ตอนที่6 จดทะเบียน
พวกเขากลายมาเป็นคู่รักและคบกันมาได้สักระยะนึงแล้ว แต่จู่ๆวันนี้โม่จาทาก็นึกถึงจุดที่น่าสงสัยขึ้นมาได้ "เคโอ ตอนแรกเลย นายหาที่อยู่บ้านใหม่ของชั้นมาได้ยังไงกัน?"
เขาถึงขนาดหิ้วผักและเครื่องปรุงอาหารอื่นๆมาเคาะประตูห้องของเขาตั้งแต่เช้าตรู่
เคโอตอบนิ่งๆว่า "ชั้นค้นมันมาจากทะเบียนบ้านในฐานข้อมูล"
โม่จาทา "..........นายพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่า 'ชั้นก็แค่ไปค้นมันมาจากไป่ตู' งั้นแหละ?........" (ไป่ตู อ่านแบบนี้ป่าว : เป็นเวปที่ใช้ต้นหาข้อมูลของจีน คล้ายๆกับกูเกิ้ล)
คืนนั้นโม่จาทาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เขาลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับหอบหายใจอย่างหนักหน่วง เคโอที่ถูกรบกวนการนอนก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วดึงโม่จาทาเข้าไปในอ้อมกอดจากนั้นก็ตบหลังเบาๆ "เกิดอะไรขึ้น?"
"ชั้นฝันร้าย" โม่จาทาตอบพร้อมกับปาดเหงื่อ "ชั้นฝันว่านายแฮคเข้าไปในกรมที่ดินแล้วเปลี่ยนโฉนดเป็นชื่อนาย แม่-โคตรหลอนเลย"
นี่มันเป็นฝันร้ายชัดๆ! ถ้าเคโอเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นห้องนี้ละก็ นี่ไม่ใช่หมายความว่าเขาเกาะเคโอกินหรอกเรอะ?! ในฐานะที่เขาก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง แล้วจะยังมีศักดิ์ศรีอะไรหลงเหลืออยู่อีก?!
"ยังดีที่มันเป็นแค่ความฝัน"
โม่จาทาถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาล้มตัวกลับลงไปนอนดังตุบแล้วผลอยหลับไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นเคโอที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืดมิดต่อไปอีกสักพัก
สิ่งที่โม่จาทาสังเกตเห็นเป็นสิ่งแรกนั่นก็คือ.....
ไข่ของเคโอใหญ่กว่าของเขา
ตั้งแต่เคโอย้ายเข้ามาอาหารของโม่จาทาก็กลายเป็นอาหารเพื่อสุขภาพ อาหารเช้าล้วนอุดมไปด้วยคุณค่าทางโภชนาการ แน่นอนละว่าไข่ย่อมเป็นสิ่งที่จะขาดไม่ได้ ทั้งไข่ต้ม ไข่ดาว ไข่ราดซอส ไข่เจียวหัวหอม และอีกมากมายหลากหลายเมนูไข่
โม่จาทาไม่ได้กระไรกับการรับประทานเมนูไข่มากนัก แต่เคโอบอกว่า ไข่นั้นเป็นส่วนประกอบหนึ่งของสารอาหารที่จะช่วยไปบำรุง 'ไข่' ของเขาเองด้วย โม่จาทารู้สึกว่าเหตุผลนี้มันก็เข้าท่าดี ดังนั้นเขาจึงทานอาหารจากเมนูไข่อย่างมีความสุขในทุกๆวัน
อย่างไรก็ตาม โม่จาทาสังเกตเห็นว่าช่วงหลังๆมานี้ไข่ในอาหารเช้าของเขามีขนาดเล็กกว่าของเคโออย่างเห็นได้ชัด มันจะไม่มีปัญหาอะไรถ้ามันเล็กกว่าแค่วันสองวันด้วยความบังเอิญ แต่ทุกวันหลังจากนั้นไข่ของเขาก็ยังคงเล็กกว่าอยู่เสมอ!
โม่จาทาหงุดหงิดมาก!
