Sorry, sobrang late ng UD :( Sobrang busy eh.
Chapter 6
The way Kai hugged me, I felt like I was in mom’s arms. I felt secured. So, Kai.. Who are you to me? Plus, why Luhan looked me that way? What is he trying to imply?
It all happened yesterday, pero bakit kahit kaliit-liitang pangyayari sa scene na yon eh naaalala ko pa? Does it have something to do with my mission? Yung pag ilaw ng necklace ko, anong ibig sabihin non?
I was sent off of my reverie when Finella snapped.
“Hey, lutang ka na naman. Don’t drown yourself too much sa nangyari.” She said. I frowned. Paano ba namang di ko maiisip yun eh it seemed surreal! Of all the people na pwedeng sumagip sakin bakit si Kai. Ugh! Coincidence lang siguro.
“Pero, ih Franj, yung totoo? Parang kasing scripted ang buhay mo. Look, parang scene sa movie, two hot guys in the campus were like into you? Hihihi. Can’t wait for the succeeding plot of your story.” Sabat ni Cheyenne.
“Heh! Ano ‘to? Wattpad?” Tanong naman ni Erin.
I was about to talk pero dumating yung professor namin. Economics ang subject namin. Aw! Oo nga pala, kaklase ko si Luhan!
30 minutes na mula nung nagdiscuss ang prof namin nung dumating siya. As usual, nakuha na naman niya yung atensyon namin, natahimik kaming lahat pati yung Professor namin. Ewan ko, pero kinabahan ako bigla nung nakita ko siyang pumasok. Lalo na nung nagtama yung paningin namin. Sana lamunin nako ng lupa, feeling ko kase may mabigat akong kasalanang ginawa sa kanya.
Bakit ang weird ng feelings ko?
Napatingin ako sa vacant chair sa tabi ko, dito siya uupo. Umayos ka, Franj. Hingang malalim.
Pero, taliwas sa inakala ko, hindi siya umupo sa tabi ko. Instead, he made his way out of the room after throwing me a glance.
Tiningnan lahat ako ng mga kaklase ko nung nakalabas na siya. Yes, silang lahat e nasaksihan yung nangyari kahapon pati yung pagtatapat ni Mark.
Oo nga pala, si Mark. Asan yun?
Hayyy ewan.
Lutang ako sa buong period, bakit ba? Kainis! Gusto kong matapos na ‘to kasi napaka-unproductive ko ngayong araw. Hang-over pa sa nangyari kahapon.
“Okay class, see you next meeting.” Our professor waved.
Nagsitayuan na mga classmates ko, readying for the next subject. Pati sina Erin, Cheyenne at Finella, I remained sitting with my hand rested on my chin.
“Huy, ateng pretty. Tara na?” Yaya ni Fins.
“Di ako papasok sa next subject. Sabihin niyo nilalagnat ako.” Sabi ko then I rest my head on the arm chair. Yes, I don’t feel like so productive this day. Nakakainis.
“Osige. Ikaw bahala. Alis na kami. Text mo kami kung nasan ka ah?” Being the concerned Erin, she said.
But before I could give them my nod, I suddenly felt a hand on my wrist. The next thing I knew, Luhan’s dragging me out of nowhere.
“Hey, san tayo pupunta?” Tanong ko sakanya habang hawak niya padin ako. Di ko alam saan kami pupunta, basta, nagpatianod nalang ako.
Imbes na sagutin niya ako eh tinignan niya lang ako. Pinagtitinginan na naman nila kami. Siguro mamaya hot item na naman kami ni Luhan niyan.
He was not talking to me nor looking to me, basta nalang niya ako hinihila. Napatingin ako sa kamay niya, napansin kong may maliit na tattoo pala siya.
Sa pagtakbo naming dalawa, nakarating kami sa rooftop ng isang building dito sa school. He continued dragging me tapos bigla niya nalang akong sinandal sa pader dito sa rooftop. Nagulat ako sa ginawa niya, pero mas nagulat ako nung nilapit niya yung mukha niya sa mukha ko. Yung dalawang kamay niya nasa magkabilang side ko.
Ilang inch nalang yung layo niya sa mukha ko.. Yung tipong, hahalikan na niya ako? Kaya, pumikit ako. Mariin. Hinihintay ko ang pagdampi ng labi nyia sa labi ko.
Medyo nangangalay na ko. Ang tagal kasing lumapat ng labi niya sakin pero ayos lang, sabi nga nila, patience is a virtue. So, Frangeline, you wait.
Pero hindi eh, nangangalay na talaga ako bakit kasi ang tag—
*BOOG*
Napadilat ako nung narinig ko ang yabag na yon. Napatingin ako kay Luhan.. sinuntok niya yung pader! Napansin kong nanginginig siya.
“L-luhan…”
“Tngna! Sino ka?” Sigaw niya sakin. Natakot ako bigla. I can see in his eyes, he’s furious. Very furious.
Pero shems! Akala ko bang alam na niya pangalan ko? Bakit itatanong niya kung sino ako?
Napitlag ako nung sinuntok niya ulit yung pader, this time, his hand bleeds.
