33
I woke up with the screaming pain in my head. Nagpumilit akong tumayo pero hindi ko makayang buhatin ang katawan ko. I groaned out loud and then I felt somebody touching my arm. Mabilis akong napabaling doon, only to see my mother's worried face.
"Ma?"
Hinaplos niya ang aking buhok. "Thank god you're awake." Naiiyak niyang sabi. Mama kissed my forehead gently and took my uninjured hand.
"Why are you here?"
"The police called. May umatake raw sayo."
I shudder just by remembering it. Iyong bato sa paanan ko, ang pagkahulog ko sa tubig. The helpless feeling of drowning. The suffocation, the pain, the gun aimed at my head. Everything that happened was like a nightmare.
"Mabuti na lamang at nahuli na ang gumawa niyon sayo." Utas ni Mama. Napalingon ako sa kanya. Nahuli na si Phyton?
"H-how?"
She shrugged. "No one knows. Nakita na lang siya sampu n mga tauhan niya sa bangka na wala ng buhay. He was killed Serise, but we don't know who." Kinuha nitong muli ang aking kamay at nilapit sa kanyang mukha.
"I thought I have lost you anak. I can't.."
"Ma.." pag aalo ko rito. Bumukas ang pintuan at niluwa noon ang aking ama na nagaalala ang mukha. Lumapit ito sa akin at niyakap ako ng mahigpit. I groaned so hard when I felt the pain on my arm. Napabitaw si Papa sa akin bago humingi ng dispensa.
"Should I call for the doctor? May kailangan ka ba?" anas ni Papa. Ngumiti lamang ako bago umiling.
"Wala Pa. Thank you." I answered. His smile made me smile wider. Tumabi sila sa akin ni Mama bago tumuloy ang mga pulis sa aking kwarto. I stiffened but then Mama held my hand tighter.
"Se, sila ang mga pulis na nakakita sayo sa kakahuyan. They are the ones who saved you." Paliwanag ni Papa. Nilingon ko ang dalawang medyo may edad ng mga pulis bago tumango.
"Pwede ka bang makausap?" mahinahong tanong noong isa.
"Yes."
Tumayo si Papa bago hinalikan ang aking buhok. "Ikukuha ko kayo ng kape. Yang ko, samahan mo muna ako." utos ni Papa. Nilingon ako ni Mama para hintayin ang aking pagpayag. Ngumiti lamang ako at bumitaw siya para sumunod kay Papa.
Noong makaalis na ang mga magulang ko ay sinara nila ang pintuan ng aking kwarto.
"Salamat sa pagliligtas sa akin." anas ko. Nagkatinginan ang dalawang lalaki. Akma sanang magsasalita iyong isa noong natigilan sila sa panibagong katok sa aking pintuan.
"Maybe my parents left something.." I said. Binuksan nila ang pintuan and to my astonishment, I saw Aidan entered.
He was wearing his uniform. A dark shade of green with medals attached in his chest. Sabay na sumaludo ang dalawang pulis sa kanya at sinagot niya iyon.
"Magbantay kayo sa labas." Utos ni Aidan. Mabilis na tumango ang dalawa at iniwan kami.
My heart is hammering against my chest. Abot abot ang kaba ko habang lumalapit si Aidan sa akin. Hindi ko alam ung bakit pero natatakot ako sa maari niyang sabihin.
"Hi." He greeted me. Tinitigan ko lamang siya, naghihintay sa susunod niyang sasabihin. Lumipat ang tingin niya sa aking mukha bago hinaplos iyon. Bahagya akong napaigik sa sakit sa haplos niya.
Nakita ko ang pagtigas ng mukha niya. Iyong mata niya ay nabalot ng kakaibang galit habang iniisa isa niya ang mga sugat na nakuha ko.
"Paano mong nalaman na nandito ako?"
Kinuha niya ang dalawa kong kamay bago iyon hinawakan ng mahigpit.
"Because two years ago I promised you. Kung nasaan ka ay nandoon ako, hindi ba?" nanginginig niyang sabi. I opened my mouth to speak. What nonsense was that? Two years ago? We just met ---
Unti unting nanlaki ang mata ko noong maintindihan ko ang gusto niyang sabihin. Aidan looked terrified at the same time but he did not remove his stare from my face. Mabilis kong hinila ang kamay kong hawak niya bago umiling.
