Η Μήνα κοιτούσε πέρα μακριά, ως εκεί που έφταναν τα μάτια της, σ' εκείνη τη λεπτή γαλάζια γραμμή του ορίζοντα. Κρατούσε στα χέρια της ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί κι είχε ήδη πιεί λίγο. Σκεφτόταν το μέλλον της, αυτό το αβέβαιο μέλλον καθώς είχε αποφασίσει να χωρίσει με τον Θανάση και να φύγει από την καφετέρια που δούλευε. Η σχέση με αυτόν τον άντρα αλλά και ο συνεταιρισμός τους πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, βούλιαζαν όλο και πιο πολύ. Θα έπρεπε να ψάξει ξανά για δουλειά αλλά δεν είχε κανένα πτυχίο, ούτε ήξερε καμία τέχνη τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα.
Αναστέναξε και σηκώθηκε όρθια αποφασισμένη να προχωρήσει τη ζωή της. Μόνο που άργησε να αντιληφθεί την παρουσία του Αλέξανδρου. Όταν τον είδε έμεινε ακίνητη, νιώθοντας τη καρδιά της να σπάει σε μικρά μικρούτσικα κομμάτια. Και την πρώτη φορά που τον είδε είχε γίνει το ίδιο, αλλά δεν ήταν τόσο έντονο όπως τώρα. Εκείνος της πλησίασε μ' ένα ζεστό χαμόγελο.
-Ήλπιζα ότι θα σε δω!
-Γεια σου Αλέξανδρε. Κι εγώ το ήλπιζα. Δεν περίμενα να σε δω τόσο σύντομα, για να είμαι ειλικρινής., κόμπιαζε όταν του μιλούσε, η φωνή της έσπαγε.
-Μήπως έφευγες;
-Ν... ό...όχι, όχι! Επειδή σηκώθηκα; Ε ήθελα να πάρω κάτι απ' το αυτοκίνητο μου, αλλά το μετάνιωσα., του είπε ψέματα.
-Α πάλι καλά. Θες να κάτσω μαζί σου;
-Ναι, το ρωτάς; Αν θες μπορούμε να περπατήσουμε κιόλας, είναι όμορφα εδώ. Από τις πιο απόμερες παραλίες., όταν είπε το τελευταίο δαγκώθηκε. Γαμώτο από το άγχος που είχε της ξέφευγαν βλακείες!
-Γιατί όχι; Να περπατήσουμε θα είναι πιο ωραία έτσι.
Η Μήνα σηκώθηκε και άρχισαν να περπατούν παρέα.
-Μήνα, μου έχεις κινήσει τη περιέργεια, το ξέρεις;
-Ναι ε;, του χαμογέλασε και τα γαλάζια της μάτια φωτίστηκαν. Όταν χαμογελούσε γινόταν πιο όμορφη, πιο γλυκιά.
-Ναι! Μου βγάζεις ένα μυστήριο, ένα όμορφο μυστήριο γιατί είσαι κι εσύ όμορφη. Δεν είσαι από τις συνηθισμένες γυναίκες που βλέπουμε καθημερινά. Έχεις αυτό το κάτι..
-Ομολογώ ότι δεν έχουν πει πιο ωραία λόγια για μένα. Μα βρε Αλέξανδρε αυτό το κάτι ποτέ πρόλαβες να το δεις; Πριν λίγες μέρες με γνώρισες., του απάντησε και γέλασε περιπαιχτικά.
-Ε δεν χρειάζεται να σε ξέρω καλά για να το καταλάβω. Και μόνο που σε βλέπει κανείς, αντιλαμβάνεται ότι έχεις κάτι το διαφορετικό. Κάτι που δεν έχουν άλλες γυναίκες.
-Αυτό δεν το ήξερα. Αλλά όπως και να 'χει σ' ευχαριστώ που μου το λες.
-Δεν κάνει τίποτα, η αλήθεια είναι.
Για λίγο σιωπή. Κανείς τους δεν μίλησε μονάχα περπατούσαν αργά. Για μια στιγμή κοιτάχτηκαν και τι παράξενο! Ο χρόνος πάγωσε...
-Λοιπόν Μίνα; Θες να μου μιλήσεις για τον εαυτό σου, να σε γνωρίσω καλύτερα;
-Τι να πω; Μένω Πάφο, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Πέρα Χωριό Λευκωσίας. Το αγαπώ πολύ το χωριό, πάω κάθε καλοκαίρι κι έχουμε σπίτι εκεί το πατρικό μου. Ο μπαμπάς και η μαμά με περιμένουν να με δουν κάθε χρόνο.
-Ναι ε;
-Ναι! Ήσυχο χωριό, όμορφο. Έχω και δύο μεγαλύτερα αδέρφια τον Τίμο και τον Ανδρόνικο. Μένουν όλοι στο χωριό., είπε μελαγχολικά η Μίνα.
-Σου λείπουν;
-Πολύ, μα τι τα θες; Στο χωριό δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μονάχα να καταπιαστείς με τη γη. Όχι ότι έχω και κανένα πτυχίο, αλλά λέμε τώρα.
-Και πως ήρθες εδώ, Πάφο;
-Δεκαοχτώ χρονών κοπέλα ήμουν, μεγάλη πια έφτασα στη πόλη κι έμεινα σε μια θεία μου. Την φρόντιζα γιατί είχε μείνει μόνη της, στα ογδόντα έμπαινε. Την έχασα πριν ένα χρόνο. Μου είχε αδυναμία η θεία Ανδρούλα της είχα κι εγώ.