การที่ไข่จะเล็กจะใหญ่มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอก แต่ความหมายแอบแฝงของการกระทำนี้บ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าเขากำลังถูกเลือกปฏิบัติ โม่จาทารับไม่ได้อย่างแรง! เชี่ยเอ้ย! นี่ไม่ใช่เคโอต้องการจะสื่อว่า.....ของเขาเล็กกว่าอย่างนั้นเรอะ?! ถึงได้ไม่ต้องการสารอาหารบำรุงมากมายขนาดนั้น
แต่ทว่าโม่จาทาก็พยายามสงบสติอารมณ์ลงแล้วเก็บกดความคั่งแค้นของตนเอาไว้ ทำไมน่ะเรอะ ก็มันออกจะดูแต๋วไปหน่อยถ้าจะทะเลาะกันเพียงเพราะเรื่องขนาดของไข่อ่ะนะ ถ้าเขาจะให้เคโอได้กินไข่ใหญ่กว่าบ้างก็ไม่ได้เสียหายอะไรนิ เมื่อเขาไปทำงานในวันถัดมา อวี้กงก็แอบมากระซิบถามเขาในห้องน้ำว่า "องค์ชายเหม่ย องค์ชายเหม่ยพะย่ะค่ะ พระองค์กำลังวางแผนที่จะซื้อบ้านเพิ่มอีกสักหลังหรือพะย่ะค่ะ?"
โม่จ่าทารู้สึกงงงัน "บ้านอะไร?"
อวี้กงรู้สึกชังน้ำหน้าไอ้พวกคนรวยที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องนัก "หยุดเสแสร้งสักที พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ไม่ใช่เรอะ! ชั้นเห็นเคโอกำลังมองดูบ้านมือสองในอินเตอร์เนท แล้วพอพวกเราคุยกันเรื่องราคาตลาดในตอนนี้ เคโอก็มาฟังอยู่ด้วย ปกติเขาเป็นงี้ที่ไหนกัน? ดังนั้นเลิกตอแหลได้แล้ว โอเค๊? ชั้นไม่ได้จะขอให้นายพาไปเลี้ยงข้าวสักหน่อย"
โม่จาทาอดที่จะรู้สึกกังขาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงฉวยโอกาสในตอนที่เคโอไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แฮคเข้าไปในคอมพิวเตอร์ของเขาเพื่อดูประวัติการท่องเวป จนพบว่าเขาดูเวปไซต์ซื้อขายบ้านเป็นเวลานานเลยทีเดียว
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? เขากำลังจะย้ายออกงั้นเหรอ?
เนื่องมาจากคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบซึ่งผุดขึ้นมาในใจ จึงทำให้โม่จาทาไม่มีสมาธิทำงานเลยในช่วงเวลาที่เหลือของวันนั้น จนกระทั่งเซียวไหนเรียกเขาไปพบหลังเลิกงาน
"เคโอบอกชั้นว่าเขาต้องการจะต่อสัญญาการจ้างงานเพิ่มอีกห้าปี นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้รึเปล่า?"
โม่จาทาชะงักงัน
"พวกนายกำลังร้อนเงินอยู่รึไง? เงื่อนไขของสัญญาว่าจ้างก็คือขอเบิกเงินล่วงหน้าเป็นเวลาสามปี"
เห็นโม่จาทาอึ้งไป ต่อให้เซียวไหนจะเป็นคน...เจ้าแผนการ(?!) เขาก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้มากไปกว่าการถอนหายใจให้กับพี่น้องที่ 'แต่งออก' ไปแล้ว ในฐานะที่เขาเป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจในทุกเรื่องทุกราวของบริษัทแล้ว เซียวไหนอยากจะเซ็นสัญญากับเคโอแทบใจจะขาด แต่โดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่มักจะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าการทำหน้าที่เป็นเหล่าซานนั้นสำคัญกว่ามาก
ในฐานะที่เป็นเหล่าซาน เขาจะต้องทำให้พี่น้องของตนรู้สึกปลอดภัยกับการทำงานในบริษัทให้มากที่สุด!
โม่จาทาออกจากออฟฟิสของเซียวไหนมาด้วยความงุนงง แต่ความรู้สึกเดือดดาลนั้นปุดๆออกมาทุกย่างที่เขาก้าวเดิน
แม่-เอ้ย!
