Ραβδιά έτοιμα. Φίλτρα έτοιμα. Όλοι βρέθηκαν στο σαλόνι έτοιμοι. Ο Ντράκο τους κοίταξε έναν έναν προσεκτικά. Το κάτασπρο πρόσωπο του Φρεντ. Το αποφασισμένο πρόσωπο του Νέβιλ. Η Ερμιόνη με τα πιασμένα μαλλιά αλογοουρά. Ο Σείριους δίπλα από τον Ρέμους να συζητάνε για κάτι. Ο κύριος Μπριτς να καθαρίζει το ραβδί του. Δεν κάλεσαν τους άλλους έτσι ώστε άμα τους τύχει κάτι να μην είναι μπλεγμένοι και να υπάρχει κάποιος να συνεχίσει την δουλειά τους. Τους έστειλαν μήνυμα να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ για λίγο καιρό. Η Ερμιόνη έβαλε το σπαθί στην μαγική τσάντα της και αυτό εξαφανίστηκε αμέσως. Κοιτάχτηκαν για μια τελευταία φορά πριν συμφωνήσουν ότι ήρθε η ώρα.
"Έτοιμοι;" φώναξε ο Ντράκο. Όλοι κούνησαν τα κεφάλια τους. Σήκωσε το ραβδί του στον αέρα και μια άσπρη λάμψη βγήκε από το ραβδί. Το φως έγινε εκτυφλωτικό και όλοι έκλεισαν ασυναίσθητα τα μάτια τους. Όταν το φως εξαφανίστηκε μια ησυχία απλώθηκε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι. Το διαστροφικό χαμόγελο δεν είχε φύγει από το πρόσωπο του Ντράκο. Το έδαφος άρχισε να σύεται. Κορνίζες άρχισαν να πέφτουν. Ο πολυέλαιος έκανε σαν τρελός καθώς κουνιόταν χωρίς σταματημό γεμίζοντας τον χώρο με τον θόρυβο του γυαλιού να χτυπάει σε γυαλί. Πέσανε τα σερβίτσια κάτω από την ντουλάπα που ήταν τοποθετημένη στον τοίχο. Ο θόρυβος του σεισμού μπλέχτηκε με τον θόρυβο των πραγμάτων που έσπαγαν. Κανένας όμως δεν κουνήθηκε, αν και κοίταζαν κάπως τρομαγμένη γύρω τους.
Όταν ο σεισμός καταλάγιασε όλοι κοίταξαν τον Ντράκο. "Τι ήταν αυτό;" έκανε ο Ρέμους την ερώτηση που ήθελαν όλοι να κάνουν. "Δεν σας είπα ότι έχω βάλει προστασίες για να μην έχουμε ακάλεστες εκπλήξεις;". Έκανε παύση. Περίμεναν να συνεχίσει. "Λοιπόν μόλις τις έριξα για να μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε πιο εύκολα άμα κάτι συμβεί" έκλεισε το μάτι στην Ερμιόνη. Τον κοίταξε απορημένη. "Και τώρα τι;" ρώτησε μια φωνή πίσω τους. Ήταν ο Ρον, ο οποίος στεκόταν δίπλα στην γκρεμισμένη βιβλιοθήκη. Η Ερμιόνη χαμογέλασε. "Τώρα φεύγουμε" είπε ο Ντράκο και εξαφανίστηκε σε έναν στρόβιλο ενέργειας. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν το παράδειγμα του με πρώτη την Ερμιόνη, η οποία πριν εξαφανιστεί έκλεισε το μάτι στον Ρον. Ο Φρεντ τον πλησίασε. "Είσαι έτοιμος για ότι συμβεί;" ρώτησε τον Ρον. "Εσύ είσαι;" απάντησε ακουμπώντας στον ώμο του Φρεντ και παίρνοντας τον σε έναν στρόβιλο, μεταφέροντας τον μακρυά από την έπαυλη Μαλφόι και έξω από την έπαυλη Πότερ.