“Tngna Franj! Sino ka ba ha? Wag mo kong idaan sa titig mong yan! Sagutin mo nga ako. Bakit di kita matanggal sa isip ko? Bakit lagi kitang naiisip? Hah? Franj sumagot ka! Anong ginawa mo sakin?” he shouted at me in frustration.
Anong ginawa ko sa kanya? Ano, frustrate na ba siya dahil sakin? Teka, siya lang ba naffrustrate saming dalawa?
Tinitigan ko siya, yes he’s still furious at any time masusuntok na niya ako.
“Anong tingin mo sakin, mangkukulam hah? Kainis ka naman! Alam mo yun? Saka, lintik lang Luhan, akala mo ikaw lang nakakaramdam niyan? Of course you don’t know! You’re too uptight for you to care on others. You frustrate me, too. My head’s in tumult since you came! How dare you to ask na anong ginawa mo sakin!” singhal ko pabalik sa kanya.
“I’ve been in trouble for many times. But I’ve never been this frustrated since you came, Franj. Never been this shiz.” For the third time, he punched the wall again. “Franj, I don’t like you seeing you half my way. I don’t want you meddling with my affairs. I don’t want you in my life! Okay na ko sa gulong ‘to eh, pero dumating ka, gumalo lalo.” He said with a great anger in his voice. Yung parang sa tono niya ako na ang pinakaayaw niyang tao. “You are treading on my ego.”
I felt offended, shiz! I felt a tear fell on my cheek. I bit my lip to stop myself from sobbing. I’ve never been this cry-baby, I’ve never been this weak.. Pero bakit pagdating kay Luhan, agad nagbabago ang emosyon ko?
“If that’s what you want, Luhan, sure, I’ll get rid of you. Just don’t blame me if we happen to met halfway. Sorry ah? I didn’t mean to mess up with you” I wiped my tears out, sighing deeply to avoid crying. Then, I started walking away from him pero nakakatatlong hakbang palang ako nung naramdaman kong niyakap niya ako mula sa likod.
And there, I started to sob..
“Pero Franj, kahit anong gawin kong pagtaboy sayo, di ko parin mapigilang di lumapit sayo.” He said as he rest his head on my neck.
“Baliw ka ba, Luhan? Matapos mo akong sigawan? Yayakap yakapin mo ko?” I removed his hands to free myself from him. Hinarap ko siya.
“Baliw na ata talaga ako.” Then, he sighed.
Patuloy lang sa pagdaloy ang mga luha ko, humihikbi na rin ako. Bakit ba kasi ganito siya. He’s a push and pull guy. He’ll pull a button then suddenly he’ll pull you and do sweet gestures.
“Sorry.” He said. With that, may lalo akong naiyak. Kahit ako na-oOA-yan na sa sarili ko. Bwisit.
I covered my face with my palm so that he won’t see my tears. But no use, nakita na niya e.
“Kainis ka Luhan, bakit ka ba ganyan hah? Anong klaseng ugali meron ka? You’re too selfish, gusto mo ikaw lang ang galit, gusto mo ikaw ang tama, gusto mo ikaw ang lam---“
But before I could end my sentence he enveloped me in his arms. Natigil ako sa pag-iyak nung naramdaman kong hinigpitan niya pa ang yakap niya sakin..
“Believe me Franj, di ko matantiya ugali ko. Pero pagdating sayo, lumalambot agad ako.” He caressed my hair and I felt that he kissed it.
I want to hug him too pero nasaktan pa din ako sa mga sinabi niya kanina. Di ako ganun kalambot para bumigay agad sa kanya. Pero sige, pagbibigyan ko siya sa yakap niyang ‘to.
His hug went so right. I felt like I was never hug before. I feels like I’m in my haven. I’m home, I’m right here where I belong.
We were interrupted nung may biglang suminag sa gitna namin. Napalayo kami sa isa’t isa. Sobrang liwanag to the point na di ko na siya makita. Napatingin ako sa necklace ko, umiilaw na naman ito. Pero bakit sobrang liwanag ngayon?
Nung naglaho na yung liwanag, nakita ko yung tattoo niya sa kamay, umilaw din ito. Nagulat kami sa nangyari, napatingin kami sa isa’t isa nung nagstop na sa pag-ilaw yung tattoo niya. Puno ng mga katanungan ang mga mata namin. Bakit umilaw ang tattoo niya, may mission din ba siya tulad ko?
Nagtitigan lang kami ni Luhan, no one dared to talk, shocked padin kami sa nangyari. But we went back to reality nung biglang may lalaking dumating..
He looks like he went all the way here by running. He’s panting went he went near to us.
“Luhan, nag-aaway na naman sila.” The guy said while catching his breath. Agad kong narecognize ang lalaking ‘to. Sya si Lay, oo. Siya yung naggitara nun.
Nagpanic si Luhan sa sinabi ni Lay, he stormed out, but before he could entirely walk out, he talked to me.
“Franj, wag kang susunod. Ayokong nakikita mo kong nakikipag-away ako.” He said.
Bababa na sana siya pero napansin niyang di sumusunod si Lay sa kanya. “Lay, anong ginagawa mo dyan? Tara na!” sigaw niya rito.
“Hah? Sasama ba ako?” tanong nung inosenteng Lay.
-
Taasin ko na yung quota, 8 votes para sa next chapter :) xoxo