Ο χρόνος φάνηκε να επιβραδύνει. Το κορμί της έπεφτε αργά. Σταγόνες ιδρώτες αιωρούνταν στον αέρα και προσπαθούσαν να φτάσουν στο έδαφος. Μπορούσες να παρατηρήσεις τα σχέδια που έκανε η πράσινη λάμψη καθώς ξεθώριαζε. Άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομα της, με δυσκολία αναγνώρισε ότι προερχόταν από τον ίδιο. Το κορμί της χτύπησε στο πάτωμα και ο χρόνος ξανά άρχισε να κυλάει.
Το πρόσωπο του παραμορφώθηκε από τον πόνο. Έσφιξε το ραβδί στο χέρι του. "Αβάντα Κεντάβρα" φώναξε και μια ριπή φωτός έφυγε από το ραβδί του. Με μία χορευτική κίνηση η Τζίνι την απέκρουσε. Εκείνος με μίσος συνέχισε να ρίχνει την ίδια κατάρα. Ξανά και ξανά και ξανά. Το μυαλό του είχε μουδιάσει. Ψιθύριζε το όνομα της συνεχώς. Το χαμόγελο της πέρασε φευγαλέα από μπροστά του. Η Τζίνι γέλαγε. "Stupefy" μια κόκκινη ριπή φωτός έπεσε πάνω στην Τζίνι και έπεσε κάτω ουρλιάζοντας.
Στο ουρλιαχτό υπήρχε και κάτι άλλο. Ένας άλλος θόρυβος, τόσο δυνατός που όλοι κάλυψαν τα αυτιά τους. Το σημείο στο οποίο είχε βυθιστεί το σπαθί στον Χάρι άρχισε να λαμπυρίζει. Ένα εκτυφλωτικό φως κάλυψε τον Χάρι. Άρχισε να ουρλιάζει. Ένα κάψιμο ξεκινούσε από την πληγή και απλωνόταν σε όλο του το κορμί. Το φως κόπασε. Έπεσε στο πάτωμα. "Δες τον Χάρι, σε καλύπτω" φώναξε ο Ντράκο προς τον Νέβιλ που στεκόταν λίγα μέτρα μακρυά από τον Χάρι. Εκείνος έτρεξε δίπλα του. Προσπάθησε να μην κοιτάξει την Ερμιόνη που στεκόταν ασάλευτη ακριβώς δίπλα από τον Χάρι. Τον ταρακούνησε χωρίς να αφήνει το ραβδί από το χέρι του. Ο Χάρι άνοιξε αργά τα μάτια του. Το σκούρο πράσινο χρώμα άρχισε να καθαρίζει και να δίνει την θέση του στο ανοιχτό πράσινο που είχαν κάποτε συνηθίσει. Ανασηκώθηκε. "Χάρι;". Ο Νέβιλ τον κοίταζε με απορία. "Νέβιλ;" ρώτησε με αμφιβολία. "Νέβιλ!" αναφώνησε. Κοίταξε δίπλα του. Είδε το πεσμένο κορμί της Ερμιόνης. Την πλησίασε, σχεδόν μπουσουλώντας. "Ερμιόνη" η φωνή του έτρεμε. "Εγώ την σκότωσα; Εγώ φταίω;" φαινόταν τρομαγμένος. "Όχι η Τζίνι" ο Νέβιλ προσπαθούσε να κρατηθεί ήρεμος. Πόνος πλημμύρισε τα μάτια του Χάρι.
Δίπλα τους ο Ντράκο δεν τα είχε παρατήσει. Τους είχε πλησιάσει. "Χάρι είσαι καλά;" η φωνή της Τζίνι ακούστηκε λαχανιασμένη. Ο Χάρι την κοίταξε σαστισμένος. Το πρόσωπό του συσπάστηκε. Σηκώθηκε αποφασισμένος. Έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του αλλά δεν βρήκε το ραβδί του. Η Τζίνι άρχισε να γελάει. "Αυτό ψάχνεις;" βγάζει ένα ραβδί από την τσέπη της. Τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν. Με μια κίνηση σπάει το ραβδί στα δύο. Η ανάσα του Χάρι κόπηκε αμέσως. Ήταν σαν μια αόρατη μπουνιά τον είχε χτυπήσει. Έπεσε στα γόνατα κρατώντας το στέρνο του. "Το ραβδί μου" τραύλισε. "Πως τολμάς να σπας το ραβδί μου Τζίνι" ακουγόταν θυμωμένος "σε διατάζω να σταματήσεις".