มันก็เห็นกันชัดๆอยู่แล้ว
กลั่นแกล้งเขา (ด้วยการให้เขาทานไข่ฟองที่เล็กกว่า)......
แอบเช็คราคาบ้าน....
แอบเซ็นสัญญาจ้างงานเพื่อเงินก้อนใหญ่....
หลักฐานทั้งหลายแหล่นี้บ่งชี้เลยว่าเคโอกำลังนอกใจ ไปทำมื้อเย็นให้คนอื่นทาน!
ตอนนี้โม่จาทารู้สึกอยากจะตัด 'น้องชาย' ของใครบางคนทิ้งซะเดี๋ยวนี้เลย
โม่จาทาไม่ใช่คนประเภทที่จะเก็บอะไรเอาไว้กับตัวเองคนเดียว ดังนั้นเขาจึงไปประจันหน้ากับเคโอเดี๋ยวนั้นเลย เคโอทำอาหารเย็นวางเรียงรายเอาไว้เต็มโต๊ะเช่นเคย โม่จาทาสวาปามมันราวกับเป็นอาหาร 'มื้อสุดท้าย' เขากินทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยความรู้สึกหดหู่เศร้าหมอง โม่จาทาเช็ดปากหลังจากที่ทานเสร็จ เมื่อเขาเห็นเคโอลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปล้างจาน โม่จาทาจึงรีบหยุดเขาเอาไว้
"นั่งลง"
เคโอหยุดมองเขา จากนั้นก็วางจานชามกลับลงไปบนโต๊ะแล้วนั่งลงอีกครั้ง
โม่จาทาถามเขาออกมาตรงๆ "นายวางแผนที่จะซื้อบ้านใหม่เหรอ?"
เคโอดูไม่แปลกใจเลยที่เขารู้เรื่องนี้ เขาพยักหน้า
โม่จาทารู้สึกเลือดขึ้นหน้า "ทำไม?"
เคโอเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นจึงตอบ "ชั้นอยากจะเป็นเจ้าของร่วมในกรรมสิทธิ์ห้องชุด"
โม่จาทาพูดไม่ออก แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ถามออกมาด้วยความสงสัย "นายหมายถึงกรรมสิทธิ์ห้องชุดอะไร?"
เคโอพูดย้ำกับตนเองอีกรอบ "เจ้าของร่วมในกรรมสิทธิ์ห้องชุด"
โม่จาทาจ้องมองเขา พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ จากนั้นจึงตระหนักแน่ชัดว่าเขากำลังหมายถึงอะไร "นาย....อยากจะซื้อกรรมสิทธิ์ห้องชุดของชั้น?"
เคโอ "ครึ่งนึง"
เคโอตวัดสายตาลงต่ำ "แต่เงินชั้นยังไม่พอ"
โม่จาทาไม่สามารถหาคำพูดใดๆมาอธิบายความรู้สึกของตนได้ เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ปลื้มใจอีกนิดหน่อย ช็อคเล็กๆ และ....ซาบซึ้งจึ๋งนึงละมั้ง? ทั้งสองคนนั่งประจันหน้ากันเหมือนคนโง่ๆสองคน หลังจากนั่งเงียบกันมาพักหนึ่ง โม่จาทาก็ถาม "นายต้องการเซ็นสัญญาว่าจ้างกับเหล่าซานเพราะเหตุนี้?"
เคโอพยักหน้า
"อ้อ แล้วห้องชุดนี่ตอนนี้ราคาเท่าไหร่แล้วล่ะ? นายไปหาราคาตลาดมาจากอินเตอร์เนทแล้วนี่?"
เคโอตอบ "ประมาณสี่แสน"
โม่จาทาพูดอย่างอึ้งๆ "มูลค่าของห้องชุดนี่เพิ่มขึ้นอีกแล้ว? เชี่ย! ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นี่มันเป็นสีเทาจริงๆ" (เป็นสีเทาในที่นี้คือเปรียบเปรยว่าไม่สุจริต)
เคโอพยักหน้า "มันสูงขึ้นอีก97%"
"บ้าไปแล้ว" โม่จาทารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ซื้อห้องนี้ได้ถูกเวลา เขาเหลือบตามองเคโอแล้วพูดว่า "นายคิดจะทำไงต่อไปถ้าชั้นปฏิเสธไม่ยอมขายมันให้กับนาย? ดูสิราคาห้องมันขึ้นตั้งขนาดนี้ ถ้าชั้นขายมันให้นายไม่ใช่กลายเป็นว่าชั้นจะต้องสูญเงินที่ควรจะได้ไปรึไง?"
