[Kisses']
Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang paglapat ng isang kamay sa noo ko. I slowly opened my eyes at bumungad sa 'kin ang nag-aalalang mukha ni Mommy.
"How are you, anak?" She asked me.
I actually feel better. Though I still feel heavy and my head's still aching, mas umayos pa rin ang pakiramdam ko. Unlike kanina na sobrang nilalamig ako at nakatulugan ko na lang ang pananakit ng katawan ko.
Bahagya akong napaubo. Napangiwi ako nang parang kidlat na kumirot ang ulo ko.
"Hija?" My mom called me worriedly.
Bahagya akong ngumiti sa kanya. "I'm fine, Mom." Sabi ko, paos ang boses. "Headache lang pero mawawala rin 'to. Don't worry."
"Doctor Domingo went here kanina. He checked up on you. You need to drink your vitamins, hija!" She sat beside me and held my hand. "I'm sorry, sweetheart, for being an irresponsible mother." Sabi niya, mangiyak-ngiyak. "Ni hindi ko man lang napansin that you're losing weight and you looked stressed!"
Bahagya akong natawa kay mommy. Madrama talaga siya minsan!
I smiled at her warmly, "You know you're the best Mom in the whole world, right?"
Her face softened as she caressed my cheek, "And you're the best daughter in the whole universe." Masuyong hinawakan ni Mommy ang kamay ko. "I know it's not that easy to become an only child. Madalas, we're so strict on you. But please don't pressure yourself, huh? We're always proud of you." Malambing niyang sabi. "And I know that Candy's so proud of you, too."
My eyes glistened with tears. I always do my best in everything I do para mapasaya ang parents ko at para maging proud sila sa 'kin. Nag-aaral ako ng mabuti at laging sinusunod ang mga sinasabi nila. I want them to feel that I am enough. Hindi ko sinusubukang alisin ang pangungulila nila sa namatay kong kapatid na si Candy. I love Candy so much at 'yong mga panahong kasama ko siya are the best moments of my life. But I know that Candy wants us to be happy that's why I do everything to make my parents happy - because I know that it'll make Candy happy, too.
I reached for my mom and hugged her. "Thank you, Mom. I love you and Dad. And I missed Candy so much." I croaked.
She gently rubbed my back and kissed the side of my temple, "We missed her, too. But you know that Candy wants us to be happy right? And I'm sure she wants you to stay healthy, too. So please, sweetheart, take care of yourself, okay?"
"I will, mom." I said with a smile.
Bumitiw sa pagkakayakap sakin si Mommy at magiliw na ngumiti. "I'll go downstairs muna. Kukunin ko lang ang breakfast mo, ha?"
I smiled and nodded. She kissed me on my cheeks first bago lumabas ng kwarto ko. I sighed nang mapag-isa ako. I reached for my phone and went to my gallery. I searched for our picture. Kahit blurred ang litrato naming dalawa, malinaw pa rin ang sayang naramdaman ko nong mga sandaling 'yon. I'm longing for him. I missed him so much. How I wish to be with him right now...
But if he's really happy right now, kahit pa ibang babae ang dahilan ng kasiyahan niya, then I'm happy for him. It hurts me but what important is that he's happy. Makakamove on din naman siguro ako sa sakit na nararamdaman ko. Mawawala rin 'tong nararamdaman ko para sa kanya. Not because I'm hurting right now will mean that I want to hurt him, too. No. I don't want to be selfish. Lalo na sa kanya. Ayokong magdulot ng sakit sa kanya.
Yeah, Kisses. That's life. Learn to accept and move on. Iiyak mo lang ng iiyak ngayon. Lilipas din yan.
My sight became blurry because of the tears that formed in my eyes. I didn't bother to stop my tears from falling. I didn't mind kahit mabasa ng luha ang unan ko.
I'm sorry, Candy. Ate's heart is not really tough. It's breaking right now and it hurts so much, sweetie. I'm sorry for crying. But please don't hate Yuan, huh? He's a good man and ate likes him very much.
•••
Dahan-dahan akong dumilat at napaubo-ubo. I feel so thirsty.
