***
Chapter 16: Who's the Culprit?
"To a great mind, nothing is little."
– Sherlock Holmes
7:00 pm
Nasa kwarto pa rin ako. Ewan ko ba pero tinatamad ako ngayong bumangon. Ayoko ko ring mag-ikot sa buong bahay.
Umikot ang tingin ko sa kabuuan ng kwarto, alam na alam talaga ni Papa kung anong kulay ang gusto ko. Pink. The king-size bed was pink na hello kitty at may mini-library. May computer at printer. May flat-screen na sa tingin ko 14 inches ang wide. May sarili ring CR at shower room. Even the wall was pink at may maliit na kulay pink at red na chandelier sa kesame na napapagitnaan ng mas maliit pa na chandelier. Bale tatlo ang chandelier rito sa kwarto ko.
Maybe I will leave first the anger na meron ako kay papa pansamantala.
Tama si Kuya. Ama ko pa rin siya.
Maya-maya'y naramdaman kong may mga yapak ng paa ang papunta rito sa kwarto. Papalapit ng papalapit.
"Miss Selene, the food is already on the dining. And they are waiting for you to join." wika ng isang babae na hindi mo aakalain na babae dahil sa boses nito na parang lalaki.
Huminga ako ng malalim.
"I will. Thank you for telling me." sambit ko at bumangon na.
Hindi na rin sumagot pa ang babae ngunit nararamdaman ko pa ring nakatayo lang siya sa labas at naghihintay. Ganito ba talaga sila rumespito? Hinihintay nila ang amo o baka naman sinisigurado niyang pupunta talaga ako?
Binuksan ko ang pinto kasabay ng pagkagulat ng babae. That girl named Pia.
Yumuko ito sa akin. Pinagmasdan ko lang siya. Hmmm, ngayon ko lang napansin na may pagkapinay siya sa kilay at labi. Makapal at manipis. Hindi na kailangan ng kahit anong retouch dahil maganda na siya. Simple woman.
Ngumiti ako nang magkaharap na kami ni Pia.
"Susunod ako wag kang mag-alala." wika ko sa kanya.
Ginantihan naman niya ako ng ngiti. Naiintindihan niya kaya ang sinasabi ko?
"S-Sige p-po M-Ma'am." utal-utal nitong sagot.
Wew, marunong naman pala siyang magtagalog eh. Aish! Pinahirapan pa ako. But the way she speaks is slang huh. Tsktsk.
Tumalikod na ito. Pinagmasdan ko pa rin ang babae pero bigla itong lumingong muli sa akin kaya napairap na lang ako.
"Magagalit ba si Papa sa iyo kung di ako sasabay sa'yo?" usad ko sa kanya at isinarado ang pinto at sumunod na sa kanya.
Napahinto ang babae pero nakatalikod pa rin ito.
"We don't have the right to tell about that, but yes he is." may diin nitong wika.
Napakunot noo naman ako.
"Why?" puna ko na puno ng pagtataka.
Hindi sumagot ang babae bagkus ay itinuro nito ang daanan sa akin at lumihis sa gilid ng hagdan upang makadaan ako.
Napairap na lang ako ulit at lumakad na lang.
Nasa upuan na sina Kuya at Papa, may pinag-uusapan na sa tingin ko ay seryoso. Tumigil lamang sila sa pag-uusap nang maramdaman ang prisensiya ko.
"Charity. Umupo ka na diyan at ng makakain na tayo." sambit ng aking Ama habang hindi inaalis ang ngiti sa labi.
I just nodded and decided to sit right after my brother's chair. Punong-puno ng iba't- ibang pagkain ang mesa.
Fruits, meats, chicken, seafoods and vegetables. It seems we are more than 20 people here. Oh well, kasali rin naman siguro ang mga trabahador ng aking Ama.
"Charity, why are you just staring the foods? May gusto ka ba na wala diyan?" mariing bigkas ng aking kapatid.
"Wala naman. I'm just–
Mahina kong wika na nakatingin sa aking Ama na kumakain ng tahimik.
–hoping that the workers will eat with us." puna ko.
Mukhang narinig naman ni Papa ang aking sinabi at napatigil ito sa pagsubo ng manok. Lumingon ito sa akin at ngumiti.
