CHAPTER 43- WAKE UP
AUTUMN’s POV
Dalawang araw nang nandito si winter sa ospital at dalawa lang ang alam kong lugar na puntahan. Ang kwarto niya at ang chapel. Pinipilit nila ako na umuwi daw muna at magpahinga pero ayaw ko. gusto ko kasi paggising ko, ako ang unang makikita ni winter. Kung pwede nga lang na ako ang pumalit sa kanya diyan ginawa ko na.
Tapos na ang visiting hour at ang tambayan ko sa chapel. Tulala lang ako katulad ng dati. Hindi ko alam kung susumbatan ko ba ang Diyos o luluhod sa kanya at makikiusap para sa kaligtasan ng taong mahal ko. for the past two days, i always choose the first option but this time, i want to try the second choice.
Lumuhod ako sa kneeler at pinagdaop ang mga palad ko. hindi pa man ako nakakapagsalita, tumulo na ang mga traydor kong luha. Ilang buwan ko nang pinipigilan ito at parang ngayon lumabas ang lahat ng sama ng loob ko.
“lord, hindi ko alam kung saan magsisimula. Inaamin ko, masama ang loob ko sa inyo. Una, kapatid ko pa ang taong mahal ko. iniisip ko noon bakit sa dinami dami ng lalaki sa mundo ay siya pa? Siya pa na sariling dugo at laman ko? akala ko, tinapon mo na ako sa dilim dahil sa sumpang binigay mo sa akin. I even did it with him. Laking pagsisisi ko dahil alam kong kasalanan yun sayo, pero aamnin ko, masaya ako dahil binigay ko ang iniingatan ko sa taong mahal ko. pagkatapos nun, malalaman ko na ang knalakhan kong ama hindi pala ang tunay kong ama.inaamin ko oo masakit kasi para kang pinagkaitan ng pagkatao pero may kung ano sa puso ko ang masaya dahil pwede ko nang mahalin si winter. Hindi pa pala. Dahil sa pesteng social status namin. Lakng tuwa ko kasi nagawa kaming tulungan ni daddy russell ko. haaayyyy!! Diyos ko, isa lang ang hiling ko ngayon, please buhayin mo na po si winter. Kung talagang panahon na niya para makasama mo, lord sana patawarin mo ako kung saka sakaling susundan ko siya ha. Mahal na mahal ko lang siya at hindi ko kayang mawala siya. Sana po maintindihan mo.”
Umupo na ako ulit at tumutulo parin ang mga luha ko. the image of Jesus is staring at me and he is pitying me. Lalo akong naiiyak. Gusto kong magwala. Gusto kong hilahin ang mga tubo sa katawan ni winter at hilahin siya patayo pero kapag ginawa ko yun parang tinapos ko narin ang pag-asa niyang mabuhay.
“maddi...”
Bigla nalang akong napayakap sa kanya. Ito ang kailangan ko ngayon-comfort. Kailangan ko ng lakas ng loob para lumaban. Hindi ko na alam kung saan pa ako kukuha ng lakas ng loob para mabuhay kung pati ang buhay ko ay naghihingalo at lumalaban para mabuhay.
“shhh... sige iiyak mo lang yan. Wala namang masama ang umiyak maddi.” Hinahaplos niya ang likod ko and it doesn’t even ease the pain.
“*sniff* ba-bakt ganun??... *sniff* ba-bakit ku-kung *sniff* kelan ma-masaya na ka0kami... *sniff* saka na-naman ito na-nnagyayari?? *sniff* na-nahihirapan na a-ako a-ate dahlia.” Puro iyak lang ang nagawa ko sa kanya at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.
SUMMER’s POV
Nalaman ko na nasa ospital pala si winter. Pagkadischarged sa akn, agad agad ko siyang pinuntahan. I want to come to him and hugged him tight pero, alam ko hindi pwede. Isa lang ang nagawa ko ngayon, ang umiyak sa labas ng ICU. Kasalanan ko ang lahat ng ito, kung hindi ko sana sinabi sa parents nila ang totoo, sana hindi sila nabuko ni autumn, sana masaya sila, sana buhay siya. Kahit na mahirapan ako, ang mahalaga buhay siya.