"Wuy, okay ka lang?" Tanong ni ate Mary habang nakahiga sa tabi ko at nagbabasa ng libro ko.
"Yup." I replied and reached for the glass of water on my bedside table.
Agad itinabi ni ate Mary ang binabasang libro at tinulungan akong uminom. S'ya na rin ang nagtabi ng baso habang muli akong humiga at binalot ang sarili ko sa makapal kong kumot.
Idinantay ni ate Mary ang kanyang kamay sa aking noo at leeg to check my temperature.
"May sinat ka pa rin." Sabi niya.
"I'm fine na, ate. I feel a lot better. Pero baka mahawa ka, ha?" Nag-aalala kong sabi.
Ngumiwi siya sakin at saka pinagpatuloy ang pagbabasa. "Malakas resistensya ko no! 'Wag kang mag-alala."
"Ayokong mahawa ka syempre." I said with a pout. "Wala pa ba si Mommy?"
"Wala pa yata, eh." Sagot niya nang hindi inaalis sa binabasa ang paningin.
Nakatulog ako kanina dahil sa pag-iyak at pagkagising ko ay nasa kwarto ko na si ate Mary. Binilin daw ako ni Mommy sa kanya dahil may pinabili si Daddy kay Mommy. Mamaya ang uwi ni Daddy mula sa business meeting niya kasama ang tito ko sa Masbate. Sa isang araw pa dapat ang uwi niya but when he learned that I got sick, agad niyang kinansela ang ibang appointments niya for the next two days. I feel guilty tuloy. Parang nagiging burden pa tuloy ako. Ayokong nagiging pabigat even to my parents.
Ilang sandali pa ay may biglang kumatok sa pinto. Bumukas 'yon at sumilip si ate Karen.
"May mga bisita ka, Kisses." Sabi niya. Bakas ang amusement sa mukha niya na pinagtaka ko kung ano ang dahilan.
"Sino po?" Nagtataka kong tanong.
"Mga kaibigan mo yata. Sinabi ko na sa kanila na hindi pupwedeng umakyat dito sa kwarto mo kahit para dumalaw lang. Kaya mo na bang bumaba o sasabihin ko na lang sa kanila na bumalik na lang pag kaya mo na?" Tanong niya.
"Bababa na lang ako ate. Please tell them to wait. Mag-aayos lang ako." Nakangiti kong sabi.
"Kaya mo na ba?" Bulong ni ate Mary.
"Sure ka?" Paniniguro naman ni ate Karen.
"Yup. Kaya ko na." I smiled even wider to assure them that I'm fine.
Mukha namang nakumbinsi ko sila dahil napatango na lang si ate Karen at sinarado na ang pintuan habang bumalik naman sa pagbabasa si ate Mary.
I took a quick hot bath at mabilisang inayos ang sarili ko. I still look pale dahil sa masamang pakiramdam.
"Sino ba 'yang mga bisita mo?" Tanong ni ate Mary na bahagyang nakaalalay sa 'kin habang pababa kami sa aming hagdan.
I shrugged my shoulders, "I don't know. Wala naman akong alam na bibisita sa 'kin ngayon."
Nang matanaw na namin ang aming sala ay sabay kaming nahinto sa pagbaba. I even heard ate Mary gasped. Pareho kaming natigilan at di-makapaniwalang napatitig sa mga taong naghihintay sakin.
Marcus' sitting comfortably on our sofa, reading a magazine while Neil, Allen and Christian are standing stiffly, nakatingin sa 'kin habang hinihintay akong makababa ng hagdan.
Paano nila nalaman na may sakit ako?
Napakurap-kurap ako nang bahagya akong hilahin ni ate Mary pababa. Rinig ko ang pagbungisngis niya sa tabi ko.
I smiled at them awkwardly. Hindi ko inaasahan na bibisitahin nila ako pero lalong 'di ko inaasahan na sabay-sabay silang bibisita sa 'kin!
"Uy, napadalaw kayo?" Tanong ko sa kanila. I smiled at them, trying to hide the awkwardness I'm feeling right now.
"Ah, nalaman kasi naming nagkasakit ka." Sagot ni Christian.