Το γέλιο της ήχησε στην αίθουσα. "Δεν ακολουθώ τις διαταγές σου" μίλησε ήρεμα, σταθερά. "Εγώ είμαι ο Χάρι Πότερ. Δεν μου πάει κανένας κόντρα. Είπα σταμάτα" προσπάθησε να ηρεμήσει την φωνή του. Δεν πίστευε αυτά που έλεγε. Δεν τα πίστευε πια. Το μυαλό του ήταν καθαρό, σαν να υπήρχε μια ομίχλη και αυτή έφυγε το ίδιο απότομα όπως ήρθε. Η Τζίνι για ένα δέκατο του δευτερολέπτου δίστασε. "Νομίζεις ότι ακολούθησα ποτέ τις διαταγές σου; Νομίζεις ότι όντως εσύ έκανες κουμάντο; Ας γελάσω" το χαμόγελο που απλώθηκε στο πρόσωπο της ήταν τρομακτικό. "Κανείς δεν ακούει την Τζίνι. Κανείς δεν δίνει σημασία στην Τζίνι. Ακόμα και η ίδια μου η οικογένεια δεν έδινε σημασία σε αυτά που έλεγα. Τότε ο μπήκε ο Τομ Ριντλ στην ζωή μου και επιτέλους ήξερα. Κρίμα που έπρεπε να σε χρησιμοποιήσω Χάρι αλλά το απόλαυσα, είσαι καλός σε ορισμένους τομείς" του έκλεισε το μάτι. "Πλέον δεν χρειάζεται να είμαι στην σκιά κανενός" πέταξε το ραβδί της στην άκρη της σκάλας. Σήκωσε τα χέρια της στο αέρα. Ο Χάρι ένιωσε ότι πνιγόταν. Ο Ντράκο δεν περίμενε αυτήν την φορά και την χτύπησε με ένα ξόρκι. Ο Χάρι ανάσαινε ξανά.
Άρχισαν να τρέχουν. "Δεν μπορούμε να τα βάλουμε στα πόδια" φώναξε ο Ντράκο καθώς έστριβαν σε έναν διάδρομο. "Δεν το βάζουμε στα πόδια" απάντησε ο Χάρι. "Μπορεί να ήμουν θολωμένος.....". Παύση. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε. "Αλλά θυμάμαι αρκετά πράγματα και αυτό θα μας βοηθήσει" πρόσθεσε. Έστριψαν ξανά. Ο Ντράκο είχε την αίσθηση ότι έκαναν κύκλους αλλά ποτέ δεν έβλεπε τον ίδιο πίνακα ξανά. Έφτασαν σε ένα δωμάτιο σχετικά μικρό. Άκουσαν βήματα να τους πλησιάζουν. Παραπάνω από ένα άτομο τους ακολουθούσαν. Μπήκαν μέσα και κλείδωσαν.
"Συγνώμη.... πραγματικά συγνώμη" απολογούταν στον Ντράκο. Ο Ντράκο δεν μίλησε. "Η Ερμιόνη δεν σταμάτησε να πιστεύει σε εσένα" η φωνή του ράγισε στην προφορά του ονόματος της. Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι την έχασε και το κυριότερο ότι την άφησε εκεί πεσμένη. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια του Ντράκο. "Εσύ δηλαδή δεν πίστευες σε μένα;" ο Χάρι μίλησε χωρίς να τον κοιτάει. "Εγώ πίστευα ότι έπρεπε να σε σκοτώσουμε". Σιωπή. Τα βήματα πλησίασαν την πόρτα αλλά το πόμολο ποτέ δεν γύρισε. Τα βήματα απομακρύνθηκαν. "Δεν έχει σημασία. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε" ο Νέβιλ έσπασε την σιωπή μιλώντας ψιθυριστά. Του έκανε ο Χάρι νόημα να σωπάσει. "Θέλω να τους βρεις. Σκότωσε τους. Εκτός από τον Χάρι. Αυτόν φέρτον μου ζωντανό" ακούστηκε απέξω η φωνή της Τζίνι. Τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Οι φωνές απομακρύνθηκαν.
