Cihan'ın sert bakışları altında Batu'dan numarasını almıştım. Sonra üçümüzün whatsapp grubu içinde bulmuştum kendimi. İki gündür aynı okuldaydık ve iki gündür Basat beni görmezden geliyordu. Annem bana önceki gün yeni telefon vermişti ve hattım yeniydi. O gün whatsapp sınıf grubuna almalarını istedim beni. Ordan Basat'ın numarasına da ulaştım ama Cihan ve Batu mesaj atmamamı söylemişlerdi. Ben de atmamıştım.
Peki hakkımda bir şey dedi mi?
Batu; Demez mi?
Cihan; Batu susacak mısın? Oralara girme.
Kaşlarımı çattım. Batu düşük çeneli olabilirdi ama Cihan çoğu bilgiye ulaşmama engel oluyordu. Batu yazdığı şeyleri geri silince yanaklarımı şişirdim.
Kalbimi kırıyorsunuz...
Batu; KSLMSKA
Hayır özelden soracağım, Cihan zaten aramızda konuşmayalım diye grup kurmuştu. Anlaşılan hâlâ Batu'yla konuşmam hoşuna gitmiyordu... Batu da onun sözünden çıkmadığı için özelden attığım mesajlara bakmıyordu.
Ya ben mesaj atıcam, yemin ederim dayanamıyorum!
Cihan; Allah aşkına, ne yazmayı düşünüyorsun? Kaşlarımı çattım. Ne bileyim ben?
Yalvarırım?
Batu; ow haram
Cihan; Saçmalama be! Hiç hoşlanmaz öyle şeylerden.
Biraz ucundan koklat o zaman sende be, hiç açık vermiyorsunuz. Boşuna mı aldım numaralarınızı?
Batu; Çocuk haklı ama
Cihan; Sen sus bi
Batu; Fu
Cihan; Annen tamamen geri çekilmeden seninle konuşmaya başlamayacakmış.
Batu; Birde barıştığınız zaman bugün yaptıklarını burnundan getirecekmiş!
Aslında ben bir şey yapmamıştım. Beden dersinden önce giyinirken Faruk göbeğime vurup 'Ayakta ölüyorsun.' dediğinde 'Ellerin buz gibi!' diye bağırıp geriye kaçmıştım, o da beni dolaplara sıkıştırıp birazcık vücudumu taciz etmişti. Ama o da bir şey deseydi, engelleseydi. Dönüp bakmamıştı bile.
Ne dedi size o konuda?
Cihan; Bilmesen daha iyi...
Batu; Ne diyecek canım altı üstü bir saat hiç duymadığım yeni küfürler üretti, ilk yakaladığı olayda iki tane çocuğun kafasını birbirine tokuşturup birde dökülen saçlarını onlara yedirdi.
Ciddi mi diye birkaç saniye daha bir şeyler yazmalarını bekledim, dayanamayıp Basat'la mesaj panosuna girdim.
Yazıyor...
Ulan yazıyor bu bana! diye mesaj attım gruba. Allahıma kitabıma yazıyor!
Tekrar panoya girip baktığımda yazmayı bırakmış, yalnızca çevrim içi görünüyordu. Neden sildin? diye mesaj atmıştım kendim bile fark etmeden. Anında mavi tik olduktan hemen sonra çevrim dışı oldu. Of ya!
Aramaya geçtim. Çaldı, çaldı, açmadı.
Ama sonuçta yazıyordu, değil mi? Bir de hemen görüldü olmuştu? Beni düşünüyordu. Yazmak istiyordu ama yazamıyordu.
Tekrar aradım. Yine uzun çalışların ardından kapandı. Gruptan gelen mesajları görmezden gelip Basat'la mesajlara girdim.
Aç lan!
Basat açmazsan Orkun'a yazacağım. diye tehdit edip Orkun'un instagramdan mesaj panosuna girip aşk dolu bir paragraf yazarak göndermeden ss alıp onu da Basat'a attım.
Çevrim içi olduktan hemen sonra görüldü oldu, birkaç saniye içinde telefon elimde titremeye başlayınca küfrettim. O arıyordu.
Elim ayağım birbirine dolanınca aceleyle onaylayıp kulağıma götürdüm. Yüzümde kocaman bir gülümseme vardı. "Ne var lan ne? Rahat bırakmayacak mısın?" diye bağırmaya başladığında gülümsemem biraz olsun solmamış hatta yüzsüzlükte çağ başlattığım için genişlemişti.
"Oh, dayanamayacağını biliyordum." dedim sırıtarak.
"Barış bak sabrımı taşırma, yemin ederim kötü olacak sonu!" Off, daha ne kadar kötü olabilirdi ki? Başka okullardayken en azından beni görmek için can attığını biliyordum. Görmezden gelmiyordu beni.
"Ne yapacaksın? Anneme mi şikayet edeceksin?" dedim alayla. Telefon suratıma kapanınca dişlerimi sıka sıka yatağa atıp dolabımın karşısına geçtim. Hazır annemler de işteyken ve uzun mesai günleriyken...