"No..no, that can't be true."
"Serise-"
"He's dead!" sigaw ko. Matalim ang tingin na ibinigay ko kay Aidan na napatayo na.
"He's dead. Huwag mo na siyang ibalik. He's dead. Ashton's dead." Paulit ulit kong sinasabi. Umupo si Aidan sa kama at hinawakan ang aking mukha.
"Look at me."
Nag iwas ako ng tingin.
"Ma'am, please." Halos magmakaawa na siya. Tiningnan ko siya. I met his deep brown eyes, and I felt that nagging emotions again. Nag init ang gilid ng mga mata ko habang nakatingin lamang sa kanya.
Hindi pa man siya nagsasalita ay umiiling na ako. He's lying. Kung talagang siya si Ashton bakit hindi niya agad sinabi? Nakita niya kung paano ako naghirap na wala si bansot, alam niya iyon! Pero wala siyang ginawa.
Tumulo ang luha sa aking mata at napangiwi siya roon.
"Punyeta. Huwag kang umiyak." Anas niya. Hindi ako sumagot. Bumitaw siya sa akin at huminga ng malalim.
"Aidan and I grew up together. Lumaki kami sa isang sindikato kung saan ginagamit ang mga bata para magbenta ng droga. Sometimes, they open the bodies of some children and then..doon nilaga ilalagay ang droga para mas ligtas sa mata ng pulisya." Panimula niya. My brows knotted while I try picturing his words. I imagined a small boy with deep brown eyes selling drugs to survive.
"Aidan was the favorite boy. Siya kasi iyong magaling dumiskarte sa aming lahat. Alam niya kung saan ang pasikot sikot sa mga lugar na pinupuntahan namin. Later on, Phyton decided he would adopt him."
He bit his lip before shaking his head.
"Maraming nagsasabi na baliw si Phyton. Noong lumalaki raw siya ay napakulong ang Lolo niya sa salang panggagahasa at pagnanakaw. Pinatay rin ang Mama niya sa murang edad kaya tuluyan siyang nabaliw. Lahat ng nangyari sa kanya ay sinisisi niya sa pamilya mo. Naging masama siyang tao dahil sa galit niya. But when he met Aidan, he became human again. Minahal niya ang kababata ko na para bang anak na niya talaga."
"But Aidan can't stomach Phyton's work. Nagpasya kaming dalawa na tumakas sa sindikato. Gumawa ng paraan si Aidan at nilapitan niya ang lalaking nagpakulong sa Lolo ni Phyton. Serise, Aidan went to Sandro Montreal for help." He revealed.
Tuloy tuloy ang pag proseso ng utak ko sa mga sinasabi nito. I gulped thrice before shaking my head.
"Noong makilala namin si Alessandro ay doon namin nalaman ang totoo. Phyton was brainwashed by Ricardo Madrigal. Na ang totoong pumatay kay Natalia Madrigal ay ang Lolo mismo niya at hindi si Sandro. Phyton was a carefully placed pawn by Ricardo. Ginamit niya ito para maghiganti sa pamilya ninyo."
"My grandparents died because of a lie?" madiin kong sabi. Tumango ito.
"Tinulungan kami ng Lolo mo na makapagbagong buhay. Pumasok ako sa militar para makalayo kay Phyton at sumama si Aidan sa akin. Pero noong pinadala kami sa Iran ay namatay siya. Iyong litrato na nakita mo noon, iyong magkasama kaming dalawa, iyon ang huling litrato namin bago siya nawala." Pagkekwento niya. He looked at the wall but his stare seems to go through those painted walls.
"Sinisi ni Phyton ang pagkawala ni Aidan sa Lolo mo. He made plans to kill everyone in your family and that was the moment that we decided to intervene. Nagvolunteer akong bumalik sa sindikato para mahinto na ang ginagawa ni Phyton." Huminto siya at lumapit sa akin. He cupped my face and stared at me with eyes filled with thousands of emotions I can't even begin to name.
"That was the moment that I met you Serise. That was the moment that you became my everything." Anunsyo niya. Muli akong naluha at napatitig sa kanya.
"Ma'am kong pinakamahal ko sa lahat, I'm back. Your bodyguard is back."