TAPE 1:
"Ik ben het, Hannah. Hannah Baker. Inderdaad! Zet het apparaat waarop je dit luistert niet uit. Ik ben het, live en in stereo. Er komt geen ander optreden, geen toegift en ik doe absoluut geen verzoekjes deze keer. Pak een snack. Ga lekker zitten. Want je krijgt m'n levensverhaal te horen."
School, de plaats waar zij ooit ook rondliep. De bel galmt door de gangen heen. Clay staat bij zijn locker, hij wisselt een paar boeken. Hij kijkt om zich heen. Hoort zoveel stemmen. Ze praten. Over zoveel. Maar weten ze eigenlijk wel waarover ze het hebben? Hij sluit zijn locker en draait zich richting de locker van Hannah. Hannah Baker. Het meisje dat zichzelf heeft omgebracht. Was het een schreeuw om aandacht? Familie problemen? Of werd ze gepest? Niemand wist waarom ze het deed.. Er was geen afscheids- brief of video gevonden. Enkel een lichaam in een bad vol bloed, een lichaam van een prachtig meisje die zichzelf het leven ontnomen had. Maar waarom? Ze was zo perfect. Ze was mooi, grappig en lief! Ze had vrienden en ouders die om haar gaven. Haar kluisje hangt immers niet voor niks helemaal vol met foto's en briefjes waarop staat hoe ontzetten iedereen haar mist.. en zo mist Clay haar ook. Vanaf het eerste moment dat hij haar zag, sprak ze hem aan. Een aantrekkingskracht, zoals hij nog nooit gevoeld had.
Wanneer de rust terug in de gang is gekeerd beweegt hij zich naar het kluisje van Hannah. Hij bekijkt de foto's en de briefjes. "Wat doe jij in godsnaam?" Klinkt er vanuit zijn rechter kant. De stem klinkt verbaast, en boos en is duidelijk van een jongen. Het is Justin Foley. Een populaire, sportieve, knappe jongen. Clay reageert verward: "Niets. Ik ben alleen.." "Naar iets op zoek?" Valt Justin hem in. "Wat zou dat moeten zijn?" "Zeg jij het maar." Clay verbaasd zich over het vreemde gesprek wat plaats vindt. Hij werkt nog een snelle blik op Hannah's locker en draait zijn hoofd al snel weer terug naar Justin en vraagt verward: "Weet je eigenlijk hoe ik heet?" Justin zucht: "Natuurlijk weet ik dat, Clay." Een oudere mannen stem klinkt vanuit de andere kant van de gang "Jongens!" Clay en Justin draaien zich naar de man toe "De tweede bel." Zegt hij wanneer hij ziet dat hij contact met de jongens heeft. Justin draait zicht terug naar Clay: "Zo onschuldig ben je niet, Jensen. Wat ze ook zegt." Met een nog verbaasder blik dan Clay al had kijkt hij Justin recht in de ogen aan. "Schiet op, Mr. Foley. Naar les." Klinkt de mannen stem weer van achter hem. Zwijgend verdwijnt Justin naar zijn lokaal. "U ook, Mr. Jensen." Vervolgd de mannen stem. Clay wenkt nogmaals een blik op Hannah's locker en vertrekt vervolgens ook naar zijn les.
Wanneer de school uit is en Clay op weg naar de parkeerplaats, komt er een meisje naar hem toe. "Clay. Hoe gaat het met je lieverd?" Vraagt ze bezorgt, terwijl ze hem omhelst. Het is Courtney. "Ik heb aan je gedacht." Vervolgt ze. "Hoi, Courtney. Is dat zo?" Antwoord Clay verbaasd. "Ik vind dat we er voor elkaar moeten zijn op zo'n moment, weet je?" Courtney lijkt nerveus en friemelt wat aan haar tas. "Het is zo verdrietig. Het is moeilijk te bevatten." Gaat ze verder, terwijl Clay een knikkend gebaar geeft. "Fijn dat we even gepraat hebben." Sluit Courtney mee af. Ze lacht en met haar hand raakt ze even Clay zijn arm aan. Dan geeft ze hem een kus op zijn wang en loopt vervolgens verder. Totaal verward volgt Clay haar met zijn ogen. "Ja, goed gesprek.." fluistert hij in zichzelf.
"Ey Clay!" Klinkt er vanaf de parkeerplaats. "Wil je een lift naar huis?" Het is Tony. Hij staat bij zijn rode mustang auto. "Graag!" Antwoord Clay. Hij loopt naar Tony's auto toe en stapt in. "Geen fiets vandaag?" Vraagt Tony hem. "Nee, mijn moeder wou me brengen, zodat we konden praten." Tony stelt een begrijpelijk blik op en probeert zijn lach in te houden terwijl hij zijn auto start en een tape uit zijn bakje met verschillende tapes uitzoekt. "Wil je een tape horen?" Vraagt hij aan Clay. "Natuurlijk!" Antwoord hij terwijl hij 'Joy Divison' van de zijkant afleest, en zijn tas naar achter gooit. "Jij gebruikt nog steeds oude media?" Vraagt hij wanneer hij weer gesetteld is en ziet hoe Tony de tape in het apparaat stopt. "Het is zoveel beter!" Is Tony's antwoordt. Clay laat een lachje ontsnappen en de eerste klanken van de muziek beginnen te klinken. Maar zijn wat vrolijke blik veranderd al snel in een teleurgestelde en missende: "Alles was vroeger beter.." "Helemaal mee eens."