“summer... tama na. Makakasama sa baby.” Naramdaman ko ang mainit na yakap ni heaven. Yakap na unti unting tumutunaw sa akin. Yakap na unti unting humahaplos sa puso ko na parang yelo na sa tigas dahil sa maling pagmamahal.
“a-asan nga pala si autumn?” nilingon ko siya at pinunas ang luha ko.
Hinaplos niya ang mukha ko at parang bolta boltaheng kuryente ang dumaloy sa buong katawan ko. ang bawat haplos niya sa akin parang ganun parin dati. Walang pinagbago, pinapabilis parin ang tibok ng puso ko, may butterflies parin sa tiyan ko. i’m happy with this feeling at sa sitwasyon namin ngayon, hindi ko alam kung dapat pa ba akong masaya.
“nagpapahinga na daw siya sabi ni dahlia. Dalawang araw na siyang nagbabantay kay winter simula nung sinugod siya dito.” Nagulat ako sa sinabi ni heaven. Ganun ba niya kamahal si winter at handa siyang magpakamatay para dito.
“gusto mo ba pumasok sa loob? Halika manghiram tayo ng hospital gown at hospital mask para safe kayo ni baby.” Hinila niya ako papunta sa nurse station at binigyan ng gown at mask at pumasok na sa kwarto ni winter.
Pagkakita ko palang sa kanya, umagos na kaagad ang luha ko. pigilan ko man, hindi ko magawa dahil naaawa ako sa kalagayan niya, iba’t ibang tubo ang nakakabit sa katawan niya para lang mabuhay siya.
“winter...” i started talking to him with my mind.
“im sorry.... sa ngayon yan lang ang masasabi ko sayo. Im sorry dahil naging makasarili ako. Im sorry dahil naging makasarili ako. Please.... mabuhay ka. Lumaban ka kahit hindi para sa akin, sa amin kundi para sa bestfriend ko. makikpagbati na ako kay autumn. Yan ang gusto mo diba, makkipagbati ako para sa kanya.”
I held his hands at may nakapa ako sa ilalim ng kamay niya. a necklace. Kinuha ko yun at inangat.
“nasa kanila parin pala yan.” Nilingon ko si heaven at kinuha niya ang kwintas sa akin. Napansin ko na may pendant itong infinite sign.
“ano ba yan?” yan ba yung kwintas na pinag-uusapan nila dati? Yung sign daw ng relationship ng magkapatid?
“ito ang infinity necklace na bigay ni winter bago kami tumulak ni autumn sa america. Haaayyysss.. ang pagmamahalan nila, parang katulad ng kwintas na ito, walang katapusan. Distansya man ang kalaban o kahit na buong mundo, gagawa at gagawa sila ng paraan para lang magsama.” Napangiti ako sa sinabi ni heaven. I looked into his eyes and i can only see sadness in it. Hanggang ngayon ba nasasaktan parin siya sa magkapatid? Isipin ko pa lang, nasasaktan na ako.
“mahal mo pa ba?” parang may kung anong tumusok sa puso ko nung tinanong ko yun. Ni hindi ko nga alam kung bakt yun ang lumabas sa bibig ko eh.
Hinawakan niya ang kamay ko at napatingin ako sa kanya. Our eyes met. Wala akong mabasang expression dito. Para bang naghihintay lang ang puso ko kung ano ang isasagot niya.
Magsasalita na sana siya nung biglang magseizure si winter. Nataranta kami at tinawag namin kaagad ang doktor.
Sumabay din sa pagpasok ng kwarto ang iba pa kasama si autumn and i was shocked to see her. halatang pagod na pagod na siya. Parang wala na siyang pahinga. Ang laki na ng eyebags niya at halata sa mukha na wala pa siyang pahinga.
“im sorry po, pero wala na po siyang chance na mabuhay. Tanging ang makina nalang ang bumubuhay sa kanya.” We were all shock sa balita ng doktor.
