-Ε... συμβαίνει κάτι; και οι δυο πετάχτηκαν τρομαγμένες προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή.
-Τι να συμβαίνει Αλέξανδρε; Τίποτα., απάντησε η Λήδα.
-Νόμιζα πως..
-Να μη νομίζεις! Πάμε μέσα τώρα, θέλω να δω το παιδί.
Εκείνη μπήκε στο νοσοκομειακό δωμάτιο. Ο Αλέξανδρος, την ακολούθησε και οι δυο στάθηκαν πάνω από το κρεβάτι της Ερωφίλης, που ήταν έτοιμη να αποκοιμηθεί.
-Μικρή, εγώ θα είμαι πάντα εδώ. Είσαι όλη μου η ζωή, να ξέρεις..., η Λήδα άκουσε τη φωνή του που ήταν τόσο σιγανή, σαν να ψυθίριζε.
Ύστερα ο Αλέξανδρος γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της. Μόνο που όταν την κοίταξε, το βλέμμα δεν ήταν το ίδιο ψυχρό όπως πριν. Κάτι είχε αλλάξει και η Λήδα το κατάλαβε αυτό.
Τόσες μέρες στο νοσοκομείο και ο πάγος μεταξύ τους, άρχιζε σιγά σιγά να λιώνει. Οι στιγμές που πέρασαν, με τον βιασμό της Ερωφίλης, μπορούσαν να τους φέρουν ξανά κοντά, όπως τότε, πριν από εκείνο το φριχτό ατύχημα που της στέρησε όσα είχε ονειρευτεί.
Μόνο λίγο χρόνο χρειαζόταν. Ο Αλέξανδρος, ήδη είχε αρχίσει να μαλακώνει.
-Πως είναι το παιδί;, τον ρώτησε.
-Όχι, καλά. Όταν ξυπνάει βγάζει κάτι περίεργους ήχους, τώρα της έχουν κάνει ηρεμιστική.
-Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο, Αλέξανδρε;
-Ήσουνα στο σπίτι, τόσες ώρες άυπνη, αδύναμη. Προτίμησα να σε αφήσω να ξεκουραστείς, έτσι κι αλλιώς δεν έγινε κάτι σοβαρό. Η κατάσταση παραμένει η ίδια.
-Αυτό λέγεται ανευθυνότητα! Δεν μ' ενδιαφέρει η άποψη σου, έπρεπε να ειδοποιήσεις αμέσως. Μήπως σου μίλησε καθόλου;
-Θα αστειεύεσαι βέβαια. Πότε μίλησε για να μιλήσει τώρα;
-Καλά, καλά μη παίρνεις αυτό το ύφος. Σταμάτα.
Η Λήδα πλησίασε το κρεβάτι του νοσοκομείου και έσφιξε το χέρι της Ερωφίλης, για να της δώσει δύναμη. Για να πάρει και η ίδια δύναμη. Πίσω της ακούστηκε ο δυνατός ήχος της πόρτας. Ο Αλέξανδρος είχε φύγει, απογοητευμένος. Την ίδια ώρα, που έβγαινε η Ρεβέκκα τον πλησίασε με γρήγορα βήματα και του έδωσε μια εφημερίδα.
-Κοίτα το πρωτοσέλιδο!, μπροστά μπροστά μια φωτογραφία του με τη Λήδα, από χθες πρέπει να ήταν. Με το μυαλό του έφερε ξανά τη σκηνή όπου τσακώνονταν στη μέση του διαδρόμου, ενώ λίγο αργότερα η κόρη τους λιποθύμησε. Πάνω-πάνω η λεζάντα ερχόταν για να συμπληρώσει εκείνη τη φαρσοκωμωδία. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΛΗΔΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ: ΓΝΩΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΧΩΡΙΣΜΟΥ.
-Θεέ μου, αυτό μας έλειπε τώρα, να πλακώσουν κι οι δημοσιογράφοι στο νοσοκομείο! -Αλέξανδρε, τι κάνουμε τώρα; Δεν θα μας αφήσουν σε ησυχία.
-Τι να σου πω; Πάρε τη Λήδα και γυρίστε σπίτι, θα τα κανονίσω όλα.
-Μα το παιδί...
-Το παιδί είναι μια χαρά και θα πάρει εξιτήριο μεθαύριο, μην ανησυχείς. Σε παρακαλώ, κάνε αυτό που σου είπα.
-Εντάξει... Η Λήδα με το ζόρι πείστηκε να γυρίσουν στη βίλα. Ήθελε να μείνει όλη τη μέρα με τη κόρη της, να της κρατάει το χέρι και να την προσέχει. Όμως η Ρεβέκκα τελικά την έπεισε, να επιστρέψουν, μέχρι να ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα. Στο κάτω κάτω η Ερωφίλη, βρισκόταν με τον πατέρα της, γιατί να ανησυχούν;
-Έλα να βγούμε λίγο έξω στη πισίνα, έχει καλό καιρό., είπε η Ρεβέκκα στη Λήδα.
-Δεν θέλω, δεν έχω όρεξη.