Wanneer Clay thuis aankomt ziet hij dat er een vaag pakketje bij zijn voordeur ligt. Het is met apart bruin papier ingepakt en goed vastgeplakt met tape. 'Clay Jensen', staat er met zwarte stift opgeschreven. Hij pakt het pakketje op en draait het even om om te kijken of er nog meer op staat, maar meer dan zijn naam kan hij aan de buiten kant niet vinden. Hij neemt het pakketje mee naar binnen. In de keuken legt hij het neer en gaat opzoek naar een schaar. Hij bekijkt hoe hij het het beste kan open maken en begint met de schaar het papier open te snijden. Een donkere schoenendoos met aan de zijkant vogeltjes gegraveerd komt te voorschijn. Wanneer hij de deksel van de doos afhaalt ziet hij als eerste een kaart liggen, het is een kaart van de stad waar hij woont. Onder de kaart liggen 13 tapes. Allemaal genummerd en versierd met gekleurde vormpjes en tekeningen. Clay pakt de eerste tape, en haalt nummer 1 uit het met bloemetjes versierde hoesje. Hij bedenkt dat zijn vader een apparaat heeft waarop hij de tapes kan luisteren en besluit naar zijn kantoor te lopen en te vragen waar hij zijn radio heeft. "Hij staat in de werkplaats." Antwoord zijn vader. "Je kunt er toch Tapes op afsprelen?" Vraagt Clay nog voor de zekerheid. "Voor zover ik weet.. Hoe gaat het eigenlijk met je Clay? Na al het gedoe.." "Het gaat z'n gangetje." Zijn vader blijft hem even aankijken, wetend dat zijn zoon niet gaat praten over zijn gevoelens, en toch hoopt hij het ergens wel. Omdat hij ziet en merkt dat Clay moeite heeft met het verlies. "Mag ik je radio even gebruiken?" Onderbreekt Clay de stilte. Zijn vader knikt en kijkt hem doordringt aan.
Clay haalt de stoffige radio tussen alle troep in werkplaats vandaan, en bekijkt hoe hij zou moeten werken. Hij drukt paar knopjes in. Wanneer er een klein klepje open schiet weet hij dat hij goed zit. Hij plaatst de tape en laat hem afspelen.
"Ik ben het. Hannah." Uit de oude stoffige radio klinkt de heldere stem van Hannah Baker. Een rilling loopt langs de rug van Clay. In eerste instantie schrikt hij van de stem van het meisje. Maar het doet hem ook goed. Fijn om haar weer te horen, na alle leegte van de afgelopen dagen. "Zet het apparaat waarop je dit luistert niet uit." De stem spreekt door.
"Ik ben het, live en in stereo. Er komt geen ander optreden, geen toegift en ik doe absoluut geen verzoekjes deze keer. Pak een snack. Ga lekker zitten. Want je krijgt m'n levensverhaal te horen. Of beter gezegd, waarom mijn leven eindigde. Als je naar dit bandje luistert ben jij een van de redenen. Ik zeg niet welk bandje over jou gaat. Maar vrees niet. Als je dit fijne doosje hebt ontvangen kom je ter sprake. Dat beloof ik je. De regels zijn eenvoudig. Het zijn er maar twee..."
Plots wordt er een hand op de rechter schouder van Clay gelegd. Met een ruk schrikt hij overeind. "Jezus!" Kraamt hij uit. "Het spijt me." Zegt een lieve vrouwen stem bezorgt. "Je zou me toch meer ruimte geven?" Begint Clay luid te vertellen terwijl hij zijn moeder recht in haar ogen aankijkt. "Ik wou je niet laten schrikken. Je ging zo op in... Waar luister je naar?" "Niks! Het is voor.. Uh.. geschiedenis." Stamelt Clay. Hij raapt zijn spullen bij elkaar, en besluit in zijn kamer verder te gaan luisteren. "De school stuurde vandaag weer een email." Vertel zijn moeder om het gesprek gaande te houden. "Daarom toonde papa dus interesse. Jullie zijn gevaarlijk als je overlegt." "Ik vind het vreselijk om je te vragen of je ergens over wil praten.. maar als je daar behoefte aan hebt.. " "Ik kende haar nauwelijks, mam." "Jullie werkten toch samen bij de bioscoop?" "Eventjes, maar.." "Je kende haar niet zo goed?" "Niet echt." Even valt er een stilte, Clay ziet dit als een uitweg om te ontsnappen aan dit te bemoederende gesprek. "Ik moet aan het werk." Verteld hij terwijl hij alle spullen oppakt. Doordat hij zo snel mogelijk weg wilt heeft hij de radio niet goed vast en glijd het oude ding uit zijn handen met een harde knal op de grond. Hij raapt hem snel op en loopt in een snel pas de werkplaats uit. "Clay.. rustig aan." Schreeuwt zijn moeder hem nog achterna.
