-Θέλεις να σε πετάξω κάπου; Δεν μου φαίνεσαι καλά.
-Όχι, σ' ευχαριστώ Αλέξανδρε, ευτυχώς μπορώ να οδηγήσω.
-Σίγουρα;
-Σίγουρα λέμε! Άντε θα φύγω τώρα, δεν έχω καμία όρεξη να μπω ξανά στη θάλασσα. Ειδικά μετά από αυτό που έπαθα.
-Όπως επιθυμείς.
-Και πάλι ευχαριστώ, Αλέξανδρε, πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν μόνη μου εδώ, αν δεν ήσουν εσύ. Μ' έσωσες!
-Και θα το ξανάκανα, όπως ο καθένας μας πιστεύω. Δεν κάνει τίποτα Μήνα, να 'σαι καλά.
-Γεια σου. Ελπίζω να τα ξαναπούμε!
-Μακάρι. Να πας στο καλό.
Η Μήνα έφυγε και τον άφησε στη μοναξιά του. Έμοιαζε τόσο με τη Ρεβέκκα, που για μια στιγμή νόμιζε πως ήταν αυτή, στα μάτια της έβλεπε εκείνη τη γυναίκα.
Άραγε, θα τη συναντούσε ξανά; Θα ήταν τυχερός; Αναστέναξε και έβαλε μπρος το αυτοκίνητο του. Τώρα είχε να γυρίσει πίσω, στη βίλα, να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του. Τι θα της έλεγε και πως θα προχωρούσαν από εδώ και πέρα; Δεν ήξερε.
Ίσως να έπρεπε να κάνουν μια σοβαρή συζήτηση πρώτα, να ξεκαθαρίσουν κάποια πραγματικά. Για αρχή αυτό ήταν το βασικό, αν ήθελαν να σώσουν τη σχέση τους.
Στο μεταξύ η Λήδα, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Που ήταν ο Αλέξανδρος τόσες ώρες; Τι σκεφτόταν άραγε και τι θα αποφάσιζε αργότερα; Πολλά ερωτήματα κλωθογυρνούσαν στο μυαλό της κι όσο πλήθαιναν τα ερωτήματα, τόσο μεγάλωνε και η αγωνία.
Γαμώτο. Αυτό που την τρέλαινε περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσε να μπει στη σκέψη του, δεν μπορούσε να την ελέγξει ούτε λίγο. Τι να κάνει;
Βγήκε από το δωμάτιο της και χτύπησε τη πόρτα της Ερωφίλης. Καμία απάντηση ως συνήθως.
Την βρήκε να διαβάζει ένα βιβλίο.
-Παιδί μου; Όλα καλά;
-Ναι.
-Τι διαβάζεις;
Η Ερωφίλη της έδειξε το βιβλίο Ιστορίας.
-Παιδί μου, όπως ξέρεις δεν θα συνεχίσεις το σχολείο, μετά από όσα έγιναν. Αλλά μπορούμε να φέρουμε καθηγητή στο σπίτι, μη χάσεις τη τάξη. Θες να το κανονίσουμε, σύντομα;
-Ναι.
-Ωραία. Αγάπη μου, θες να φύγω; Θα διαβάσεις;
Η Ερωφίλη κούνησε το κεφάλι της.
-Σ' αγαπώ πολύ.
Η Λήδα έκανε να φύγει μόλις άκουσε τη φωνή της. Σταμάτησε απότομα.
-Κι εγώ σ' αγαπώ.
-Αλήθεια;
-Ναι, μαμά.
Έφυγε σχεδόν τρέχοντας από το δωμάτιο της κόρης της, συγκινημένη. Είχε μόλις γίνει το πρώτο βήμα και επιτέλους άρχισε να ξαναγεννιέται μέσα της η ελπίδα. Τι ωραία αίσθηση αυτή...
***
-Που ήσουν; Άργησες, Μήνα!
-Ε και;
-Δεν σε νοιάζει; Εγώ σε περιμένω εδώ και τόση ώρα και δεν σε νοιάζει;
-Παράτα με σε παρακαλώ Θανάση! Βαρέθηκα να μου κάνεις συνέχεια έλεγχο λες και είσαι ο πατέρας μου.