"Γιατί μας έφερες σε αυτό το δωμάτιο;" ο Ντράκο ήταν καχύποπτος. "Για αυτό εδώ" ο Χάρι πάτησε ένα τούβλο και τα τούβλα δίπλα του άρχισαν να μαζεύονται ωσότου μία τρύπα να δημιουργηθεί στην θέση τους. Μέσα είχε ένα κουτί. Πήγε να το ακουμπήσει αλλά ο Ντράκο του έφραξε τον δρόμο. "Δεν σε εμπιστεύομαι" του είπε. "Δεν εσύ τι έχει μέσα τότε" απάντησε ο Χάρι. Ο Ντράκο πήρε στα χέρια του το κουτί και το άνοιξε. Μέσα υπήρχε ένας διαχειριστής χρόνου. Η καρδιά του σφίχτηκε. Τον αναγνώρισε αμέσως. "Ο διαχειριστής χρόνου της Ερμιόνης" τόνισε. "Ναι" απάντησε μονολεκτικά ο Χάρι. "Μα πως" απόρησε ο Ντράκο. "Είχε την υποψία η Τζίνι ότι θα τον χρησιμοποιούσατε για να πάτε πίσω στο μέλλον ώστε να με σκοτώσετε πριν γίνω ο πραγματικός αρχηγός των μάγων" ακούστηκε η ντροπή στην φωνή του "έτσι τον κλέψαμε και το φύλαξα εδώ". "Πρέπει να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να....". "Και να με σταματήσετε πριν γίνουν όλα αυτά" ο Χάρι διέκοψε τον Νέβιλ.
Ο Ντράκο άρπαξε τις δύο βίδες δεξιά και αριστερά του διαχειριστή χρόνου αλλά ο Χάρι τον σταμάτησε πριν τις γυρίσει, ενεργοποιώντας έτσι τον διαχειριστή χρόνου. "Όχι εδώ". "Γιατί;" ρώτησε ο Ντράκο αλλά η απάντηση ήρθε από τον θόρυβο που έκανε το πόμολο καθώς γύρναγε. "Ακολουθήστε με" πάτησε ο Χάρι ένα άλλο τούβλο και ο τοίχος υποχώρησε χωρίς θόρυβο. Πέρασαν μέσα από τον τοίχος ο οποίος άρχισε να φτιάχνεται τούβλο τούβλο από πίσω τους μέχρι που δεν υπήρχε πλέον άνοιγμα. Έτρεχαν μέσα στον τοίχο. Μπροστά τους εμφανίστηκε μια πόρτα. Από την πίσω πλευρά ήταν ο κήπος της έπαυλης.
Ο κρύος αέρας χτύπησε το πρόσωπο του Ντράκο κάνοντας τον να κλείσει τα μάτια του και να τον απολαύσει. Ο Νέβιλ ακολούθησε το παράδειγμα του. "Νομίζατε ότι θα μου ξεφύγετε;" η φωνή της Τζίνι τους έκανε να την κοιτάξουν σαστισμένοι "εγώ στα έδειξα αυτά βλάκα". Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του Χάρι δίνοντας μια κόκκινη απόχρωση στον κρόταφό του. Η Τζίνι σήκωσε τα χέρια της και ένα κρακ ακούστηκε από την μεριά του Χάρι. Το σώμα του έπεσε στο υγρό γρασίδι και ο λαιμός του ήταν γυρισμένος σε μια περίεργη γωνία. Μπορούσε να διακρίνεις το κόκκαλο της σπονδυλικής του στήλης να δημιουργεί ένα εξόγκωμα στο σβέρκο του. Τα μάτια του ήταν κενά. Τώρα ήταν σειρά του Νέβιλ να αρχίσει ν επιβραδύνει την ανάσα του. Προσπαθούσε μανιωδώς να ξεκολλήσει τα αόρατα χέρια από το λαιμό του. Ο αέρας λιγόστευε. Το χρώμα στο πρόσωπο του άλλαζε, γινόταν όλο και πιο άσπρο. Τα χέρια του έπεσαν πάνω στα πλευρά του καθώς έβγαινε και η τελευταία ανάσα από μέσα του. Έπεσε και εκείνος κάτω με ένα γδούπο. Ο Ντράκο όμως δεν στεκόταν πλέον δίπλα του.