"Ano? Kumusta ka na?" Tanong naman ni Neil.
"You should take care of yourself, KD." Sabi naman ni Allen.
Napapalunok akong napatulala sa kanila. Ano bang nagyayari sa mga 'to?
"Quit it, will you? Para kayong mga ewan dyan." Singit ni Marcus.
Sabay-sabay na napatingin sa kanya ang tatlo, giving him a death glare which he shrugged off.
"Marcus, ano ka ba? Stop it." Saway ko sa kanya. "Pasensya na kayo, ha. Maupo muna kayo." Sabi ko sa kila Neil.
Umupo ako sa tabi ni Marcus since don lang ako magiging comfortable. Bukod kay Yuan, I also feels safe when I'm with Marcus. He's not my best friend for no reason.
Umupo rin sa tabi ko si ate Mary na busy sa pagte-text. I thought she's gonna help me here!
"Thank you sa pagbisita n'yo." I said sincerely to them.
"Of course. Alam mo namang malakas ka sa 'kin." Sabi ni Christian.
I saw Allen nudged Christian on the side while Neil rolled his eyes at him.
Mas nai-stress pa yata ako ngayon.
"S'ya nga pala, may dala akong chocolate cake for you. I know you love sweets." Nakangiting sabi ni Christian sabay abot ng isang box ng cake.
I smiled at him gratefully. "Wow! Thanks, Christian! For sure, sobrang sarap nito. Ikaw pa ba?" Sabi ko sa kanya. Nangingiti na lang siyang napakamot sa kanyang batok.
I heard Marcus and ate Mary cleared their throats. "You guys want?" Alok ko sa kanila. Alanganin naman silang ngumiti at sabay umiling.
Huh? Akala ko naman gusto nila.
Tumunog ang cellphone ni ate Mary. I looked at her at para siyang nagpapanic na tumayo at saka lumayo para sagutin ang tawag. Puro siya cellphone these past few days!
Allen cleared his throat at inabot ang dala niyang roses at fruits. "Roses and fruits for my KD."
"Tss. Are you here to visit her because she's sick or may iba kang ipinunta rito?" Sarkastikong tanong ni Marcus kay Allen. "And please, dude, Kisses is not yours. Tss."
Napaawang ang bibig ko sa pagkabigla sa sinabi ni Marcus. Bakas ang bahagyang pamumula ng mukha ni Allen.
"I wasn't talking to you, was I? Mind your own business, dude." Allen retorted.
Oh, goodness.
I elbowed Marcus on his stomach to shut him up. He groaned in pain. I faced Allen and gave him a pleading look. "Tama na, okay?"
Walang magawang napatango na lang si Allen. Imbes yata na mawala ang lagnat ko ay parang mas nabinat pa ako, eh.
"Um, Kisses." Panimula ni Neil. He looks uncomfortable dahil sa tensyon. "Alam kong kailangan mong magpahinga that's why I brought you a book para hindi ka ma-bored."
I looked at him gratefully. I was so touched by his thoughtfulness. "Thank you, Neil."
His cheeks turned pink, "No problem. Just tell me kung tapos mo nang basahin. Bibigyan ulit kita para may mabasa ka." Nakangiti niyang sabi.
I smiled back. Napatingin ako sa round table sa gitna at na-realize na hindi ko man lang sila na-offeran ng miryenda!
"Um, ano nga palang gusto nyong inumin?" Tanong ko sa kanila. "I'll call ate Beth para ipaghanda kayo ng miryenda."
Saktong pagbalik naman ni ate Mary na mukhang problemado.
Umiling si Christian, "Naku, hindi na, Kisses. Kailangan ko pa rin kasing bumalik kaagad sa café, eh. Nakadalaw lang ako dahil kasama 'tong si Allen."
"Tsk. Pwede namang maagang magsara ang Sweetdreams ngayon!" Iritadong sabi ni Allen kay Christian.
"Naku, okay na 'yang ilang minutong pagdalaw!" Sabi ni ate Mary. I don't know if she's joking or what. She's acting weird na naman.
Allen sighed irritably. "Sorry, KD. Gusto ko pa sanang mag-stay kaso..."