Η Ερμιόνη είχε δει πολλές φορές την έπαυλη Πότερ καθ όλη την διάρκεια της ζωής της αλλά οι λεπτομέρειες με την διαγραφή των αναμνήσεων της ήταν αρκετά θολές. Ήταν ένα αρκετά τεράστιο σπίτι αν και θα μπορούσες άνετα να το ονομάσεις και πύργο. Θάμνοι οριοθετούσαν τον δρόμο από την πύλη στην οποία βρέθηκαν προς πόρτα της έπαυλης. Ένα γέλιο της ήρθε στο μυαλό. Η εικόνα μπροστά της άρχισε να αλλάζει στο μυαλό της. Το φως του ηλιοβασιλέματος έπεφτε και φώτιζε ένα τραπεζομάντιλο τοποθετημένο στο γρασίδι δεξιά τους. Ήταν γεμάτο φαγητά και μια σοκολατόπιτα στην μέση. Εκτός από τα φαγητά στο τραπεζομάντηλο καθόντουσαν η Τζίνι και ο Χάρι. Ο Χάρι έβαζε σε δύο ποτήρια χυμό. Γύρισε και την κοίταξε προς το μέρος της. "Ερμιόνη έλα" της φώναξε και αυτή τους πλησίασε. Η Τζίνι φαινόταν ενοχλημένη που πήρε η Ερμιόνη μέρος στο πικνικ τους αλλά δεν είπε τίποτα. Μόλις έφαγαν ο Χάρι την έπεισε να παίξουν ένα Μαγκλ παιχνίδι που του είχε μάθει. "Το φρίσμπι είναι θεϊκό" φώναζε καθώς η Ερμιόνη έτρεχε να το πιάσει. Εκείνη την στιγμή κάτι έπιασε η γωνία του ματιού της. Η Τζίνι είχε πάρει το ποτήρι του Χάρι και κάτι έριχνε μέσα. Μόλις άδειασε το εσωτερικό του μπουκαλιού μέσα στο ποτήρι ένας μπλέ καπνός βγήκε και το χρώμα του χυμού επανήρθε στο κανονικό. Η Ερμιόνη της ανάμνησης δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να παίζει.
Η Ερμιόνη παραπάτησε και ακούμπησε πάνω στον Ντράκο, ο οποίος ανήσυχος την σταθεροποίησε. "Τι έγινε; Είσαι καλά;" την ρώτησε. "Ήμουν εκεί!" απάντησε με μάτια γουρλωμένα "ήμουν εκεί όταν τον δηλητηρίασε, αλλά τότε δεν είχα δώσει σημασία. Έριξε ένα μπλε υγρό στον χυμό του". Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν ξαφνιασμένοι. "Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το είχα παρατηρήσει αλλά μόλις το θυμήθηκα.... μάλλον το είδα μπροστά μου μόλις τώρα". "Έβγαλε και ένα σύννεφο μπλε καπνού;" ρώτησε ο Νέβιλ. "Ναι". "Ήταν αυτό που υποψιαζόμασταν" του επιβεβαίωσε. "Λοιπόν θα καθόμαστε για πολύ ώρα να το συζητάμε ή θα μπούμε μέσα;" ήρθε η ώρα του Φρεντ να ρωτήσει. Η Ερμιόνη πρόσεξε ότι το χέρι του έτρεμε, το στόμα του είχε μετατραπεί σε μια ίσια γραμμή και τα μάτια του ήταν γεμάτα μαύρους κύκλους. Ανησυχούσε για αυτόν. Συνέχισαν να περπατάνε.
