One week.
One week had passed but still no sign of him.
No calls. no texts.
Isang linggo na simula nang mangayari iyon. Pero hindi lang man siya pumunta sa akin.
I'm staying here at my condo unit since that incident.
My parents have no idea on what's happening about their daughter but I prefer it . It is more okay if they don't know on whats happenning.
Magagalit lang yun sila at mag-alala pag nalaman nila ang nangyari sa akin.
Sa loob nang isang linggong pagkukulong sa apat na sulok nang unit na ito wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak nang umiyak at magmukmok. Para na nga siguro akong aswang kapag tumingin ako sa salamin.
Pwede na akong mag apply bilang isang mananakot sa mga karnibAL.
Pero kahit paano ay kumakain pa din ako alang alang sa magiging anak ko. Kahit papaano ay may kinakapitan pa din ako at iyon ay ang anak namin. Ang anak ko.
Anak ko...
Masarap pakinggan ang salitang iyan. Pero mas masarap sanang pakinggan kung tanggap ka nang daddy mo. Kung wala sanang nangyaring ganito .
Baby kapit ka lang ha? Love na love ka ni mommy. Please kumapit ka lang asa akin. Ikaw nalang yung pag asa ko eh. Hihintayin pa natin si daddy mo ha?
I love you anak ko..
Hanggang ngayon Iniisip ko parin kasi siya. Iniisip ko kung maaayos pa ba namin itong gulo na ito. Ang sakit kasi. Ang sakit-sakit na malaman mong hindi ka pinagkakatiwalaan nang taong mahal mo. Na mas pinili niya pang paniwalaan ang iba keysa sa akin.
Pero kahit ganun ang ginawa niya, hihintayin ko pa din siya. Mahal ko eh.
Kahit tinawag niya akong malandi, hihintayin ko pa din siya. Tatanggapin ko pa rin siya kung sakali mang magbago ang isip niya.
Sana nga lang....
Siguro ang iba tatawagin akong tanga. Oo tanga na nga siguro ang humintay sa taong mahal niya na sinaktan siya. Pero ano ba ang magagawa ko? Mahal ko siya eh. At kahit kailan hindi nila mararamdaman ang nararamdaman ko ngayon.
Wala akong pakialam kahit sabihan pa nila akong Tanga. Wala sila sa pwesto ko para sabihin iyon o pigilan ako.
Maya-maya narinig ko ang pagbukas nang pinto ng kwarto ko at nakita ko ang mga magulang ko na nakatayo doon at lalapit sa akin.
Agad nama nila akong niyakap nang makalapit sila sa akin. At ako naman parang batang nawalan nang isang laruan dahil sa pag-iyak.
Hinagod naman ni mommy ang likod ko at pinapatahan ako.
"Ssshhh baby, don't cry" pag-aalo sa akin ni mommy
"Mom, bakit ganun? bakit ang sakit-sakit magmahal? bakit hindi niya ako pinaniwalaan?" tanong ko sa gitna nang aking pag-iyak. Bumitiw naman si mommy sa akin sa yakap at tiningan ako sa mga mata
"Andrienne, alam namin nang daddy mo ang nangyari sa iyo. Kung paano namin nalaman? Hindi na importante iyon. Baby, alam mo namang nandito lang kami nang daddy mo right? At yung tanong mo sa akin kanina. Ganun talaga kapag nagmahal ka anak, masasaktan at masasaktan ka talaga. Sabi nga nila hindi ka nagmamahal kung hindi ka nasasaktan. Challenge lang ito sa iyo anak at naniniwala kami nang daddy mo namalalagpasan mo ito." mahabang sabi ni mommy
Tumikhim naman si Daddy kaya napatingin ako sa kanya. Ngumiti naman siya sa akin
"Anak. Wag kang mag-alala nakabayad na sa kasalanan niya si Dylan. Alagaan mo naman ang sarili mo Andrienne lalo na at dala dala mo ang magiging apo ko. Wag kang umiyak nang umiyak. Dapat maging masaya ka din wag mong hahayaan na lungkot ang bumalot sa pagkatao mo. Kasi kung hahayaan mo ang emosyon na iyan ang magkokontrol sarili mo? Ikaw din ang mahihirapan." Hindi ko alam kung bakit pero parang gumaan nang kaunti ang pakiramdam ko sa mga sinasabi nang mga magulang ko.