"If that is what you want. Pia." sambit niya at biglang sumulpot si Pia sa tabi namin na nasa likod ko pala.
Lumapit ito kay Papa na kaharap ko lang. Inilapit niya ang mukha kay Pia at may ibinulong.
Pagkatapos ay bakas sa mukha nito ang pagkabigla. It means she was really affected on what my father says on her. Pinagmasdan ko si Pia at nanatili pa rin ito sa kinatatayuan.
Bumaling naman ang tingin ko kay Kuya na tumayo. Sinundan ko siya ng tingin. Palipat-lipat na ang tingin ko sa kanya at kay Pia na nakatutok rin sa kanya habang palabas ito ng bahay.
And my father? What do I expect to him? Back to his emotionless face while continuing eating his food. Nilantakan nito ang pagkain na sa tingin ko ay isang german food. Natikman ko na ito dati when I was 10 years old nung nabubuhay pa si Mama. It is a Rouladen, a German Braised Beef Rolls. Napakasarap talaga nito. Para siyang lumpia na ang palaman ay beef.
Maya maya'y dumating na ang aking kapatid kasama ang mga trabahador ng aking Ama, the maids of course at yung iba.
Nakasunod lamang sila sa aking kapatid. And it seems na kontrolado lahat maging ang hininga at paglalakad nila na kung gumawa man ng ingay ay baka magising nila ang natutulog na halimaw sa kanlungan nito. Even them are acting weird. Napalingo na lang ako.
Hindi ko namalayang nasa harapan na pala namin silang lahat. Tumingin ako sa kanila at isa-isang nginitian.
"Please sit. And eat everything you wanted." usad ko.
Napakunot noo naman ako na hanggang ngayon hindi pa rin sila sumusunod sa sinabi ko. Nanatili silang nakatayo. Ano bang problema nila?
Naramdaman kong huminto si papa sa pagsubo ng Rouladen niya at humarap sa lahat.
"What are you waiting for?" simpleng wika nito in an authoritative way.
Nabigla na lang ako nang yumuko silang lahat at nagsorry kay papa at agad na umupo sa mga bakanteng silya. Weird. Really weird.
Yinaya ko si Pia na tumabi sa akin. Hindi pa ito sigurado kung uupo pero wala na siyang nagawa at umupo na rin nang namumula ang pisngi.
Napataas ang aking kilay. May gusto siguro ito kay Kuya.
Napangiti na lang ako kung ganon. Maganda siya. Gwapo si Kuya. Bagay na bagay sila.
Aalis na sana ako sa kinauupuan ko para magkatabi sila ni Kuya nang biglang nagsalita si Kuya.
"Pia." wika nito.
Napatingin ako kay Kuya na dala-dala ang seryosong mukha. Napalingon naman ako kay Pia na namumula pa rin.
"Yes Sir?" sambit nito na hindi makatingin sa aking kapatid.
"Can you give the Rouladen to me?" wika ng aking kapatid.
Napasmirk ako. Mas malapit naman sa akin ang Rouladen kaysa kay Pia. Hmmm, something's going on huh. Something is fishy. Tsktsk.
Tinignan ko si Pia na inaabot na ang Rouladen kay Kuya na nahihirapan. Tutulungan ko sana siya nang inirapan ako ni Kuya. Hala! Anyare sa kapatid ko? Tsk. Hindi ko na lang tinulungan si Pia hanggang sa naabot niya ito kay Kuya na nakangisi na.
Nag-iba ata ang ugali ng kapatid ko ngayon.
Maya-maya'y naging tahimik na ang lahat sa pagkain. Nakakabingi. Ano ba naman ito.
Huminga ako ng malalim bago humirit.
"Saan po ba ang grocery rito?" sambit ko.
"Sa Goodies @ Vegans." sagot ng aking kapatid habang kumukuha ng apple juice.
"Anong bibilhin mo doon?" puna nito.
"Basta." wika ko.
"Ngayon ka ba pupunta?"
"Yeah, sana. Maaga pa naman." sagot ko na nilalantakan na ang seafood.
"Okay, sasamahan na kita dahil may bibilhin rin naman ako. And you too Pia, you will come with us too." wika ng aking kapatid.
Mukhang nabigla naman si Pia pero napatango na lang ito.