เคโอ "นายจะขายมันให้ชั้น"
โม่จาทารู้สึกโกรธเมื่อได้ยินความคิดของเขาที่แต่ออกมา เขาสะบัดศีรษะหนีทันที "ชิส์! นายสิขายมัน ขายแม่-ทั้งโคตร...ฮึ่ม" โม่จาทายั้งปากของตนก่อนที่จะไปไกลกว่านี้ จากนั้นก็หันไปสั่งด้วยความหงุดหงิด "ไปล้างจาน!"
เคโอจึงลุกขึ้นไปล้างจาน
โม่จาทารู้สึกพอใจแล้วกลับมามีความสุขกับชีวิตอีกครั้ง เขาถึงขนาดยอมรับความจริงเรื่องที่ขนาดของไข่ในอาหารเช้าของเขาเล็กกว่าของเคโอได้ เขาคิดอย่างใจกว้างว่า : ให้เคโอไปเถอะ ถึงยังไงเขาก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่ควรคิดเล็กคิดน้อยให้มากนัก ยิ่งไปกว่านั้น เคโอก็ทำงานหนักกว่าเขาตั้งเยอะ ไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน ดังนั้นเคโอจึงต้องการสารอาหารมากกว่าเขาจริงๆนั่นแหละ
วันนี้พวกเขาใช้ไข่ทำอาหารจนหมดไปแล้ว ดังนั้นทั้งคู่จึงมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาร์เกต เมื่อพวกเขาไปถึงยังทางเข้า โม่จาทาก็ได้รับโทรศัพท์จากออฟฟิสโทรมาคุยเรื่องงาน เนื่องจากด้านในเสียงดังหนวกหูมาก โม่จาทาจึงบอกให้เคโอเดินเข้าไปก่อนขณะที่เขาคุยโทรศัพท์อยู่ มันใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียวกว่าเขาจะคุยเสร็จ
โม่จาทาเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับมองหาเคโอ เขาหันซ้ายหันขวาแต่ก็ดูเหมือนจะหาเขาไม่พบ แต่ขณะที่เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเคโอ เขาก็หันไปเห็นเคโอที่กำลังอยู่ท่ามกลางกลุ่มแม่บ้านเข้าพอดี เขากำลังต่อคิวเพื่อซื้อ...ไข่...ลดราคา
โม่จาทาลังเลเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหาเคโอแล้วกระตุกแขนเสื้อเขา "เห้ นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"
"ซื้อไข่"
"ชั้นรู้ว่านายกำลังซื้อไข่ แต่นายหยิบมันมาแล้วไม่ใช่รึไง?" โม่จามามองไปที่ไข่สองแผงบนรถเข็น
"นั่นสำหรับนาย"
ไข่เปลือกเขียวนั่นมีขนาดเล็กและแพงกว่าไข่ลดราคาที่เขาต่อคิวซื้อ ถึงแม้มันจะถูกกว่าและใหญ่กว่าก็เถอะ มันทำให้โม่จาทารู้ว่าทำไมไข่ในอาหารเช้าของเขาถึงมักจะเล็กกว่าของเคโออยู่เสมอ
ภายในจิตใจส่วนลึกๆของเขาระบายลมหายใจออกแผ่วเบา
เจ้างั่งนั่น
ดูสิ่งที่เขาทำสิ
เขาจึงพูดว่า "ทำไมนายถึงเป็นคนแบบนี้ ระวังเรื่องราคาไข่ขนาดนั้นเพื่อเก็บตังค์มาซื้อห้องของชั้นเหรอ?"
เคโอพยักหน้าแล้วเน้นย้ำอีกที "ครึ่งนึง"
โม่จาทาพยายามรักษาความเยือกเย็นของตนเอาไว้ "นายเก็บเงินได้เท่าไหร่แล้ว?"