"Sorry mom, dad. Hindi ko lang po kasi talaga maiwasan ang hindi umiyak dahil sa nangyari. Ang sakit po kasi talaga. Ang sakit sakit" eto na naman. Hindi ko naman mapigilan ang hindi umiyak
"Ssshhh. Tama na wag ka nang umiyak. Malalagpasan mo din iyan anak." pag aalo pa sa akin ni mommy.
Agad na pinunasan ko naman ang mga luha ko at tumingin sa kanila at ngumiti.
"Siya pala, pumunta kami dito nang daddy mo para sabihin sayo na kailangan mong umattend nang party mamayang gabi 6 Pm sa Venhers"
"Mommy pwede bang wag nalang akong pumunta? Hindi pa po kasi ako handa eh wala pa po akong susuotin mamaya" Ngumiti naman si mommy sa akin
"Meron ka nang susuotin my dear. Pupuntahan ka din dito nang mag mamake up sayo mamaya. Wala kami doon kaya ikaw nalang ang pumunta. May aasikasuhin pa kasi kami nang daddy mo"
"Andrienne, pumunta ka mamaya wag mo kaming bibiguin. Aasahan ka namin doon mamaya. " Huh?
"Akala ko ba wala kayo doon mamaya?" takhang tanong ko.Ang gulo naman kasi eh sabi ni mommy wala sila mamaya tapos?
"Nagkamali lang ang daddy mo Andrienne alam mo naman makakalimutin. Oh, basta mamaya ha? pumunta ka doon and that's final" sabi ni mommy at niyakap ako. Ganun din nama ang ginawa ni daddy sa akin.
Palabas na sila nang pinto nang tumigil sila at muling nagsalita si daddy
"And oh Andrienne, katulad nang sabi ko kanina Don't worry nakabayad na siya sa kasalanang nagawa niya sayo" sabi niya at ngumiti.
Akmang magsasalita pa sana ako nang nakita kong tuluyan na silang nakalabas nang unit ko.
Bakit parang ang weird nang nararamdamn ko? Feel ko may mangyayari mamaya eh. Tsaka anong nakabayad? Sinong siya?
"And oh Andrienne, katulad nang sabi ko kanina Don't worry nakabayad na siya sa kasalanang nagawa niya sayo"
"And oh Andrienne, katulad nang sabi ko kanina Don't worry nakabayad na siya sa kasalanang nagawa niya sayo"
"And oh Andrienne, katulad nang sabi ko kanina Don't worry nakabayad na siya sa kasalanang nagawa niya sayo"
At sino naman ang sinasabi ni daddy? nanakit sa akin ? Wala naman ah maliban kay....Dylan
Hindi kaya... No! hindi mangyayari yun. Pero wala namang imposible na pumunta siya sa bahay para humingi ng sorry sa akin.
Nandito na ako ngayon sa venue kung saan gaganapin ang party. Pero bakit parang wala namang tao? Baka mali siguro yung pinuntahan ko? Pero imposible. Ito naman yung sinabi sa akin ni mommy kanina eh. Baka naman late lang sila?
Pero 6:30 na ah. Kahit na nagtataka napag pasyahan ko pa ding ipagpatuloy ang pagpasok sa loob.
Pagbukas ko nang pinto ay sumalubong sa akin ang tahimik na kwarto. Walang tao. Ni isa wala akong makita. Isang ilaw lang ang makita ko at iyon ang nasa dulo. Pero bago paman ako makapunta doon ay nakita ko ang red carpet na may mga petals sa gilid noon kaya wala sa sariling sinundan ko iyon.
Nang makarating ako sa dulo. Nagulat ako ng may babaeng nagbigay sa akin nang isang rosas. Tinaggap ko naman iyon. Pinagbuksan niya naman ako nang pinto.
Magtatanong sana ako kung anong ang meron pero nakapasok na ako sa pinto at nakasarado na iyon . Ipinagpatuloy ko lang ang paglalakad at meron namang nagbigay nang mga rosas sa akin. Siguro mga sampu sila? o sobra pa?
Nagulat na lang ako nang biglang may tumugtog na isang kanta. Hindi ako sigurado pero parang may ideya na ako kung ano ang nangyayari.