Naglalakad na kami papuntang labas ng bahay. Me, Kuya and Pia. At sobrang tahimik lang ni Pia. Napangiti na lang ako at napatingin sa sinuot niya.
Pants, hoodie and black boots. Pinabihis ko kasi siya at pinagbawalan na magsuot ng pangyaya sa labas. While Kuya is wearing a hoodie too.
Sumakay na kami sa sasakyan. And I am holding my packbag na may disguise suit ko, if ever. You know darkness is everywhere.
Hay, kahit nakajacket ako ay malamig pa rin. The snowflakes falls unpredictably.
Kinuha ko ang DSLR sa bag na dinala ko rin. I captured some falling snowflakes habang umaandar ang sasakyan. I swear magugustuhan ito ni Gyeong. Gusto niya kasing makakita ng totoong snow. Pero hindi ko naman madadala of course it'll just melt so kukuhanan ko na lang siya ng picture.
Nahagip naman ng kaliwa kong mata na magkatabi pala sina Pia at Kuya. Nabigla nga ako eh, kasi palaging katabi ni Kuya ang nasa driver seat. Ngayon lang talaga siya umupo sa gitna at may kasama pa. Tahimik lang din sila. Medyo 12 inches nga ang tantiya ko ang agwat nila. May gumuhit na ngiti sa aking labi. Mapicturan nga.
click*
Agad naman akong naalerto nang di ko pala na-off ang flash since gabi na rin. Lagot. Napalingon si Pia sa akin maging ang aking kapatid na may pagtataka.
"Ah eh, m-may kinuhanan lang akong m-magandang view." utal-utal kong sambit at ipinasok na ang DSLR sa bag at nagheadset.
Hindi ko na lang sila pinansin at napatingin sa labas.
Hindi ko na namalayang nasa grocery na pala kami na sinasabi ni Kuya sa akin. Pinagmasdan ko ang labas ng building, malaki ah at medyo magara kumpara sa Pilipinas.
Lumabas na ako sa sasakyan. Lumabas na rin sina Pia at Kuya at agad na pumasok sa loob.
"Ano bang bibilhin mo Charity?" narinig kong sambit ng aking kapatid habang nakatingin pa rin ako sa kabuuan ng grocery.
Para siyang grocery sa Mall na may pagka-7eleven.
"I just want to buy some junkfoods." wika ko.
Napatango naman siya.
"Diba may bibilhin ka rin?" muli kong wika.
"Ah, yeah! Samahan mo ako Pia sa mga stall ng goods." wika nito at hinawakan si Pia sa kamay.
Napatingin naman ako sa kamay nilang dalawa at sa reaksiyon ni Pia, nagbablush na ito. Napangiti na lang ako.
"Magkita na lang tayo rito sa counter 12 Charity. Mag-ingat ka." hirit ng aking kapatid at tuluyan na silang nawala sa paningin ko.
Grabe nag-iba siya ngayon.
Pumunta na ako sa mga junkfoods. Habang namimili ako ay may naramdaman akong may gumagalaw sa dulo ng stall na nasa linya ko lang. Nasa last part kasi ang stall ng mga junkfoods at walang masyadong tao since gabi na rin at season pa ng snow ngayon.
Pinagmasdan ko ng maigi ang dulo ng stall, gumagalaw pa rin ito. May nagmamasid ba sa akin?
I decided to go near on it. Lumapit ako ng lumapit. At nang nakalapit na ako, hindi na ito gumagalaw.
"Weird." tanging sambit ko.
Hindi ko na lang pinansin ito at akmang lilingon nang may biglang humawak sa aking beywang. Hindi ko alam pero umakyat lahat ng dugo ko papunta sa ulo at napasipa sa ibabang bahagi ng taong ito.
"Aw! A-Aray! Hoooh, grabe ka Selene!"
Namilog ang aking mata nang mapagtantong si Yuan pala ito. Shit. He is really making me annoyed.
"What are you doing here?"
Pero mukhang hindi ako narinig ng lalaki at hinihimas pa rin nito ang ano niya. Yuck!
Sa tingin ko namula ang pisngi ko dahil sa ginawa niya.
"Crazy!" sigaw ko at umalis na sa harap niya.
