Kiedy byłem mały, miałem nadzieję,
Że w przyszłości będę miał dużo pieniędzy.
Kiedy byłem mały, miałem nadzieję,
Że w przyszłości napiszę genialną książkę.
Kiedy byłem mały, miałem nadzieję,
Że w przyszłości będę sławny.
Kiedy byłem mały, miałem nadzieję,
Że moja ulubiona drużyna zawsze będzie wygrywać.
Kiedy byłem mały, miałem nadzieję,
Że w przyszłości będę szczęśliwy.
Kiedy byłem mały, miałem nadzieję.
Gdzie podziała się teraz?
Czym jest w tym wyidealizowanym świecie?
Dostałem od Ciebie
Piękną, porcelanową figurkę
Na dowód Twojej miłości.
„To anioł" – zapewniałeś.
Ja nie potrafiłem go zauważyć.
To zwykła figurka.
Nie ma skrzydeł.
Ty jednak byłeś nieugięty.
To niemożliwe.
Bujdy.
Czy anioł bez skrzydeł może kiedyś polecieć?
Czy to nie lot jest jego przeznaczeniem?
Czy anioł bez skrzydeł nie jest po prostu człowiekiem?
Zaśmiałeś się.
„Oczywiście, że jest".
Nigdy nie potrafiłem Cię zrozumieć.
Byłeś taki beztroski.
Dziecinny.
Tak, zachowywałeś się
Jak dziecko.
Dziecko.
...
Wtedy zrozumiałem.
Zrozumiałem,
Że kiedy byłem mały, byłem aniołem.
Wtedy
Wierzyłem.
Marzyłem.
Miałem nadzieję.
Czy to nie to budowało moje skrzydła?
Gdzie się teraz podziały?
Zapytałem Ciebie.
Bo byłeś jedynym,
Któremu ufałem.
Twoja odpowiedź była
Jakby wyrwana z mojego serca.
„Wiesz,
Mam nadzieję,
Że kiedyś sporo zarobię.
Chciałbym napisać dobrą książkę
I być sławny.
Wierzę w moją ulubioną drużynę.
I mam nadzieję,
Że będziemy szczęśliwi.
Razem".
Ja też.
Ja też mam nadzieję.
Mam nadzieję,
Że wszystkie Twoje życzenia się spełnią.
Teraz stoję przed lustrem
I podziwiam moje piękne skrzydła,
A porcelanowa figurka
Fruwa po pokoju,
Jakby nigdy wcześniej tego nie robiła.
Jednak jestem pewien,
Że to Ty ją tego nauczyłeś.