-Θέλεις αλλά δεν το ξέρεις! Έλα, έλα., απάντησε και έσυρε το καροτσάκι στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μόλις βγήκαν έξω, στον καθαρό αέρα ακούστηκαν τα γαυγίσματα των ροντ βαιλερ. Η φωνή της Λήδας, που συνέχιζε να παραπονιέται, έσβησε μεμιάς. Ήταν και τα τρία δεμένα όμως ένα από αυτά, μόλις είδε τη Ρεβέκκα με τον Δημήτρη, που ακολουθούσε τις δύο γυναίκες άρχισε να γαυγίζει σαν τρελό, έτοιμο να τους ορμήξει. Η Ρεβέκκα πετάχτηκε έντρομη προς τα πίσω.
-Πάντα τα φοβόσουν τα σκυλιά αδερφούλα., είπε η Λήδα και γέλασε, λίγο περιπαιχτικά. Μη φοβάσαι, έτσι κάνουν με όποιον βλέπουν. Νομίζω πως ο Παύλος ξέχασε να τα ταΐσει. Παύλο!, φώναξε.
-Λήδα, τι σκέφτεσαι να κάνεις;, άλλαξε κουβέντα ο Δημήτρης.
-Σχετικά με τι;
-Σχετικά με την όλη κατάσταση. Πως πρεπει να βοηθήσουμε την Ερωφίλη;
-Εγώ λέω να έρχεται η Κάτια κάποιες μέρες στο σπίτι. Ε κι αν δεν μπορεί θα βρούμε έναν άλλον καλό ψυχολόγο. Το παιδί δεν μπορεί μόνο του να σταθεί στα πόδια του, χρειάζεται την υποστήριξη όλων. Κι εγώ θα είμαι εκεί για να την βοηθήσω.
-Κουράγιο, αδερφούλα. Πιστεύω πως μια μέρα θα αλλάξουν τα πράγματα και πως θα μας φαίνονται όλα αυτά σαν όνειρο. Αρκεί να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις., είπε η Ρεβέκκα.
-Μια κουβέντα είναι αυτό., απάντησε κοφτά η Λήδα.
-Ρεβέκκα, συγγνώμη που επεμβαίνω αλλά πρέπει να σ' αφήσω σπίτι, για να πάω και στο γραφείο. Μου είχες πει ότι θα πας για ψώνια σήμερα, νομίζω.
-Ναι, Δημήτρη, πήγαινε εσύ να βάλεις μπρος το αυτοκίνητο και έρχομαι. Αφού η Ρεβέκκα είδε τον αρραβωνιαστικό της να απομακρύνεται και τελικά να εξαφανίζεται μέσα στη βίλα, έσκυψε προς το μέρος της Λήδας.
-Αύριο θα έρθω μαζί σου., μόλις είδε την αντίδραση της αδερφής της, την πρόλαβε πριν μιλήσει.
-Μη προσπαθήσεις να με μεταπείσεις δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να πας μόνη σου πάει και τελείωσε! Ότι είναι, θα το περάσουμε μαζί αδερφούλα. Γεια σου, τώρα, τα λέμε., είπε η Ρεβέκκα και τη φίλησε στο μάγουλο. Ύστερα άρπαξε τη τσάντα της και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε προς το σπίτι. Η Λήδα αναστέναξε. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει την αδερφή της να την ακολουθήσει, δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Ήταν όμως κι ακατόρθωτο να της αλλάξει γνώμη, πράγμα που την οδηγούσε στην απελπισία.
-Έρση! Φέρε γρήγορα τη τσάντα μου!, φώναξε και μετά από λίγα δευτερόλεπτα την είδε να πλησιάζει.
-Έφυγαν η Ρεβέκκα και ο Δημήτρης;
-Μόλις τώρα. Θέλετε κάτι άλλο να σας φέρω;
-Όχι, πήγαινε. Η Λήδα ήθελε να πάρει τηλέφωνο τον Αλέξανδρο, για να μάθει το γίνεται στο νοσοκομείο και αν το παιδί τους ξύπνησε καθόλου. Ψάχνοντας μέσα στη τσάντα για το κινητό, έπεσε πάνω στο μπουκάλι με τα υπνωτικά της χάπια, αυτά που έπαιρνε τον τελευταίο καιρό για να μπορέσει να κοιμηθεί έστω λίγο. Σταμάτησε απότομα. Να μια καλή λύση! Λίγο ακραία βέβαια, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι δεν λένε; Άφησε ξανά το μπουκαλάκι με τα χάπια στη τσάντα της. Ήδη το μυαλό είχε αρχίσει να καταστρώνει ένα σχέδιο, που αν πετύχαινε σίγουρα θα την γλίτωνε από πολλούς μπελάδες...
Χαιρετώ, τους αναγνώστες μου. Όλα καλά; Το ελπίζω. Χθες ήμασταν στη δεύτερη θέση, τώρα πήγαμε τέταρτη. Ευελπιστώ πως η πρώτη δεν θ' αργήσει να μας κάτσει, είμαστε αρκετά κοντά.Τι θέλω από εσάς τώρα; Αστεράκια και φυσικά σχόλια, να μου πείτε την γνώμη σας. Τι περιμένετε ότι θα γίνει στη συνέχεια; Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, σας χαιρετώ ξανά. Πολλά φιλάκια.