"H-Hey! Ang dali mo namang magalit, Selene."
Huminto naman ako sa paglalakad.
"Ano ba kasi ang ginagawa mo rito?" naiirita kong sambit.
Umayos ito sa pagtayo at lumapit sa akin.
"It is a grocery, Selene. C'mon what do you think? Nasabugan ka ba ng sobra-sobrang talino at hindi mo na nadidistinguish ng maayos ang sinasabi mo? O distracted ka lang sa kagwapuhan ko? Hahaha." wika nito at hinihimas-himas ang kanyang sentido.
Tsk. Sinabunutan ko na lang ang aking sarili dahil sa frustration. Wala na talaga itong matinong gawin.
Pero may tama rin naman siya eh, of course grocery ito Selene. Nakakainis. Pero bakit sa lahat ng grocery, dito pa talaga?
Maya-maya'y may lumapit sa aming German na lalaki at nakasuot ng eyeglasses. Sa tingin ko nasa 30 anyos na ito base sa mukha at pangangatawan niya. Nakasuot ito ng shorts at t-shirt na kulay red.
"Is there any problem Sir and Ma'am?" sambit nito.
Hindi naman siya staff ah pero nagmukha siyang isang staff rito sa grocery because of his attitude.
"Nothing Sir. Nur ein Freund-Freundin Streit [Just a boyfriend-girlfriend quarrel]."sambit ni Yuan.
He uses again an alien language.
Bigla namang tumawa ang lalaki at tumingin kay Yuan.
"Now I understand, hahaha. I remembered my first love when we do had also a lovers quarrel, and it actually happened here where you are standing." wika ng lalaki.
Pero, wait lang. Lovers quarrel?!
Lumingon ako kay Yuan na nagpipigil sa tawa. Inirapan ko siya at lumingon sa lalaking kaharap namin.
"We're not what you are thinking Sir." usad ko pero tumawa lang ito at nagpaalam na sa amin.
Pinagmasdan ko ito hanggang sa nakakalayo na ito sa amin.
Aish! Hindi ko na lang din pinansin si Yuan na nagpipigil pa rin sa tawa.
"Hey!" sigaw nito.
"Baha–
blag*
Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang may biglang tumunog na parang nabasag na bagay sa unahan. May nagsisigawan na rin sa unahan.
Naalerto kaagad ako at hinay-hinay na bumalik sa aking pwesto nang may nauntog akong matigas na dibdib.
Aish! Hinimas ko ang aking noo at walang pasubali na nagpatuloy sa pag-atras.
"Anong nangyayari?" narinig kong wika ni Yuan.
"I don't know, pero sa tingin ko ay may sibilyan o magnanakaw. At iyan ang kailangan kong malaman." sagot ko.
Nang makarating na kami sa pwesto ko kanina, nahagip ng paningin ko sa kaliwang bahagi sina Kuya at Pia na nagtatago sa likod ng isang malaking karton na sobra pa sa human size.
Mahigit limang stall rin ang pagitan namin. And it seems he didn't notice me.
Aish. Saan ba ako magbibihis nito para matago ko ang tunay na ako?
Lumingon ako kay Yuan na nakatutok sa isang stall na mahigit dalawang stall bago ito mula sa amin. At may mga iba't ibang uri ng kutsilyo ito. Ito pa ata ang grocery na nakita kong open na open ang mga katulad nilang matatalim na bagay. Ano na naman ba ang iniisip nito?
"All duck or else I will kill someone!"
Napatingin ako sa lalaking sumigaw na hindi malayo sa stall namin. Tsk.
"Selene, wait here. Kukunin ko lang ang butcher knife doon."
Narinig kong sambit ng aking katabi at nagsimula ng maglakad. Maybe it is the right chance to wear my suit.
Hinay-hinay akong lumapit sa isang karton na nakalatag sa gilid lang ng kinatatayuan ko. Kinuha ko ito ng walang ingay man lang.
I quickly wear my disguise suit at tumitingin pa rin sa paligid. Hindi ko na tinanggal ang damit na suot ko bagkus ay itinapal ko lang ang dalang disguise suit ko.
Nang tuluyan ko na itong maisuot ay siya ring pagdating ni Yuan. Tumingin ito sa akin na puno ng pagtataka.