"Ah, no, Allen. You should prioritize your business. And besides, I'm fine na." Nakangiti kong sabi sa kanya.
Nauna nang tumayo si Christian at hinila patayo ang iritadong si Allen. Tumayo na rin ako para ihatid sila hanggang pintuan.
"Thank you ulit sa pagdalaw."
Christian ruffled my hair. "You're always welcome. You should drop by Sweetdreams kapag okay ka na, ha?"
"Of course. Asahan mo." Sagot ko. I reached for Allen's face and pinched his cheeks. "Thank you sa pagdalaw. I really appreciate it."
His frown turned into a smile. "Anytime."
Tuluyan na silang nagpaalam. Pagkaalis nila ay bumalik ako sa upuan ko.
"Ikaw, Neil, 'di ka pa ba uuwi?" Tanong ni ate Mary.
"'Te Mary!" Saway ko sa kanya.
"What?" Inosenteng tanong pabalik ni ate Mary.
"Actually, Kisses, kailangan ko na rin talagang umuwi. May family dinner kasi kami." Sabi ni Neil.
"Sure ka? Pwede ka naman mag-stay muna. It's okay. Nagbibiro lang si ate Mary."
Bahagya naman siyang natawa at napakamot sa kanyang batok, "I'm sure. And I know you still need to rest. Get well soon, okay?"
"Okay." Tanging nasabi ko.
Nagvolunteer si ate Mary na ihatid si Neil hanggang sa sasakyan nito. Ako naman ay muling umupo sa tabi ni Marcus. Mariin akong pumikit at hinilot ang aking sentido. Medyo sumasakit na naman ang ulo ko.
Napadilat ako nang akbayan ako ni Marcus at dinantay ang aking ulo sa kanyang balikat. He began massaging my temple gently.
"Thanks." I murmured.
"Don't stress yourself, okay? You've got me worried." He whispered to my ear.
Nanatili akong nakapikit. "I'm sorry."
Hindi na siya nagsalita pang muli. Pinagpatuloy niya lang ang pagmamasahe sa sentido ko. Hinayaan ko naman ang sarili kong makatulog. Trying to escape the pain I'm hiding behind my smiles. But I failed.
Coz I dreamt of him with another girl. And he's happy with her.
•••
Clear blue water, high tide came and brought you in
And I could go on and on, on and on, and I will
Skies grew darker, currents swept you out again
And you were just gone and gone, gone and gone
In silent screams,
In wildest dreams
I never dreamed of this
Naalimpungatan ako dahil sa tunog ng cellphone ko. Dahan- dahan kong iminulat ang aking mga mata. Napakunot ang noo ko when I realized that I'm already in my room. Nakatulog pala ako sa sala kanina.
Sino kaya ang nagdala sa akin dito sa kwarto ko?
Muling tumunog ang cellphone ko. Inabot ko ang cellphone ko na nakapatong sa may bedside table ko at saka ni-check kung sino ng tumatawag.
Agad kumalabog ng puso ko nang malamang si Yuan ang tumatawag.
Si Yuan.
Kinusot ko ang mga mata ko at bahagyang kinurot ang aking braso. Baka nananaginip pa rin ako or nag-ha-hallucinate. Baka epekto lang 'to ng lagnat ko. Hinipo ko ang leeg ko - okay naman na ako, ah?
Muli kong tiningnan ang screen ng cellphone ko.
Si Yuan nga talaga!
My heart began to be filled with excitement! My hands began to tremble. Mas hinigpitan ko pa ang hawak sa cellphone ko. Napalunok ako at nang sasagutin ko na sana ang tawag ay bigla naman itong namatay!
Dapat sinagot ko muna ang tawag ng wala ng isip-isip, eh! Ayan tuloy!
Puno ng panghihinayanang akong napatitig sa cellphone ko. Bago pa ako makapag-isip ng husto ay ni-dial ko na ang number ni Yuan.
Panay ring lang. Naiiyak na talaga ako. Sana sinagot ko na lang kaagad ang tawag niya.
I-e-end ko na sana ang tawag ko sa kanya nang biglang...
"Hello?"