“imm leaving you with two choices it’s either, he will undergo euthanesia (mercy killing) o hahayaan lang natin siya pero, sobrang liit ng chance para mabuhay siya.” May inabot siyang form kay tita jackie at parang wala na siya sa sarili para tanggihan ito.
“form po iyan if ever gusto niyo na siyang iundergo ng euthanesia.” Kinuha ni autumn ang form at akala ko, pipigilan niya ang suggestion ng doktor, pero nagulat ako nung kinuha niya ang ballpen. Agad agad kong tinabig ang kamay niya.
“AUTUMN!! ARE YOU CRAZY?! MALAMANG SA MALAMANG LUMALABAN PA HANGGANG NGAYON SI WINTER AT IKAW BASTA BASTA MO NALANG ISUSUKO ANG BUHAY NIYA?! PAANO KUNG GUSTO KA PA NIYANG MAKASAMA? ISUSUKO MO SIYA KASI NAHIHIRAPAN KA NA? WAG KA NGANG TANGA AUTUMN!! MALAYO NA ANG NARATING NIYO NI WINTER NGAYON KA PA SUSUKO?!”
Biglang humagulgol si autumn at agad naman siyang niyakap nilang lahat. Ano to?! Ako na naman ang kontrabida?! Siya na naman ang bida? Masama bang imulat ko sa kanya ang totoo?
“tama si summer.... *sniff* i-i want winter to live with us *sniff* hi-hindi ko siya isusuko hanggat hi—hindi pa siya sumusuko.” At bigla naman siyang hinimatay kaya lalo kaming nagkagulo sa ICU
Sana with this, matulungan ko parin sila at mapatawad nila ako.
AUTUMN’s POV
Naramdaman ko ang masarap na ihip ng hangin. Ang init at ang sarap sa balat. This is summer time back at north carolina. Ginala ko ang paningin ko at nakita ko na nasa isang malaking garden ako. I bet this is the park na palagi kong pinagtatambayan dati sa NC sa di kalayuan, may naaninagan ako na dalawang tao na naglalaro. Isang bata at isang lalaki. I look at them intently at naglalaro sila ng sarangola. Tumakbo papalapit sa akin ang bata na isa palang lalaki at kasunod nun ang kalaro niya.
‘mommy!!!’ i felt relief nung tinawag niya akong mommy. Ang sarap sa pakiramdam. Tumayo ako sa kinauupuan ko at napansin ko na si winter pala ang lumalapit sa akin na lalaki.
‘autumn, please wag kang susuko. Please take care of him.’ Inabot niya sa akin ang kamay nung batang lalaki at biglang naglakad si winter palayo sa akin hanggang sa nawala na siya sa paningin ko.
“WINTER!!” napabangon ako at naramdaman ko ang init ng sinag ng araw sa balat ko. naalala ko ang nangyari kagabi. Agad akong napatakbo sa ICU at laking tuwa ko nung makita ko na nakahiga parin siya doon. gusto ko lang isipin na natutulog lang siya at katulad ni sleeping beauty, gigising din siya at ako ang gigising sa kanya.
Pumasok ako sa kwarto niya. napansin ko ang kwintas ko sa dibdib niya.kinuha ko ito at hinalikan siya sa noo.
“please winter. Wake up now. Wake up from your deep sleep. Hinihintay ka na ng prinsesa mo. I love you.” I whispered to him and i wish, kung nasaan man siya ngayon, naririnig niya ako.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A/N: ayan!! wahahahahaha.. nawala na ang pressure ko >.< nasobrahan ata at tinatamad na ako... wahahahahahaah...
hindi ko alam kung ano ang nasabi ko sa A/N ko last chapter at iniisip niyo na sad ang ending... wahahahahaha... pero siguro nga.. JOKE LANG!!! :D
ANGEL!!! ASAN NA PEANUT BRITTLE KO??!! galing ka pala ng baguio amp ka!!! di mo ko sinabihan... wahahahahah joke lang!! :D
nga dude, what can you say bout the chapter?? wahahahah.. bawing bawi ba?? wahehehe.. sige papagaanin ko pa sa mga next chapters :))
COMMENT PO
VOTE DIN
LOVELOTS :))
--mars :))