-Λυπάμαι πολύ.
-Ναι. Ε ναι μετά άρχισα να δουλεύω από δω κι από κει καθαρίστρια, σερβιτόρα, πωλήτρια. Ότι έβρισκα για να τα βγάζω πέρα.
-Πρέπει να έχεις περάσει πολλά στη ζωή σου εσύ. Έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον.
-Γιατί το λες αυτό;
-Έχεις μια μελαγχολία στα μάτια σου, έχεις δυο όμορφα μελαγχολικά μάτια. Αυτό βλέπω σε σένα Μήνα κι αυτό μου κινεί το ενδιαφέρον.
-Σιγά μωρέ τα πολλά που έχω περάσει. Ναι, νιώθω κουρασμένη αλλά είμαι αισιόδοξη, πάντα ήμουν από μικρούλα.
-Έτσι πρέπει, πάντα να κοιτάμε μπροστά.
-Το λεγε η μάνα μου αυτό, κι ακόμα το λέει δηλαδή. Σοφή γυναίκα.
-Πρέπει να της μοιάζεις.
-Λες; Ευχαριστώ και πάλι, αλλά η μαμά είναι πολύ πιο σοφή, ξέρει περισσότερα πράγματα από μένα. Εμφανισιακά δεν της μοιάζω καθόλου, έχω πάρει όλα τα χαρακτηριστικά του πατέρα μου και τα χρώματα του.
-Και να φανταστώ θα έχεις και κάποια σχέση., ο Αλέξανδρος με τον τρόπο του ήθελε να ψαρέψει τη Μήνα.
-Όχι ακριβώς... δηλαδή όχι πια. Χωρίσαμε πρόσφατα με τον Θανάση δουλεύαμε μαζί μια καφετέρια αλλά μάλλον θα φύγω από εκεί.
-Σου εύχομαι τα καλύτερα Μήνα. Εύχομαι να βρεις μια δουλειά που να σου αρέσει και φυσικά κάποιον που να αγαπάς πολύ.
-Το ίδιο εύχομαι κι εγώ για σένα. Αν και βλέπω πως τη σύντροφο την έχεις ήδη βρει., είπε η Μίνα δείχνοντας με τα μάτια τη βέρα του.
-Ε ναι αν και είναι κάπως περίπλοκα τα πράγματα, τελευταία. Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για αυτό, δεν είναι τόσο ευχάριστο, δεν είμαι εγώ έτοιμος να το συζητήσω.
-Όπως θες. Κρασί;
Εκείνος πήρε το μπουκάλι από τα χέρια της και ήπιε μια γενναία γουλιά. Ήπιε η Μίνα, λύθηκε η γλώσσα της, άρχισαν να μιλάνε για αόριστα θέματα. Έβρισκαν πολλά κοινά μεταξύ τους, άρεσαν και στους δύο τα ταξίδια, οι βόλτες και οι εκδρομές στο βουνό. Γελούσαν όπως γελάνε οι μεθυσμένοι, δυνατά με τον ερωτισμό ανάμεσα τους να είναι κάτι παραπάνω από ορατός.
Κάποια στιγμή, αφού είχαν πιεί για τα καλά κάθισαν κάπου κουρασμένοι. Η Μίνα τον κοίταξε μ' εκείνο το βαθύ γαλάζιο βλέμμα που θύμιζε σκοτεινό ουρανό.
-Αχ ρε Αλέξανδρε με κάνεις να γελάω! Είσαι απίστευτος, πραγματικά.
-Κι εσύ είσαι η χαρά της ζωής. Νιώθω τυχερός που σε γνώρισα Μίνα. Μ' αρέσεις πολύ.
Δεν μίλησαν παραπάνω, μονάχα κοιτάχτηκαν λίγα δευτερόλεπτα. Σαν να προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με το βλέμμα, να αποκρυπτογραφήσουν μηνύματα.
Ξαφνικά η Μίνα κόλλησε πάνω του και σαν να ήταν το πιο απλό πράγμα του κόσμου τον φίλησε με απίστευτο πάθος.
Εκείνος δεν είχε πολλές αντιστάσεις, για την ακρίβεια δεν είχε καθόλου αντιστάσεις. Ανταπέδωσε το φιλί με το ίδιο και περισσότερο συναίσθημα.
Καλά θα ήταν να σταμάταγαν εκεί. Όμως δυστυχώς δεν σταμάτησαν...
Αντίθετα μεθυσμένοι και κυριολεκτικά και μεταφορικά από το πάθος, ξάπλωσαν πίσω βγάζοντας βιαστικά ο ένας τα ρούχα του άλλου. Δεν ήξεραν τι έκαναν, δεν ήξεραν που θα τους οδηγήσει όλο αυτό. Μονάχα αφέθηκαν στο συναίσθημα...
Τα ξημερώματα, όταν ξύπνησε πρώτος ο Αλέξανδρος συνειδητοποίησε επιτέλους τι είχε προηγηθεί. Μετάνιωσε; Αυτό θα το μάθουμε αργότερα.
Για πείτε; Το περιμένατε νομίζω αλλά θέλω να δω στα σχόλια τι άλλο περιμένετε να γίνει στη συνέχεια. Άντε να δω και αστεράκια. Στο επόμενο κεφάλαιο θα μάθουμε τη συνέχεια, που σίγουρα είναι ικανή να κλονίσει τις ζωές των πρωταγωνιστών. Ως τότε αγαπημένοι μου, τα λέμε!❤