Eenmaal op zijn kamer aangekomen zoekt hij tape 1 weer op, maar zodra hij het klepje weer wilt openen ziet hij dat het knopje in de radio gedrukt zit. Hij probeert het knopje nog omhoog te krijgen maar dit lijkt een onmogelijke zaak. Hij pakt de tape en gaat met zijn fiets op weg naar Tony. Hij zag vanmiddag dat hij een apparaat in zijn auto had liggen waarmee je tapes met oortjes kunt beluisteren.
Wanneer hij bij Tony aankomt ziet hij dat Tony met zijn vader bezig is aan de rode mustang. Tony is verbaasd Clay bij zijn huis te zien. "Wat is er Clay?" vraagt hij. "Niks, ik ging een stukje fietsen." "Aan de andere kant van de stad?" Clay weet niet wat hij moet antwoorden. Wanneer de vader van Tony vraagt of iemand de motor kan starten ziet hij dit ook meteen als een kans en bied zich aan. Hij stapt de auto in en start de auto. Wanneer Tony en zijn vader druk in gesprek zijn pakt hij het apparaat waarmee de tapes afgespeeld kunnen worden en stop het in de zak van zijn sweater. Vervolgens sluit hij de motor weer en wil hij zo snel mogelijk weg zien te komen. Wanneer hij net weg wilt fietsen spreekt Tony hem aan: "Clay, volgens mij heb je iets wat van mij is?" Clay kijkt hem met grote ogen aan en voelt zichzelf langzaam rood worden. "Echt waar?" Vraagt hij twijfelend. Even valt er een gespannen stilte. "Mijn sleutels." Zegt Tony terwijl hij Clay verbaasd aan kijkt. Clay haalt opgelucht adem en gooit de sleutels terug naar Tony. "Tot ziens." Zegt hij en stapt op zijn fiets en fietst weg.
Onderweg stopt hij op een rustig plekje en neemt plaats op een houten bankje. In verte is een brug te zien, voor de rest alleen heuvels. Het is er stil, en meer dan de wint is er niet te horen. Clay stopt de tape in het apparaat en speelt hem verder af. De stem van Hannah galm door zijn oren.
"De regels zijn eenvoudig. Het zijn er maar twee. Regel één: je luistert. Regel twee: je geeft ze door. Hopelijk zijn ze allebei moeilijk. Dat is ook de bedoeling. Anders had ik je wel een MP3 gestuurd. Als je alle 13 kanten hebt beluisterd want er zitten 13 kanten aan dit verhaal, spoel je ze terug, doe je ze in de doos en geef je ze aan de volgende. Bij de doos met bandjes hoort een kaart te zitten. Ik zal verschillende plekken in ons geliefde stadje noemen. Je hoeft ze niet te bezoeken maar als je meer inzicht wilt, moet je hoog inzetten. Of je gooit de kaart weg. Ik kom er toch niet achter, of toch wel..? Als je in de verleiding komt om de regels te breken weet dan dat er kopieën hiervan bij een vertrouwenspersoon liggen die, als dit pakketje niet iedereen bereikt de kopieën openbaar zal maken. Dit was geen overhaaste beslissing. Beschouw me niet als vanzelfsprekend. Niet weer.."
"Dat heb ik nooit gedaan!" Schreeuwt Clay hard voor zich uit. Uit woede en onbegrip pakt hij zijn fiets en fietst gehaast naar huis terwijl de zon langzaam onder gaat. Hij laat de tape ondertussen verder afspelen. Onderweg is hij er daardoor niet goed bij met zijn hoofd. Hij weet een rijdende auto dan ook net te ontwijken, maar verliest zijn evenwicht en knalt tegen een geparkeerde auto langs de weg. Hij rolt over de motorkap en valt met een klapt naast de gepakeerde auto neer. Hij hoort een slippende auto die vervolgens plankgas wegrijd in de verte. Zijn hoofd bonkt. Een helse pijn steekt door zijn hoofd heen. Een piep ruist door zijn oren. Met zijn hand voelt hij bij zijn hoofd en komt tot de ontdekking dat het hevig bloed. Een stukje verderop ligt het apparaat met de tape en de oortjes. Kreunend kruipt hij naar het apparaat toen en stopt de oortjes terug in zijn oren.
"Doe wat ik zeg. Niet meer, niet minder. Je wordt in de gaten gehouden.."