V I N C E N T
Humarap ako sa salamin. Tiningnan ko ang sarili kong repleksyon. Fuck.
Ganitong itsura ba talaga ang inihaharap ko sa mga tao ngayon? Ano kaya ang iisipin nila kung ang tanging nakikita lang nila sa akin ay ang blangkong mukha?
Pero wala akong pakialam. Basta ako, may sarili akong mundong ginagalawan.
Naririnig ko sa kanila na ang sungit sungit ko daw. Mga lapit naman nang lapit sa akin. Kunyari pa.
Takot na takot sa akin ang mga nagiging kaklase ko. Ewan. Bahala sila. Wala akong pake.
Bumuntong hininga ako at inayos ko ang buhok ko pataas. Binasa ko ang labi ko gamit ang dila ko at ngumiti ako saglit.
Nagawa ko na 'to kanina.
Napailing na lang ako at lumabas na ng CR. Kakatapos lang ng training sa basketball at halos mag aalas-siyete na ng gabi.
"Badtrip, ang talkshit ni Ken. Hindi na naman sumipot," Rinig kong sabi nung captain habang nagpupunas ng pawis.
Lumapit na rin ako sa kanila at niligpit ko na 'yung mga gamit ko at nag-umpisa na rin akong umuwi.
"Bro, wala kang kasabay?" Sabi ni captain at umakbay sya sa akin.
Na isa sa pinaka-ayokong ginagawa sa akin.
I just nodded.
"'Diba galing ka sa benches kanina, have you seen my Ken?" Tanong nya.
Ken. Kilala ko 'yung Ken na sinasabi nya. Siya 'yung wirdong lalaki. The jeepney encounter. The ID. The armrest. The talk.
"N-no. Hindi ko siya nakita." Sabi ko at tinanggal ko ang pagkakaakbay niya sa akin.
"'Wag mo siyang hanapin sa akin. Maraming tao sa bench kanina, hindi lang ako. Isa pa, hindi ko kilala 'yang Ken na yan." I told him.
"O...kay?" Sabi nya.
Nauna na akong maglakad palabas ng gate.
Kanina ko pa na-text si dad na sunduin ako ng quarter to 8 kaya siguro, naghihintay na siya sa may gate. Pagkarating ko sa labas, hindi nga ako nagkamali. Nakita ko ang nakaparadang kotse sa harapan ng waiting shed at nakita ko si Dad na nakasandal sa pinto noon.
"Training, training. Puro training. Mabubuhay mo ba ang sarili mo sa kakabasketball mong 'yan, Vincent?" Bungad ni dad sa akin.
"I'm sorry." Sabi ko na lang at sumakay na ako sa kotse. Ito na naman tayo.
Bwiset na buhay 'to. Palagi na lang akong napapakialaman. Lahat na lang ba sila? Nakakapikon eh.
Pumasok na rin si dad sa loob ng kotse at nagsimula na siyang magdrive. At sa kalagitnaan ng pagd-drive, walang tigil ang panenermon niya sa akin.
Naririndi ako. Wala naman siyang ibang sinasabi kundi tumigil na ako sa pagbabasketball. Magfocus na lang daw ako sa academics ko at imaintain ang pagiging dean's lister.
Bakit? Hindi ko naman napapabayaan ang pag-aaral ko. Kung tutuusin merits pa nga ang pagiging atleta.
Nang makarating kami sa bahay, bumaba na ako at pumasok sa kwarto ko. Napabuntung-hininga ako nang makita ko ang kwarto kong sobrang gulo.
Bote ng alak, balat ng mga sistsirya. Pinggan at mga baso. Pitsil.
Napapikit ako. I know, it's a sign of depression. Pero wala. Nilalamon talaga ako.
Matagal na panahon na rin ang nakalipas simula noong mawala ang taong mahal ko. Nang dahil sa akin.
Ang boses nya, paghawak nya, lahat ng bagay na may kaugnayan sa kanya ay nami-miss ko. Si Lhor. Kaya lang, sa sobrang bait ng panahon sa akin, namatay naman sya.
He's got to save those 2 children na masasagasaan ng malaking truck. Siya ang nasagasaan. Dahil nagligtas sya.
Hindi ko alam kung anong gagawin ko noon. Na-blangko ang utak ko. Maraming tao ang nagsabi na isa siyang bayani dahil sa ginawa niya. Maraming nahabag sa nangyari sa kanya.
At ako, miserable pa rin hanggang ngayon. Miss na miss ko na siya. Pati sarili ko, miss ko na.
Simula noong mawala siya, nagkaganito ako. Nagpakalunod ako sa alak. Nagpalamon ako sa depresyon. Wala akong kaibigan.
Ayokong magkaroon ng kaibigan.
I sigh at iniligpit ko na ang mga kalat sa loob ng kwarto ko. Humiga ako saglit.
Pinikit ko ang mata ko at naalala ko ang mga salitang binitawan sa akin ni Lhor bago siya mawalan ng hininga.
"I love you, Vince. Hindi tayo para sa isa't isa kaya nangyari ito. Hanapin mo ang tamang tao na para sa'yo. Please be happy without me. Ayan ang huli kong hiling."
Naalala ko ang itsura niya bago siya mamatay. Maputla ang kaniyang labi at duguan ang ulo niya.
Tinakpan ko ang mukha ko gamit ang palad ko.
"N-no, Lhor. Hindi ko kaya. Ikaw at ikaw pa rin talaga." Sabi ko sa kawalan.
Maya-maya, hindi ko namalayan ay nakatulog na rin pala ako.