-Έχουμε σχέση, αν το ξέχασες. Κι έχω δικαίωμα να ξέρω που εξαφανίστηκες, τόσες ώρες! Λέγε, που ήσουν και με ποιον;
-Να μη σε νοιάζει!
Ο ψηλός, ξανθός άντρας χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. Είχε δυο μάτια κατακόκκινα από οργή, στο πρόσωπο του υπήρχε μια αγριεμένη έκφραση, όμως η Μήνα δεν τον φοβόταν. Τι μπορούσε πια να της κάνει;
-Όχι τσαμπουκάδες σε μένα, κορίτσι μου δεν περνάνε. Θα σε ξαναρωτήσω για τελευταία φορά: τι έκανες τόσες ώρες;
-Βόλτες εδώ γύρω.
-Μήνα, έχεις αρχίσει να μ' εκνευρίζεις!
-Ρε άντε μου στο διάολο.
Το δυνατό χαστούκι που έφαγε, την έκανε να παραπατήσει, όχι όμως και να πέσει κάτω.
-Τι... τι έκανες; Τι έκανες ρε αλήτη;
Με τον Θανάση, είχαν σχεδόν έξι μήνες σχέση. Πότε όμως δεν σήκωσε το χέρι του πάνω της, ποτέ δεν την κακομεταχειρίστηκε, ούτε της έκανε έλεγχο όπως τώρα.
Τον γνώρισε στη δουλειά της, όταν πήγε να δουλέψει σερβιτόρα σε μια καφετέρια, της οποίας ο Θανάσης ήταν ιδιοκτήτης. Τώρα τελευταία έγιναν συνέταιροι και βρίσκονταν ένα βήμα πριν την επέκταση της δουλειάς τους.
Είχαν μια αρκετά καλή σχέση και μια ακόμα καλύτερη συνεργασία. Ο Θανάσης ήταν συνομήλικος της κιόλας, ένας ωραίος άντρας και καλλιεργημένος. Εκείνη ποτέ της δεν είχε την ευκαιρία να σπουδάσει, λόγω οικονομικής στενότητας των γονιών της όμως ο Θανάσης τελείωσε το τμήμα Οικονομικών, στη Λευκωσία. Είχε περισσότερες γνώσεις από την ίδια.
Να που όμως τώρα, έδειχνε ένα άλλο, διαφορετικό πρόσωπο. Σαν...να τη μισούσε;
-Φύγε τώρα αμέσως από το σπίτι μου, μαλάκα! Ακούς, τώρα αμέσως!
-Κάτσε, Μήνα περίμενε δεν το ήθελα. Συγγνώμη.
-Τη συγγνώμη σου να τη βάλεις εκεί που ξέρεις! Εγώ δεν τα γουστάρω αυτά, στρίβε τώρα.
-Ας το συζητήσουμε λίγο.
-Τίποτα δεν θα συζητήσουμε, έφυγες!, του άνοιξε διάπλατα τη πόρτα και περίμενε.
Εκείνος την κοίταξε, μετανιωμένος τι να περίμενε άραγε; Συγχώρεση, λύπηση μήπως;
-Θα φύγω, όμως να ξέρεις ότι θα ξανάρθω. Σ' αγαπώ Μήνα, δεν το ήθελα να σε χτυπήσω.
-Βρε άιντε πνίξου ηλίθιε!, η Μήνα τον έσπρωξε έξω και του έκλεισε τη πόρτα στα μούτρα. Δεν χαμπάριαζε από αυτά, ούτε ήταν από εκείνες τις γυναικούλες που μπορείς να τις φερθείς όπως θέλεις. Είχε αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, από μικρή. Τρία χαρακτηριστικά που δεν θα τα έχανε ποτέ, για τίποτα. Και για κανέναν Θανάση.
Επανήλθα, μ' ένα μικρό σχετικά κεφάλαιο. Τι έχετε να πείτε παιδιά, πως πάει η ιστορία; Όπως βλέπετε τώρα παίρνει άλλη τροπή, μπαίνουν καινούρια πρόσωπα μέσα. Έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος, δεν μας μένει και πολύς δρόμος. Σχόλιο και αστεράκι παρακαλώ! Τα λέμε!