Napatakip ako sa aking bibig nang marinig ko ang boses niya. Hindi ko ma-explain ang nararamdaman ko ngayon. Parang sasabog ang puso ko!
"Kisses..." Sambit niya sa pangalan ko. Bahagyang paos ang kanyang boses. "Are you okay?"
Kinalma ko ang sarili ko at pinigilan ang aking paghikbi.
"Please say something..."
"U-Uy..." Tanging nasabi ko.
Ilang saglit na tahimik lang siya sa kabilang linya. Tanging paghinga niya lang ang naririnig ko.
"H-How are you?" Tanong ko at mas hinigpitan pa ang hawak sa aking cellphone.
"I'm fine. You? You promised to take care of yourself. Ginagawa mo naman ba?"
Bahagya akong napangiti. "Yes po."
"That's good to hear. I'm expecting you to do that for the rest of your life, okay?"
"Yes, boss." I said with a pout. Why don't you take care of me instead? "Um, nga pala, I'm sorry for calling you, ha?" I said as I played with the fur of my teddy bear.
"Why are you sorry?"
Hindi nagbabago ang tono niya. Basta bahagyang paos lang siyang nagsasalita. Hindi malamig, hindi rin naman malambing. Neutral lang. Ganoon. Pero at least kausap ko siya. Okay na ko don.
"Is it okay to call you? Am I being clingy?" Alanganin kong tanong.
He chuckled. Oh my gosh. "I hope I can say no. But that will hurt you more."
Napawi ang ngiti ko sa sinabi niya, "Why are you doing this?"
I heard his heavy breathing on the other line, "Because I need you to stay away from me."
"Why?" I asked, frustrated.
"I can't tell you." Hirap niyang sagot.
Napalunok ako at tumingala para pigilan ng luha ko. Am I not worth fighting for?
"I don't understand, Yuan." Pagod kong sabi sa kanya.
"Kisses, I'm not like what you think. I'm not a good man."
"Don't say that!" Iritado kong sabi. "Don't say you're not a good man because you are a good man! Whatever your reason for doing this, you can tell me..."
"Why do you keep on insisting that there's a reason behind all of these? Can't it be just because I realized that we can't be? That I'm not good for you?"
"No. It can't be just like that." I answered firmly. "You said you will prove to me your feelings. And you've proven that already. You're not like that. You won't push me away without any reason."
"What am I gonna do with you?" He said and sighed. "Stop being so stubborn."
"You know even if you don't tell me what's going on, I still understand you, right? But I just want to inform you that I'm hurting, too. And I think I deserve an explanation for this. Hindi ko kailangang makarinig ng kahit ano mula sa 'yo na magtutulak sa 'kin palayo sa 'yo. What I want to hear from you ay 'yong magpapalakas ng loob sa 'kin - na dapat pa rin akong kumapit sa'yo." Hindi ko na napigilan ang pag-iyak ko. "Mahirap, Yuan, na maging clueless sa nangyayari. I'm hurting and at the same time worried about you. Hindi ko alam kung ano na bang nangyayari sa 'yo. Kung ano na ba ako sa 'yo. Why was it so easy for you to leave me without any goodbye? Ano na ba talaga? I can't help but think kung may ibang rason ka nga ba for doing this like what my heart is insisting? Or ganon lang talaga ako kadaling i-give up? Bakit mo pa kailangang sabihin sa 'kin na mahal mo ako kung iiwan at sasaktan mo rin pala ako?!" Mataas ang boses na sabi ko. Hindi ko na napigilan ang paghagulgol. I covered my face with my hand.
"I'm sorry." He gently whispered. Ngunit kahit ang banayad niyang boses ay hindi sapat para maibsan ang sakit na nararamdaman ko."Hush, baby. Please stop crying." Nanginginig ang boses na sabi niya.
Napailing ako at huminga ng malalim. "I like you so much, Yuan. Pero nasasaktan na talaga ako, eh." Malungkot kong sabi. "At natatakot ako na baka sumuko na rin ako sa 'yo."
"Ki- " I ended the call bago ko pa marinig ang sasabihin niya. Tama na muna ang sakit na nararamdaman ko ngayon.