~*~
K E N
"Ma, si Yael na lang pabilihin nyo ng shampoo! Paalis na ako!" Sigaw ko kay mama habang busy ako sa pag-aayos ng bag ko.
Gagabels! Malelate na talaga ako sa first subject! Terror pa naman 'yung mokong este prof na 'yon!
"Ma una na ako! Late na ako!"
"Bahala ka sa buhay mo! Umalis ka na!" Sigaw rin ni mama.
Napangiti na lang ako. Hindi galit 'yan si mama ah, ganyan lang talaga kami mag usap. Hahaha.
Sumakay na ako ng jeep papuntang school. At naalala ko naman 'yung first encounter namin ni attitude sa jeep.
Hindi ko pa siya napapatawad sa pagpapahiya niya sa akin. Punyeta siya. Hinding hindi ko makakalimutan yun kahit kailan.
Bwiset.
Matagal ang biyahe sa jeep kaya naman mas lalong uminit ang ulo ko. Patay talaga ako kay Sir mokong nito! Mapapasquat ako ng hindi oras sa unahan tapos pagtitinginan na naman ako ng mga kaklase ko. Hay nako.
After almost half an our eh nakarating na rin ako sa university. Patakbo akong pumasok sa gate at tinahak ang aking first subject.
Hingal ako ng makarating sa harapan ng room namin. Mas lalong dumoble ang kaba ko nang makita ko itong nakasara.
Shit. Sabi na eh.
Unti unti kong pinihit ang door knob at binuksan ko ang pinto.
Napairap ako ng bongga. Walang prof. Tangina.
So, nasayang naman 'yung energy kong na-drain dahil sa kakatakbo ko. Wala naman pala akong napala.
Pumunta ako sa silya ko at napadako ang tingin ko sa katabi kong silya. Magkaklase kami ni Renz sa subject na 'to. Dito rin kami palaging naupo sa part na 'to. Nandito ang bag niya pero wala sya.
Naisipan kong lumabas na lang rin muna. Kinuha ko sa bag ko ang notebook at ballpen then lumabas ako ng room.
Since wala naman si sir, at 2 hours akong vacant, naisipan ko munang pumunta sa bench para mag day dreaming. Hobby ko 'to eh. Anuba?
Hindi pa ako lubos nakakarating sa bench eh naaninag ko na ang isang tao. Nakasalamin ito tapos may weird na buhok tapos maraming pimples tapos may braces pa tapos wala na.
Nakatingin lang siya sa paligid.
I tried to meet his gaze, "Paul!" Sabi ko then I waved at him. Tinabihan ko siya.
"H-hi," he said awkwardly.
"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kanya.
"W-wala, nagmamasid-masid lang."
Sabi niya. I sigh. "Madalas ka ba rito?"
"H-ha? Oo. M-medyo," sabi nya. Ano daw? 'Di ko gets.
Hindi na ako umimik at napatitig na lang ako sa kanya habang nakatingin siya sa kawalan.
Hindi ko namalayan, nagsusulat na pala ako sa notebook na dala dala ko.
"Nakita ko ulit si Paul, 'yung weird looking guy na sinasabi ko kahapon. And I'm right, hindi lang siya physically weird looking but as well his personality e weird rin. Pero di ko na sya pin-roblema. Buhay nya 'to eh."
Napatigil ako sa pagsusulat nang biglang may dumaan na kumpol ng mga kababaihan sa harapan namin.
"Promise bes, ang pogi nya talaga super!" Sabi nung isa.
"Truelala! Ano nga ulit pangalan non? Vincent? Shet, kahit pangalan nya ang pogi!"
"Di nga lang sya aware sa existence ko, iyak!"
"Ano ka ba bes? Pareparehas lang naman tayong hindi pa niya nano-notice! Di ka alone!"
At naglaho na sila sa paningin namin. Punyemas na mga babaeng 'to. Hindi talaga kayo mapapansin non. Masama ugali non.
Humarap ako kay Paul na kasalukuyang nakatulala. "Paul, kilala mo 'yung tinutukoy nila?" I asked him.
Umiling sya. "Ha? H-hindi.. Bakit?"
"Naku. Sinasabi ko sa'yo. 'Yung Vincent na 'yon? Demonyo 'yon. Napakasama ng ugali non. Oo gwapo talaga sya pero hindi ko talaga siya kinakaya. Sinasabi ko lang sa'yo, baka kasi magtagpo ang landas nyo. Wag kang lalapit sa kanya kung ayaw mong masapak ka niya." Sabi ko.
Napalingon naman sya sa akin.
"Bakit naman?"
"As what I've told you, mala-demonyo ugali non. Masunget. Sobra. Tapos ayaw niyang naiistorbo sa kapag tulog. Kala mong pinaglihi sa aso eh," sabi ko at medyo napatawa ako ng mahina pero siya, tahimik lang.
"Pero alam mo,"
He looked at me.
"He seems depressed. He smiles very rare. Plus 'yung ugali nya. Naisip ko lang, baka kasi ang dami lang nyang problema sa buhay. Baka may nangyaring, you know, something traumatic kaya ganun sya. Pwedeng noong bata pa sya, o kahit mga nakaraang taon pa lang. Wala lang. Alam mo kasi, well, alam kong alam mo naman 'to na may epekto sa emotional being ng isang tao ang trauma. Baka lang naman. Pero naiinis pa rin ako sa kanya. Totoo yung mga naririnig ko sa kanila na gwapo talaga sya at malinis. Ugali lang ang nakakaturn-off." Sabi ko at tumingin ako sa kanya.
Akala ko wala siyang gagawin.
But damn, he smiled.
Ok, what's wrong?
---