Ένα βαν εμφανίστηκε ακριβώς πίσω από το μαύρο αυτοκίνητο. Ο μεγαλόσωμος άντρας βγήκε γρήγορα έξω.
-Βάλτε τον μέσα, στο αυτοκίνητο! Άντε ρε μαλάκες, συντομεύετε, δεν μας φτάνει ο χρόνος!, φώναξε ο πρώτος άντρας, αυτός που είχε παγιδέψει τον Παύλο.
Έλληνας στην καταγωγή, ετών τριάντα τρία. Στη πιάτσα τον ήξεραν με το όνομα 'Δίας', ένας τύπος σκληρός, χωρίς ηθικές αναστολές. Κατά καιρούς ακούγονταν διάφορα για αυτόν, περίεργες φήμες, όπως ότι εκείνος ευθυνόταν για άλλες έξι ληστείες στη Λευκωσία και τη Λεμεσό ή ακόμα χειρότερα συνέδεαν το όνομα του με τη δολοφονία γνωστού μεγαλοεπιχειρηματία στη Πάφο. Κανείς δεν ήξερε όμως τι από όλα αυτά ισχύει.
Ο άντρας που οδηγούσε το βαν, ψέλισε κάτι στα Βουλγαρικά και μαζί μ' έναν ξανθό τύπο που τόση ώρα βρισκόταν στο αυτοκίνητο, μετέφεραν με κόπο το σώμα του Παύλου στο βαν. Αφού τελείωσαν τη δουλειά τους, μπήκαν στον κήπο.
Ξαφνικά ακούστηκε από τη πίσω πλευρά ένα άγριο γάβγισμα, που θα προκαλούσε ανατριχίλα στον οποιονδήποτε, όχι όμως και στους τρεις άντρες.Ήξεραν πως στον κήπο υπήρχαν τρία ροντ βαιλερ και φυσικά πως ήταν δεμένα. Δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν...
Επόμενος στόχο: το παράθυρο. Ο ξανθός τύπος, με το όνομα Βίκτωρ προχώρησε μπροστά, σαν έμπειρος διαρρήκτης, με τη θήκη διαρρηκτικών εργαλείων παραμάσχαλα. Έβγαλε ένα σκαρπέλο, δύο κατσαβίδια και λοστό, καθώς το παράθυρο ήταν πολύ καλά ασφαλισμένο και είχε καταλάβει πως θα χρειαζόταν έξτρα προσπάθεια για να το ανοίξει.
-Άντε ηλίθιε, κάνε πιο γρήγορα θα μας πάρουν χαμπάρι! Βιάσου!, φώναξε ο "Δίας", ενώ ο μελαχρινός άντρας δίπλα του, κρατούσε έναν φακό.
-Προσπαθώ, όμως είναι δύσκολο. Δεν ανοίγει το γαμημένο!, ο θόρυβος ήταν πολύ δυνατός και λίγο ακόμα ήθελε για να ξεσηκώσουν τη γειτονιά.
Μια τελευταία προσπάθεια... και το παράθυρο άνοιξε! Δεν ήταν πολύ μεγάλο, χρειάστηκε να μπει πρώτος ο Βίκτωρ που ήταν σχετικά κοντός σε σύγκριση με τους άλλους δύο.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν κλειδωμένη, οπότε άρχισε ν' ανοίγει ένα ένα τα ντουλάπια της βιβλιοθήκης που βρισκόταν μπροστά του, μήπως και βρει τα κλειδιά. Τίποτα. Που τα είχανε κρύψει επιτέλους;
Σίγουρα η οικογένεια είχε λάβει πολύ καλά τα μέτρα της, σε περίπτωση διάρρηξης. Πήγε προς τη κουζίνα και το βλέμμα του καρφώθηκε στη πίσω πόρτα. Bingo!
Σήκωσε το χαλί της κουζίνας, θριαμβευτικά, σίγουρος ότι θα έβρισκε αυτό που έψαχνε. Είχε τόση πολλή αυτοπεποίθηση!
-Αι στο διάολο, ούτε εδώ δεν είναι!, είπε σε σπαστά ελληνικά.
Ξαφνικά ακούστηκε ήχος από πάνω. Να η λύση...
Εν τω μεταξύ οι άλλοι δύο, έξω, έβριζαν κι έψαχναν με το βλέμμα τον Βίκτωρ, ο οποίος ακόμα δεν έλεγε να φανεί.
Είδαν μια σκιά να κατεβαίνει τις σκάλες, μια γυναικεία φιγούρα, που κρατούσε κηροπήγιο και περπατούσε αργά αργά μέσα στο σκοτάδι. Τώρα μάλιστα...έπεσαν αμέσως κάτω για να μην τους δει κι εκείνη.
Ο Βίκτωρ την πλησίασε αθόρυβα από πίσω με το όπλο στο χέρι. Η Έρση δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα, προχωρούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας τη πεποίθηση πως αυτός ο δυνατός ήχος που άκουσε ήταν ο αέρας. Βρήκε το παράθυρο ανοιχτό κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά της. Μα αφού το είχε κλείσει!
