη τουαλέτα.
«Πες μου, πού ήσουν όση ώρα έλειπα;» , τον ρώτησα.
«Τουαλέτα. Τι; Δε μπορούσα να κρατηθώ!»
«Είναι εντάξει, δεν εννοώ αυτό. Θέλω να πω, μπήκε κάποιος μέσα όλη αυτή την ώρα;»
«Τώρα που το λες, ναι. Δεν τον είδα βέβαια, μόνο τον άκουσα. Κρίνοντας από την απόμακρη φωνή που άκουσα, ήταν αγόρι, νεαρό. Δεν τον αναγνώρισα αλλά λογικά θα ήταν μαθητής του σχολείου γιατί έψαχνε, λέει, ένα βιβλίο για μια εργασία» , ολοκλήρωσε.
«Ποιος ήταν ο τίτλος του βιβλίου, θυμάσαι;» , ρώτησα ανυπόμονα.
«"The game is on". Πρώτη φορά άκουγα τέτοιο βιβλίο οπότε του είπα να το ψάξει στα ράφια. Ο τύπος προφανώς δε κατάφερε να βρει κάτι στην ακαταστασία που επικρατούσε. Τού είπα να περιμένει μέχρι να βγω από τη τουαλέτα αλλά αυτός βιάζονταν και είπε θα ξαναπεράσει άλλη στιγμή...»
The game is on, the game is on, τι να ήθελε να μου πει μ' αυτό; Κάπου ήθελε να με παραπέμψει. Δεν νομίζω να υπήρχε τέτοιο βιβλίο. Τότε μου ήρθε αναλαμπή.
«ΦΙΛΙΠ! Ψάξε για το βιβλίο 'Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς'. Συγγραφέας: Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ» , φώναξα και αρχίσαμε να ψάχνουμε τα βιβλία στο πάτωμα και στα ράφια.
«Εδώ, εδώ!» , αναφώνησε ο Φίλιπ κρατώντας ψηλά ένα βιβλίο με μπλε εξώφυλλο και πορτοκαλί γράμματα. Το έπιασα και καθώς το φυλλομετρούσα, έπεσε ένα κίτρινο χαρτάκι από μέσα.
Το έβαλα δίπλα στο τριαντάφυλλο πάνω στο τραπέζι και ανάσανα γρήγορα.
«Μού εξηγείς τι έγινε μόλις τώρα;» , ρώτησε ο Φίλιπ.
«"Έγινε"; Τίποτα δεν τελείωσε. Τώρα όλα ξεκινούν» , αποκρίθηκα.
✧ ❀ ✧
HELLO!
Θα μπει και ο Φίλιπ στο παιχνίδι τώρα, χεχε;
spread the love and peace.