"Asan ba si Selene? Kanina sinabi kong dumito lang siya nawala agad. Pasaway talaga kahit kailan." narinig kong bulong nito sa sarili.
Maya-maya'y napalingon naman ito ss akin.
"Ah Miss, did you see a young woman who has a pale-skin, pointed nose and a liitle bit cute but beautiful?" puna nito.
Napamaang naman ako sa sinabi niya, wow ah? Kahit sa ganitong sitwasyon nagawa pa niyang magcompliment. Tsk. Ang daming kabibuhan sa buhay eh.
"Wala." matipid kong sagot.
Mukhang nagulat naman ito at kinamot ang batok.
"Hay, marunong ka naman palang magtagalog pinahirapan mo pa ako." sambit nito.
"Crazy." sambit ko pero mukhang hindi niya narinig kaya hindi ko na lang din ito pinansin at tumingin sa isang cctv na yung salamin na pabilog ang porma.
Napansin ko ang isang lalaki na nakamask. Pinagmasdan ko siya ng maigi, may hawak itong baril but it seems na wala siyang alam dahil nanginginig ang kamay nito at hindi alam kung saan ibabaling ang hawak na baril.
Nahagip ko rin ang mga tao sa grocery na tinatakpan ang tainga at nakayuko na.
Bumaling muli ang tingin ko sa magnanakaw at nakatingin ito sa kanan. 2 stall ahead mula sa kinatatayuan nito. Bale magkatapat lang kami ng tinitignan niya at ang magnanakaw ay nasa tapat lang din ng mga stall ng kutsilyo na pinuntahan ni Yuan kanina. Pero nasa gitna ang magnanakaw eh, nasa huling bahagi kasi kami ng stall. Tumingin na rin ako sa tinitignan ng magnanakaw pero hindi ko makita ng buo ang katawan nila at tanging mga kamay lang nito.
Pero sa tingin ko ay sa bata ang isang kamay base na rin sa maliit nitong kamay habang ang isa ay matanda na. Tumingin muli ako sa magnanakaw at nakayuko ito.
What's going on on him?
I must go to the two people baka ay susunggaban sila ng magnanakaw. But the culprit will notice me since the cctv na malapit sa kanya ay nakasentro naman sa akin o sa aming pwesto. But he didn't even looking at the cctv, so hindi ito magiging mahirap. But, paano kung titingin siya sa cctv? He can kill someone if he will notice my presence.
Dumako ang tingin ko kay Yuan na nakahawak sa butcher knife at tumitingin rin sa cctv. Bakit sa ganitong sitwasyon nag-iiba ang mood niya? Or maybe he is just affected on what was happening since naramdaman niya rin ang ganitong mga sitwasyon na nasa gipitan, like on the airport case na pasimuno pala ng Idiosyncratic Team.
Nabigla na lang ako nang lumingon siya sa akin ng may pagtataka.
"Yes Ma'am? Any problem?" wika nito ng nakangiti.
"May ipapagawa sana ako sa iyo." nasa tonong awtoridad ko at muling tumingin sa cctv.
Agad akong lumapit kay Yuan at hinawakan ito sa balikat.
"Can you annoy the culprit?" wika ko.
Napatango naman si Yuan kaya nagpatuloy na ako sa pagtingin sa cctv. Maghahanap lang ako ng tiyempo para makalapit sa kanya.
Pero teka nga lang, bakit hindi man lang gumagalaw ang magnanakaw sa kinatatayuan nito? At bakit ganon na lamang makatingin ang magnanakaw sa dalawang tao na nasa harap nito.
Maya-maya'y nakahanap rin ako ng tiyempo at dahan-dahan na naglalakad papalapit sa dalawang tao pero bigla akong napahinto nang biglang sumigaw ang magnanakaw.
"You! Come here!" sigaw nito na umalingawngaw sa buong paligid.
Tumingin ako sa cctv at yung casher pala ng counter 12 ang tinawag. Bakas sa mukha ng babae ang pagkabigla at takot sa itsura nito habang nanginginig ang buong katawan. Walang nagawa ang babae at hinay-hinay na lumapit sa lalaki.