Ένα χέρι την άρπαξε δυνατά από πίσω και πριν προλάβει να βγάλει άχνα, της έκλεισε το στόμα.
-Βούλωσε το! Θα σε σκοτώσω, μην κάνεις τίποτα.
-Μμ..μμμμ....
-Έλα ν' ανοίξεις τη πόρτα τώρα και σκάσε.
Αυτή προσπάθησε να του ξεφύγει, όμως ο Βίκτωρ ήταν πολύ πιο δυνατός και έσφιξε τη λαβή του.
Χτύπησε την Έρση στον κρόταφο, με το όπλο του.
-Είπα, άνοιξε τη πόρτα!
Εκείνη έβγαλε από το νυχτικό της ένα κλειδί και του έδειξε την ξύλινη συρταριέρα λίγο πιο μακριά τους.
Άνοιξε το τελευταίο συρτάρι και του έδωσε τα κλειδιά. Ο Βίκτωρ, χωρίς να την αφήσει ούτε στιγμή άνοιξε την εξώπορτα.
-Άντε ρε βλάκα, τόση ώρα περιμέναμε, θες να μας δουν και να καλέσουν τους μπάτσους;, είπε ο μελαχρινός άντρας με το όνομα "Παναγιώτης", δεν ήταν το πραγματικό του φυσικά.
Ο Βίκτωρ αγριοκοίταξε την Έρση.
-Τι θα την κάνουμε αυτή;
-Δία, τι λες;
-Λέω, να τη δέσουμε με το σκοινί και να την φιμώσουμε καλά, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Βίκτωρ, κάτσε εσύ εδώ να την προσέχεις με το όπλο κι εμείς θα ψάξουμε όλο το σπίτι. Τώρα δεν ξέρω τι θα κάνουμε αν ξυπνήσει κάποιος άλλος, εν ανάγκη τους καθαρίζουμε όλους, να τελειώνουμε! Τι λες κι εσύ Παναγιώτη;
-Συμφωνώ. Πάμε.
Κρατώντας κάτι μεγάλες σακούλες σκουπιδιών στα χέρια τους, άρχισαν ν' ανοίγουν ένα ένα όλα τα συρτάρια αριστοτεχνικά σχεδόν, χωρίς πολύ θόρυβο. Πέρα από αντικείμενα μεγάλης αξίας, όπως γυάλινα βάζα και πίνακες, δεν βρήκαν τίποτε άλλο κάτω. Σειρά είχε το γραφείο του Θεμιστοκλέους.
Όλα τα συρτάρια του ήταν κλειδωμένα, πίσω από τη βιβλιοθήκη δεν υπήρχε κανένα χρηματοκιβώτιο, όπως είχαν αρκετά σπίτια πλουσίων. Όμως ο "Δίας", ήξερε πως κάπου εδώ ήταν κρυμμένα τα λεφτά, τα μύριζε σχεδόν κι έτσι άρχισε να ψάχνει πιο προσεκτικά. Αμ δε θα τα έβρισκε τόσο γρήγορα. Πήγε να παραιτηθεί, αλλά κατά λάθος, με μια απότομη κίνηση του χεριού του ένα χοντρό λεξικό αγγλικών έπεσε στο πάτωμα, κάνοντας, τρομερό θόρυβο. Πήγε να το σηκώσει, όταν πέρασε μια παράξενη ιδέα από το μυαλό του. Και γιατί όχι δηλαδή; Το άνοιξε και στη στιγμή έμεινε ακίνητος σαν να τον χτύπησε κεραυνός.
-Παναγιώτη, Παναγιώτη! Κοίτα τι βρήκα!
Ναι, το λεξικό αγγλικών, τελικά δεν ήταν λεξικό αγγλικών, αλλά έξυπνο χρηματοκιβώτιο! Καλό κόλπο, όμως δυστυχώς ο Δίας το χάλασε, άθελα του.
-Παναγιώτη, δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στο πάνω ράφι είναι κι άλλα χοντρά λεξικά, βάλτα όλα στη σακούλα να τελειώνουμε. Εγώ θα πάω πάνω, μάζεψε τα εσύ και μη καθυστερείς.
Με αυτά του τα λόγια εξαφανίστηκε και ανέβηκε τρέχωντας τις σκάλες.
Στο μεταξύ η Ερωφίλη, είχε ξυπνήσει και άνοιγε τη πόρτα του δωματίου της, έχοντας πλήρη άγνοια για όσα συνέβαιναν κάτω. Το μόνο που άκουσε ήταν ένας δυνατός θόρυβος, από αυτόν ξύπνησε άλλωστε.
Βγήκε από το δωμάτιο παραξενεμένη, χωρίς να δει τη τρομακτική σκιά, που την πλησίαζε από πίσω, με σταθερά βήματα.
Τώρα αρχίζει ο εφιάλτης...