Καθώς η Τζίνι ασχολιόταν με τον Νέβιλ, ο Ντράκο δεν έχασε χρόνο και γύρισε τις βίδες δεξιά και αριστερά του διαχειριστή του χρόνου. Έξι κύκλοι είναι αρκετοί σκέφτηκε. Από τον διαχειριστή χρόνου ακούστηκε ένα κλικ. Τότε ένιωσε τα πόδια του να λιώνουν αλλά δεν έπεσε. Όλα γύρω του άρχισαν να πηγαίνουν προς τα πίσω. Το φεγγάρι έδινε την θέση του στον ήλιο και ο ήλιος στο φεγγάρι και το φεγγάρι στον ήλιο και ο ήλιος στο φεγγάρι και ξανά από την αρχή. Το γρασίδι μεγάλωνε και μίκραινε. Ξαφνικά ο ήλιος άρχισε να τον ζεσταίνει. Γέλια αντήχησαν στην άλλη πλευρά του κήπου. Ένας ξέγνοιαστος Χάρις, χωρίς μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και χωρίς να φαίνεται άρρωστος και κουρασμένος, δίπλα σε μια Τζίνι, χωρίς να σε τρομάζει το χαμόγελο της. Φώναζαν μια Ερμιόνη, που φαινόταν ότι ήταν μικρότερη, χωρίς να είναι αδυνατισμένη από τον πεντάχρονο ύπνο, χωρίς κόκκινα μάτια, με ένα χαμόγελο γλυκό που μπορούσε να ζεστάνει την καρδιά σου, να κάτσει μαζί τους στο πικ νικ που φαινόταν ότι έχουν στήσει.
Περίμενε αρκετή ώρα μέχρι που ο Χάρι με την Ερμιόνη άρχισαν να παίζουν ένα μαγκλ παιχνίδι που δεν γνώριζε καν το όνομα του. Τότε την είδε την Τζίνι να ρίχνει κάτι στο ποτό του Χάρι. Ήξερε ότι ήταν ή τώρα ή ποτέ. Της έριξε από πίσω ξόρκι για να κοιμηθεί. Το ποτό χύθηκε πάνω της και πήρε ένα μωβ χρώμα πάνω στα κίτρινα ρούχα της. Ο Χάρι έτρεξε να δει τι έγινε. Είδε τον μωβ λεκέ. Η Ερμιόνη τον εξέτασε. Αμέσως άσπρισε. Κάτι είπε στον Χάρι και εκείνος απομακρύνθηκε από την Τζίνι. Έβγαλε το ραβδί και της έδεσε τα χέρια με ένα ξόρκι. Η Τζίνι συνήλθε και κοίταξε γύρω της σοκαρισμένη. "Τι κάνετε" φώναξε. Ο Χάρι άρχισε να φωνάζει εκνευρισμένος για το από που προήρθε ο λεκές. Η Τζίνι άρχισε να βρίζει και να φωνάζει ότι δεν είναι δικό της, την είχαν παγιδέψει. Ο Χάρι δεν έχασε χρόνο και της έκανε ξόρκι να μην μπορεί να πει ψέματα. Αποκάλυψε όλο το σχέδιο της. Ο Χάρι άσπρισε. Έβρισε. Δάκρυα κύλησαν στα μάτια του. "Πως μπόρεσες" κατάφερε μόνο να τον ακούσει να λέει.
Όλα θόλωσαν. Ένιωσε σαν κάτι στο στομάχι του να σφίγγει. Κατάλαβε ότι ο χρόνος άλλαξε. Έγινε ζελέ. Τον ρούφηξε μια σκοτοδίνη. Δεν ήξερε που πήγαινε. Δεν ήξερε τι γινόταν. Ένιωθε όμως ήρεμος. Ένιωθε ότι όλα μπήκαν στην θέση τους. Έκλεισε τα μάτια του με ένα χαμόγελο να ανθίζει στο πρόσωπο του.
-----------------------------------------
Συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά same old same αρρώστησα :$ Και όπως είναι γνωστό όταν είμαι άρρωστη δεν έχω έμπνευση.
Συγνώωμη και το επόμενο θα μπει σύντομα μην ανησυχείτε ;)
Μέχρι την επόμενη φορά, πολλά φιλιά!!!