Η Λήδα ήταν εκεί και τον περίμενε στο καθιστικό. Είχαν πολλά ακόμα να πουν, έπρεπε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, επιτέλους. Ο Αλέξανδρος έφυγε σαν τον κλέφτη από τη βίλα, χωρίς να περιμένει κάποια δική της εξήγηση, έστω μια δικαιολογία για αυτά που έκανε, απλά την άφησε στη σιωπή. Τώρα όμως δεν μπορούσε να την αποφύγει!
-Αλέξανδρε; Έλα λίγο να μιλήσουμε, σε παρακαλώ.
-Τι θέλεις να πούμε; Είμαι πολύ κουρασμένος, Λήδα, άσε καλύτερα να πάω πάνω.
-Όχι κάνε λίγο υπομονή και κάτσε δίπλα μου. Μόνο λίγο...
-Εντάξει. Θα σ' ακούσω, αν και δεν θα έπρεπε.
-Δεν μου αξίζει, θες να πεις, έτσι; Έχεις δίκιο, Αλέξανδρε, πολύ δίκιο. Εγώ ήμουν αδύναμη τότε, ούτε που σκεφτόμουν τις συνέπειες, για αυτό τα έκανα όλα. Στ' αλήθεια λυπάμαι πολύ, πίστεψε με... εκείνον τον καιρό δεν ήμουν η Λήδα. Η Λήδα που ξέρεις, η αληθινή. Χίλιες φορές σου ζητώ συγγνώμη.
-Κοίτα, ότι έγινε έγινε τώρα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για αυτό κι εγώ λέω να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε από δω και πέρα. Ναι;
-Πως το σκέφτεσαι δηλαδή;
-Εγώ λέω να κάνουμε μια προσπάθεια για τη σχέση μας. Ήμαστε παντρεμένοι δεκαπέντε χρόνια, δεν γίνεται να τα γκρεμίσουμε όλα, έτσι απλά. Ας προσπαθήσουμε μαζί, να γίνουμε όπως ήμασταν.
-Ναι, σ' αυτό συμφωνώ. Έχεις δίκιο, το σκέφτεσαι σωστά και να ξέρεις πως θα προσπαθήσω πολύ, για να είμαστε μια ενωμένη οικογένεια. Σας αγαπάω πολύ κι εσένα και την Ερωφίλη, είστε η ζωή μου όλη...
-Καλά, καλά. Θα δούμε πως θα γίνει. Παω τώρα πάνω να κοιμηθώ, γιατί όπως είπα και πριν είμαι κουρασμένος. Καληνύχτα, Λήδα.
-Καληνύχτα. Σ' αγαπάω.
Εκείνος έφυγε χωρίς να πει περισσότερα. Ένα δειλό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της, ήξερε πως σιγά σιγά θα τον κέρδιζε πάλι. Έτσι κι αλλιώς ο Αλέξανδρος την αγαπάει, πάντα την αγαπούσε βαθιά και απόλυτα, άσχετα αν εκείνη δεν ήταν σε θέση να το καταλάβει από πριν αυτό. Τώρα ήξερε, πως έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξαναφτιάξουν την σχέση τους.
Ακούστηκε κουδούνι και η Μαρία έτρεξε ν' ανοίξει. Δεν περίμεναν επισκέψεις τώρα το βράδυ, κανείς δεν τους είχε ειδοποιήσει πως θα έρθει στη βίλα. Η Λήδα αντίκρισε στο άνοιγμα της πόρτας, τον πατέρα της. Ήταν, ίσως η πρώτη φορά που κατάλαβε πόσο τον είχαν κουράσει τα τελευταία γεγονότα, πως είχαν αφήσει σημάδια στο πρόσωπο του και έδειχνε πολύ γερασμένος και μεγαλύτερος από όσο είναι. Το βλέμμα του σκοτεινό, κενό από χρώματα, από συναισθήματα, από τα πάντα. Στενοχωρήθηκε για αυτόν.
-Γεια σου μπαμπά! Πως από 'δω; Συμβαίνει κάτι;, τον ρώτησε ανήσυχη.
-Όχι, όχι όλα είναι καλά, ήρθα μόνο να δω την εγγονή μου. Πως είναι;
-Όσο πάει καλυτερεύει. Βλέπω ότι έχει αρχίσει να συνέρχεται σιγά σιγά και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι γι' αυτό.
-Υπέροχα. Εσύ;
-Τι εγώ;
-Πως είσαι; Δεν μου φαίνεσαι και τόσο καλά. Συμβαίνει κάτι;
-...