But he is far to the woman na nasa counter 12. Unless ay may taong nagtuturo sa kanya sa lahat ng gagawin niya at dapat na gawin. And it seems he does not want what he is doing right now. Can it be that there is someone ordering him?
Nang nakalapit na ang babae ay agad na hinawakan siya ng lalaki sa leeg at may ibinulong.
Ano kaya iyon? At bakas sa babae ang pagkalito at tumingin rin sa tinitingnan ng magnanakaw. Sa tingin ko talaga may kakaibang epekto o kinalaman ang dalawang taong iyon na tinitignan niya.
Napadako naman ang tingin ko kina Kuya na nakikita pa rin ng cctv, unti-unti silang umaabante ni Pia papunta sa stall na kinatatayuan namin kanina ni Yuan. Nakita kaya nila ako?
Hindi ko na lang sila pinansin at napadako sa direksiyon ni Yuan na papalapit na sa magnanakaw.
Hindi ko na lang siya pinansin at nagpatuloy pa rin sa paglalakad. At nang nakalapit na ako sa kanila, tanging anino lang ang naaaninag ko dahil nasa likod pa rin ako ng dalawa. Bale nasa harap sila ng stall na kinabibilangan nila at nasa kanang bahagi naman ako na nasa gilid.
Dahan-dahan akong lumingon pero bago ko pa man ito ginawa ay may biglang pumutok.
Napakurap ako. Parang nabingi ang aking dalawang tainga sa narinig at lumakas lalo ang tibok ng aking puso. Really every seconds and minute is a gold but life is more than a gold between of every minute and seconds.
Hindi mo maiisip na maaaring ito na pala ang huli mong hininga, huli mong tingin sa ganda ng mundo at ang huling pagtibok ng iyong puso.
Umatras ako ng kaunti at sumilip sa cctv. There, I saw the culprit na naliligo na sa sariling dugo. Ganoon na lang iyon?
Nahagip ko si Yuan na hindi na hawak ang butcher knife at unti-unti itong umaatras.
Pero may napansin ako sa kanang kamay niya, ngayon ko lang din ito napansin eh. May silver bracelet siya and it has a letter na hindi ko masyadong makita ng maayos.
Pero hindi ko na lang ulit iyon pinansin at napadako sa harap. And crap! Nawala bigla ang dalawang nilalang. Sabi ko na nga ba may kakaiba sa kanilang dalawa!
Tuluyan akong lumakad sa harap since may mga police na rin na nasa loob at pinapalabas ang mga tao. Infairness, hindi ko napansin ang pagdating nila at sino naman kaya ang tumawag.
Nang tuluyan na akong makalapit sa magnanakaw habang naglalakad, hinawakan ko ang pulso nito pero wala na nga siyang buhay at may tama sa dibdib. Kinuha ko ang suot nitong mask. Nang tuluyan ko na itong nakuha sa kanya, tumambad sa akin ang lalaking sa tingin ko ay nasa 25 anyos pa lamang ito o higit pa. Napakagwapo niya rin at may matangos na ilong. Napansin ko pang may luha ito sa kanang mata.
Kailangan ko pang hanapin ang dalawang iyon!
Nagsimula akong maglakad. Pero paano ko sila mahahanap kung hindi ko man nakita ang pagmumukha nila? But I guess their skin at yung bahagi ng pantalon ng bata ang makaktulong sa akin para makita sila.
Umikot ang tingin ko sa paligid. Tumatakbo pa ako papuntang entrance and there, I saw a man na nagmamadaling maglakad. Napakunot noo ako.
That must be him.
Sinundan ko ito hanggang sa nakalabas ako sa grocery. Hindi ako nagpahalata na sinusundan ko siya at kinuha ang pepper spray ko sa bulsa ng damit. Crap! Sa lahat pa ng dadalhin ko pepper spray pa talaga. Wew, Ji Hye! Ang talino mo talaga! Tsk. Pero, tama na siguro ito. It'll help.
Huminto ito sa isang sasakyan na sa tingin ko ay isang mustang na kulay grey. Ang ganda ah.
Papasok na sana siya nang sumigaw ako.
"Hey! You must be the culprit! I mean the true culprit!"