Üzerime beyaz uzun bir tişört, gri darpaça giyindim. Ayaklarıma da beyaz Adidaslarımı geçirip üzerime yeşil montumu aldığım gibi telefonumu cebime atıp beyaz bir bere taktım, evden çıkıp durağa ilerledim acele adımlarla.
Okulun önünde indim, annemin duysa bayılacağı kadar tenha ara sokakları dolaşa dolaşa villaların bulunduğu sokağı buldum. Onların mavi kapısını hemen tanıyıp kapının önüne geldim. Bahçe kapısı kilitli değildi. Böyle saçma salak bir konumda kapıyı kilitlemeyi unutacak tek bir kişi tanıyordum. Unutmak değil de, umursamayacak... Basat'a bela yürüse, koş diye bağırıp yumruğunu hazırda bekletecek bir tipti.
Kapıyı tıklattım, bir süre sonra tepki alamayınca zile çöktüm. Adım sesleri yaklaştı, kapı yavaşça aralandı. Gözlerimiz buluşunca gülümsedim, gözlerini devirip kapıyı yüzüme kapattı. İç geçirerek zile inatla basmaya başladım. "Aç kapıyı! Çok soğuk!" Aslında hiçte soğuk değildi ama...
Tahmin ettiğim üzere kapıyı tekrar açtı. "Evine git." Başımı iki yana salladım. Bakışlarını tavanda gezdirirken iç geçirdi, sinirli gözlerini gözlerime dikti. "Sikicem belanı ama ha! Git lan!" Geriye doğru sıçrasam da inatla üzerine yürüdüm tekrar.
"Gitmiyorum!" Düşününce, neden böyle yapıyordu? Burada gözetleyecek öğretmenler de yoktu. Hani benim evime hiç gelmemişti, onu anlıyordum. Ama beni neden evine almıyordu ki?
"İstemiyorum Barış. Uzatma da git artık." dedi daha sessiz bir biçimde. Yine de sesindeki titreme öfkesini ele veriyordu. Kaşlarımı çatıp ağzımı açtığımda konuşmaya başlayarak engelledi beni. "Ne yaptığın, ne yapacağın, nasıl hissettiğin umrumda değil."
"Yarım saat önce öyle söylemiyordun." dedim telefonumu havaya kaldırarak. Yine de sesim buruk çıkmıştı ve bunun ikimiz de farkındaydık. Kapıyı iyice aralayıp dibimde durduğunda göğsüyle bakışıyordum ama başımı kaldırmaya gücüm yoktu.
"Çünkü mahvettiğim hayatını düzelteceğim diye o kadar uğraştıktan sonra, bunu kendi ellerinle tekrar mahvetmen hoşuma gitmiyor. Dua et bir öğretmen falan yoktu da yaptıkların annenin kulağına gitmedi. Kantinde, bahçede, soyunma odasında..."
"Emeğin boşa gitmesin diye?" Güldüm. Bu neşeden yoksundu ve geriye bir adım atmama sebep oldu. Şimdi yüzündeki ifadeyi görebiliyordum. Suratı çok ifadesiz, çok can yakıcıydı. "Bana üç yıldır aşıksın..." Son kullanabileceğim şey buydu. Eğer bunun da aksini söylerse, yapabileceğim ne kalıyordu ki?
"Her şeyin sonu vardır." diye mırıldandı. Yutkunduğumda ses resmen bulunduğumuz alanda yankı yaptı. "Kibritler bir kere söndü mü, kav bir daha tutuşmaz." Bakışlarını kaçırdı, sessizce evine girdi, kapıyı kapattı.
Yağmur hafifçe atıştırmaya başladığında bahçe kapısıyla evin kapısı arasında gidip geliyordu gözlerim. "Seni..." diye mırıldandım, kapıya koşup tüm gücümle yumruk attım. Kapıdan büyük bir gürültü yükselirken "Öldüreceğim!" diye çığlık attım. Kapının önü yavaşça ıslanmaya başlarken damlalar gözyaşlarıma karışıyordu. Kelimeler dudaklarımdan çıkmıyordu. Bağırıp çağırmak, ortalığı birbirine katmak istiyordum. 'Hevesmiş seninki. Üç yıllık aşk tek bir engelde silinir mi?' Harfler dilimin ucuna geliyor, boğazımdan içeri geri kayıp orayı tıkıyordu. Canım yanıyordu. Yemin ederim nefes aldıkça göğsüm sıkışıyor, canım yanıyordu!
Vay aq, yazdığım en duygu yoksunu, hislerimi yansıtamadığım bölüm oldu galiba? Valla çok yorgun kafayla yazıyorum, kusura bakmayın, yazmayacaktım ama kıyamayıp yazdım o derece yazamıyorum dkjsja
Bu arada söylemeden geçemeyeceğim, Basat'ın son cümlesini yazarken 'He aq veledi bi akıllı sensin zaten' falan oldum sinirlerim bozuldu hadi bb dlejjrkoake