The shortest chapter.. ever (I think). Filler lang 'to since medyo mahabang chapters ang 11 & 12! May updates ng March 11 & 13!
Nga pala, anong kanta ang sa tingin niyo na bagay sa Alphabet Couple (yes, eto na ang tawag sa kanila hahaha!) Comment pag may naisip kayo! <3
-A&Z-
Chapter 10: Unscripted
Two months later…
OCTOBER
“Naku Zade, thank you so much for coming!,” bati sa’kin ni Ms. Marisse pagkabukas niya ng front door nila. “I’m so sorry for the short notice. Wala kasi si Yaya today. May sakit.”
I automatically smiled as I went inside her unit. “Okay lang po! Grabe, namiss ko nga pong pumunta dito eh!” God, parang ang daming nagbago sa loob ng one month na hindi ko pagpunta dito! Namiss ko ‘tong malambot na sofa! Haaaay life!
Last month kasi tumigil ako sa pagtututor kay Tristan. Hey, I wasn’t fired! Nagpunta sila ni Ms. Marisse sa Chicago para bisitahin ang daddy ni Tristan. Every year nilang ginagawa yun, part daw ng agreement nina Ms. Marisse at Sir Shane. See, they’re not married, and wala rin silang planong magpakasal. Hindi kasi naniniwala ang dalawa sa marriage (Weird, I know) and kuntento na sila sa status nila.
Pwede naman siyang magkagirlfriend eh, she told me habang tinutulungan ko siyang mag-empake ng gamit ni Tristan last month. Nagulat kasi ako sa setup nila, akala ko single mom siya! Kaso.. I don’t know about him! Ang daming girls ang nagkakagusto sa kanya dun sa firm nila sa Chicago. Ako naman.. pwede ring magkajowa dito kaso.. kasing edad na halos ni Dreau ang actors ngayon. I’m so not a cougar!
First time kong makarinig ng ganung setup. I was about to drop it when she added, I don’t know.. but that setup works for us. Di ko lang alam kung ganito ba kami forever. I know one day Tristan will ask why are we doing this.. kaso.. it works eh. Tsaka, we’re not the marrying kind. You’ll understand when you’re older, Zade. Don’t think about this too much.
Iba-iba rin talaga ang takbo ng utak ng mga tao pagdating sa relationships, ano? Mukha namang masaya si Ms. Marisse sa arrangement nila ni Sir Shane.. and she’s in love with him. The way her eyes gleamed when she said his name.. hah. What am I even saying? Kelan pa ako naging love doctor?
Anyway, one month nga akong hindi nagtutor. Sakto nga ang timing nun, last month nagkaron ako ng malupit na analysis paper dun sa subject ni Prof Hitler! Makeup project yun para sa paper ko na late kong pinasa dahil kay Andreau. Next time talaga hindi na ako magpapadala sa kakiligan! Ibang klaseng consequences eh! Other than that, umikot ang isang buwan ko sa café at dorm. Yeah, boring.
Tinulungan ko si Ms. Marisse na magbuhat ng malalaking boxes mula sa storage room nila papunta sa sala. Bakit nga ba ako nandito? Tinext ako ni Ms. Marisse kagabi, tulungan ko raw siya na maglagay ng Christmas decors sa unit nila. Sino ba naman ako para tumanggi, di ba? Tsaka miss ko na rin si Tristan!
“Sa Monday na ang finals niyo, right?” tanong sa’kin ni Ms. Marisse habang sinosort niya ang Christmas balls according to color. “Sorry for dragging you here. Dapat nagrereview ka ngayon!”
“Tapos na po akong magreview kagabi. Isa lang naman po ang final exam ko.”
“Naku.. si Andreau kaya?” she muttered anxiously, biting her lip. “Sana naman hindi siya excessive sa ibang subjects niya. Tatlo na nga lang ang kinukuha niya this sem!”
Wow.. medyo nakalimutan ko si Andreau ha. Siguro effective ang prayer ko na wag niyang iinvade ang thoughts ko for a month. Matagal-tagal ding dasal yun ah. Nakakainis kasi, palaging nagpe-play sa utak ko yung Scheherazade niya! Ang hirap magconcentrate!
Hindi ko masyadong nakita si Andreau sa campus after that run in. Busy sa acads at teleserye si Big Boss last month. Actually, kakatapos lang ng teleserye nila ni Sarah last night! As usual, nagkatuluyan silang dalawa sa huli. So predictable.
And as expected, wala na namang date si Andreau nung charity ball last month. Kaso.. ang nakakagulat.. hindi niya niyaya si Sarah na maging date niya. Single na si atey prior the charity ball! No wonder nagresurface ang gay issue last month. Hay.
Nagkwento si Ms. Marisse tungkol sa trip nila habang naglalagay kami ng décor sa 9ft tall nilang Christmas tree. Ganito pala pag mayayaman, ano? Lahat na lang ng binibiling bagay kailangan malaki! Sakto lang ang excitement ko sa Christmas. Hindi naman kami masyadong pala-celebrate ng holidays eh. Una, wala si Mima dito. Pangalawa, wala kaming permanent na bahay. Why bother?
Kaya nang sabihin ko kay Ms. Marisse na nasa dorm lang ako this sembreak at Christmas, nalungkot siya.
“Join us this Christmas!” she exclaimed eagerly. “Dito lang kami sa condo every Christmas eh. Kami-kami lang naman nina Andreau at Tristan ang nandito. Well.. some friends drop by pero after na ng Christmas Eve yun.” Sensing my hesitation, she pressed on. “Come on, it’ll be fun! I could be a very entertaining drunk!”