I met you in the dark
You lit me up
You made me feel as though
I was enough
We danced the night away
We drank too much
I held your hair back when
You were throwing up
Pinagpatuloy ko naman ang paglalakad habang tumutugtog ang kanta. Sinusundan ko lang ang mga petals patungo sa pinakadulo sa gitna.
Then you smiled over your shoulder
For a minute, I was stone cold sober
I pulled you closer to my chest
And you asked me to stay over
I said, I already told ya
I think that you should get some rest
Bigla na lamang akong napaluha nang makita ko ang isang pamilyar na mukha.
It's him.
My Dylan.
May hawak hawak siyang rosas habang lumalapit siya sa akin at agad akong niyakap.
Niyakap ko naman siya pabalik. Nagtagal kami sa ganong posisyon hanggang sa matapos ang kanta.
I knew I loved you then
But you'd never know
'Cause I played it cool when I was scared of letting go
I knew I needed you
But I never showed
But I wanna stay with you
Until we're grey and old
Just say you won't let go
Just say you won't let go
Agad naman na humarap siya sa akin na umiiyak. Pinahid ko naman ang mga luha niya. Hindi ko kayang nakikita siyang ganyan. Na umiiyak. Na nasasaktan.
"Baby. Baby I'm sorry. Patawarin mo ako sa mga nasabi ko sa iyo. Sa mga nagawa ko. Sa paghihinala sa iyo. Sa poagbibintang. Sa lahat lahat. Baby I'm sorry na mas pinaniwalaan ko ang babaeng iyon. But don't worry humingi naman nang pasensya ang mga magulang niya sa atin sa nagawa nang anak nila. Baby I'm so sorry. I'm such a jerk for not believing you. I know. I know that i have hurted you so much but please, please forgive me. I love you so much baby. Kinausap ako nang mga magulang mo . Pinuntahan kita sa bahay niyo kasi akala ko nandun ka pero wala then I saw your parents sinabi ko sa kanila nag mga nagyari Your father had punched me . Kulang pa nga iyon eh sa mga nagawa kong pananakit sayo. Humingi na din ako nang tawad sa kanila nung araw na iyon and gladly tinanggap nila Pero ikaw nalang ang kulang baby. Andrienne my baby, Please give me another chance." pagmamakaawa niya sa akin nang nakaluhod at umiiyak.
That scene of him was so breakable. Ramdam kong sising sisi siya sa mga nagawa niya sa akin.
Pinatayo ko naman siya at tiningnan sa mga mata. Hinawakan niya naman ang mga kamay ko at tumingin din naman sa akin.
"Dylan, okay lang iyon alam ko namang mahal mo ako eh. Napatawad na kita kahit hindi ka pa humihingi nang sorry sa akin. Hindi naman ako nagalit sayo eh. Kaya wag ka nang umiyak kasi hindi ko kayang nakikita kang ganyan eh" sabi ko sa kanya na umiiyak din
"Baby thank you. Thank you kasi inintindi mo ako. Thank you kasi hindi ka sumuko sa akin. Ang tanga ko talaga para saktan ka. Baby pangako babawi ako sayo. Sa anak natin. I'm sorry baby" sabi niya sabay yakap sa akin.
Agad naman siyang bumitiw sa pagkakayakap at may kinuha na kung ano sa bulsa niya.
And to my surprise it's a ring.
Nagulat ako nang makita ang bagay na iyon. Lumuhod naman siya sa akin at kinuha ang isa kong kamay.
Napaiyak nalang ako lalo dahil alam ko kung ano ang gagawin niya
"I may not be a perfect man for you baby. I know I am such an asshole. A jerk. A stupid dumbass. I maybe hurt you a lot of times. I caused too much pain to you and yet your still here by my side saying It's okay even if it is not. Baby. Andrienne Hermion Giovanelli, Will you accept me to be with you forever? Will you accept me to be your husband? Would you marry me? Would you marry Dylan Walter? Will you?" agad na pinunasan ko ang mga luha sa mga mata ko.
Sino ba naman ang tatanggi sa inaalok mo Dylan? Ang swerte ko nga sayo eh kasi mahal mo ako. Mahal na mahal.