Lumingon ito sa akin. Hindi ko masyadong maaninag dahil walang masyadong ilaw rito sa kinatatayuan ko pero ramdam na ramdam ko ang intense sa paligid. Kailan pa ba ako hindi sumusuong sa ganitong mga delikadong bagay?
Baka tama nga si Min. I'm a truly babo.
Naramdaman kong papalapit ito sa akin.
"Meddler!" sigaw nito.
Yes I'm a meddler. Pakialamera talaga akong tao especially when it is needed.
"Why did you do that to him and to the child? You are the reason why the guy had killed by the police that supposed to be you're the one will be killed."
Tumawa ito.
"Huh! Why? It is fun though."
I type the number of my brother since my phone was on my back na hindi kapansin-pansin ng taong ito. I called him.
"Why are you here, huh?" wika ng lalaki na naglalakad pa rin papalapit sa akin habang ako ay patuloy na umaatras. Common Kuya, kailangan ko ulit ng tulong mo.
Mas lumapit pa sa kinaroroonan ko ang lalaki at nang tuluyan itong lumapit ay itinama ko sa kanya ang pepper spray.
3RD POV
Sa kabilang banda, tinatanong naman ni Ki si Yuan kung nasaan ang kapatid nito habang nasa harap nila ang namatay na lalaki kasama ang isang Police Officer.
"Hindi ko talaga alam Ki. Hinahanap ko rin siya. Pero nung nawala siya may lumitaw na babaeng parang detective kung pomorma gaya ni Irene Lee ng Girl Detetive." wika ng lalaki.
Nabigla si Ki sa narinig dahil alam niyang ang kapatid niya ito. He breathe anxiously.
Bumaling ang tingin nito sa Officer at kay Yuan.
"Magkamukha ata kayo?" sambit nito.
"We're not. Baka ay trick of the light lang iyan at nag-iilusyon ka lamang." sambit ng pulis at agad na lumapit sa lalaking nakalatay sa sahig at kinuhanan ng dugo para sa test into tsaka ipinasok sa isang maliit nitong bottle. Kinuhanan niya rin ito ng litrato.
Maya maya'y tumunog ang phone ni Ki at agad niya itong tinignan.
"Charity." bulong nito.
Lumayo muna siya sa mga kasama at sinagot ang phone. At rinig na rinig niya ang boses ng babae na nanginginig.
"Kuya, I need your help now! Come here sa labas ng grocery sa madilim na bahagi na may mustang na sasak–
Hindi na narinig ni Ki ang boses ng kapatid nang bigla itong naputol. Tumakbo naman na walang pasubali ang lalaki dahil sa pag-aalala nito sa kapatid.
"Anong nangyari doon?" sambit ni Yuan pero sumunod rin ito kasama ang pulis.
Habang naiwan mag-isa si Pia na tulala pa rin sa nangyari kamakailan lang. Nakita kasi siya ng magnanakaw kanina at inaakala nitong siya ang papalapitin sa kanya.
Charity's POV
"Argh! I-It hurts!" sigaw ng lalaki.
Nakahanap kaagad ako ng pagkakataon at sinipa siya sa ibabang bahagi nito. Napasigaw naman ulit ang lalaki dahil sa iniindang sakit at agad na napahawak rito.
"You b-bitch!" nahihirapan niyang hiyaw habang pinipilit ang katawan na makalapit sa akin.
Hinay-hinay ko namang inagaw sa kanya ang hawak nitong baril na sa tingin ko ay isang pistol. Ginagalaw niya ang isang kamay upang hindi ko maagaw sa kanya ang baril habang ang isa nitong kamay ay nakahawak pa rin sa ano niya na sinipa ko kanina.
Pero nang tuluyan ko na sanang makuha ang baril ay may biglang pumutok muli.
I stunned. I feel like I was turning into a jelly.
I-I just c-can't believe that it'll happen in one blow. And I guess, all things are supposed to be happen when you started to choose it.
Tama ang kalkula ko, life is more than a gold even the time. Life is full of agony that you will encounter and had encountered, but you can prevent it if you only choose it.
Pero sa huli kapag nandito ka na sa ganitong sitwasyon, all those facts are fading.
Dahil ang sakit at kamatayan ay hindi maiiwasan kapag yan na talaga ang nakatadhana sa iyo.
And all we have to do is just to face it.
"Charity!"
***