“Uhh..” Shit, ang hirap naman nito. I really want to say yes kaso.. nakakahiya, di ba? For me sobrang intimate ng Noche Buena, and being invited to theirs is kinda.. I don’t know.. too much? Kasi medyo stranger ako sa kanila?
“Sige ka.. hahanapin ka ni Tristan. He already bought a gift for you,” Ms. Marisse singsonged. What? Ano ba yan.. blackmail pa si Tristan! Naalala ko tuloy yung picture ni Tristan sa kwarto niya. He’s too cute in his Little Reindeer costume! Aaahhh!!
“Sige po,” I finally gave in. Her mega-watt smile almost blinded me. “Pero tatanungin ko po muna sina Nana, okay lang po ba? Baka po kasi pauwiin nila ako eh.”
“It’s okay! Basta kahit 24 or 25 andito ka, it’s up to you. Magpakita ka lang kay Tristan.. I’m sure matutuwa yun!”Awww.. sobrang napalapit na sa’kin si Tristan kahit three months pa lang kaming magkakilala. Sayang, gusto ko sana siyang kurutin sa pisngi ngayon kaso tulog na tulog ito sa kwarto niya.
Kaso.. gusto ko ring magPasko sa San Ignacio. Kakausapin ko nga si Mima mamaya para maliwanagan ako!
“Sana nga lang walang work si Andreau that day,” biglang sabi ni Ms. Marisse habang umaakyat siya sa steel ladder para ilagay ang star sa Christmas tree. “Last year kasi kaming dalawa lang ni Tristan dito. He was so sad.”
Silang dalawa lang? Out of curiosity, I asked, “Hindi po ba umuuwi ang parents ni Andreau pag Christmas?”
Natigilan si Ms. Marisse sa paglalagay ng star sa Christmas tree. I swear I saw sadness in her eyes, but her solemn smile immediately brushed it off. Triple shit, Zade. Invasion of privacy! Ano ba yang mga tanong mo!
“Naku sorry po! I didn’t mean to pry,” I babbled, not looking at her. Nakakahiya! Baka mamaya i-uninvite ako nito!
Nginitian lang niya ako kaso obvious sa mga mata niya ang.. why is she sad? “So.. you weren’t kidding about the TV thing, huh,” Ha? Ano raw? “I mean.. you told me you don’t watch television that much.”
Nanlamig ako sa sobrang hiya. “Oh god I’m so sorry. I didn’t know na sensiti—“
“No, it’s okay,” she shook her head, still smiling. “I was just shocked. It’s been a while since someone asked about that.”
Oh my god.. did I just land on an emotional landmine? Wala naman akong matandaan na chismis about Andreau’s parents. Wala ring sinabi si Kesh about them. What’s going on? Divorced ba sila? Or anak ba sa labas si Andreau ng isang politician?
My questions stopped when Ms. Marisse answered them.
”Andreau’s parents passed away nine years ago, Zade.”
xxxx
Sinubukan kong magreview kinagabihan kaso.. hindi ko pa rin matanggal sa isip ko yung kwento ni Ms. Marisse.
It was a car crash somewhere in Arizona. Sinamahan ni Ate Lianne, my sister, si Victor para magshoot ng something. You see, Andreau’s father was a cinematographer. My sister was.. was a scriptwriter. Nasa dugo na talaga namin ang media, I guess.
You know what.. I couldn’t forget that day. I was just 26 years old, kakakuha lang sa’kin ng network para maging host ng isang talk show. Nasa bar kami ng friends ko nun, planning to get wasted when I received a call from their roommate. Dead on arrival lang ang nagregister sa utak ko that night. Siguro dahil sa alcohol or something.
Si Andreau ang una akong naisip that time. Close na close kaming dalawa niyan. Pinilit kong umuwi kahit medyo buzzed ako nun. He was sleeping when I got back in their house. Uuwi na dapat sila that week. Pwede ngang episode sa drama yung ginawa ko that night. I cried in front of Andreau’s door all night. How can you even tell an 11-year old about his parents’ death? I wasn’t prepared. I was just.. 26. College kami ni Ate Lianne nung namatay ang parents namin so we were able to compartmentalize it. He’s just 11 that time, Zade. I didn’t know how to break it to him.
Naabutan niya ako sa labas ng pinto niya the next morning and I told him the truth. Iyakin si Andreau nung bata siya,pero once lang niyang iniyakan sina Ate. I couldn’t blame him, ayaw talaga ni Ate ng drama. That was the first and last time I saw Andreau cry for real.
Last night was.. the 9th death anniversary of his parents. Bumisita kami sa puntod kahapon ng umaga.. I don’t know kung saan siya pumunta after, Maybe he studied for his finals or may cast party sila. Lagi siyang nawawala after naming bumisita kina Ate. Never asked him about it, anyway. We all have our ways to manage grief, and I respect that.
Natakot na akong magtanong pa after niyang magkwento. I know it’s wrong pero naawa ako kay Andreau. Akala ko.. normal lang siya. Normal in a sense na kagaya siya ng iba na gustong maiahon sa hirap ang family or bored sa buhay kaya pumasok sa showbiz. I’ve always pegged him as the academic type. Nung una ko siyang nakita.. hindi talaga ako convinced kung bakit siya nag-artista.
Now I understand why.
He’s doing this for his parents.
Lalong lumalim ang respeto ko sa kanya. He has something to live for. Ngayon.. gusto kong malaman kung ano ba talagang nararamdaman niya. Malungkot ba siya? Namimiss ba niya ang parents niya? Is he handling this well? Saan siya pumupunta after ng visit nila? Iniiyakan pa rin ba niya ang parents niya?
God, Zade. This is absurd. As if masasagot ni Andreau yang mga tanong mo.
Who am I, anyway?