"Baby"
Kaya naman siguro oras na din para magsama na talaga tayo lalo na at may anak na tayo at kahit naman - -
"Baby?"
na wala tayong anak ay papakasalan pa din kita kasi mahal kita.
Sasagot na sana ako nang bigla siyang tumayo at tumingin sa akin
"I guess I should take your answer as a No" mahinang sambit niya at tumalikod
Nagiging tamang hinala naman yata ang lalaking to. Palagi nalang.
Akmang aalis na siya nang magsalita ako
"Yes" napatingin naman siya sa akin
"Pakiulit?" sabi niya
"I said yes" sabi ko
"YES? You said yes?! Thank you so much baby" sabi niya sabay buhat sa akin in a bridal style. Hinalikan niya naman ako at tinugon ko din naman.
Binitawan niya naman ako kaagad at niyakap.
"Thank you for saying yes. I love you so much baby. Sa wakas magiging akin ka nadin. Your mine and mine to be with. Hindi ka magsisisi. Babawi ako sa iyo. Sa inyo nang anak natin ANdrienne. I love you" sabi niya habang nakatingin sa akin at hawak ang magkabilang pisngi ko.
"I love you too Dylan. Mahal na mahal kita" sabi ko sabay yakap ulit. Napabitaw kami sa yakap namin nang may mag salita.
"So when is your wedding?" sabi naman nang isang lalaki. Hindi ko siya kilala pero alam kong isa siya kilala ni Dylan
"Next week" nagulat naman ako sa sinabi ni Dylan
"Oh! so best wishes nalang pre. Wag mo nang pakawalan yan. Ang ganda pa naman. Ge bye!" sabi niya ta umalis na
"Next week!?" gulat na tanong ko sa kanya
"Yes baby. next week" sabi niya while smirking
"Is that serious? Ang dali naman? bakit? hindi pa alam nila mommy to"
"You know nothing baby" sabi niya while grinning na
"What do you mean by that?" takhang tanong ko
"You'll see" sabi niya
"Ano nga?"
"You'll see"
"Ano nga sabi eh" sabi ko sa kanya na parang iiyak na. Naiinis kasi ako eh. Puro You'll see ang sagot niya
"Oh shit! baby I'm sorry. Dont cry . okay. okay sasabihin ko na" sabi niya
"The day na pumunta ako doon sa mansion niyo sinabi ko na samga magulang mo ang plano ko and they both agreed. Yun. Kaya please dont cry. "
"So planado talaga ang lahat ano?" sabi ko sa kanya
"Yes."
"Ikaw na talaga" sabi ko sabay tango tango pa
"Ako na talaga" pag sang ayon naman ni Dylan habang nakangiti
"Talagang ikaw"
"Dapat lang talaga na ako"
"Ano ba! Bakit mo ko ginagaya?" singhal ko
"What?" inosenteng tanong niya
"Grr!! bahala ka na nga." Sabi ko sabay pout.
Hinalikan niya naman ako agad pero smack lang naman
" I love you baby and remember that your mine. Kayo nang anak natin" sabi niya sabay halik ulit sa akin.
Agad naman na anwala yung inis ko at napangiti
"I love you too. Mahal na mahal kita" sagot ko
"Nah, I love you more" sabi niya. Napangiti nalang ako sa ginawa niya
Kahit kailan talaga hindi magpapatalo ang lalaking to. Pero kahit papaano masaya ako.
Masaya ako kasi dumating siya sa buhay ko. I love this man . Pati na din ang magiging anak namin. Sila ang buhay ko.
At alam ko na kahit pa may dumating na mga challenges sa buhay namin ni Dylan basta't mahal namin ang isa't isa malalagpasan din namin iyan.
I know how much he loves us. Kaya mahal na mahal ko din tong lalaking ito kahit palaging tamang hinala.
And I'm so lucky because I have him.
My baby.
My Dylan.
~~~~~~~~~~~~~~~~ THE END ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A/N: Wiee! Salamat naman at natapos ko na din ang story ko.
Haysst. Hahaha Don't worry meron pa akong special chapter na ipopost. haha
Kung meron. Kapag sisipagin ako . Lol!
And Oh! Naka private pala ang chapter na ito. So kung gustong mabasa nang iba ang part na ito then all they need to do is to follow me. Simple as that diba?
Okay so bye!