เคโอไม่ตอบ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยมีสตางค์จนกลายเป็นสัญชาติญาณให้เขาประหยัดเงินด้วยการเลือกซื้ออาหารและเสือผ้าลดราคา แน่นอนละว่า ไม่ว่าเขาจะรัดเข็มขัดขนาดไหน แต่เขาจะไม่ยอมให้ภรรยามาลำบากด้วยเด็ดขาด นั่นก็ออกมาจากสัญชาตญาณด้วยเช่นกัน
โม่จาทาพูดไม่ออก
พวกเขากลับบ้าน ทานอาหารเย็นกันอย่างเงียบๆ แปรงฟัน อาบน้ำนอน
วันถัดมาใน MSN
โม่จาทา : มันมีกฎข้อบังคับใหม่ในการซื้อขายบ้าน จากข่าวที่ว่ามาทำให้ราคาบ้านในปักกิ่งตกลง50%
โม่จาทา : ชั้นตัดสินใจจะขายห้องชุดให้นายครึ่งนึง! แต่ราคาขายจะยึดเอาตอนที่ราคาสูงที่สุด"
เคโอ : ชั้นยังเก็บเงินได้ไม่ครบเลย
"กู้เงินสิ"
"ธนาคารไม่ยอมให้ชั้นกู้เงินเพื่อมาซื้อห้องชุดครึ่งเดียวหรอก"
"ชิส์! ใครบอกให้นายไปกู้เงินมาจากธนาคารกัน?" นายอยากทำงานใช้หนี้ธนาคารงั้นเรอะ? ไม่มีทาง โม่จาทากดแป้นพิมพ์เร็วปรื๋อ : ชั้นจะให้นายกู้ยืม ส่วนเงื่อนไขก็..."
โม่จาทายิ้มให้กับหน้าต่างMSN : ผ่อนสักหกสิบปีเป็นไง?"
ทั้งโม่จาทาและเคโอต่างก็ขอลางานในช่วงเช้าของวันศุกร์ก่อนจะกลับมาทำงานต่อในช่วงบ่าย
อวี้กงถามขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ "พวกนายไปไหนกันมา?"
โม่จาทาตอบนิ่งๆ "เราไปจดทะเบียนมา"
อวี้กง : "จะ-จะ-จะ-จด-จด-จด.....จดทะเบียน?!!!"
โม่จาทาชำเลืองมองอวี้กงที่กำลังตื่นตกใจแล้วก็นึกรู้ทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ โม่จาทาเหยียด "พวกเราไปจดทะเบียนเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ นายคิดว่าไปจดทะเบียนอะไรกัน? คิดแต่เรื่องชั่วๆ"
อวี้กงรู้สึกผิด การจดทะเบียนสมรสมันไม่ดีตรงไหน? พวกนายนั่นแหละที่ชั่วทำกันโดยที่ไม่มีมันเลยด้วยซ้ำ!!!
กลางดึก หลังจากที่พวกเขา xxx กันเรียบร้อย โม่จาทาถอนหายใจแล้วกล่าวว่า "จดทะเบียนสมรสก็น่าสนเหมือนกันนะ"
เคโอ "ย้ายไปจดที่ต่างประเทศ?"
โม่จาทาดูถูก "ชิส์! ชั้นเกินมาเป็นคนจีนก็ขอตายบนแผ่นดินจีน ความคิดที่จะย้ายไปประเทศอื่นเป็นเรื่องไม่เข้าท่าอย่างแรง" เขาเตะเคโอ "ดูสิ ว่านายจะแฮคเข้าไปในฐานข้อมูลกลางของรัฐบาลแล้วเอาทะเบียนสมรสของพวกเรามาได้มั้ย?"
--------
มาแปลตอน6 ที่เป็นตอนใหม่ล่าสุดให้อ่านกันก่อนนะคะ
ส่วนตอน3-5 เห็นมีบางคนแปลไว้แล้ว
แต่ถ้าอยากให้ลงให้อ่านกันก็จะค่อยๆทยอยแปลมาลงให้ค่ะ
ปล. Time line มันไม่ต่อกันเพราะเป็นตอนพิเศษ อ่านข้ามได้ค่ะ ไม่มีปัญหา^^