Έφτασαν στην πόρτα. Σταμάτησαν. Την κοίταζαν. "Δηλαδή χτυπάμε πόρτα;" ρωτάει ο Φρεντ. "Ναι! Θα μας ανοίξουν την πόρτα χαρούμενοι για τους καλεσμένους και θα μας πει ο Χάρι 'Αχ ήρθατε να με καταστρέψετε; τι καλά! Πρώτα ας φάμε ένα γλυκό και μετά'.... ΠΑΣ ΚΑΛΑ;" ο Ντράκο κοίταξε ειρωνικά τον Φρεντ. "Εντάξει δεν χρειάζεται να φέρεσαι έτσι μικρό παλιο......". "Μην μαλώνετε" διέκοψε η Ερμιόνη τον Φρεντ. Ο Φρεντ κατσούφιασε. "Γιατί δεν μεταφερθήκαμε μέσα τότε;" ρώτησε ο Ρον. "Ο Πότερ δεν είναι χαζός. Μπορεί να έχει ισχυρές προστασίες και να κάναμε γκελ πάνω τους με αποτέλεσμα τα μόρια μας να τριγύριζαν χωρίς έλεγχο σε όλο το σύμπαν και ποτέ να μην ξαναδημιουργόμασταν" ο Ντράκο κοίταζε τον Ρον στα μάτια. "Ωραία ιδέα να μην μεταφερθούμε μέσα λοιπόν" ο Ρον κοίταξε την Ερμιόνη προσπαθώντας να μην γελάσει. Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και όλοι γύρισαν προς το μέρος της για να δουν τον Σείριους απλά να την έχει σπρώξει και να στέκεται μέσα στην έπαυλη. "Ή θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό" η Ερμιόνη γέλασε. Ο Ντράκο της έριξε μια θανατηφόρα ματιά.
Μπήκαν μέσα στην έπαυλη. Καθώς περπάταγαν, κεριά που ήταν κολλημένα στους τοίχους δεξιά και αριστερά άναβαν αυτόματα, φωτίζοντας τον δρόμο τους. Πήραν τον διάδρομο ευθεία και έπεσαν πάνω σε μία τεράστια σκάλα, την οποία αποφάσισαν να ανέβουν. Με το αμυδρό φως των κεριών προσπαθούσαν να περιηγηθούν μέσα στην έπαυλη. "Νιώθω ότι κάποιος μας παρακολουθεί" είπε η τρεμάμενη φωνή του Νέβιλ. Ασυναίσθητα σήκωσαν τα ραβδιά πιο ψηλά. Ο διάδρομος, τον οποίο είχαν επιλέξει να ακολουθήσουν, ήταν στρωμένος με ένα κόκκινο χαλί και οι τοίχοι είχαν μια κόκκινη ταπετσαρία με ανεπαίσθητα λευκά τριαντάφυλλα. Πάνω στους τοίχους υπήρχαν διάφοροι πίνακες ζωγραφισμένοι, που είτε έδειχναν κάποιο τοπία είτε κάποιο άτομο. Αν και ορκιζόσουν ότι τα μάτια των ανθρώπων σε ακολουθούσαν χωρίς να κουνιούνται. "Μπορεί να είναι οι πίνακες" απάντησε ο Ντράκο. "Μπα! Αυτοί είναι μαγκλ πίνακες όχι μαγικοί... κάτι άλλο είναι" τόνισε η Ερμιόνη παρατηρώντας τους πίνακες.
Πέρασαν από μία πόρτα και βρέθηκαν σε έναν άλλο πανομοιότυπο διάδρομο αλλά στους τοίχους δεν υπήρχαν πίνακες, το οποίο αποτελούσε το μόνο στοιχείο που τους έκανε να πιστεύουν ότι δεν έχουν χαθεί και ότι πάνε όντως κάπου. Οι σκιές σε αυτόν τον διάδρομο ήταν πιο πυκνές. Άμα της κοίταζες για αρκετή ώρα θα παρατηρούσες ότι μετακινόντουσαν. Ενώνονταν και ξανά χωρίζονταν σαν να είχαν πάρει μέρος σε ένα χορό χωρίς μουσική. Κάποια στιγμή άρχισαν να ξεκολλάνε από τον τοίχο. Η κάθε σκιά χωρίστηκε στα δύο. Άρχισαν να τους περικυκλώνουν μαύρες φιγούρες. Σταμάτησαν και παρατήρησαν με τρόμο ότι τους είχαν φράξει την έξοδο.
Ύψωσαν τα ραβδιά τους. Οι φιγούρες επιτέθηκαν.
---------
What? An update soon?
Ερατώ μπράβο σου για μια φορά δεν περιμέναμε!
*high five self*