Ο Ερνέστος, είχε γυρίσει σπίτι του μετά από έντονη επιμονή του γαμπρού του.
Δεν άκουσε για τον εγκεφαλικό θάνατο, ούτε τα λόγια που είπε ο δόκτωρας Τσουτσούνης στον Αλέξανδρο αργότερα.
-Κύριε, λυπάμαι όμως δεν τα καταφέραμε. Όπως σας είπα έχει επέλθει εγκεφαλικός θάνατος κι εμείς αναμένουμε την εντολή σας για να διακόψουμε τη τεχνητή υποστήριξη.
-Δηλαδή αν τη διακόψουμε τελειώνουν όλα;
-Δυστυχώς.
-Υπάρχει πιθανότητα να ζήσει τελικά; Έστω και μια στο εκατομμύριο;
-Μόνο μ' ένα θαύμα.
-Ας είναι. Δεν θα σταματήσω να ελπίζω!
-Πάντως εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει καλά. Και να ξέρετε πως αν διακόψουμε τη τεχνική υποστήριξη, μπορούμε μετά να δωρίσουμε τα όργανα της, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Σκεφτείτε το, θα βοηθήσει πολύ.
-Θέλω ακόμα να ελπίζω σε αυτό το θαύμα που είπατε. Ας της δώσουμε ακόμα ένα μικρό χρονικό περιθώριο, μπορεί να...
Ο Αλέξανδρος δεν συνέχισε την πρόταση και μεμιάς κοίταξε αλλού, για να μη δει ο γιατρός τα δάκρυα του.
-Μπορείτε να πάτε στο μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου! Η προσευχή θα σας δώσει δύναμη, ηρεμία. Και μετά αν θέλετε να μπείτε στην εντατική, να της μιλήσετε, γιατί μπορεί να μην αντιδράει στα εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά ακούει. Καλή δύναμη κύριε. Εύχομαι ν' αλλάξουν τα πράγματα.
-Ευχαριστώ γιατρέ. Αυτό θα κάνω, θα πάω στο εκκλησάκι, είναι η τελευταία μου ελπίδα. Να 'σαι καλά.
Ο Αλέξανδρος έβλεπε συγγενείς ασθενών, να κλαίνε, να πέφτουν στα γόνατα μπροστά από ένα εικόνισμα και να παρακαλούν.
Εκείνος προχώρησε μπροστά, με αβέβαια βήματα, μα έχοντας και την ελπίδα στη καρδιά του.
Ένωσε τις παλάμες μπροστά από το στήθος, σαν να παρακαλούσε.
Θεέ μου. Μ' ακούς έτσι; Είμαι εδώ μπροστά σου απελπισμένος, αβοήθητος. Δεν ξέρω που αλλού να στραφώ, ο γιατρός δεν δίνει καμία ελπίδα. Αν είναι να πιστεψω κάπου, ας πιστέψω σ' ένα θαύμα, αρκεί να έχω κάπου ν' ακουμπήσω τη πίστη μου. Χωρίς ελπίδα, δεν μπορώ να ζήσω, μ' ακούς; Σώσε την Θεέ μου, θέλω τόσο να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι, στο παιδί μας! Να γίνουν όλα όπως παλιά...θεέ μου, στ' αλήθεια είναι απελπισμένος. Δεν ξέρω τι να κάνω, μ' ακούς;
Γύρω του οι άνθρωποι τον κοιτούσαν με κατανόηση. Κοιτούσαν έναν συντετριμμένο πατέρα και σύζυγο, έναν άνθρωπο που είχε φτάσει στα όρια της τρέλας.
Μα δεν θα μπορούσαν ποτέ να μπουν στη θεση του, να νιώσουν τα συναισθήματα που ένιωθε ο ίδιος κι αυτό έκανε ακόμα πιο λυπηρή τη κατάσταση. Το μόνο που του έμενε ήταν να κρατήσει αυτή τη τελευταία ελπίδα μέσα στη καρδιά του.
Μη μπορώντας να αντέξει τα βλέμματα λύπησης του κόσμου, απομακρύνθηκε και πάλι, έφυγε βιαστικά. Επόμενος προορισμός η εντατική, ήθελε να δει τη Λήδα έστω για λίγο, πριν τελειώσουν όλα.
Πήρε μια ανάσα και φόρεσε τα κατάλληλα ρούχα για να μπει στην εντατική.
Προχώρησε διστακτικά μέσα, η δυσφορία του ήταν έντονη μπροστά στην εικόνα της Λήδας. Ναι, όσες φορές κι αν έβλεπε αυτή την εικόνα πάλι δεν θα μπορούσε να την ξεπεράσει, ούτε καν να συμβιβαστεί με αυτήν!
Μπροστά του η Λήδα, μπανταρισμένη, χλωμή και αβοήθητη. Ότι χειρότερο μπορούσε να δει.