-Καλά το κατάλαβα. Θα μου πεις;
Θα μπορούσε να εκμυστηρευτεί άραγε την αλήθεια στον πατέρα της; Από πάντα του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και μεγάλη αδυναμία, ήταν σίγουρη πως δεν θα την κατέκρινε αν μάθαινε για την σχέση της με τον Δημήτρη. Άρα γιατί δίσταζε;
-Μπαμπά είναι κάτι που πρέπει να σου πω. Κάτι σοβαρό, που σας έκρυβα, όμως τώρα νιώθω ότι δεν μπορώ να το κρατάω άλλο μέσα μου. Ντρέπομαι πολύ, πραγματικά.
-Μα για ποιο πράγμα ντρέπεσαι Λήδα; Έκανες κάτι κακό;
-Να 'τανε μόνο κακό. Εν πάση περιπτώσει έκανα κάτι πολύ άσχημο, στην αδερφή μου. Φταίω κι εγώ για όλα αυτά που έγιναν, οχι μόνο εκείνη, μπαμπά.
-Πες μου, το έκανες. Μη φοβάσαι παιδί μου, εγώ δεν θα σε κρίνω για τίποτα. Ποτέ δεν το έκανα αυτό, το ξέρεις.
-Ναι, αλλά εγώ ντρέπομαι. Αχ τι λέω, εδώ δεν ντράπηκα που έκανα ότι έκανα, στα λόγια κολλάω. Έχω μετανιώσει όμως, πίστεψε με.
-...
-Λοιπόν, πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που πέθανε ο Δημήτρης; Τρείς, τέσσερις μήνες; Έχω χάσει πια την αίσθηση του χρόνου.
-Κάπου τόσο, γιατί;
-Γιατί πριν τον θάνατο του για έξι μήνες...
-Ναι;
-Λοιπόν για έξι μήνες είχαμε... η Λήδα σταματησε και τον κοίταξε ερωτηματικά. Για στάσου...
-Είχατε σχέση;
Κούνησε το κεφάλι, απορημένη.
-Πως το ήξερες;
-Νομίζεις, ότι είμαι από άλλον πλανήτη εγώ, Λήδα; Η μάνα σου, αν και αργά το κατάλαβε πρώτη, μου το είπε. Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες, για έξι μήνες κορίτσι μου. Κάποια στιγμή, κάποιος σε καταλαβαίνει.
-Ω Θεέ μου, μπαμπά τα ήξερες όλα και δεν είπες τίποτα; Γιατί;
-Σου είπα το καταλάβαμε αργά. Στην αρχή, δεν ήθελα να το πιστέψω, ότι η μεγάλη μου κόρη έκανε αυτό το πράγμα. Έγινε αυτό με την Ερωφίλη, που μυαλό για να ασχοληθώ και με τα δικά σας; Ήμασταν συνεχώς στα τρεχάματα, στη σκέψη μου είχα μόνο την εγγονή μου. Αλλά και να σου μιλούσα ρε Λήδα, τι θα κέρδιζα; Εσύ μια ζωή του κεφαλιού σου κάνεις, ποτέ δεν ακούς κανέναν!
-Συγγνώμη...
-Όχι σε μένα, στον Αλέξανδρο να το πεις αυτό. Που σε αγαπούσε, που έγινε το στήριγμα σου σε όσα περάσαμε κι εσύ...
Η Λήδα ξέσπασε σε κλάματα.
-Συγγνώμη. Σου είπα ότι δεν θα σε κρίνω όμως αυτό κάνω τώρα. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις παιδί μου, όλα αυτά με κάνουν να χάνω τη ψυχραιμία μου.
Ο Ερνέστος την αγκάλιασε σφιχτά.
-Έχεις δίκιο μπαμπά, απόλυτο δίκιο. Και με τον Αλέξανδρο έχω μιλήσει, λέμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια, για μας... θέλω τόσο πολύ να τα αφήσουμε όλα πίσω.
-Και θα τα καταφέρετε αν προσπαθήσετε και οι δύο... α! Ερωφίλη, παιδί μου, δεν σε είδα!, Ερνεστος και Λήδα, έμειναν ακίνητοι.
Η Ερωφίλη, είχε εμφανιστεί αθόρυβα σαν φάντασμα στο σαλόνι και τους κοιτούσε με το βλέμμα της απορίας. Τι κακιά συνήθεια κι αυτή να εμφανίζεται από το πουθενά στις πιο ακατάλληλες στιγμές και να κρυφακούει τα πάντα! Τι να είχε ακούσει άραγε μέχρι στιγμής; Άντε να της εξηγήσεις τα ανεξήγητα τώρα...