Άκουσε ένα μωρό να κλαίει. Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε ένα δωμάτιο αλλιώτικο από το δικό του. Ένιωσε το μαλακό πάπλωμα από κάτω του, την ζεστασιά της λευκής κουβέρτας πάνω του. Το μωρό συνέχισε να κλαίει. "Σειρά σου" μίλησε η φιγούρα που ήταν χωμένη στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Ο Ντράκο σαστισμένος κοίταξε επίμονα την γυναικεία φιγούρα. "Σαν να είδες φάντασμα είσαι, άμα είναι πάω εγώ". Πέρασε τα χέρια του στα καστανά μαλλιά της. Χάιδεψε τα κόκκινα μάγουλα της. Κοίταξε τα καστανά μάτια της. Χαμογέλασε. Πλησίασε και την φίλησε γλυκά στα χείλη. Ένιωσε ότι το έκανε χρόνια αυτό. Κάθε πρωί. Κάθε μεσημέρι. Κάθε απόγευμα. Κάθε βράδυ. Συνέχεια. "Όχι πάω εγώ αγάπη μου" ψιθύρισε. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο από το οποίο ακουγόταν το κλάμα. Πλησίασε την κούνια και αντίκρισε το καστανομάλικο μωρό να τον κοιτάει με δύο μεγάλα γκρίζα μάτια. Τον κράτησε αγκαλιά του. "Σςςςς είναι ο μπαμπάς εδώ" του ψυθίρισε.
Φοβόταν μήπως ήταν όνειρο. Φοβόταν μήπως όλα αυτά ήταν στο μυαλό του. Αλλά για πρώτη φορά δεν τον ένοιαζε. Ήθελε να το ζήσει αυτό ακόμα και εάν ήταν ψεύτικο. Χαμογέλασε."Για να σε αλλάξουμε". Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε όταν αντίκρισε τον χαμό στην πάνα του μωρού. Αποκλείεται αυτό να είναι ψεύτικο σκέφτηκε.
"Μα τον Μέρλιν, πως γίνεται ένα τόσο μικρό μωρό να βγάζει τόσο πολύ σκατό" είπε στην καστανομάλλα κοπέλα που τον κοιτούσε από το κρεβάτι. Δεν απάντησε απλά του χαμογέλασε. "Και αυτά τα μαγκλ μηχανήματα απορώ τι τα θέλουμε" έδειξε την συσκευή που ακούγανε το μωρό "το κλάμα του είναι τόσο δυνατό που έτσι κι αλλιώς το ακούμε και χωρίς ενδοεπικοινωνία". "Ωωω κοίτα σε που χρησιμοποιείς τις μαγκλ εκφράσεις" τα καστανά της μάτια χαμογέλασαν μαζί με τα χείλη της. "Αφού με ανάγκασες να μείνουμε στον κόσμο των μαγκλ. Λες και η έπαυλη μου δεν είναι αρκετά καλή". "Είναι τεράστια και δεν πρόκειται να καταδέχομαι τόσα ξωτικά να δουλεύουν για μας. Εξάλλου σε άφησα να κρατήσεις τον κύριο Μπριτς να είσαι χαρούμενος" της ξέφυγε ένα γελάκι. "Φτιάχνει ωραίες τηγανίτες οφείλω να ομολογήσω" ο Ντράκο κοίταξε τον καθρέφτη απέναντι από το κρεβάτι. "Και είναι πολύ καλή νταντά για το παιδί" συμφώνησε η Ερμιόνη.
Αυτός που αντίκριζε ο Ντράκο του φαινόταν διαφορετικός. Το μαλλί του ήταν κοντό όπως πάντα αλλά η επιδερμίδα του ήταν λαμπερή. Δεν είχε πλέον κόκκινα μάτια και οι μαύροι κύκλοι και οι σακούλες είχαν εξαφανιστεί. Δεν φαίνονταν πλέον έντονα τα ζυγωματικά του και φαινόταν ότι είχε λίγο παραπάνω κιλά από όσο θυμάται. Η Ερμιόνη τον αγκάλιασε από πίσω.
"Ερμιόνη είμαι ευτυχισμένος" της είπε. "Το ξέρω αφού είμαι εγώ η γυναίκα σου". Την φίλησε απαλά. "Ακόμα και νεκρός να είμαι ελπίζω ότι αυτός είναι ο παράδεισος μου και δεν θέλω να φύγω ποτέ" της ψιθύρισε στο αυτί. Τον κοίταξε αινιγματικά αλλά κάτι στο βλέμμα της φαινόταν ότι καταλάβαινε τι εννοούσε. "Τώρα είμαστε μαζί και τίποτα δεν θα το χαλάσει αυτό" είπε η Ερμιόνη. Το μωρό άρχισε να κλαίει ξανά. "Εκτός από αυτό" χασκογέλασε "πάω να το ταΐσω". "Έλα μετά να ταΐσεις και εμένα" της έκλεισε το μάτι. Του έκλεισε και εκείνη το μάτι καθώς βγήκε από το δωμάτιο κουνώντας επιδεικτικά τον πισινό της.
Επιτέλους ήταν ευτυχισμένος.
Επιτέλους ήταν ευτυχισμένη.
-----------------------
Και κάπως έτσι όλα φτάνουν στο τέλος. Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το ταξίδι και να το απολαύσατε. Εγώ πάντως το απόλαυσα. Θέλω να σας ευχαριστήσω για την στήριξη σας και που όντως καθίσατε και το διαβάσατε. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια. Και θέλω να ξέρετε ότι με κάνατε να νιώθω σημαντική και σαν μια πραγματική συγγραφέα. Πραγματικά ευχαριστώ!
Βέβαια μην επαναπαύεστε θα υπάρξουν και άλλες ιστορίες. Σιγά μην σας άφηνα έτσι ;)
Μέχρι την επόμενη φορά, πολλά φιλιά <3