Αδυνατούσε να κάνει κάτι, να τη σώσει. Και πάλι σαν άντρας, σαςν σύζυγος και σαν πατέρας είχε αποτύχει. Όπως τότε με την Ερωφίλη, που δεν τη προστάτεψε από εκείνο το τέρας. Πλήρωνε τώρα στη ζωή, αυτή του την ανικανότητα.
Στάθηκε δίπλα στη γυναίκα του και της έπιασε το χέρι με τρυφερότητα. Ίσως αν της μιλούσε, αν της έλεγε πόσο πολύ την αγαπάει...
Είμαι εδώ. Και θα είμαι εδώ για όσο εσύ με χρειαστείς, για ότι θελήσεις, φτάνει να το παλέψεις και να καταφέρεις να κρατηθείς στη ζωή. Και μη σε νοιάζει θα 'χεις εμένα δίπλα, αγάπη μου, θα κάνω ότι μπορώ για μας. Ξέρω ότι σου φέρθηκα άδικα, σε στενοχώρησα πολλές φορές και δεν ενδιαφέρθηκα να σε πλησιάσω ουσιαστικά. Ήμουν χαμένος στον κόσμο μου, μα τώρα κατάλαβα που έκανα λάθος. Και τώρα μετανιώνω, μα τι νόημα έχει αυτό; Τώρα σε χάνω. Και είναι τόσο τραγικό που φεύγεις πριν προλάβω να σου πω δύο λόγια, είναι πραγματικά άδικο που δεν κατάφερα όλα όσα ήθελα για μας. Ξέρεις εγώ πίστευα ότι θα γινόμασταν ξανά αυτό που ήμασταν, μια ενωμένη οικογένεια. Πως όμως; Πως μπορούμε να ξαναγίνουμε όταν εσύ λείπεις; Πάντα κάτι θα μας λείπει γλυκιά μου, πάντα θα υπάρχει το ίδιο κενό. Σ' αγαπάω Λήδα. Μου πήρε καιρός για να πω αυτή τη λέξη, μα στη λέω τώρα. Ξέρω, ίσως είναι αργά όμως... ακόμα ζεις. Κι ίσως να ξυπνήσεις έτσι!
Ο Αλέξανδρος έμεινε ακίνητος και περίμενε τη Λήδα να ανοίξει τα μάτια της. Μάταια όμως.
Η απογοήτευση ήρθε και έσκασε σαν κύμα πάνω του, τον κλόνισε αρκετά. Όλα είχαν τελειώσει τώρα. Πάλι δεν τα κατάφερε, πάλι έδειξε πόσο ανίκανος ήταν!
Μεμιάς άφησε απότομα το χέρι της, σαν να ήθελε να απομακρυνθεί. Να φύγει και να ξεχάσει αυτή την εικόνα που του προκαλούσε τόσο πόνο.
Την ώρα που έβγαινε από την εντατική, συναντήθηκε με τον γιατρό Τσουτσούνη που θα έμπαινε μέσα.
Δεν χρειάστηκαν ερωτήσεις, το βλέμμα του Αλέξανδρου τα έλεγε όλα. Ο γιατρός κούνησε με κατανόηση το κεφάλι του λυπημένος.
Εκείνος απλά κάθισε σε μια από τις πορτοκάλι πλαστικές καρέκλες και περίμενε, ένας Θεός ξέρει τι. Λίγη ώρα αργότερα είδε να μπαίνουν στην εντατική ανήσυχες νοσοκόμες, ο γιατρός είχε το ύφος του τρελού.
Μα, τι έγινε; Προτού προλάβει να σηκωθεί και να πάει να δει τι συμβαίνει, ο Τσουτσούνης βρέθηκε δίπλα του, μ' ένα παράξενο βλέμμα, με μάτια που γυαλίζουν.
Το κατάλαβε. Ήθελε όμως να το ακούσει, να ακούσει από τα χείλη του ίδιου του γιατρού αυτό που λαχταρούσε. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο, σαν φάρος ελπίδας. Ο Αλέξανδρος χαμογελούσε!
-Κύριε, απόψε θα τα σκίσω τα πτυχία μου! Όχι, όχι μάλλον θα κάνω διατριβή καλύτερα! Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό, Χριστέ μου, είναι απίστευτο! Συνήλθε, η ασθενής, άνοιξε τα μάτια της. Ζει, τα κατάφερε!
Λίγο μικρό το κεφάλαιο. Αλλά θαυματουργό. Ελπίζω να σας άρεσε αυτή η εξέλιξη, καθώς όπως καταλαβαίνετε τώρα δεν είχα κανέναν σκοπό να σκοτώσω τη Λήδα. Χαιρομαι που πιστέψατε, ορισμένοι, το αντίθετο! Σχόλια και αστεράκια να βλεπω❤ Θα τα πούμε σύντομα, δεσμεύομαι, στο επόμενο κεφάλαιο. Φιλάκια!